ตอนที่ 5

ชายชุดดำส่งชมพูนุชที่หน้าประตูเพ้นส์เฮ้าส์ เมื่อก้าวเข้ามาในห้องหญิงสาวก็ยืนนิ่งไม่ขยับไปไหน

“มาแล้วเหรอ” เสียงทักของใครบางคนดังขึ้น

ร่างสูงที่มีเพียงผ้าขนหนูพันกายเผยหน้าท้องเป็นลอนที่เจ้าตัวใส่ใจดูแลเป็นอย่างดี ก้าวเดินเข้ามาหาชมพูนุชที่ยืนนิ่งราวถูกสาปอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเพราะความตกใจ

สุภาพบุรุษที่อยู่ตรงหน้าเป็นลูกครึ่งแน่ และคงมีเชื้อสายคนไทยรวมอยู่ด้วย เดาได้จากจากภาษาพูดที่ฉะฉานไม่ผิดเพี้ยน

“เริ่มเลยดีกว่า ฉันเหนื่อยมาก อยากให้เธอช่วยหน่อย”

คนแปลกหน้าเอื้อมมือมาโอบบ่าของชมพูนุชไว้ หมายจะรวบตัวเธอไปสานฝันที่รอคอยอย่างใจจดจ่อ

สาวน้อยคืนนี้ถูกใจเขายิ่งนัก แค่เห็นใบหน้าสวยหวานของเจ้าหล่อนชวนให้จินตนาการไปไกลถึงไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งอยู่ใกล้ๆ เนื้อนิ่มที่สัมผัสก็ทำให้ร่างกายมีชีวิตชีวาขึ้นมาอย่างประหลาด นึกอยากจะทำความคุ้นเคยแบบพิเศษขึ้นมาทันที

ทว่าแค่ฝ่ามือแตะสัมผัสผิวกาย สาวน้อยก็สะดุ้งคืนสติรู้สึกตัวรีบผละออกห่างอย่างรวดเร็ว สีหน้าที่แสดงความตระหนกตกใจทำให้อีกฝ่ายอมยิ้มที่มุมปาก

ชมพูนุชตกใจจนแก้มแดงเล็กน้อย ยิ่งเห็นสายตาที่ชายหนุ่มมองมาแล้วพาลทำให้หมดแรงเอาเสียดื้อๆ สายตาแห่งความหวัง ความปรารถนาบางสิ่ง ที่ทำให้ร่างกายเธอพลอยร้อนผ่าวขึ้นมาด้วยอย่างห้ามไม่ได้

“เล่นอะไร ฉันไม่ชอบแบบไม่ประสาเสียเวลาเปล่าๆ เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ถ้าพอใจฉันต่อเวลาให้ทั้งคืนเลยนะ”

“ฉะ ฉัน ไม่ใช่ เอ่อ” ชมพูนุชพูดติดอ่าง ก้มหน้ามองพื้นไม่กล้าสบตาคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

ครั้นจะบอกว่าชาช่ากำลังจะมาก็พูดไม่ได้ เพราะคิดว่าคือมารยาทที่ต้องรักษาไว้

“ใครจะมาอีก คืนนี้มีแค่เราสองคนเท่านั้น อย่าเสียเวลาน่า ฉันบอกแล้วไงไม่ต้องการหงิมๆ อยากได้คนเป็นงาน ทำไมส่งแบบนี้มาให้ จบงานไปเลย กลับไปได้แล้ว” น้ำเสียงคนพูดดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด

“อย่านะคะ เอ่อ...” ชมพูนุชรีบห้าม ไม่อยากให้ชาช่าเดือดร้อนหรือมีปัญหาไปถึงเฮียลือได้

“เดี๋ยวค่ะ ใจเย็นๆ ก่อน คือว่า...”

ชาช่านะ ชาช่า เมื่อไรจะขึ้นมาเสียทีก็ไม่รู้ ชมพูนุชหาทางออกที่จะถ่วงเวลาเรื่องนี้ซึ่งไม่รู้ว่าจะนานแค่ไหนกัน

“สรุปจะเล่นบทว่าไม่ประสาใช่ไหม ฉันจะได้เปลี่ยนเป็นคนสอนแทน”

เขาเข้าใจว่านี่คือมารยาทของผู้หญิง โดยเฉพาะผู้หญิงที่ใช้เรือนร่างแลกกับค่าตอบแทนหลักแสนที่จ่ายให้ในคืนนี้

“ใจเย็นๆ นะคะ คือว่า ฉัน เอ่อ ฉัน” ชมพูนุชติดอ่างอีกหน เมื่อร่างสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ส่วนเธอถอยหลังติดประตูอีกหน

“ให้ใจเย็นอะไรอีก” ใบหน้าคมโน้มลงมาที่สาวน้อย ลมหายใจอุ่นเฉียดแก้มสาวไปอย่างตั้งใจ

“หวังว่าเริ่มให้แล้ว เธอจะไม่ทำให้ฉันผิดหวังแล้วกันนะ แม่สาวน้อย”

ชมพูนุชไม่มีโอกาสได้พูดอะไรต่อ เพราะเรียวปากสวยถูกประกบแนบชิดอย่างว่องไวจากหนุ่มแปลกหน้า ที่ทำให้หัวใจเธอแทบหยุดเต้น

เขารุกไล่อย่างเอาเป็นเอาตายและว่องไวปานสายฟ้า ช่ำชองราวกับผู้มากประสบการณ์ที่หาตัวจับได้ยาก หัวสมองของชมพูนุชตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก

จูบแรกของชีวิตแทบไม่รู้รสว่าหวานซาบซ่าน หรือเร่าร้อนปานใด เพราะมัวแต่ตกใจในสัมผัสแรกของชีวิต

“เจ๋งนี่ เล่นบทสาวน้อยไร้เดียงสาเก่งมาก”

เขาถอนจูบออกมาชื่นชมตาเป็นประกาย เปิดโอกาสให้ชมพูนุชได้หายใจก่อนจะขาดใจกับจูบแรก

“ฟะ ฟังฉันก่อนค่ะ ฉัน ไม่...” หญิงสาวกำลังจะอธิบายแต่อีกฝ่ายทนรอไม่ไหว

ใครใช้ให้จูบไม่ประสา ที่คิดว่าเป็นมายาหวานปานน้ำผึ้งได้ขนาดนี้เล่า...

เจ้าหล่อนไม่ประสาหรือแกล้งแสดงตบตาเพื่อเรียกความสนใจก็ช่าง เวลานี้เขาต้องการเพียงแค่การปลดปล่อยของธรรมชาติ และค่ำคืนนี้เธอต้องทำหน้าที่นี้ให้ถึงความสุข

“ฉันชื่อเควิน” เควิน เจนซันหนุ่มน้อยเลือดผสมวัยยี่สิบแปดปีกระซิบข้างหูของชมพูนุชเสียงพร่า เพื่อแนะนำตนเองให้อีกฝ่ายรู้

เกิดมายี่สิบแปดปีผ่านผู้หญิงมาก็มาก เควินยังไม่เคยเจอใครเหมือนแม่สาวน้อย ที่เขากำลังตักตวงจูบหวานจากเรียวปากของเธอเลย

เจ้าหล่อนไม่ประสา ราวกับคนไม่เคยผ่านงาน เงอะงะ ไม่ยอมรับการรุกไล่ เพื่อชักชวนสู่วิมานสวาท