ตอนที่ 3

รชนิชลปลอบใจด้วยการดึงมือของอีกฝ่ายมากุมไว้ทั้งที่ตอนนี้เธอเองก็อยากร้องไห้ไม่ต่างกัน

“นินีจะเข้าไปพบคาร์ลนะคะ...ป้ารออยู่ข้างนอก นินีเข้าใจค่ะว่าป้าไม่สบายใจมาก ไม่เป็นไรหรอกนะคะ ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจริง ๆ นินีก็จะขอรับโทษทุกอย่างแทนพี่วีเองค่ะ”

“ป้าจะรอนะ...นินี”

แวววลีมองตามหลานสาวที่ค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปในห้องกว้างพอ ๆ กับห้องโถงขนาดใหญ่ได้เลยทีเดียว ภายในนั้นเงียบเชียบขณะที่รชนิชลกำซองจดหมายไว้แน่น เธอปั่นป่วนไปหมดในช่องท้องและกำลังเรียบเรียงคำพูดของตัวเองกระทั่งเสียงหนึ่งดังขึ้น

“ใคร...บอกแล้วใช่ไหมว่าไม่อนุญาตให้เข้ามาตอนนี้”

ร่างบอบบางหันกลับไปตามเสียงทุ้มห้าวในช่วงจังหวะที่เจ้าของเสียงนั้นเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าเธอพอดี หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อยแต่แล้วก็พยายามเก็บซ่อนอาการตื่นเต้นที่ดูแล้วไม่ค่อยมิดชิดเท่าไหร่ รชนิชลช้อนตามองเจ้าของร่างสูงสง่าซึ่งอยู่ในชุดสูทสีงาช้าง ใบหน้าคร้ามเข้มเอียงมองหญิงสาวพลางย่นคิ้ว

“นีนี่”

ชายหนุ่มเรียกชื่อหญิงสาวตามความเคยชินของเขา น้ำเสียงนั้นก็ยังเป็นปกติขณะที่ร่างเล็กพยายามเก็บซ่อนความประหม่ายามอยู่ต่อหน้าเขาทุกครั้ง มันเป็นเช่นนี้มานานแล้วเวลาที่เธอต้องเผชิญหน้ากับ คาร์ลอส อเล็กซานเดอร์ หนุ่มหล่ออายุสามสิบห้าที่ความหล่อเหลาของเขาราวเทพบุตรในเทพนิยายปกรณัม เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่กำยำและเรือนผมสีบรูเน็ต ใบหน้าของคาร์ลอสคมเข้ม จมูกโด่งยาวเป็นสันรับกับริมฝีปากเป็นกระจับหยักหนาได้รูป ทว่านัยน์ตาสีอำพันเจิดจรัสคู่นั้นช่วยลดทอนความดุดันของเขาลงได้กว่าครึ่ง

“คาร์ล...เอ้อ...ฉัน...”

“มีอะไรหรือเปล่าถึงได้เข้ามาที่นี่...ผมกำลังจะออกไปข้างนอกอีกห้านาทีนี่แล้ว วีคงแต่งตัวรอผมอยู่ที่ห้องแล้วสินะ”

“พี่วี...”

เสียงหวานแต่แผ่วเหลือเกินนั้นหลุดออกจากปากของหญิงสาวที่เผยอออกอย่างไม่แน่ใจ ถึงตอนนี้แล้วเธอจะทำยังไงต่อ เธอควรจะบอกเขาว่ายังไง

“คาร์ล...คือว่า...เอ้อ...ฉันมีเรื่องที่ต้องคุยกับคุณค่ะ”

“เรื่องอะไร สำคัญมากมั้ย”

“ฉันอยากให้คุณอ่านจดหมายฉบับนี้ก่อนค่ะ”

ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจยื่นซองจดหมายในมือให้คาร์ลอส เขามองมันด้วยประกายตาบอกความสงสัยแต่ก็รับไปทว่าก่อนจะเปิดซองจดหมายก็ถูกมือเรียวบางจับข้อมือเขาไว้เสียก่อน

“คาร์ล...เอ้อ...สัญญาได้ไหมคะว่า...เมื่อคุณอ่านจดหมายฉบับนี้แล้ว...คุณจะต้อง...ใจเย็น”

เขาจ้องหญิงสาวและรับรู้ถึงแรงบีบจากมือเรียวที่จับข้อมือของเขาไว้แน่น

“นีนี่...ผมยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร คุณยังไม่ได้บอกผมด้วยซ้ำว่าใครให้จดหมายฉบับนี้มา ฉะนั้นแล้วผมก็จะขออ่านมันก่อน”

เสียงนั้นมั่นคงมากเกินกว่าคำร้องขอของหญิงสาวจะช่วยหน่วงความรู้สึกของเขา คาร์ลอสเปิดซองจดหมายและดึงกระดาษข้างในออกมาขณะที่รชนิชลจ้องมองด้วยแววตาที่ไม่อาจซ่อนเร้นความตื่นเต้นของตัวเองไว้ได้ และขณะที่เขาคลี่กระดาษแผ่นเล็กนั่นออกก็ยิ่งทำให้หัวใจของเธอเต้นเร็วและแรงขึ้นเรื่อย ๆ มือของเธอเย็น นี่เธอกำลังตื่นเต้นเหมือนตัวเองเป็นเจ้าของจดหมายเสียเองทั้งที่ไม่รู้เลยว่าในจดหมายฉบับนั้นเขียนอะไรไว้บ้าง

แต่ที่แน่ ๆ มันจะต้องเป็นเรื่องที่แย่สำหรับคาร์ลอสเพราะชายหนุ่มอ่านมันสักครู่แล้วแววตาของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไป เรียกได้ว่าแทบจะในฉับพลันทันใดที่รชนิชลเห็นความเคร่งเครียดกระจายอยู่เต็มนัยน์ตาสีอำพันคู่นั้น เธอได้ยินเสียงเขาขบกรามเข้ากันก่อนเขาจะเหลือบกลับมามองหญิงสาว เขาเหยียดมุมปากออกแต่ปื้นคิ้วหนาสีน้ำตาลกลับขมวดเข้าหากันจนแทบจะผูกเป็นเงื่อนได้

“นี่ใช่มั้ยธุระสำคัญของคุณ...เอาจดหมายบอกลาของผู้หญิงที่จะเป็นเจ้าสาวในงานคืนนี้มาให้ผม มันยังมีข่าวอะไรที่มันเลวร้ายมากกว่านี้อีกมั้ย”