เชื่อฟังพี่โมส

บนโต๊ะอาหารตอนนี้ที่มีอาตงกับอามิวนั่งคู่อยู่ฝั่งตรงข้าม และมีพี่โมสนั่งตรงข้ามกับอาตงและกอหญ้าก็นั่งอยู่ข้างๆพี่โมสตรงข้ามอามิว มันช่างเป็นมื้ออาหารที่วิเศษสุดจริงๆ กอหญ้าได้นั่งทานข้าวกับคนที่กอหญ้าแอบชอบมาตลอดด้วย ดีใจที่สุดเลย

“กอหญ้า..กอหญ้าจ๊ะ”

“คะ..?”

“เป็นอะไรหรือเปล่าจ๊ะ..อาเรียกตั้งหลายรอบแล้วนั่งคิดอะไรอยู่หรอ..?”

“ปะ ปะ เปล่าค่ะ..”

“งั้นก็รีบทานนะจ๊ะ อาจะได้รีบพาไปสมัครเรียน ออกไปพร้อมพี่โมสเขาเลย..”

“เดี๋ยวผมไปเองดีกว่าครับแม่..”

“อ้าว.! ทำไมละ ก็ไปด้วยกันนี่แหละไปรถแม่จะไปโหนรถเมล์ทำไม..?”

“ผมนัดเพื่อนไว้แล้วอะครับ แล้วผมก็ไม่ได้มีเรียนเช้าด้วย วิชาแรกเริ่มเรียนตอนบ่ายโมง..”

“บอกเพื่อนแกไปเจอที่มหาลัยเลยซิ แล้วแกก็ไปพร้อมแม่แกนี่แหละดีแล้ว พอแม่แกพาน้องสมัครเรียนเสร็จ แกจะได้พาน้องเดินไปแนะนำรอบๆมหาลัยด้วยตัวเองด้วย..”

“แต่ว่า..”

“แค่ช่วงนี้เท่านั้นแหละโมส ให้น้องเริ่มคุ้นเคยสถานที่ให้มีเพื่อนก่อน ถึงตอนนั้นแม่ค่อยวางใจ”

“ครับ..”

กอหญ้าหันไปมองหน้าของพี่โมสก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคงไม่พอใจ ที่โดนทั้งอาตงและอามิวบังคับให้มาคอยดูแลกอหญ้าแบบนี้ แล้วจู่ๆเขาก็หันมามองหน้ากอหญ้าจนกอหญ้าตกใจต้องรีบหลบหันหนี สายตาเมื่อกี้น่ากลัวจังแค่เห็นแค่นิดเดียวนะเนี่ย

...

มหาวิทยามอชออินเตอร์

“ดีนะที่กอหญ้าโอนหน่วยกิจมาจากมหาลัยที่กรุงเทพฯได้ แล้วที่นี่ก็มีสาขามัณฑนศิลป์พอดีแบบนี้สบายเลย ไม่ต้องลงเรียนใหม่ให้เสียเวลา..”

“ใช่ค่ะ..ตอนแรกกอหญ้าก็คิดว่าจะต้องลงเรียนใหม่แล้วเหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าจะได้เรียนต่อเนื่องไปเลยแบบนี้ดีจังค่ะ..”

“เรื่องเรียนก็ผ่านไปแล้วเหลือแค่เรื่องเพื่อนนี่แหละ ย้ายมาตอนกลางเทอมด้วยต้องมาทำความรู้จักกับเพื่อนกลุ่มใหม่ ปรับตัวเยอะหน่อยนะกอหญ้า..”

“ค่ะอามิว..”

“เสร็จหรือยังครับผมจะได้รีบไปหาเพื่อน..?”

“แล้วน้องละ..พ่อบอกว่ายังไง..?”

“แม่..ผมนัดเพื่อนไว้แล้วนะ..”

“พ่อบอกว่าให้โมสพาน้องเดินดูรอบๆมหาลัยเพื่อแนะนำสถานที่นะ..”

แม่พูดย้ำประโยคที่พ่อสั่งกำชับผมมาว่าให้พากอหญ้าไปเดินดูรอบๆมหาลัย

“ไม่เป็นไรค่ะอามิว เดี๋ยวกอหญ้าเดินเล่นรอบๆมหาลัยเองก็ได้ค่ะ พี่โมสจะได้รีบไปหาเพื่อน.”

“ไม่ได้อาไม่ยอม..โมสต้องพาน้องไป”

“แต่ผมจะเข้าเรียนแล้วนะแม่..”

“ตั้งบ่ายโมงนี่มันเพิ่ง 10 โมงเอง..เอานะแม่ฝากน้องหน่อย เดี๋ยวแม่จะไปทำธุระก่อนบ่ายโมงแม่จะรีบกลับมารับน้องแม่ฝากดูแลน้องก่อน..เข้าใจไหมโมส..”

“ครับ..ก็ได้..”

“อามิวจะไปไหนหรอคะ..?”

“อาจะไปทำธุระของที่ร้านนิดหน่อยนะจ๊ะ กอหญ้าอยู่กับพี่โมสไปก่อนนะ อาจะรีบกลับมารับก่อนบ่ายโมงชัวร์ นะจ๊ะ..?”

“ค่ะ..”

แม่ผมพูดจบก็รีบวิ่งออกไปทันที โดยที่เอาตัวกอหญ้ามาทิ้งไว้กับผมแบบนี้

“พี่โมสจะไปไหนคะ..?”

“ฉันจะไปหาเพื่อน..”

“...”

“นี่เธอ..ฉันบอกจะไปหาเพื่อนไม่ได้ยินหรือไง..?”

“ได้ยินค่ะ..”

“แล้วเธอจะตามฉันไปทำไม คำว่ามารยาทสะกดเป็นไหม..จะเดินตามฉันไปเพื่อ..?”

“แต่อามิวให้พี่โมสคอยดูแลกอหญ้านี่คะ..”

“ฉันไปหาเพื่อนฉัน มันก็คือเวลาที่ฉันจะต้องอยู่แค่กับเพื่อน คนอื่นไม่ควรเสนอหน้าเข้าไปยุ่ง ถ้าเธอคิดเป็นก็เลิกตามฉันได้แล้ว..”

“แล้วถ้ากอหญ้าไม่ตามพี่โมสไป แล้วจะให้กอหญ้าไปไหนละคะ..?”

“งั้นก็ยืนอยู่ตรงนี้..ยืนรอฉันตรงนี้นี่แหละ ฉันคุยกับเพื่อนเสร็จเมื่อไหร่ฉันจะกลับมา..”

“ให้ยืนรอตรงนี้หรอคะ..?”

“เออ..”

...

เวลา 4 โมงเย็น

กริ๊งง กริ๊งงง >>>

“ครับแม่..”

(เลิกเรียนแล้วใช่ไหม พาน้องกลับมาบ้านด้วยนะ.?)

“แม่ยังไม่ได้มารับยัยนั่นอีกหรอ..?”

(ทำไมเรียกน้องว่ายัยนั่นหละ นิสัยไม่ดี)

“แล้วทำไมแม่ไม่มารับกอหญ้าเองละครับ มาทิ้งไว้ให้เป็นภาระผมทำไม..”

(เดี๋ยวเถอะพูดไม่น่ารักเลยนะ แม่จะฟ้องพ่อให้จัดการคอยดู..)

“ครับๆ..ขอโทษครับ..”

(เมื่อกี้แม่โทรไปหาน้อง..เห็นน้องบอกว่าโมสพาน้องเดินดูรอบมหาลัยจนทั่วเลย ทำดีมากนะแต่จะดีกว่านี้ถ้ารีบพาน้องกลับมาบ้าน..นี่พาน้องไปรอแม่ที่ไหนเนี่ย..เห็นน้องบอกว่าโมสสั่งให้รอที่เดิม..?)

“เอ่อ...”

ผมเดินออกมาจากห้องเรียนเรื่อยๆก็เดินมาเห็นกอหญ้ายังยืนอยู่ที่เดิมจริงๆไม่ไปไหน ยัยนี่ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ

“แค่นี้ก่อนนะครับแม่..”

ผมวางสายจากแม่ทันทีแล้วรีบเดินเข้าไปหาเธอ

“นี่เธอ..”

“พี่โมส..”

“อย่าบอกนะว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ที่ฉันสั่ง.?”

“ค่ะ..”

“เห่ย.! บ้าปะเนี่ยไม่ร้อนหรือไง..?”

“ร้อนค่ะ..”

“ร้อนแล้วทำไมไม่เข้าไปนั่งรอในร่ม นี่เธอยืนตั้งแต่ 10 โมงยัน 4 โมงเย็นเลยเนี่ยนะ..?”

“ค่ะ..”

“...”

“ก็พี่โมสบอกให้กอหญ้ารอตรงนี้ไม่ให้ไปไหนนี่คะ..”

“นี่เธอซื่อหรือเธอบ้ากันแน่เนี่ย คนปกติที่ไหนเขาทำกันมายืนตากแดดอยู่ได้ตั้งเกือบ 4-5 ชั่วโมง นี่ถ้าพ่อกับแม่รู้ว่าฉันปล่อยให้เธอยืนตากแดดแบบนี้นานๆ พ่อกับแม่เอาฉันตายแน่ๆ..”

“กอหญ้าไม่บอกหรอกค่ะ กอหญ้าสัญญาค่ะว่ากอหญ้าจะไม่บอกอาตงกับอามิว..”

“...”

ผมมองหน้ากอหญ้านิ่งๆนี่ยัยนี่ต้องไม่ปกติแน่ๆ เพราะคนปกติที่ใหนจะมายืนตากแดดอยู่ได้้เป็นวันๆ

...

กอหญ้าเดินมาคู่กับพี่โมสในมหาลัยมันเป็นอะไรที่โชคดีจริงๆ ที่ได้มาเดินคู่กับคนที่ตัวเองเองชอบมาตลอด ไม่คิดไม่ฝันเลยว่ามันจะมีวันนี้จริงๆ

“เธอหิวไหม..?”

“หิวค่ะ..”

“อะเงิน..”

พี่โมสยื่นเงินมาให้ฉันตรงหน้า ฉันจึงก้มมองเงินในมือของเขาอย่างงงๆ

“นั่นร้านค้าเธอไปซื้ออะไรกินนะ พอเธอซื้อเสร็จเธอก็ไปนั่งรอฉันตรงนั้นหาที่ร่มๆนั่งรอฉันไปก่อน สักประมาณ 2 ชั่วโมงเราค่อยกลับบ้านกัน..”

“ทำไมต้อง 2 ชั่วโมงด้วยคะ..?”

“อย่าถามมากนักได้ไหม บอกว่าให้รอก็รอเถอะนะ ฉันจะรีบไปคุยกับเพื่อนก่อน..ไปนะ”

พี่โมสพูดจบก็รีบวิ่งไปอีกทางโดยมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ใส่ขุดนักศึกษายืนรออยู่ กอหญ้ามองตามไปอย่างรู้สึกแปลกใจว่าพี่โมสจะไปคุยอะไรกับเพื่อนนะทำไมถึงต้องใช้เวลานาน 2 ชั่วโมงขนาดนี้

...

“ริวจิ..นี่มันนาฬิการุ่นใหม่เลยนี่หว่า.?”

“อืม..พ่อถอยมาให้ใหม่นะ ราคาเกือบครึ่งล้านเลยนะ เป็นของขวัญวันเกิดให้กูนะ..”

“สุดเลยว่ะ รวยจริง..ขอเรือนละ3-4หมื่นที่จะทิ้งแล้วแบ่งๆมาให้สัก 2-3 เรือนก็ได้นะ..”

“เออ..เดี๋ยวกูดูให้..”

“โห..โคตรป๋าเลย”

“อวดรวย เงินตัวเองก็ไม่ใช่..”

ริวจิหันมามองตามเสียงเพราะได้ยินคนพูดถึงเขา เขามองด้วยความไม่พอใจจึงลุกขึ้นมาหาเธอ

“นี่เธอพูดถึงใคร..?”

“ใครอยากจะรับก็รับซิ..”

“กล้ามากนะที่พูดกับฉันแบบนี้ เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร..?”

“นายยังไม่รู้จักตัวเองเลย แล้วฉันจะรู้จักนายได้ยังไง.”

“ยอกย้อน ยอกย้อนมาก..”

“ก่อนที่จะมาทำตัวอวดรวยคนอื่นเขา ช่วยเรียนให้จบแล้วก็หางานมีเงินใช้ด้วยตัวเองก่อนดีกว่านะแล้วค่อยมาอวด แบบนั้นดูน่าภูมิใจกว่าเยอะเลย แต่ถ้าจะเอาเงินพ่อเงินแม่มาอวดคนอื่นว่าตัวเองรวยอย่าอวดเลยดีกว่า เพราะมันไม่น่าภูมิใจเลย..”

“...”

ริวจิอึ้งกับพูดของเธอเพราะไม่เคยมีใครกล้าพูดแบบนี้กับเขาเลยสักคน นอกจากคนที่พูดชื่นชมและเทิดทูนเขากันทุกคน

เธอพูดจบก็ลุกขึ้นไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่งโดยมีสายตาของเขามองตามไปอย่างรู้สึกสนใจในตัวเธอ

“ไปสืบมาให้ทีว่าเธอเรียนคณะอะไร สาขาอะไร แล้วเรียนอยู่ปีไหนแล้ว..”

“ได้..เดี๋ยวจัดการให้..”

....

โมสทิ้งกอหญ้า 2 รอบละนะ