2.ผู้ชายใจร้าย

ปึกกกกกก

"โอ๊ยยย ขอโทษค่ะ" เพราะความรีบของฉันแท้ๆ วิ่งออกมาแบบไม่ลืมหูลืมตา ฉันรู้สึกได้ถึงแรงปะทะที่มันแรงจนทำให้ฉันล้มลงไปกองกับพื้น

"บ้าเอ๊ยย ทำไมไม่ดูทาง "

"ขอโทษค่ะ ขอโทษจริงๆ " ฉันพร่ำบอกคำว่าขอโทษซ้ำไปซ้ำมาอยู่แบบนั้น พยายามที่จะยันตัวลุกขึ้นมาแต่มันก็ยากอยู่พอสมควร

"อ้าว อุ่นทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้หล่ะ " ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบว่าพี่เบสกำลังเดินเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น ใครจะบ้ามานั่งอยู่ตรงนี้หล่ะ เจ็บก้นชะมัด

"พอดีอุ่นรีบไปหน่อยเลยเดินไม่ดู"

"ป่ะกลับไปทำงานต่อ "

"พี่เบสอุ่นจะขอลากลับก่อนได้มั้ยคะ พอดีลูกสาวอุ่นไม่สบาย อุ่นต้องรบกลับจริงๆ " ตอนนี้ฉันไม่ได้สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นแล้ว ใจฉันตอนนี้เป็นห่วงแค่ปุยนุ่นเพียงคนเดียว

"ฮื่มมม จะคุยกันอีกนานมั้ย"

"คุณมิกิ" คุณมิกิงั้นหรอ ผู้ชายคนที่ฉันเดินชนเมื่อกี้

"เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยรึยัง อย่าให้ต้องมีอะไรติดขัด"

"ครับๆ "

"อุ่นต้องอยู่ช่วยพี่ก่อนนะไม่งั้นพี่แย่แน่ๆ เลย คุณมิกิเป็นเจ้านายที่นี่ ช่วยพี่ก่อนนะ" ให้ตายสินี่เมื่อกี้ฉันวิ่งชนเจ้าของผับนั่นก็คือเจ้านายของฉันหน่ะหรอ ดูจากสีหน้าพี่เบสแล้วไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่เลย คงจะกลัวเจ้านายมากสินะ จะเอายังไงดี ปุยนุ่นอย่าเพิ่งเป็นอะไรนะลูก

"ก็ได้ค่ะ " ฉันต้องยอมอยู่ช่วยพี่เบสต่อ เพราะถ้าไม่ได้พี่เบสช่วยพูดให้ฉันเข้าทำงานที่นี่ป่านนี้ฉันก็คงไม่มีเงินเลี้ยงดูปุยนุ่นกับส่งตัวเองเรียนอยู่แบบนี้หรอก

"ขอบใจมาก งั้นกลับไปที่โต๊ะได้แล้ว" ก่อนเดินกลับมาที่โต๊ะฉังสังเกตเห็นสีหน้าคุณมิกิไม่ค่อยจะสบอารมณ์กับเหตุการณ์เมื่อสักครู่สักเท่าไหร่ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ไล่ฉันออก ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาป้าติ๋มว่าฉันจะรีบกลับแต่ขอเวลาอีกสักหน่อย

"ผสมอะไรคะ"

"เพียวๆ "

"ค่ะ" มาดจะเย็นชาไปถึงไหนกัน ฉันได้แต่เหลือบมองนาฬิกา เมื่อไหร่จะใกล้เลิกงานสักทีนะ ยัยลูกหมูของแม่อดทนก่อนนะลูก ตอนนี้ในใจของฉันไม่อยากจะทำอะไรแล้ว ร่างกายมือไม้มันก็ลนลานหยิบจับอะไรมั่วไปหมด

"ไอ้มิกิ เพิ่งรู้ว่าผับมึงแม่งมีพีอาร์สวยขนาดนี้"

"มึงอย่าไปแซวมันมาก มันจะไปรู้อะไรร้อยวันพันปีไม่เคยเข้าผับตัวเองสักที"

"ฮ่าๆ ๆ " เพราะแบบนี้สินะ นานๆ มาทีทุกคนถึงได้หวาดกลัวกันไปหมด จะว่าไปตั้งแต่ทำงานที่นี่มาฉันก็เพิ่งจะเคยเห็นหน้าเจ้าของผับที่นี่ก็วันนี้นี่แหละ

"น้องน้ำอุ่นครับ พี่ขอเหล้าเข้มแก้วนึง"

"ค่ะ" ยิ่งดึกยิ่งเข้ม อุ่นจัดให้ค่ะเมาเร็วๆ ได้ยิ่งดี แต่นี่มันก็ใกล้เวลาเลิกงานแล้วทำไมทุกคนยังมีสีหน้าปกติอยู่ได้นะ

เพล้งงงงงงง

"อุ๊ยย โอ๊ยย" จนได้ ฉันรีบซะจนทำแก้วหลุดมือตกแตง แถมยังซุ่มซ่ามโดนเศษแก้วบาดอีก ทำไมมันรู้สึกใจหวิวๆ ยังไงก็ไม่รู้นะตอนที่แก้วหลุดมือ

"เป็นอะไรมากมั้ยครับ" ผู้ชายในกลุ่มเดินเข้ามาแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเสื้อกดมาที่แผลไว้ให้ฉัน

"ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะคะ" ชาซะมากกว่า เจ็บไม่เท่าไหร่

"เฮ้ยไอ้มิกิ กูว่าให้น้องเขากลับบ้านก่อนดีกว่า"

"หึ แค่เศษแก้วบาดแค่นี้ " ทำไมใจร้ายแบบนี้หล่ะ คำพูดนั้นมันทำให้ฉันนิ่งจนไม่อยากจะขยับไปไหน เป็นเจ้านายประสาอะไรทำไมไม่มีความเป็นห่วงลูกน้องเลย

"ขอตัวไปล้างแผลก่อนนะคะ " คนอย่างฉันไม่เคยสำออยอยู่แล้ว ฉันขอตัวออกมาล้างแผลและใช้ผ้าก๊อตพันไว้ให้เรียบร้อย

ครืดดด ครืดดดดด

"ค่ะป้าติ๋ม"

"น้องอุ่นปุยนุ่นแย่แล้วลูก "

"ค่ะๆ อุ่นจะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ" ฉันรีบวิ่งเข้าไปในห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าและรีบคว้ากระเป๋าออกมาจากที่ทำงานในทันที ปุยนุ่นต้องการหมอ ถ้าปุยนุ่นเป็นอะไรไปฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองโดยเด็ดขาด วินาทีนี้ฉันไม่กลัวแล้วจะโดนไล่ออกก็ไม่กลัว ..ลูกสาวฉันจะต้องไม่เป็นอะไร

.........................

"ป้าติ๋มปุยนุ่นเป็นยังไงบ้างคะ"

"เพ้อใหญ่เลยค่ะ ไข้ก็ไม่ยอมลด " ฉันรีบเข้าไปช้อนร่างเด็กน้อยขึ้นมาแล้วรีบพาไปโรงพยาบาลทันที

"อย่าเป็นอะไรนะลูก" ตัวปุยนุ่นร้อนเหมือนไฟ ริมฝีปากแห้ง นอนหลับตาและละเมอเพ้ออยู่ตลอดเวลา ฉันกอดร่างปุยนุ่นไว้แนบอกแล้วพร่ำบอกกับเขาตลอดว่าเขาจะต้องไม่เป็นอะไร แม่จะอยู่ข้างๆ หนูเอง

........................................................

โรงพยาบาล

ฉันพาปุยนุ่นมาส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด และมันก็คือโรงพยาบาลเอกชน ค่าใช้จ่ายก็น่าจะพอทราบ แต่ในตอนนี้ชีวิตปุยนุ่นสำคัญที่สุด

"ลูกสาวคุณมีแนวโน้มว่าจะเป็นไข้หวัดใหญ่นะครับ เดี๋ยวหมอขอตรวจผลเลือดอีกทีนึง ช่วงนี้ก็ต้องนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการอย่างใกล้ชิดไปก่อน"

"ปลอดภัยแล้วใช่มั้ยคะ"

"อยู่ใกล้มือหมอปลอดภัยแน่นอนครับ ดีนะครับที่มาส่งโรงพยาบาลทันเวลา ถ้าช้ากว่านี้เด็กอาจจะช็อคได้ หมอขอตัวก่อนนะครับ"

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ" โล่งใจขึ้นมาเปราะหนึ่ง ไม่นานเตียงผู้ป่วยของปุยนุ่นก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉิน สายน้ำเกลือห้อยระโยงระเยง เด็กน้อยในชุดของโรงพยาบาลนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง โรงพยาบาลแห่งนี้ไม่มีห้องรวม ปุยนุ่นพักอยู่ห้องพิเศษเด็กของที่นี่ ซึ่งฉันก็ไม่สามารถคำนวณค่าใช้จ่ายทั้งหมดได้ว่าจะเท่าไหร่ เงินเก็บก็ลดลงๆ กลับไปคราวนี้ก็คงจะต้องถูกไล่ออก

............................

"แม่อุ่น" ฉันสะดุ้งตื่นเพราะได้ยินเสียงของปุยนุ่นเรียกชื่อฉัน เมื่อคืนฉันเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ น้ำท่าก็ไม่ได้อาบ

"ขา เป็นยังไงบ้างคะ "

"ปุยนุ่นยังปวดหัวอยู่เลย " ถ้าแม่เป็นแทนได้แม่ก็จะยอมเป็น ปุยนุ่นเด็กร่าเริงของแม่อุ่น

"นอนพักเยอะๆ นะคะ เดี๋ยวคนสวยของแม่ก็จะหายแล้ว "

"ปุยนุ่นอยากกลับบ้าน"

"อยากไปเที่ยวทะเลมั้ย หายแล้วแม่อุ่นจะพาไปนะคะ" ถึงแม้ว่ามันไม่มีเปอร์เซ็นของความเป็นไปได้ แต่ฉันก็ยังจะพูดให้ความหวังลูกทั้งที่ฉันยังหาวิธีที่จะพาเด็กน้อยไปทะเลไม่ได้เลย

"จริงนะคะ เย่ๆ ๆ " รอยยิ้มของปุยนุ่นกลับมาแล้ว เพียงเท่านี้มันก็ทำให้ฉันมีกำลังใจมากขึ้นแล้วหล่ะ

....................................................

"ทำไมเกิดเรื่องแบบ บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้ดูแลให้เรียบร้อย"

"เอ่อ ผมไม่รู้จริงๆ ครับว่า น้องหายไปไหน"

"เฮ้ยใจเย็นๆ ดิวะ มึงก็เห็นอยู่ว่าน้องเขาโดนแก้วบาด"

"หึ เข้าข้างกันดี ไม่รับไปเป็นเมียเลยวะ"

"ไอ้สัด"