ดูถูก

“วิวาห์!! ฉันไม่เข้าใจแกเลยว่าทำไมต้องไปยอมมันขนาดนั้นด้วย” ซิมปอร์เอ่ยถามในขณะที่วิวาห์ก็ก้มลงดูเมนูที่เขียนบนกระดาษว่าซื้อครบแล้วหรือยัง ทำหูทวนลมไม่สนใจแม้ว่าจะถูกเพื่อนบ่นแค่ไหน

เอาจริงๆ ก็บ่นตั้งแต่ออกมานั่นแหละ แต่จะให้เธอตอบไปยังไง ในเมื่อที่ยอมก็เป็นเพราะเหตุผลที่คับอกอยู่ในใจ มันไม่สามารถพูดกับใครได้เลย

พลั่ก!! ตุ๊บ!!

“ว๊าย!!...”

หมับ!!

“อ๊ะ!!”

ระหว่างที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาเช็กของในมืออยู่นั้น อยู่ๆ ก็ชนเข้ากับชายร่างสูง ผิวขาว หล่อ ดูสะอาดเหมือนผู้ชายที่อาบน้ำวันละ10รอบ ความเนี้ยบของเขายิ่งมองก็ยิ่งดูดี น่าหลงใหลราวกับเทพบุตรเดินดิน อย่างกับพระเอกที่หลุดออกมาจากในละครอย่างไงอย่างงั้น

จังหวะที่เธอจะล้ม เขาก็คว้าเอวของเธอเอาไว้เสียก่อน ทำให้มีแวบแรกที่ได้มองตาเขา กลิ่นกายหอมอ่อนๆ ลอยเข้ามาเตะจมูกของเธอเต็มๆ พลันทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

ตึก ตัก ตึก ตัก!!

“เอ่อ...ขอโทษค่ะ” รีบผละตัวออกจากอ้อมแขนแกร่งของเขาทันที

“เดินระวังหน่อยนะครับ...หากล้มไปหัวแตกขึ้นมาจะทำยังไง” ไม่ใช่น้ำเสียงดุดัน หากแต่เป็นเสียงนุ่มๆ เย็นๆ ฟังดูแล้วให้ความรู้สึกถึงความอบอุ่น แถมรอยยิ้มเมื่อครู่นี้ แทบสะกดสายตาเธอจนเกือบจะลืมหายใจ

“ค่ะ...ขอโทษค่ะ...แล้วก็ขอบคุณที่รับฉันเอาไว้...” โค้งศีรษะขอบคุณแล้วรีบตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปที่ห้องเรียน ที่มีพวกพร้องของพร้อมรักรอเธออยู่

“วิวาห์...เจ็บตรงไหนหรือเปล่า” ซิมปอร์ที่เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นเอ่ยถามขึ้น ไม่รู้ทำไม แต่ผู้ชายคนเมื่อกี้ถูกชะตาเธอจนอยากเชียร์ให้เพื่อนจีบ

“ฉันไม่เป็นไร...”

“หล่อเนาะ...ดูผู้ดีมากเลย...”

“ก็...หล่อดี...แต่แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้สนใจใคร...”

“นอกจากไอ้บ้านั่นน่ะหรอ เหอะ...ถ้าเทียบไอ้นั่นกับนายคนเมื่อกี้เหมือนสวรรค์ชั้นสูงสุด ส่วนไอ้พร้อมอะไรของแกเนี้ยเหมือนนรกชั้นที่ลึกที่สุดเลยล่ะ” พูดถึงไอ้นั่นแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาอีกแล้ว

“พร้อมเขาก็เป็นคนดีนะ...แกแค่ยังไม่เคยเห็นมุมดีๆ ของเขา”

“ดีกับผีน่ะสิ...ฉันไม่เห็นว่าจะมีส่วนดีตรงไหนให้เห็น...” กลอกตามองบนใส่อย่างไม่ปกปิดความรู้สึก

“เฮ้อ...ไม่คุยด้วยแล้ว รีบไปกันเถอะเดี๋ยวจะเรียนสาย”

“ก็ถ้าเข้าเรียนสายก็ไม่ต้องโทษใคร โทษไอ้บ้านั่นคนเดียว!!” กล่าวพร้อมกับเดินย้ำเท้าปึงปังนำเธอเข้าไปในห้องก่อน

“วิ้ดวิ้ว~ ซิมปอร์คนสวย...ไม่สนใจมาอยู่ในแก๊งกับเราจริงๆหรอ” ชายร่างสูง สมาชิกในกลุ่มของพร้อมรักเอ่ยแซวขึ้น หวังดึงให้เธอมาอยู่ร่วมกลุ่มด้วย

แต่ไม่ว่าเธอจะถูกชักจูงแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้จิตใจที่หนักแน่นของเธอเปลี่ยนใจได้หรอก เพราะเธอรักเพื่อนคนนี้มาก ถ้าเธอออกไปแล้วใครกันจะอยู่ดูแลเธอ เอาประโยชน์ใส่ตัวแล้วไปสบายคนเดียวไม่ได้หรอก

“เก็บความหวังดีของพวกแกเอาไว้ซะเถอะ...ฉันไม่ลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับคนแบบนี้หรอกนะ...” ฝีปากดีไม่มีตก ยิ่งทำให้พร้อมรักยิ่งอยากจะลองเอาปากไปกระแทกเสียให้ช้ำ โทษฐานที่คนสวยปากดีเกินเหตุ

“ฉันสั่งหวานน้อย ทำไมได้หวานมากมา” พร้อมรักหุนหันพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด เพราะสิ่งที่ตนได้นั้น ไม่ตรงตามกับที่สั่งไป

“เอ่อ...ขอโทษนะพร้อม...ฉันน่าจะจำผิด...งั้นเดี๋ยวฉันรีบไปเปลี่ยนให้นะ”

หมับ!

“วิวาห์...ไม่ต้องไป...มันกินไม่ได้ก็เรื่องของมัน...แค่กินหวาน...ไม่ตายหรอกมั้ง!!” คว้าแขนเพื่อนเอาไว้ ในระหว่างที่วิวาห์กำลังจะลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกรอบ

“วิวาห์!” กดเสียงต่ำ มองเธอนิ่งเชิงขู่ จนวิวาห์ต้องจำใจลุกขึ้นแล้วรีบไปซื้อน้ำมาให้เขาใหม่ ซึ่งการกระทำของเธอทำเอาซิมปอร์หัวเสียอยู่ไม่น้อย

สุดท้ายวิวาห์ก็ต้องไปหาซื้อของที่พร้อมรักสั่งมาจนได้ แต่ถึงแม้จะขัดใจซิมปอร์อยู่มากๆ ก็ตาม

“อะ ได้แล้วคาปูหวานน้อย” ยื่นเมนูที่เขาสั่งให้แล้วเดินกลับไปนั่งลงข้างๆ เพื่อนรัก ในขณะที่ก้นงามงอนกำลังจะแตะลงบนเก้าอี้ พร้อมรักก็ร้องโวยวายขึ้นมาเสียก่อน จนเพื่อนร่วมห้องคนอื่นๆ หันมามองด้วยความสนใจเป็นตาเดียวกัน

“ฉันไม่ชอบหลอดสีนี้ ไปเอาหลอดใหม่มา...”

“เชี้ยเอ๊ย ถ้ามึงจะกินยากกินเย็นขนาดนี้นะ แม่มึงเลี้ยงมึงมาด้วยอะไร ถึงได้เรื่องมากแบบนี้” เป็นเสียงเพื่อนๆ อีกกลุ่มที่ไม่ถูกกับกลุ่มของพร้อมรักเอ่ยขึ้น แอบสงสารและเห็นใจวิวาห์อยู่ไม่น้อยที่ต้องคอยเป็นกระโถนรองรับอารมณ์คนแบบมัน

“ไปเปลี่ยน!!” กดเสียงต่ำย้ำอีกครั้ง

จึกๆ ซูด ชึ่บ!!

“อ๊ะ...เปลี่ยนให้แล้ว” เป็นซิมปอร์ที่นั่งมองอยู่นั้น หยิบหลอดของตัวเองออกมาจากแก้ว ตามด้วยดูดเศษน้ำออกจากหลอดจนเกลี้ยง จากนั้นก็เดินไปดึงหลอดของเขาออกมา แล้วแทงหลอดของตนลงไปแทนด้วยความหมั่นไส้

“นี่เธอ!!” ไหวไหล่ใส่เขาเบาๆ แล้วเดินกลับไปนั่งที่ตัวเอง ใจก็อยากจะจับแก้วน้ำนั่นราดใส่หัวเสียให้เข็ด แต่ขี้เกียจมานั่งเช็ดก็เลยทำได้แค่นี้ แต่ถึงอย่างนั้นก็แอบสะใจอยู่ไม่น้อย เรียกเสียงปรบมือเชียร์จากกลุ่มเพื่อนด้านหลังอย่างถูกอกถูกใจกับความบ้าดีเดือดที่ดันทำแบบนั้นกับพร้อมรักได้

แม้ว่าการกระทำของเธอมันจะทำให้พร้อมรักหัวเสียอยู่ไม่น้อยที่ถูกเพื่อนๆ กลุ่มอื่นหัวเราะ หากจะโวยวายอีกรอบเห็นทีจะไม่เหมาะ เพราะผู้สอนวิชานี้ได้เดินเข้ามาแล้ว จึงทำได้แค่นั่งสงบเสงี่ยมตั้งใจเรียนจนจบคาบไปทั้งที่ภายในใจก็เกิดพายุโทสะขึ้นมา

“หิวเหมือนกันเนาะ...ไปกินข้าวที่ร้านป้าแสงดาวกันไหม...ฉันอยากกินสุกี้อะ...” ซิมปอร์ชวนวิวาห์หลังจากที่อาจารย์ออกไปจากห้องเรียนแล้ว

“เอาสิ...ไม่ได้ไปมาหลายวันแล้วด้วย...วันนี้ฉันอยากกินราดหน้า” พอพูดเสร็จก็รีบพากันเก็บข้าวของโกยลงกระเป๋า ตามด้วยรีบลุกออกจากห้องไป มุ่งสู่ร้านอาหารประจำกลางมหาวิทยาลัยที่ขึ้นชื่อเรื่องความอร่อยแบบต้องยกนิ้วให้ ไม่มีใครที่นี่ไม่เคยได้ลิ้มลอง

“ป้าขาเอาสุกี้หมูนุ่ม1ที่ค่ะ แล้วก็ราดหน้าหมูนุ่มอีก1” สั่งให้ตัวเองเสร็จก็ไม่วายมีน้ำใจสั่งเผื่อเพื่อนด้วย

“ขอบใจนะแก งั้นเดี๋ยวฉันลุกไปซื้อน้ำให้นะ” วิวาห์กล่าว แล้วรีบลุกไปที่เคาน์เตอร์โซนเครื่องดื่มทันที

เพียงไม่นานอาหารของทั้งคู่ก็มาเสิร์ฟ แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลิ้มรสอาหารสุดโปรดปราน ประตูร้านก็เปิดเข้ามา พร้อมกับพร้อมรักและกลุ่มเพื่อนๆ ของเขา สายตาของเขากวาดมองมาที่วิวาห์และเพื่อนรักด้วยความดุดัน ก่อนที่ก้าวเท้าเดินฉับๆ เข้ามาแล้ววางเอกสารปึกหนึ่งลงตรงหน้าเธอในเวลาต่อมา

ปึ้ง!!

“ของเพื่อนกับของฉัน...เอาไปทำให้ด้วยนะ” คำสั่งของเขาทำเอาวิวาห์ถึงกับฉุนขาด ช้อนสายตาขึ้นมองอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะดันเอกสารนั่นออกไปให้พ้นหน้าตัวเอง

“พร้อม...มันจะมากเกินไปไหม...นี่ถึงขั้นเอาของเพื่อนๆ มาให้ฉันทำด้วยหรอ?”

“เออ...ทุเรศ...เป็นผู้ชายอะไรวะมาทำแบบนี้กับผู้หญิง วิวาห์อย่าไปทำให้มันนะ”

“พร้อม...ฉันทำให้นายไม่ได้หรอกนะ...ที่ฉันทำให้ก็เพราะฉันรักและหวังดีด้วย แต่แบบนี้มันมากเกินไป”

“รักก็ทำสิ...ถ้าทำไม่ได้...ก็เลิกรักไป...ทำได้ไหมล่ะ...หึ...” สีหน้าของเขาบ่งบอกว่าดูถูกเธอแค่ไหน “แต่ดูท่าทางเธอแล้ว...ก็คงเลิกไม่ได้หรอกจริงไหม...เพราะเธอไปไหนจากฉันไม่รอด ไม่งั้นก็คงไม่คอยมาเป็นทาสฉันแบบนี้หรอก”

“มันจะมากเกินไปแล้วนะพร้อม ทำไมต้องดูถูกกันขนาดนี้ด้วย” ดวงตากลมโตจ้องมองคนที่ตนรักด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ ทำไมเธอถึงได้คลั่งรักเขานัก ทั้งที่เขาก็เอาแต่ดูถูกเธอด้วยการกระทำและคำพูดขนาดนี้

“หน้าอย่างเธอจะไปหาผู้ชายที่ไหนได้ ไม่งั้นคงไม่ตามฉันแจแบบนี้หรอกจริงไหม นี่ยังงงอยู่เลยว่าเพื่อนเธอคบกับเธอไปได้ยังไงเชยสะบัด”

“มันจะเกินไปแล้วนะพร้อม!! ดูถูกฉันเกินไปหรือเปล่า?”

“เอาไปทำ ถ้าไม่ทำก็ออกไปจากชีวิตฉัน” ดันเอกสารกลับมาให้เธอ

“ฉันไม่ทำ พอกันที ต่อไปนี้ฉันจะไม่ทำอะไรให้นายอีกแล้ว!!”

“เหอะ!! ยากหน่อยนะ ทางเดียวที่เธอจะออกไปจากฉันได้ คือต้องมีแฟนเท่านั้น แล้วดูแบบเธอสิ...ใครจะเอาไปทำแฟน...”

“ฉันจะมีแฟนให้ได้”

“พนันกันไหมล่ะ 2 เดือน ถ้าเธอมีแฟนได้ ฉันจะยอมเธอทุกอย่าง”

“ได้!! งั้นฉันจะเอาคนนั้น” พูดพร้อมกับชี้ไปที่นักศึกษาแพทย์ที่กำลังหันมามองเธอพอดี เอาจริงๆ เขาเองก็เห็นเหตุการณ์นั้นทั้งหมดตั้งแต่เริ่มแล้ว แต่แค่ไม่ได้ใส่ใจอะไร ยังคงก้มหน้าก้มตากินอาหารที่อยู่ตรงหน้าของตัวเองต่อ

“เหอะ!! เล่นของสูงไปปะ นั่นเดือนคณะแพทย์เลยนะ นายนั่นคงจะสนใจ เด็กกะโปโลอย่างเธอหรอก” หันไปมองตามที่วิวาห์ชี้ก็เอ่ยคำพูดดูถูกดูแคลนขึ้นมาอีกรอบ ชั่งกล้าเลือกเนาะ เขาคิด

ครืด หมับ!!

เก้าอี้ที่หนุ่มนักเรียนแพทย์คนนั้นถูกเลื่อนออก พร้อมกับเจ้าตัวที่ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรลอยลงมา หันมามองที่วิวาห์ ก่อนที่จะเดินเข้ามาที่โต๊ะเธอแล้วคว้าข้อมือเธอให้ลุกขึ้นเดินตามเขาออกไป ท่ามกลางเสียงดูถูกและเสียงหัวเราะเยาะเย้ยเธออย่างสนุกสนาน

การกระทำของเขานั้น สร้างความประหลาดใจให้คนกลุ่มของพร้อมรักอยู่ไม่น้อย เสียงหัวเราะเยาะเย้ยแปรเปลี่ยนเป็นเงียบกริบทันที จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นคำนินทาตามหลังมาแทน เหลือเชื่อที่เดือนคณะแพทย์คนนั้นดึงเธอออกไปด้วย

ฟุด ฟิด ฟุด ฟิด!

“อุ้ย...ได้กลิ่นเหม็นเน่า...” ซิมปอร์กล่าวด้วยรอยยิ้มเชิงเหนือกว่าพร้อมกับทำจมูกสูดดมหากลิ่นเหม็นเน่า ตอกย้ำความหน้าแตกของพร้อมรัก และรีบหยิบกระเป๋าของตัวเองและเพื่อนตามออกไปด้วยความอารมณ์ดี ทิ้งให้พร้อมรักคับแค้นในใจที่ถูกฉีกหน้า ไอ้เด็กนั่นมันกล้าประกาศศึกกับคนอย่างเขาหรอ คอยดู เขาจะทำให้รู้ว่าการยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือยัยนั่น คือเรื่องที่คิดผิด!!