ep1

เส้นทางโรยกรวดทอดยาวสุดลูกหูลูกตา สองข้างทางคือไร่ข้าวโพดที่กำลังเจริญงอกงาม ร่างที่เดินฝ่าเปลวแดดถึงขั้นนั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างร่มไม้รำไรของใบข้าวโพด

“ทำไมไกลอย่างนี้ นี่ถ้าลุงไม่ใช่ลูกหนี้รายใหญ่ของฉัน..ฉันจะไม่ถ่อสังขารมาหาแบบนี้หรอกนะ ดั้นด้นมาอยู่ได้บ้านนอก กันดารขนาดนี้ ถ้าไม่หนีเมียมาก็คงจะไม่มีใครคบหาสมาคมด้วย”

หญิงสาวถอดหมวกปีกกว้างออกกระพือลมให้ตัวเองเพื่อคลายความร้อน พร้อมก่นด่าไปถึงเจ้าหนี้รายใหญ่ของตัวเอง เธอชื่อวิริญญา หาญหงส์ เป็นเจ้าหนี้รายใหญ่ของเจ้าของไร่ข้าวโพดนี้ พ่อของเธอส่งเช็คมาให้เธอใบหนึ่ง บอกว่าเป็นของนายเคิร์ก มาร์ติน ให้ไว้ แต่ยังไม่ถึงกำหนดจ่ายเช็ค ถ้าเธออยากได้ก่อน เธอจะต้องมาเจรจากับเขาเอง ตัวเลข ๗ หลักในเช็คนั่นทำให้เธอตัดสินใจมาเอง เพราะเธอ...กำลังจะหมดตัว

ชัชชาย แฟนหนุ่มของเธออาสามาเป็นเพื่อน แต่เธอปฏิเสธ เพราะชัชชายก็เพิ่งจะได้งานทำที่บริษัทแห่งหนึ่งยัง ทำได้ไม่ถึงปี เธอไม่อยากให้เขาลางาน เขาเป็นคนขยันขันแข็ง เรียนจบเกียรตินิยมอันดับ๑ บริษัทไหนก็อยากได้ตัวไปทำงาน ต่างกับเธอที่เรียนจบด้วยเกรดเฉลี่ยต่ำเตี้ยเรี่ยดิน

ชัชชายคบกับเธอแบบเรียบง่ายไม่หวือหวา เขาเป็นคนสุภาพและใจดี ตอนที่เธอจบออกมาแล้วลงทุนธุรกิจกับเพื่อน ชัชชายก็ห้ามปรามแล้วว่าให้เรียนรู้ก่อนที่จะลงทุนเอง เพราะมันเสี่ยงเกินไป แต่เธอไม่ยอมฟังเขา เธอบอกว่าเธออยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง เธอกับเขาจะได้ตั้งตัวกันเร็วๆ พ่อจะได้อนุญาตให้เธอแต่งงานกับเขาได้เร็วขึ้น...แต่เธอก็ไม่ได้บอกพ่อหรอกว่าเธอคบอยู่กับชัชชาย เพียงแต่เธอคิดของเธอเองว่าถ้าชัชชายมีฐานะมั่นคง พ่อจะไม่ปฏิเสธ ซึ่งชัชชายก็เห็นด้วย

วิริญญา ลงทุนธุรกิจกับเพื่อนคนหนึ่ง ทำธุรกิจผ้าไหมส่งออกอยู่ทางเหนือ เธอหลงระเริงไปกับเงินทองที่ได้รับกับธุรกิจในช่วงแรกๆ โดยไม่สนใจการบริหารงานเพราะเชื่อใจเพื่อน ชัชชายก็พยายามเตือนสติ แต่เธอก็ไม่ฟัง สุดท้าย....เพื่อนมาบอกว่าธุรกิจขาดทุนและมีหนี้สินท่วมหัว เธอตัดสินใจปิดกิจการ...แต่ก็ยังเป็นหนี้บัตรเครดิต และหนี้สินอื่นๆ ที่นำมาใช้ล่วงหน้า ขณะที่เพื่อนของเธอ...เปิดบริษัทใหม่และค้าผ้าไหมแบบเดิม....เธอรู้ มันโกงเธอชัดๆ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อเธอนั่นเองที่โง่!

“พ่อบอกแล้วใช่ไหม? ไม่ให้ไว้ใจใครเรื่องเงิน”

“ญ่าไม่ยอมหรอก ญ่าจะฟ้องมัน”

“เอาหลักฐานที่ไหนไปฟ้อง ทำธุรกิจเคยเข้าไปดูบ้างไหมว่าเขาทำอะไรบ้าง”

วิริญญานิ่งเงียบ...เธอเข้าไปรับเงินปันผลอย่างเดียว หุ้นสามคน รวมหัวกันแอบเปิดบริษัทใหม่แล้วโยกเงินเธอไป มิหนำซ้ำยังมีลายเซ็นของเธอเซ็นมอบอำนาจอื่นๆ อีกจิปาถะ ทำให้พวกเขาทำอะไรได้โดยสะดวก โดยที่เธอได้แต่อ้าปากค้าง เมื่อรู้ความจริง

“เรียนจบมาขนาดนี้...ไม่ได้ทำให้ลูกฉลาดทันคนเลย เพราะความไว้ใจของลูกแท้ๆ เอานี่ เงินก้อนสุดท้ายที่พ่อจะให้แล้ว แต่ลูกต้องไปทวงเขาเอง เพราะมันเป็นเช็คที่ตีล่วงหน้า ถ้าอยากได้เร็วกว่านั้นก็ต้องไปเจรจากับเขา”

วารินทร์พ่อของเธอเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงมาก เธอสัญญากับพ่อว่าเรียนจบเธอจะขอเงินก้อนหนึ่งเพื่อทำธุรกิจ ซึ่งเงินก้อนนั้นเป็นเงินก้อนสุดท้ายที่เธอบอกพ่อว่าจะทำให้มันงอกเงยขึ้นมา ความมั่นใจของเธอ ทำให้เธอถึงกับสาบานเลยว่าจะไม่ขอเงินพ่ออีก

วิริญญาดั้นด้นมาต่างจังหวัดที่อยู่ริมชายแดน ทั้งไกล ทั้งร้อน เพื่อเงินก้อนที่พ่อโยนให้อย่างมีข้อแม้ เธอทำใจยอมรับ เพราะเป็นโอกาสสุดท้ายแล้วที่เธอลุกขึ้นสู้อีกครั้ง ครั้งนี้จะไม่ยอมให้ใครหลอกใช้เธออีก

“ฉันจะไม่ยอมโง่อีกเป็นครั้งที่สอง”

หญิงสาวมองฝ่าเปลวแดดออกไปด้วยสายตามุ่งมั่น...ว่าจะไม่โง่...แต่เธอก็งี่เง่าที่ไม่เติมน้ำมันรถ จนรถคันหรูของเธอจอดอยู่ข้างทาง เธอต้องเดินเข้ามาเอง.....และไม่คิดว่ามันจะไกลขนาดนี้

ปริ้นๆๆๆ เสียงบีบแตรเรียกของรถกระบะคันหนึ่ง ทำให้หญิงสาวผุดลุกแล้ววิ่งไปหาทันที

“รอด้วย จอดด้วย....”

รถกระบะจอดพรืดทันที ทิ้งฝุ่นคลุ้งจนทำให้หญิงสาวที่วิ่งตามท้ายว่าถึงกับเบรคกึก! แล้วไอสำลักฝุ่นควัน ค่อกแค่กจนเมื่อฝุ่นจาง เจ้าของรถก็เปิดรถเดินลงมาหาเธอด้วยรอยยิ้ม

“คุณจะเข้าไปในไร่ภูตะวัน ใช่ไหม”

หญิงสาวโบกหมวกไล่ฝุ่น ก่อนจะยกมือลูบหน้าเบาๆ ความรู้สึกเหนอะหนะใบหน้า เมื่อยามที่ถูกมือปาดเหงื่อและฝุ่น ทำให้เธอหงุดหงิดจนแทบอยากร้องกรี๊ด...แต่สะกดไว้ ป่านนี้หน้าตาเธอคงดูไม่ได้ แต่ช่างเถอะ เพราะเจ้าคนที่ลงมาถามนี่ ก็ใช่ว่าจะดูได้ ดูซิ สวมหมวกใบเก่าหนวดเครารกรุงรัง เสื้อผ้าเก่าๆ รองเท้าบูทหนังคร่ำคร่า ดีแต่ว่าสูงและหุ่นดีเท่านั้น

“ใช่ค่ะ รถฉันจอดน้ำมันหมดตรงปากทาง”

“อืม...จะให้ผมไปซื้อน้ำมันรถให้ก่อนไหมครับ หรือว่าจะเข้าไปในไร่ก่อน”

“เอ่อ...ถ้าคุณจะสะดวก ฉันก็อยากจะซื้อน้ำมันก่อนค่ะ”

นั่นสิ ทำไมเธอไม่คิดว่า...เธอน่าจะรออยู่ที่รถ รอว่ามีรถผ่านมาแล้วขอให้เขาช่วยซื้อน้ำมันมาให้....เธอคิดช้าอย่างนี้เสมอ

“ถ้าอย่างนั้น...ขึ้นมากับผมเดี๋ยวผมพาคุณไปที่ปั้มน้ำมันก่อนก็แล้วกัน”