อ้อมกอดของคนในฝัน

@อินฟินิตี้ คอนโดมิเนียม

“พี่วิวาห์เข้าไปอาบน้ำอาบท่าก่อนเถอะครับ เดี๋ยวป้องนอนโซฟา พี่ก็นอนบนเตียงไป” เดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมายื่นให้เธอ

“เอ่อ...ไม่เป็นไร...พี่นอนโซฟาได้...ป้องนอนเตียงเถอะ”

“ไม่ได้ครับ...เลือกเอานะครับ ว่าจะนอนเตียงดีๆคนเดียว หรือจะให้ป้องไปนอนด้วย” น้ำลายอึกใหญ่ถูกกลืนลงคอด้วยความลำบากใจ

“โอเค...”

“โอเคคือ...ให้ป้องนอนด้วยหรอ?”

“มะ...ไม่ใช่...พี่จะนอนคนเดียว” ตอบหน้าตาตื่น แล้วรีบดึงผ้าเช็ดตัวจากมือเขาวิ่งเข้าห้องน้ำไป ซึ่งการกระทำที่ดูตื่นๆ ทำให้เขายกยิ้มขึ้นด้วยความตลก กับความโก๊ะของเธอ

แกร๊ก แอ๊ด!!

“ป้อง...” ผ่านไปไม่นาน วิวาห์ก็เปิดประตูออกมาแล้วแง้มๆ ประตูห้องน้ำ ให้เหลือเพียงแค่ช่องว่างเล็กๆ ที่พอจะยื่นหน้าออกมาเรียกเจ้าของห้องได้

คนถูกเรียกตวัดสายตาจากการอ่านหนังสือไปมองตามเสียงเรียกที่เบา ราวกับกลัวใครจะได้ยิน ซึ่งท่าทีของเธอมันทำให้เขาสงสัยจนต้องเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม

“เอ่อ...พี่ไม่มีชุดเปลี่ยน” กะพริบตาปริบๆ ใส่

“อ้อ...งั้น...แป๊บนะครับ” ตอบกลับไปแล้วลุกขึ้นไปรื้อตู้เสื้อผ้าดูว่าพอจะมีอะไรที่เธอจะใส่ไปก่อนได้ไหม สุดท้ายก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ยื่นให้เธอ “ใส่ไปก่อนนะครับ ป้องมีแค่นี้”

“ขอบใจนะ” รีบหยิบแล้วเข้าไปแต่งตัวทันที เพราะกลัวว่าเขาจะเห็นเธอนุ่งน้อยห่มน้อย ซึ่งมันไม่เหมาะแน่ๆ ที่จะให้ผู้ชายมามองร่างกายของเธอ

เพียงไม่นานนักวิวาห์ก็เดินออกมาจากห้องน้ำ ดวงตากลมโตกวาดมองไปรอบๆ ห้องของเขา ที่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อยราวกับห้องของผู้หญิง

“มองหาอะไรครับ...”

“ไม่เคยพาใครขึ้นห้องหรอก...พี่เป็นคนแรก” แวบหนึ่งที่ทำให้หัวใจของเธอกระตุกวูบไหว กับคำว่าคนแรก มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่เธอไม่ได้คิดแบบนั้นเลยสักนิด เขาจะพาใครมาก็ช่างเขาสิ ถึงยังไงเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาอยู่แล้ว แค่มาเป็นไม้กันหมาให้เขา ส่วนเขาก็ช่วยให้เธอหลุดออกมาจากพร้อมรัก เราแค่พึ่งพาอาศัยกัน มันก็เท่านั้น

“อ้อ...ไม่เห็นต้องบอกพี่เลย”

“ต้องบอกสิครับ เพราะพี่วิวาห์เป็นแฟนป้อง” ถ้าเป็นพร้อมที่พูดแบบนี้ เธอก็คงจะรู้สึกดีอยู่ไม่น้อย เอาจริงๆ ครั้งหนึ่งเขาก็เคยอ่อนโยนและน่ารักกับเธอมาก ไม่งั้นเธอก็คงไม่หลงรักเขาขนาดนี้หรอก

“...” ไม่มีคำพูดใดๆ ออกมาจากปากเธอ ทำไมต้องย้ำคำนั้นนักนะ เธอคิด แล้วเดินไปนั่งเช็ดผมอยู่ที่ปลายเตียง

“ไหนๆ ก็เป็นแฟนกันแล้ว ลงสตอรี่อัปเดตความเคลื่อนไหวกันไหม?” เขาเอ่ยขึ้นแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

“ยังไง?” เอ่ยถาม ด้วยความมึนๆ หน่อยๆ เนื่องจากแอลกอฮอล์ในกระแสเลือดก็ยังวิ่งวนอยู่ในร่างกาย มันยังคงร้อนวูบวาบเพราะฤทธิ์ของมันอยู่

“ก็...”

หมับ แชะ!!

ปกป้องถือโอกาสดึงผ้าเช็ดผมของเธอไปถือไว้ แล้วใช้โทรศัพท์ที่ตนถือมาด้วยถ่ายรูปเขากับเธอ ราวกับตั้งใจเพราะรูปที่ได้มาคือ ปกป้องที่กำลังเช็ดผมให้เธอ ส่วนเธอก็หันหน้าไปสบสายตามองที่เขาพอดี

“เดี๋ยวป้องแท็กไปในสตอรี่นะ”

“เอ่อ...อื้ม...” ก้มหน้าหงุดด้วยความเขินเล็กน้อย อยู่ๆหัวใจก็พลันเต้นแรงขึ้นมาเสียดื้อ ใบหน้าสวยเห่อร้อนไปหมด “เอ่อ...พี่เช็ดเองดีกว่า” ดึงผ้าผืนเล็กคืนมาแล้วรีบนำมาเช็ดผม จากนั้นก็รีบทิ้งตัวลงไปที่นอน ข่มตาให้หลับ ทั้งที่ผมก็ยังหมาดๆอยู่

“พี่วิวาห์ ผมยังไม่แห้งนอนแบบนั้นไม่ได้นะครับ ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง...” เอ่ยบอกรุ่นพี่สาว พร้อมกับเดินไปดึงตัวเธอขึ้นมาแล้วอาสาเช็ดผมให้ ซึ่งการกระทำที่แสนอ่อนโยนของเขานั้น มันทำให้หัวใจของเธอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“เอ่อ...พี่ง่วงแล้วอะ...ช่างมันเถอะ...พี่นอนได้” ยังคงดื้อด้านที่จะนอนทั้งที่ผมยังเปียกอยู่

“...อย่าดื้อสิครับพี่วิวาห์...” ข่มเสียงต่ำลง จ้องหน้าเธอนิ่ง เป็นสัญญาณเตือนว่าต้องลุกขึ้นมา “นอนทั้งอย่างนั้น ถ้าหมอนป้องเปียก ป้องก็จะทำให้อย่างอื่นของพี่เปียกด้วยนะครับ” พูดด้วยท่าทีจริงจัง พร้อมกับสายตาที่มองไปยังส่วนล่างของเธอ ทำเอาวิวาห์ขนลุกวาบ สุดท้ายเลยจำต้องลุกขึ้นมาเช็ดผมให้แห้ง

ด้วยเพราะผมของเธอค่อนข้างหนา กว่าจะแห้งก็เลยดึก จะถามหาไดร์เป่าผมก็เกรงใจ เลยรีบๆ เช็ดทั้งที่ก็มึนหัวจะตายอยู่แล้ว

ตกดึก...

“แม่คะ...พ่อคะ...หนู...ฮึก...หนูคิดถึงแม่กับพ่อจังเลยค่ะ...ฮือ...วิวาห์เหนื่อย...” เสียงของวิวาห์ดังขึ้นด้วยความสั่นเครือพร้อมกับน้ำตา ดึงความสนใจของปกป้องที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาให้ลุกขึ้นเดินมาหา

“วิวาห์คิดถึงแม่...ฮือ...คิดถึงที่สุด...”

“พี่วิวาห์...พี่วิวาห์ครับ...” สะกิดแขนเธอเบาๆ ให้ตื่นจากฝันร้าย

หมับ!!

“เฮ้ย...”

“กอดวิวาห์หน่อยได้ไหมคะแม่” มือเล็กดึงแขนของปกป้องเอาไว้แล้วดึงจนเขาเสียหลักล้มลงไปนอนข้างๆ จากนั้นก็กอดแขนของเขาเอาไว้แน่น ใบหน้าที่เปื้อนคราบน้ำตาซุกลงบนอกแกร่งของเขา ราวกับกำลังหาไออุ่นจากเขา

ถึงอย่างนั้นปกป้องก็ไม่ได้คัดค้านอะไร ทิ้งศีรษะลงบนหมอนข้างๆ แล้วสอดแขนเข้าไปใต้ศีรษะของเธออย่างอ่อนโยน

อกแกร่งที่แสนอบอุ่นของเขานั้น ทำให้ความรู้สึกโดดเดี่ยวและอ้างว้างนั้นหายไปชั่วพริบตา แขนเล็กเกี่ยวไปกอดเอวของเขาเอาไว้ เล่นทำเอาปกป้องถึงกับลอบกลืนน้ำลายลงคอ เพราะกลิ่นกายหอมกรุ่นที่มันลอยฟุ้ง จนความคิดของเขามันเริ่มเตลิด

“อย่านะป้อง!!” สั่งใจตัวเองเอาไว้ภายใต้ความทรมานที่มันกำลังปะทุดันกางเกงจนตึงเปรี๊ยะ

หญิงสาวกกกอดเขาแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ทั้งปากก็พร่ำละเมอถึงใครบางคนตลอดทั้งคืน จนเขานอนแทบจะไม่หลับ เพราะกลิ่นกายของเธอมันเย้ายวนเขาเสียเหลือเกิน ร้อนรุ่มจนต้องถอดเสื้อออก กว่าจะได้นอนจริงๆ ก็เกือบรุ่งสาง เล่นซะเพลียกันเลยทีเดียว

เช้าวันต่อมา...

“อื้อ...ปวดหัวจัง” ดวงตาที่หนักอึ้งค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น เมื่อถูกแสงแดดในยามเช้าสาดส่องผ่านรอยเชื่อมของผ้าม่าน เข้ามารบกวนการนอนของเธอในยามเช้า

แต่แล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าถูกชายหนุ่มรุ่นน้องนอนกอดเธอเอาไว้ แถมบนตัวของเขายังไม่มีเสื้อด้วยสิ

“เฮือก!! เกิดอะไรขึ้นวะ” อุทานออกมากับตัวเองเบาๆ ดวงตาเบิกโพลง พยายามดันแขนของเขาให้ออกไปจากตัวของเธอ

“อื้อ...” นอกจากจะไม่สำเร็จแล้ว เขายังกำชับกอดเธอแน่นขึ้นอีก ไม่พอแค่นั้น เพราะตอนนี้ใบหน้าหล่อๆ ของเขามันอยู่ใกล้เธอแค่ไม่ถึงคืบเลยด้วยซ้ำ

ลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดใบหน้าของเธอ จนหัวใจของเธอนั้นเต้นไม่เป็นส่ำ ในหัวก็ถามตัวเองว่าคงไม่ได้เกิดเรื่องแบบนั้นกับเธอใช่ไหม แล้วเขามานอนบนเตียงกับเธอได้ยังไง ไหนบอกจะนอนโซฟาไง แต่ในเมื่อเป็นแบบนี้ไปแล้ว จึงได้แต่นอนตัวเกร็ง แล้วข่มตาให้หลับลงอีกครั้ง

จุ๊บ!!

ดวงตาที่พยายามข่มให้หลับเบิกโพลงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อปากของเขานั้นดันมาแตะที่แก้มของเธอ ตั้งแต่เล็กจนโตมาก็ไม่เคยโดนใครนอนกอด ไม่เคยได้สัมผัสกับความรู้สึกแปลกประหลาดนี่เลยสักครั้ง นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย แล้วจะทำยังไงดีล่ะทีนี้

ตึก ตัก ตึก ตัก!!

หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมาจากขั้ว กัดปากล่างของตัวเองเพื่อข่มความรู้สึกที่มันปะทุอยู่ข้างใน มือก็ค่อยๆ ดันแขนของเขาออกไปจากหน้าท้องของเธอ แต่ยิ่งดันเท่าไหร่ เขากลับยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นอีกเท่าตัว บ้าจริง ทำไมต้องตื่นมาเจออะไรแบบนี้ด้วย จะให้โวยวายก็ไม่กล้าทำ เอายังไงดีวิวาห์ คิดสิ!!

เมื่อคิดหาหนทางไม่ได้จึงได้แต่นอนตัวเกร็ง จนแทบจะเป็นตะคริว แต่ก็คิดวิธีที่จะออกไปจากอ้อมกอดของเขาไม่ได้เลย

“ตื่นแล้ว แต่ไม่ยอมลุก...ชอบให้ป้องกอดเหรอครับหืม?”