บทที่ 8

“ห๊ะ!!ตาตบหน้าท่านประธานเหรอ”

“แอม ทำไมต้องเสียงดังด้วย ก็อีตาท่านประธานมาฉวยโอกาสโอบตา ตาตกใจก็เลยตบเค้า” ณิตาดุเพื่อนเสียงเบา

“ยัยตา...แกทำอะไรลงไปเนี๊ย เดี๋ยวก็ตกงานหรอก แล้วพ่อกับแม่ตาก็จะมารับกลับบ้าน” อลิสาท้วงเพื่อน

“ยัยแอม..ตกลงจะช่วยตาไหม”

“งั้นตารอแปปนึงนะ แอมไปขออนุญาตคุณโกศลก่อน เดี๋ยวมาตามงานแล้วไม่เจอแอมแล้วจะโดนดุ ” อลิสาบอกเพื่อนก่อนจะลุกไปเคาะประตูห้องเจ้านายของตน

หลังจากที่ได้ลิ้มรสจูบหวานหอมสูดกลิ่นแชมพูหอมอ่อนๆ และกลิ่นตัวของณิตา ทำเอาไรอันท์รู้สึกประหลาดใจกับความรู้สึกตัวเองที่เกือบห้ามใจไม่อยู่ ความหอมหวานจากริมฝีปากอวบอิ่มที่ไม่ประสา ทำไรอันท์อยากจะได้ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นมาครวญครางใต้ร่างแกร่งเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม และหากว่าหล่อนไม่ผลักเขาแล้วหนีไปซะก่อน บางทีมันอาจจะไม่จบแค่จูบก็ได้

เสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของณิตาดึงสติไรอันท์กลับมา จึงรู้ว่าแม่กวางน้อยที่หมายตารีบหนีเขาจนลืมหยิบกระเป๋าติดตัวไปด้วย ไรอันท์ฉวยโอกาสหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูสายโทรเข้าที่ถูกบันทึกไว้ในชื่อพี่กฤษ ไรอันท์ขมวดคิ้วแล้วจึงกดปิดเสียงก่อนจะถือวิสาสะค้นดูของภายในกระเป๋าหญิงสาวอย่างละเอียด ทั้งกระเป๋าสตางค์ คีย์การ์ดคอนโด กุญแจรถยนต์

‘หึ หึ แล้วเธอจะหนีไปไหนได้’

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เข้ามา” เสียงเข้มเอ่ยอนุญาต

“คุณอลิสา เลขาของคุณโกศลมาขอพบคุณไรอันท์ครับ”

“มีธุระอะไร” ไรอันท์พอจะจำชื่อของผู้หญิงอีกคนที่ให้บอดิการ์ดหาข้อมูลมาให้ได้ว่าเป็นเพื่อนสนิทของณิตา และเป็นบุคคลที่เพื่อนสนิทของเขาสนใจด้วยเช่นกัน

“เธอบอกว่าจะมาขออนุญาตเข้ามาเอากระเป๋าของคุณณิตาที่ลืมทิ้งไว้ครับ” มือขวารายงานเจ้านายหนุ่มอย่างคล่องแคล่ว

“บอกเธอไปว่าฉันไม่อนุญาต ให้คุณณิตามาเอาเองเท่านั้น” ประธานหนุ่มยิ้มที่มุมปากแล้วสั่งมือขวาด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด

ครอสก้มหน้าแล้วเดินออกจากห้องเพื่อกลับไปบอกกับหญิงสาวที่คอยคำตอบหน้าห้อง

อลิสากำลังลุ้นเหลือเกินว่าประธานจะตอบว่ายังไง จะอนุญาตให้เธอเข้าไปหยิบกระเป๋าของณิตาเองหรือจะให้ผู้ชายที่เดินเข้าไปหยิบออกมาให้เลยจนมือที่กุมกันไว้สั่นไปหมด แล้วคำตอบที่ได้รับก็ทำเอาเธอต้องคิดหนักแทนเพื่อนสนิทมากกว่าเดิมหลายเท่านัก

“คุณไรอันท์ไม่อนุญาตครับ ท่านบอกว่าให้คุณณิตามารับเองครับ”

“ขอบคุณค่ะ”

อลิสารู้สึกเสียใจที่ไม่สามารถช่วยเพื่อนสนิทได้ เดินกลับไปที่ลิฟต์พร้อมกับเสียงถอนใจยาวเหยียด

มือบางกดเรียกลิฟต์แล้วยืนรอให้ลิฟต์โดยสารค่อยๆ ขึ้นมาทีละชั้นอย่างใจเย็น เมื่อประตูลิฟต์เปิดขาเรียวที่กำลังจะก้าวก็มีอันต้องหยุดชะงัก เพราะบุคคลที่เดินออกจากลิฟต์แล้วหยุดยืนตรงหน้าหล่อนก็คือ ผู้ชายคนนั้น!!

“ดีใจที่ได้พบกันอีกครับ” ไคล์ทักทายหญิงสาวด้วยรอยยิ้มกระชากใจ เขารู้สึกเหมือนมีอะไรดลใจให้มาพบไรอันท์ถึงที่ทำงาน แล้วก็เป็นเรื่องดีที่เขามาเจอหญิงสาวที่ถูกใจยืนอยู่ตรงหน้า

“คุณ...คุณ...คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” อลิสาพูดตะกุกตะกักพลางก้าวถอยหลังไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว

“ผมมาหาเพื่อนสิครับ แล้วคุณทำงานที่นี่เหรอครับ”

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

“เกี่ยวสิครับทำไมจะไม่เกี่ยว เพื่อนผมเป็นเจ้าของโรงแรมนี้ ถ้าคุณทำตัวไม่ดีกับผม เรื่องก็จะถึงหูประธานบริษัทแน่ แล้วคุณก็อาจจะต้องหางานใหม่”

อลิสาอ้าปากค้างกับคำขู่ของชายหนุ่มที่นำเรื่องงานมาขู่เธอ มันยิ่งทำให้เธอเกลียดผู้ชายคนนี้มากกว่าเดิม

“คุณมัน..” อลิสาไม่รู้จะโต้ตอบอีกฝ่ายอย่างไรจึงได้แต่ก้มหน้าสงบสติ “หลีกทางด้วยคะ ดิฉันจะได้กลับไปทำงาน”

“เดี๋ยวก่อนสิครับผมยังไม่ได้ทำความรู้จักกับคุณเลย ผมอยากรู้จักคุณ” ไคล์ส่งสายตากรุ้มกริ่มให้กับหญิงสาว ซึ่งสายตาแบบนี้ใช้เอาชนะผู้หญิงที่เขาหมายตาเอาไว้ได้หมดทุกคน

“อยากรู้ก็หาเองนะคะ ขอตัวก่อน” อลิสารีบเดินเข้าลิฟต์แล้วกดปิดทันทีเพราะไม่อยากอยู่คุยต่อกับชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจมีอาการแปลกๆ