ตอนที่ 1 ข้าไม่ยอม 1

หมู่บ้านผิงเจียเมืองเยี่ยโจวช่วงลี่เซี่ย[1]

อากาศเช่นนี้ ไป๋เล่อชิง จึงทำขนมเย็นๆกับน้ำชาเป็นอาหารว่างไปฝากชายคนรัก

ตั้งแต่ผ่านการสอบคัดเลือก  เขาก็มักจะปลีกตัวมาพำนักที่เรือนพักกลางสวนไผ่ใกล้น้ำตกเพิงฉวน

ที่นี่สงบร่มรื่นอย่างยิ่งเก็บตัวทำสมาธิอ่านตำราก็ดี นอนเล่นคลายเหนื่อยลดอาการเมื่อยล้าก็ดี

หญิงสาวเดินลัดเลาะมาเรื่อยๆ ตามทางที่คุ้นเคย สายตาพลันเหลือบเห็นชายกระโปรงของสตรีอีกคนหนึ่ง

นางมองตามสัญชาตญาณ

เห็นสตรีคนนั้นเดินหายไปตรงมุมทางเดินด้านหน้า

ไป๋เล่อชิงไม่ได้รู้สึกแปลกใจกับสตรีผู้มาใหม่ เนื่องจากเรือนพักแห่งนี้ไม่ได้มีเพียงแค่หลังเดียว แต่กลับมีเรือนหลายหลังตั้งเรียงรายเป็นหลังเดี่ยวห่างกันอย่างพอเหมาะสำหรับให้คนมาพักผ่อนหย่อนใจแบบส่วนตัวได้ตามอำเภอใจ

ขอเพียงมีเงินเหมาจ่ายแบบรายเดือนเท่านั้น

เถ้าแก่ของที่นี่เป็นคนสกุลเฉิงซึ่งทำกิจการโรงเตี๊ยมใหญ่โต ไป๋เล่อชิงเป็นสหายกับบุตรสาวของเขา นางเห็นที่นี่ทิวทัศน์ดียิ่ง บรรยากาศยอดเยี่ยม จึงเสนอให้สร้างเรือนพักเล็กๆ ขนาดกะทัดรัดสักสี่ห้าหลัง แล้วทำกิจการคล้ายโรงเตี๊ยม

ปรากฏว่าทำเงินได้ดีและราคาดีกว่ามาก เก็บเงินเป็นกอบเป็นกำ ในหนึ่งเดือนเทียบเท่ารายได้ของโรงเตี๊ยมทั้งปีเลยทีเดียว

ไป๋เล่อชิงมองตามชายกระโปรงนั้นที่เลี้ยวหายไปจากครรลองสายตา

อีกฝ่ายคงนำอาหารมาส่งให้ใครสักคนกระมัง

คิดดังนั้นก็เดินต่อ

ทว่าพอเดินไปเรื่อยๆ ตามทางคดเคี้ยวลดเลี้ยวกลับยังคงเห็นชายกระโปรงของสตรีคนเดิม เดินอยู่ด้านหน้าของนางตลอด

ไป๋เล่อชิงมองไปก็ทันเห็นอีกฝ่ายตอนเลี้ยวเข้ามุม ซึ่งเป็นมุมเดียวกับที่นางกำลังจะเลี้ยวไปเช่นกัน

ต้องบอกก่อนว่าเรือนพักแต่ละหลังล้วนตั้งอยู่ในทิศที่แตกต่างไม่มีทางเดินมาทางเดียวกันแล้วเจอสองหลัง ดังนั้น หากเดินมาทางนี้ก็จะมีแค่หลังเดียวที่เป็นเป้าหมาย

หญิงสาวขมวดคิ้วนิ่วหน้ารีบเร่งฝีเท้าก้าวเดินตาม

และนางก็ได้เห็น

สตรีผู้นั้นเดินเข้าไปในเรือนพักของฉางเฟิง

ใช่แล้ว ฉางเฟิงก็คือนามของชายคนรักที่ไป๋เล่อชิงตั้งใจทำขนมมาส่งให้นั่นเอง

เมื่อหญิงสาวแปลกหน้าเข้าเรือนไปหาชายคนรัก ไป๋เล่อชิงก็พลันชะงักนิ่งเงียบงัน ยืนมองอยู่เช่นนั้น  

หญิงสาวตัดสินใจแอบดูให้รู้กันไป

แน่นอนว่าไม่มีใครเห็นนาง แต่นางเห็นทั้งสองอย่างชัดเจน

“อ่า...เจ้า! เหตุใดจู่ๆ ถึงมาหาข้าได้เล่า”

เสียงทุ้มต่ำของบุรุษเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจอย่างยิ่งทว่ากลับมีกระแสรื่นรมย์ผสมปนเปไม่น้อย ฟังออกว่าคุ้นเคยกันและเจอกันบ่อย

สตรีหัวเราะคิกคัก สุ้มเสียงสดใส “ข้าคิดถึงท่าน จนทนไม่ไหวปะไรเล่าเจ้าคะ”

ท่าทางของพวกเขาที่สนิทสนมแนบชิดคลอเคลียดุจชายหญิงแพศยาลอบคบชู้คืออันใด?

ไป๋เล่อชิงควรตัดสินใจเดินหนีกลับไปหรือไม่?

ฝ่ามือน้อยๆ ที่ถือกล่องอาหารเอาไว้กระชับแน่นจนกระดูกลั่นดังกร๊อบ

เพราะคำตอบคือ ไม่!

เรื่องอันใดจะหนีไปเงียบๆ แล้วทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ให้ชายชั่วหลอกลวงต่อไป

นางไม่ใจดีปานนั้น!

ไป๋เล่อชิงตัดสินใจพุ่งตัวเข้าไปในเรือนนั้นทันที ให้พวกเขาเห็นเต็มตาไปเลยว่าใครมา อย่าคิดปิดบังอีก!

“ฉางเฟิง!” ไป๋เล่อชิงตะโกนลั่น

กระทั่งเจ้าของนามสะดุ้งตัว เขารีบหันมอง “ชิงชิง”

สตรีผู้นั้นสะดุ้งตัวตกใจเช่นกัน “อ๊ะ!พี่เฟิง ใครกัน”

“ที่แท้ท่านก็ชั่วช้าเช่นนี้” ไป๋เล่อชิงชี้หน้าตวาดลั่น

ฉางเฟิงส่ายหน้า “ไม่ใช่นะ ไม่ใช่”

“ไม่ใช่อะไร?” ไป๋เล่อชิงโมโหยิ่งนัก แต่จะลองฟังคำแก้ตัวดูก่อนแล้วกัน “ท่านบอกมา ไม่ใช่อะไร”

ทว่าฉางเฟิงกลับนึกคำแก้ตัวไม่ออก

ไป๋เล่อชิงหรี่ตารอฟัง “พูด!”

[1]ลี่เซี่ย เป็นหนึ่งใน24ฤดูลักษณ์ของจีน ช่วงประมาณวันที่6พฤษภาคมของทุกปี  เป็นวันเริ่มต้นฤดูร้อน