ตอนที่ 1

“รับซาลาเปาทานกับกาแฟยามบ่ายไหมคะ” เสียงหวานจากพนักงานที่หน้าเคาน์เตอร์ทำให้ลูกค้าหนุ่มใหญ่ที่กำลังซื้อของถึงกับอมยิ้ม

“ไม่ดีกว่าจ้ะ ไม่อยากได้แค่กาแฟยามบ่าย แต่อยากได้ของหวานไปละเลียดคืนนี้ พอจะมีไหม”

คำตอบของลูกค้า ทำให้พนักงานที่เคาน์เตอร์เจ้าของเสียงหวานที่ถามไปเมื่อครู่ตามหน้าที่หยุดยิ้มทันที เมื่อลูกค้าคนดังกล่าวออกไปจากร้านแล้ว เธอก็ถอนหายใจเสียงดังออกมาด้วยความเบื่อหน่าย

“เกิดมาสวยก็ต้องทำใจแบบนี้ล่ะ นุช” สาวใหญ่เจ้าของร้านที่เป็นคู่กะในยามบ่ายนี้ ตบบ่าให้กำลังใจชมพูนุชเบาๆ

“ค่ะ พี่ยา”

สาวน้อยหน้าหวานนามว่าชมพูนุช งามซื่อพยักหน้ารับคำเบาๆ พยายามปรับใจให้คุ้นเคยกับคำพูดคำจาสองแง่สองง่าม ที่ฟังไม่รื่นหูจากลูกค้ามากหน้าหลายตาที่เดินเข้ามาในร้าน

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ชมพูนุชถูกแซวแรงๆ แบบนี้ เป็นครั้งที่เท่าไรก็ไม่รู้ที่พนักงานสาวสวยถูกลูกค้าจีบ หรือไม่ก็ยื่นข้อเสนอแปลกๆ ที่ทำเอาเจ้าตัวแทบอยากจะอาละวาดกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า แต่ติดตรงที่คำว่าลูกค้าคือ พระเจ้านั่นเอง

“เปลี่ยนกะพอดี วันนี้นุชไม่ควงสองกะใช่ไหม” ยาใจเจ้าของร้านสะดวกซื้อหันมาถามขณะที่เดินเข้าไปนั่งพักที่ด้านหลัง ปล่อยให้พนักงานกะต่อไปทำงานตามหน้าที่

“ไม่ค่ะ นุชจะกลับบ้านแล้ว ว่าแต่ทำไมน้อยยังไม่มาอีกล่ะคะ” หญิงสาวเหลือบไปเห็น น้อย หรือนิราพรเพื่อนร่วมงานที่กำลังจะต้องมาทำหน้าที่ต่อจากเธอ

“หวัดดีค่ะ พี่ยาใจ” นิราพรยกมือไหว้เจ้าของร้านที่เพิ่งจะวางแก้วน้ำลงพอดี

“มาสายนะน้อย รถติดหรือไง” ยาใจถามด้วยความสงสัย

กฎเกณฑ์ของร้านคือพนักงานต้องมาพร้อมปฏิบัติงานก่อนเวลาครึ่งชั่วโมง เว้นแต่หากมีอะไรฉุกเฉินต้องติดต่อบอกเจ้าของร้านเพื่อหาพนักงานคนอื่นมาทำแทนไปก่อน ซึ่งนิราพรอยู่ที่นี่มาหลายปีย่อมรู้กฎเกณฑ์เหล่านี้ดีด้วยเช่นกัน

“น้อยมาลาออกค่ะ พี่ยา” นิราพรเอ่ยขึ้นเป็นคำแรก

“น้อยได้งานใหม่แล้ว”

“ได้งานที่ไหน” สาวใหญ่เจ้าของร้านถามด้วยความสงสัย ชมพูนุชที่กำลังจะกลับก็หยุดรอฟังด้วยว่าเพื่อนร่วมงานคนนี้จะไปทำงานใหม่ที่ไหน

“ไม่ใช่งานเป็นแคชเชียร์เหมือนที่นี่หรอกค่ะ งานสบายเงินดีไม่ต้องยื่นเมื่อยพูดสโลแกนร้านให้เหนื่อยด้วย น้อยขอบคุณที่พี่ยาช่วยเหลือน้อยมาตลอดนะคะ น้อยลาล่ะค่ะ อ้อ เงินประกันอะไรน้อยไม่เอาทั้งนั้นนะคะ ถือว่าเป็นค่าเสียหายที่น้อยลาออกกระทันหันค่ะ”

ว่าแล้วน้อยก็ยกมือไหว้ลายาใจอีกหน ก่อนจะเดินไปเก็บของที่ล็อกเกอร์ส่วนตัว ซึ่งทางร้านจัดไว้ให้ด้านหลัง

“น้อยได้งานที่ไหนจ้ะ”

ชมพูนุชที่เดินออกมาหลังร้านเพื่อกลับบ้านเอ่ยถามนิราพรด้วยความอยากรู้ ตอนนี้หญิงสาวกำลังคิดหาช่องทางหาเงินเพิ่ม ถ้าหากว่าเพื่อนสามารถแนะนำงานดีเงินดีให้ได้ ก็อาจจะเป็นทางออกสำหรับปัญหาครอบครัวที่เจออยู่ในเวลานี้

“รถใคร รถน้อยเหรอ” ชมพูนุชถามด้วยความสงสัย

นิราพรมีเงินมากพอจะซื้อรถจักรยานยนตร์ราคาหลักหมื่นได้เชียวหรือ ในเมื่อฐานะครอบครัวก็รู้กันดีอยู่ว่าหาเช้ากินค่ำไปวันๆ เหมือนกัน

“อยากรู้เหรอ ขึ้นรถซิ แล้วจะเล่าให้ฟัง ถ้านุชสนใจบอกนะ เราแนะนำให้ได้” นิราพรยังมีน้ำใจเรียกเพื่อนขึ้นรถ

แน่นอนว่าชมพูนุชไม่ปฏิเสธเพราะทางกลับบ้านของตน นิราพรต้องขับรถผ่านอยู่แล้ว เมื่อตัดสินใจซ้อนท้ายจักรยานยนตร์ของเพื่อนกลับบ้าน งานเบาเงินดีไม่ต้องยืนให้เมื่อยจึงถูกถ่ายทอดออกมาเป็นฉากๆ สร้างความตกตะลึงให้กับคนฟังที่ซ้อนท้ายมาจนกระทั่งถึงหน้าบ้าน

“สนใจไหมล่ะ อย่างนุชเนี่ยทำได้สบายมาก” นิราพรเอ่ยถามเมื่อจอดรถส่งเพื่อนที่หน้าบ้าน

“ไม่ไหวอ่ะ น้อย เราใจไม่กล้าพอ” ชมพูนุชอึ้งไปเล็กน้อยเมื่อรู้ว่างานดีของเพื่อนคืออะไร

“ไม่ต้องกลัว บอกแล้วไงว่าแค่ยิ้มหวาน คะขาพูดเพราะๆ ถ้าไม่อยากทำแบบฟูลออปชั่นก็บอกได้ มันมีหลายเกรด”

“หลายเกรดยังไง” สาวน้อยถามเผื่อว่าจะมีแบบที่ตนเองทำได้บ้าง

“ก็ไม่ต้องทำแบบที่เราทำก็ได้ แต่เงินน้อยหน่อย อ้อ ตอนนี้เขารับแคชเชียร์อยู่ สนใจไหมล่ะ แต่มันก็ได้แค่เงินเดือนไม่มีพิเศษอย่างเรานะ”

“แต่ว่างานที่ร้านพี่ยาก็...”

“นุชจะเป็นพนักงานแบบนั้นไปตลอดชีวิตเหรอ ยืนได้ชั่วโมงละยี่สิบกว่าบาท ทำทั้งวันยังได้ไม่เท่าไรเลยแต่งานที่น้อยทำชั่วโมงหนึ่งได้ไม่ต่ำกว่าพัน ไม่ต้องออกแรงอะไรมากแถมอยู่ในห้องแอร์สบายๆ อ้อ เดือนหนึ่งทำกี่วันก็ได้นะไม่ต้องเข้าประจำทุกวันเหมือนร้านพี่ยา”

“แต่ว่า เรา คือ” ชมพูนุชถอนหายใจเบาๆ