4.ป๊ะป๋าหรอคะ

"อยู่จนกว่าปุยนุ่นจะหายดีค่ะ ไม่ตัวร้อนจี๋ ไม่ปวดหัวตุ๊บๆ แล้วก็กลับมาเป็นเด็กร่าเริงอีกครั้ง" ฉันนั่งบรรยายให้ลูกสาวตัวอ้วนฟังขณะที่ปุยนุ่นกำลังทำหน้าตาออดอ้อนอยู่บนเตียง ผลตรวจเลือดออกมาพบว่าปุยนุ่นเป็นไข้หวัดใหญ่ สาเหตุคงเป็นเพราะจากฉันเองที่บางทีกลับมาจากที่ทำงานแล้วยังไม่อาบน้ำเข้าไปกอดลูกก่อน เชื้อโรคที่ติดกับตัวปุยนุ่นจึงรับมันเข้าไปเต็มๆ

"ปุยนุ่นอยากไปทะเลแล้ว " เด็กหนอเด็ก ฉันยังมองไม่เห็นหนทางเลยว่าจะพาปุยนุ่นไปทะเลได้ยังไง ไหนจะค่ารักษาของปุยนุ่นอีก ฉันมองหน้าลูกแล้วเริ่มรู้สึกผิด แม่ขอโทษที่ไม่สามารถให้อะไรลูกเหมือนแม่คนอื่นๆ ได้ แต่แม่ก็จะพยายามให้ถึงที่สุด

ครืดดดดดด

สายเข้า -พี่เบส-

"ค่ะพี่เบส" ฉันรู้ตัวดีว่าเรื่องอะไรคงไม่ต้องบอกให้มากความ

"อุ่นวันนี้มาทำงานรึป่าว แล้วลูกสาวเป็นยังไงบ้าง"

"พี่เบสอุ่นขอโทษนะ ที่รีบหนีกลับมาแบบนั้น คุณมิกิไล่อุ่นออกแล้วใช่มั้ย"

"เฮ้อ พี่โดนด่ายับเลยอุ่นเอ้ย แต่พี่เข้าใจเรานะ คุณมิกิให้อุ่นทำงานต่อเขาไม่ได้ไล่อุ่นออก "

"ฮะ จริงหรอพี่ " ขอบคุณสวรรค์ ฉันดีใจมากไม่คิดเลยว่าจะไม่โดนไล่ออก ผิดคาดไปหมด

"ก็จริงหน่ะสิ แต่คุณมิกิจะให้อุ่นทำงานตำแหน่งใหม่นะ"

"อะไรนะ ตำแหน่งใหม่ " ผีเข้าสิงเขารึยังไงกัน จะให้ฉันทำงานในตำแหน่งใหม่

"ใช่ๆ ว่างเมื่อไหร่ก็เข้ามาหาพี่แล้วกัน ตอนนี้ก็ดูแลลูกสาวให้เต็มที่ไปก่อน คุณมิกิเขาอนุญาติให้ลางานได้" นี่ใช่เจ้านายคนเดิมหรือป่าว ผิดกับคนที่ฉันเจอกเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง อนุญาติให้ลางาน เปลี่ยนตำแหน่งงานให้ใหม่

"ค่ะพี่เบส ขอบคุณค่ะ"

ตี๊ด

ฉันกดวางสายพร้อมกับรอยยิ้ม ชีวิตเริ่มมีความหวังขึ้นมาแล้ว ไม่ถูกไล่ออกทีนี้ก็มีงานทำ มีเงินเลี้ยงลูกหมูของแม่แล้ว

"แม่อุ่น ยิ้มอะไรคะ"

"ป่าวค่ะ วันนี้แม่อุ่นมีสอบเดี๋ยวป้าติ๋มจะมาอยู่เป็นเพื่อนนะคะลูก สอบเสร็จแล้วแม่จะรีบกลับ"

"ค่ะ" ฉันลุกขึ้นไปหอมแก้มเด็กน้อยฟอดใหญ่ กำลังใจของแม่ ฉันโทรให้ป้าติ๋มมาอยู่เป็นเพื่อนปุยนุ่น เพราะวันนี้ฉันมีสอบวิชาสำคัญซะด้วยสิ

...............................................

มิกิ

ผมขับรถออกจากบ้านพร้อมของเยี่ยมคนป่วยเต็มเบาะข้างคนขับ เอาจริงๆ เรื่องนี้มันก็เป็นความผิดของผมด้วยแหละ ถ้าผมยอมให้เธอกลับบ้านลูกของเธอก็คงจะไม่ป่วยหนักถึงขั้นนี้ ผมให้ป้าแม่บ้านทำอาหารสำหรับเด็กป่วย รวมทั้งขนมมากมาย หวังว่าเด็กน้อยคงจะชอบ

เฮ้ออ นี่ทำไมผมจะต้องทำอะไรขนาดนี้ด้วย ไม่ใช่ลูกใช่หลานของตัวเองสักหน่อย แต่มันก็คงจะไม่ทันแล้วครับ เพราะตอนนี้ผมยืนอยู่หน้าห้องพิเศษของเด็กน้อยแล้ว

ปุณญารีย์ ศิริไพศาล

น้องปุยนุ่น

"ชื่อปุยนุ่นงั้นหรอ"

ผมบิดลูกบิดประตูเข้าไปในห้องก็พบว่าไม่มีใครอยู่นอกจากเด็กน้อยที่นอนหลับอยู่บนเตียงเพียงผู้เดียว บ้าจริงยัยนั่นทิ้งลูกให้อยู่คนเดียวได้ยังไง ผมวางของในมือไว้บนโต๊ะข้างเตียงอย่างเบามือเพราะเกรงว่าจะทำให้เด็กน้อยที่นอนหลับอยู่ตื่นขึ้นมา

ผมมองหาแม่เด็กไปรอบๆ ห้องก็ไม่พบ ในห้องน้ำก็ไม่มี แล้วนี่พ่อเด็กไม่คิดจะมาเยี่ยมลูกตัวเองบ้างเลยหรือไง

"ป๊ะป๋า " ผมหันไปตามเสียงเรียก ก็พบว่าปุยนุ่นลืมตาขึ้นมาแล้วมองมาทางผม

"ป๊ะป๋าหรอคะ" ป๊ะป๋างั้นหรอ

"ตื่นแล้วหรอ" ผมเดินเข้ามาข้างเตียง ก็พบว่าเธอกำลังมองหน้าผมอย่างสงสัย

"เป็นใครทำไมมาอยู่ในห้องนี้ได้" จะตอบว่ายังไงดีหล่ะ

"เป็นเพื่อนแม่อุ่นหรอคะ"

"ใช่ครับ " คงจะต้องตามน้ำไปก่อน

"อ๋อ สวัสดีค่ะ หนูชื่อปุยนุ่นนะคะ" เด็กน้อยยกมือไหว้ผมพร้อมกับแนะนำตัวเอง เอาจริงๆ ผมไม่ค่อยชอบเด็กสักเท่าไหร่ แต่ทำไมกับปุยนุ่นผมถึงได้รู้สึกถูกชะตาแบบนี้นะ

"แล้วพ่อกับแม่ไปไหนครับ" ผมทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆ เตียง ทีแรกก็แค่จะเอาของมาให้ พอเห็นว่าปุยนุ่นอยู่คนเดียวก็เริ่มรู้สึกเป็นห่วง

"แม่อุ่นไปสอบค่ะ ส่วนป๊ะป๋า... ป๊ะป๋ามีลูกใหม่" น้ำเสียงของปุยนุ่นดีเศร้าลงเมื่อพูดถึงพ่อ เฮ้อ ผมเดาว่าเธอคงจะมีลูกก่อนวัยอันควร คงจะไม่พร้อมทั้งสองฝ่าย ผลออกมามันก็เลยเป็นอย่างที่เห็น สงสารก็แต่ปุยนุ่น แต่คนที่เหนื่อยที่สุดก็น่าจะเป็นแม่

"กินขนมมั้ย"

"กินค่ะ ปุยนุ่นชอบกินขนม" สีหน้าเด็กน้อยดีเปลี่ยนไปจากเมื่อสักครู่โดยสิ้นเชิง รอยยิ้มที่สดใสและดีใจ ผมหยิบขนมที่ป้าแม่บ้านทำมาให้ใส่จาน ปุยนุ่นหยิบมันเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

"อร่อยมั้ย"

"อร่อยค่ะ อร่อยมากเลย แม่อุ่นไม่ค่อยมีเงินซื้อให้ปุยนุนกินเลย "

"อร่อยก็กินเยอะๆ นะ นี่มีอีกเพียบเลย"

"ค่ะ" ผมนั่งมองปุยนุ่นหยิบขนมเข้าปากด้วยรอยยิ้มและความสุข

แอดดดดด

"ป้าติ๋ม"

"อ้าวปุยนุ่น ใครอะลูก" สักพักก็มีผู้หญิงวัยกลางคนเปิดประตูเดินเข้ามา ผมได้ยินปุยนุ่นเรียกว่าป้าติ๋ม คงจะเป็นป้าคนที่คอยช่วยดูแลปุยนุ่นอยู่ทุกวัน

"เพื่อนแม่อุ่นค่ะ"

"สวัสดีครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ" ในเมื่อคนดูแลปุยนุ่นมาแล้ว ผมก็เลยขอตัวกลับก่อนเพราะวันนี้มีนัดกับพวกเพื่อนๆ

"อ้าว จะกลับเลยหรอคะ "

"ครับ พอดีผมมีธุระต่อ"

"มาหาปุยนุ่นอีกนะ" ผมต้องชะงักฝีเท้ากับคำพูดของเด็กน้อยที่ไล่หลังผมมา

"ได้สิ หายไวๆ นะ"

"สัญญาก่อนสิ" เด็กน้อยชูนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกการผูกมัดสัญญาในครั้งนี้ ผมเดินกลับมาแล้วชูนิ้วก้อยเข้ามาเกี่ยวรัดนิ้วน้อยๆ เอาไว้เพื่อเป็นเชิงบอกว่า ผมจะทำตามสัญญา

"สัญญาครับ "

..............................................................

"อะไรนะครับ ให้น้องอุ่นไปเป็นแม่บ้านทำความสะอาดคอนโดคุณมิกิหรอครับ"

"เออ มึงจะเสียงดังทำไมเนี่ย"

"ครับๆ ผมจะได้บอกน้อง ทำไมถึง"

"หุบปากมึงซะ แล้วกลับไปทำงาน ถ้ายังถามอีก กูจะเลื่อนตำแหน่งให้มึง ไปขัดส้วม"

"ค๊าบๆ ๆ ไปแล้วค๊าบบบบบบบ"

"เฮ้อออ" ผมเอนหลังพิงเก้าอี้ในห้องทำงานที่ผับ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ ผมก็แค่สงสารปุยนุ่นก็เท่านั้น ผมคงไม่เอาผู้หญิงแบบนั้นมาทำเมียหรอก ผู้หญิงมีตั้งมากมาย ทำไมถึงจะต้องไปสนใจผู้หญิงที่เขามีลูกติดด้วยวะ สนใจ? ไม่เด็ดขาด ผมพยายามสะบัดภาพนั้นออกจากในหัวทันที