4 รสมือที่ชอบ

ฉันจัดแจงวางอาหารลงบนโต๊ะ ฉันทำแกงเผ็ดหมูป่า ผัดกะเพราทะเล ต้มยำกุ้ง ส่วนแม่ดาราทำต้มจืด ตอนที่อยู่ในครัวท่านจ้องฉันไม่วางตาเลย

ฉันคิดว่าท่านคงอึ้งที่ฉันทำอะไรเป็นตั้งหลายอย่าง นี่คือสิ่งที่ฉันต้องการลบคำสบประมาทของท่าน

ฉันไม่ได้เล่าเรื่องทำแกงเผ็ดหมูป่าที่พี่ปอสมอ้างว่าตัวเองทำหรอก ฉันไม่ใช่คนปากมากที่พูดจาให้พี่สาวดูไม่ดี ในเมื่อพี่เขาขอร้องให้ปิดฉันก็ทำ

แต่ไม่ได้ห้ามฉันไม่ให้กระทำสิ่งที่ทำให้ทุกคนรับรู้ว่าฉันเป็นคนทำให้ทานได้ ฉันเชื่อว่ารสมือรสอาหารที่ฉันทำ อาจจะทำให้ทุกคนสงสัย

ฉันต้องการให้แม่ดารามองฉันแบบใหม่ด้วย แม่ของฉันพูดว่าฉันไม่ได้เรื่องเท่าพี่ปอให้ท่านฟังตั้งเยอะแยะ ฉันก็อยากให้ท่านมองฉันในแบบใหม่ มองฉันแบบที่ฉันเป็นไม่ใช่ฟังคำพูดของคนอื่นพูดให้ฟังแล้วพาลไม่ชอบ

ถึงฉันจะไม่เก่ง แต่ฉันก็ไม่ได้แย่ถึงขั้นที่ทำอะไรไม่ได้เรื่อง ดีหน่อยที่ฉันได้เสน่ห์ปลายจวักมาจากคุณย่าทวดที่ท่านเสียไปแล้ว

ท่านชอบสอนให้ฉันทำอาหารส่วนพี่ปอไม่ชอบทำอาหารเลย ฉันได้ความรู้จากย่าทวดมันทำให้ฉันมีความรู้เรื่องอาหารติดตัวมา มันเป็นสิ่งที่ฉันภาคภูมิใจเพียงอย่างเดียวสิ่งที่ฉันคิดว่าฉันทำแล้วทุกคนชอบ

"ว้าว แกงเผ็ดหมูป่าของชอบพ่อ จะอร่อยเหมือนปอแก้วทำหรือเปล่านะ" พ่อชนะพลพูดยิ้มๆ ส่วนแม่ดารามองอาหารบนโต๊ะใบหน้าราบเรียบ ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ฉันจะแป้ว

"ปอแก้วน่าจะทำอร่อยกว่านะ แกงเผ็ดถ้วยนี้หน้าตามันยังไงไม่รู้" แม่ดาราพูด ในใจท่านคงจะไม่ชอบฉันอยู่ไม่น้อย

"บางทีความงามหรือความขี้เหร่ภายนอก ไม่ได้เป็นเครื่องการันตีนะคะ ว่าสิ่งนั้นดีหรือเลว อร่อยหรือไม่อร่อย ของบางอย่างเราต้องใช้ใจสัมผัสมันด้วยค่ะ"

"เธออย่ามาเถียงฉันนะป่านทอทอง"

"ป่านไม่ได้เถียงค่ะแม่ ป่านแค่พูดให้ฟัง" ฉันเอ่ยแล้วตักข้าวใส่จานให้ทุกคน

"เอาล่ะๆ อร่อยหรือไม่อร่อย ฉันจะเป็นคนตัดสินใจเอง ป่านตักข้าวเสร็จนั่งลงทานด้วยกัน เดี๋ยวพ่อจะตัดสินเองว่าอร่อยไหม"

"ค่ะพ่อ" ฉันยิ้มแล้วพยักหน้าน้อยๆ ดีหน่อยที่พ่อชนะพลไม่ได้ตั้งท่ารังเกียจหรือไม่ชอบฉัน ท่านออกจะใจดีอบอุ่นน่ารัก เป็นกันเองกับฉันมากๆ ส่วนพี่ดีแล่นเดินหน้าตึงลงบันไดมา พ่อชนะพลตักอาหารเข้าปากแล้วตาวาวเหมือนเด็กได้ทานอาหารที่ชอบ

"เป็นไงคะคุณ อร่อยได้ครึ่งหนูปอแก้วทำไหม?" แม่ดาราพูดขึ้น ท่านปรายตามองหน้าฉัน ส่วนฉันยิ้มออกมา ฉันรู้คำตอบนั้นดีอยู่แล้วว่าพ่อชนะพลจะพูดอะไร

"อร่อยมากเลย รสชาติเหมือนกันแต่ครั้งนี้เผ็ดพอดี ผมชอบมากเลย รสมือแบบนี้แหละที่ผมตามหา มันอร่อยแบบแม่ผมทำให้ทานตอนเด็กเลย"

"ค่ะ" แม่ดาราพยักหน้า

"คุณลองทานดูสิคุณดารา รับรองว่าคุณต้องชอบแกงเผ็ดหมูป่าของหนูป่านแน่นอน" ว่าแล้วก็ตักอาหารให้แม่ดารา ท่านยิ้มออกมาเล็กน้อยให้พ่อชนะพล

"ได้ข่าวปอแก้วหรือยังแม่" พี่ดีแล่นเอ่ยถาม

"ยังเลย แต่แม่ปริมพ่อปรานไปแจ้งความไว้แล้ว อีกไม่นานคงได้เรื่อง"

"ผมจะไปช่วยตามหาอีกแรง หายไปแบบนี้ผมยิ่งห่วง ผมไม่เชื่อว่าเธอหนีงานแต่ง ผมคิดว่าต้องมีใครพาเธอไปหรือไม่ก็โดนจับตัวไป ปอแก้วเธอมีความสุขจะตายนับวันรอที่จะแต่งงานกับผม เรื่องที่เธอหนีงานแต่งเราตัดออกไปได้เลย เธอต้องถูกใครพาไปหรือไม่ก็โดนจับตัวไปแน่ๆ ผมมั่นใจว่าเป็นแบบนั้น" ฉันนิ่งนั่งทานอาหารอย่างเงียบๆ ใครจะพาพี่ปอไปได้ล่ะ ถ้าพี่ปอไม่อยากไปเอง

"ลูกไปก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอก ให้ตำรวจเขาจัดการเองส่วนเราก็รอฟังข่าวดีกว่านะ งานที่ไร่ก็เยอะวันนี้เราต้องให้ลูกน้องเก็บส้มล็อตแรกส่งนอก ลูกต้องไปคุมงานเข้าใจไหม?"

"แต่พ่อครับ"

"งานคือเงิน เงินคือพระเจ้านะดีแล่น งานมาก่อนเสมอ ลูกไปแล้วจะช่วยอะไรได้ ให้ตำรวจเขาทำงานของเขาไป"

"ผมเป็นห่วงปอแก้วนิ่ครับ"

"ทุกคนก็ห่วงหมดนั่นแหละ ถ้าลูกไปงานทั้งหมดจะมาที่พ่อกับแม่ ลูกก็รู้ว่าพ่อกับแม่แก่แล้ว ลูกชายคนเดียวจะไปตามหาผู้หญิงไม่ช่วยพ่อแม่ทำงานก็ให้มันรู้ไปสิวะ"

"เฮ้อ! พ่อพูดซะผมรู้สึกผิดเลย"

"รู้สึกผิดก็ควรทำงาน เข้าใจไหม?"

"แต่ฉันเห็นด้วยกับลูกนะคะคุณชนะ"

"แต่ผมไม่เห็นด้วย ดีแล่นควรทำงานไม่ควรเสียเวลาสักวินาทีตามหาปอแก้ว ตำรวจมีหน้าที่ของเขาอยู่แล้ว อย่าวุ่นวายให้เขาทำงานของเขาไป"

"ครับ" พี่ดีแล่นพยักหน้าอย่างจำใจ

"พาป่านทอทองไปด้วยนะ มานั่งๆนอนๆรอใช้เงินไม่ได้หรอก" แม่ดาราพูดเสียงขุ่น

"ต่อให้พี่ดีแล่นไม่พาไปทำ ป่านก็จะไปเองค่ะ" ฉันยิ้มให้ทุกคน ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันพูดจะทำให้แม่ดาราไม่ชอบพี่ดีแล่นเกลียดขี้หน้า แต่ฉันไม่สนใจค่ะ ฉันจะทำให้ทุกคนได้รู้ว่าคนอย่างป่านทอทองทำอะไรได้หลายอย่างกว่าทุกคนคิด

"ทานอาหารกันดีกว่า จะได้แยกย้ายกันทำงาน" พ่อชนะพลรีบตัดบททำให้ทุกคนนั่งทานอาหารอย่างเงียบๆ ข้าวที่ฉันหุงเอาไว้เต็มหม้อหมดลง อาหารบนโต๊ะก็เช่นกัน ทุกคนคงจะชอบอาหารที่ฉันทำ

ฉันแต่งตัวในชุดชาวไร่ใส่หมวกใส่เสื้อแขนยาว พี่ดีแล่นเดินตรงไปที่รถโดยไม่แม้จะปรายตามองฉัน

"พี่ดีแล่นคะ" ฉันพยายามวิ่งตาม แต่เขาขึ้นรถแล้วเลื่อนกระจกลงมองหน้าฉัน "ป่านไปด้วยค่ะ"

"ถ้าอยากไปก็เดินไป!" เขาพูดจบก็เลื่อนกระจกปิดขับรถกระชากไปอย่างรวดเร็ว ฉันเม้มปากแน่นมองตามรถที่วิ่งฝุ่นตลบ แม่ดารากอดอกมองฉันใบหน้าท่านเหมือนไม่พอใจ

ในเมื่อฉันจะไปไร่ส้มทางทิศตะวันที่เขากำลังเก็บผลผลิตฉันก็จะไปให้ได้ ฉันไม่ยอมแพ้ง่ายๆหรอก แต่จะให้ฉันเดินไปเหมือนที่เขาบอกฉันไม่ทำ ตั้งเกือบสิบกิโลใครจะเดินคะ ไม่มีทางที่ป่านทอทองจะเดิน

"พ่อชนะพลคะ" ฉันเดินไปหาพ่อชนะพลที่หิ้วกล่องเครื่องมือมาวางที่หน้าบ้าน เพื่อซ่อมเครื่องตัดหญ้า

"ว่าไงลูก"

"รถแทรกเตอร์ใช้งานได้ไหมคะ?"

"ได้สิ ว่าแต่หนูป่านถามทำไมเหรอ?"

"ป่านจะขับไร่ ป่านขอกุญแจหน่อยค่ะ"

"กุญแจอยู่บนรถน่ะ แล้วดีแล่นไปไหนแล้วล่ะ"

"เขาไปแล้ว เดี๋ยวป่านจะขับรถแทรกเตอร์ไปไร่ส้มเอง" ว่าจบฉันก็เดินไปที่รถแทรกเตอร์ สตาร์ทเครื่องยนต์แล้วขับออกไป ฉันหันไปมองแม่ดาราที่อ้าปากค้าง ส่วนพ่อชนะพลหัวเราะชอบใจ

ตอนอยู่ที่ไร่บ้านของตัวเอง ฉันช่วยงานพ่อปราณในไร่องุ่นออกจะบ่อย ขับรถแทรกเตอร์แค่นี้จิ๊บๆ