บทที่2 เธอไม่มีวันเหมือน

"พี่ดีแล่นคะ"

"อย่ามายุ่งกับฉัน เธอไม่มีวันแทนปอได้จำใส่สมองเอาไว้ เธอไม่ได้ครึ่งปอแก้ว ไม่มีวันที่เธอจะแทนได้"

"ป่านรู้ดีว่าไม่มีวันแทนพี่ปอได้ ป่านรับรู้มาตลอดว่าป่านไม่มีวันได้ครึ่งพี่ปอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ช่างในชีวิต ป่านไม่เคยสู้พี่ปอได้เลย แต่ตอนนี้พี่ดีแล่นคือสามีตามกฎหมายของป่าน ป่านดูแลพี่ดีแล่นตามหน้าที่ภรรยา"

"ภรรยาเหรอ? หึ! เธอไม่มีสิทธิ์ใช้คำนี้ด้วยซ้ำ"

"ในทะเบียนสมรส นางสาวป่านทอทอง ภักดีพิพัฒน์ได้จดทะเบียนสมรสกับนายดีแล่น..." ฉันพูดไม่ทันจบเขาก็รีบพูดแทรกขึ้น ใบหน้าบ่งขอกว่าไม่พอใจที่สุด

"มันก็แค่กระดาษใบเดียว ผู้หญิงแบบเธอต่อให้อ้าขาให้ฉัน ฉันก็ไม่เอา อย่าคิดมาเสมอเหมือนปอแก้ว เธอไม่มีวันได้เป็น" พี่ดีแล่นปรามาสฉันด้วยถ้อยคำร้ายกาจ ฉันเชิดหน้าขึ้นแล้วพ่นคำพูดเผ็ดร้อนตอกกลับทันที

"แล้วพี่คิดว่าป่านอยากได้พี่เป็นผัวเหรอ ป่านไม่ได้อยากได้ พี่ปอก็คงไม่อยากได้เหมือนกัน ถ้าอยากได้พี่เป็นผัว พี่ปอคงไม่หนีไปหรอก มีอย่างที่ไหนรักกันปานจะกลืนกินพอถึงวันแต่งงานเจ้าสาวก็หนีหาย ถ้าพี่ดีจริงเจ้าสาวคงไม่หายหรอกจริงไหมพี่ดีแล่น!" จ้องหน้าพี่ดีแล่นอย่างท้าทาย ในเมื่อเขาอยาบคายกับฉันก็ไม่จำเป็นที่ฉันจะต้องพูดจารักษาน้ำใจเขา

"ป่านทอทอง!" พี่ดีแล่นตะเบ็งเสียงดังลั่น "อย่าปากดีให้มันมาก"

"พี่ไม่มีสิทธิ์ว่าป่าน พี่เกลียดอะไรป่านพี่ถึงทำนิสัยแบบนี้ใส่ป่าน" ฉันเริ่มขึ้นเสียงใส่บ้าง

"หึ! ฉันไม่ได้เกลียด แต่ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอ"

"เหรอคะ? ผู้หญิงอย่างป่านมันไม่น่ามองไม่น่ารักเหมือนพี่ปอสินะ ทั้งที่ความเป็นจริงป่านกับพี่ปอเราเหมือนกันแทบทุกอย่าง"

"ใช่ เธอกับปอแก้วเหมือนกันมาก แต่ความแตกต่างคือนิสัย ปอแก้วน่ารักอ่อนหวานอ่อนโยน ส่วนเธอไม่มีความน่ารักอ่อนหวานเลยสักนิด"

"หึ! ชอบคนที่สวยแค่ตาเห็นสินะ เห็นแค่ภายนอกแล้วตัดสินเลยเหรอ ว่าใครเป็นยังไง"

"คนอย่างฉันมองคนไม่ผิด" เขาเอ่ยอย่างมั่นใจ ฉันอยากให้เขารับรู้เหลือเกินว่าพี่ปอหนีไปเพราะอะไร ผู้ชายตรงหน้าฉันคงจะแทบแดดิ้น หรือถ้าเห็นกับตาคงได้สวดส่งวิญญาณพี่ดีแล่นเป็นแน่ หึ!

"ถ้าพี่ปอกลับมา ป่านจะไปทันที พี่ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ตอนนี้ป่านจะทำหน้าที่ภรรยาที่ควรทำก่อน"

"ก็บอกอยู่ เธอไม่มีวันเหมือนปอแก้ว อย่ามาใช้คำนี้กับฉัน ผู้หญิงแบบเธอฉันไม่วันชายตาแลหรอก"

"ค่ะ ป่านก็ไม่เอาผู้ชายหน้าโง่แบบพี่มันเป็นผัวหรอก"

"ป่านทอทอง!"

"เรียกบ่อยนะ กลัวจำชื่อเมียไม่ได้เหรอ?" ฉันพูดแล้วสะบัดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ไม่สนใจเสียงก่นด่าที่ไล่หลังตามมา

ฉันจัดแจงถอดเสื้อผ้าของตัวเองอาบน้ำชำระร่างกาย พอได้อาบน้ำฉันก็รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ฉันคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยพลางถอนหายใจออกมาแรงๆ ป่านนี้พี่ปอคงถึงอเมริกาแล้ว พี่ปอมีชีวิตที่ตัวเองเลือกได้ ส่วนฉันไม่มีสิทธิ์เลือกชีวิตของตัวเอง นอกจากแม่เป็นคนสั่งเท่านั้น

"ทำอะไรให้มันได้ครึ่งพี่ปอบ้าง"

"แกเก่งได้ครึ่งพี่ปอ ฉันจะดีใจมาก"

"แกนี่เอาความโง่มาเกิดจริงๆ โง่ได้โล่"

คำพูดของแม่ลอยวนเข้ามาในหัว ฉันไม่เคยเก่งได้เท่าพี่ปอ ทุกครั้งที่แม่เคยชมพี่ปอบ่อยๆ ในใจของฉันก็มีความอิจฉาบ้างที่ฉันไม่เก่งเท่าพี่เขา

ฉันอยากเก่งอยากทำให้พ่อแม่ภูมิใจ พยายามแล้วมันได้แค่นี้จริงๆ พี่ปอเคยบอกเอาไว้ว่า ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น สำหรับฉันคือความพยายามอยู่ที่ไหนความพยายามอยู่ที่นั่น

แต่ถึงฉันจะไม่ได้เรื่อง ฉันก็ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร บางครั้งฉันก็แอบคิดนะคะว่าแม่รักพี่ปอมากกว่าฉัน

ฉันอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จฉันก็พันผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากห้องน้ำฉันวางชุดแต่งงานเอาไว้บนโต๊ะแล้วเดินไปเปิดตู้ ฉันขมวดคิ้วเรียวสวยของตัวเองเบาๆในตู้มีแต่เสื้อผ้าของพี่ปอ ส่วนคนหน้ายักษ์นั่งนิ่งกดโทรศัพท์

"ไอ้จอมทัพมึงเห็นปอแก้วบ้างไหม"

"..."

"เออๆมึงลองถามคนอื่นให้กูด้วย ถ้าใครเจอปอแก้วให้รีบโทรบอกกูด่วน"

"..."

"อืม" เขากดวางสายส่วนฉันก็หยิบเสื้อพี่ปอออกมาใส่

"เธอไม่มีสิทธิ์ใส่ของปอแก้ว ชุดนั้นฉันเป็นคนซื้อให้ปอ เธอไม่มีสิทธิ์ใส่"

"มีค่ะ เพราะป่านไม่มีเสื้อผ้าใส่ หรือพี่ดีแล่นจะให้ป่านนอนแก้ผ้า ได้หมดถ้าสดชื่นนะคะ" ฉันทำท่าจะถอดผ้าเช็ดตัวออก

"หยุดนะ!" เขารีบปรามเอามือปิดตาเอาไว้ เอาสิ! ถ้าไม่ให้ใส่ฉันจะถอดตรงนี้แหละ ผู้หญิงอย่างฉันใจกล้าหน้าด้านอยู่นะ ยิ่งกับสามีของตัวเองฉันยิ่งกล้า ถึงแม้จะอายก็เถอะ

"ตกลงให้ใส่ไหมคะ?"

"ใส่ก็ได้ แต่ให้ใส่ตัวเดียว อย่าลามไปตัวอื่น"

"ชิ" ฉันไม่สนใจใส่ผ้าแล้วเดินไปล้มตัวนอนบนเตียง ส่วนพี่ดีแล่นถึงกับดีดตัวลุกขึ้นจากเตียง มองฉันอย่างไม่พอใจ

"นี่เตียงฉัน ถ้าอยากนอนไปนอนพื้น"

"เตียงของเราค่ะ ถ้าพี่ไม่อยากนอนบนเตียงพี่ก็นอนบนพื้น" ฉันหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ พี่ดีแล่นจ้องฉันอย่างเดือดดาลแล้วสะบัดตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำ เรื่องอะไรฉันจะนอนพื้นให้เจ็บหลังเล่น เขาเป็นผู้ชายเขาควรเป็นคนนอนพื้นสิไม่ใช่ฉัน

เขาอาบน้ำนานมาก เสียงข้อความโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นทำให้หน้าจอสว่างวาบ ภาพหน้าจอโทรศัพท์ของเขาทำเอาฉันต้องหันหน้าไปมองอย่างอื่น มันเป็นภาพเขากอดพี่ปอ เขาคงรักพี่ปอมาก ซึ่งมันต่างจากความรู้ของพี่ปอที่มีให้เขา

มันต่างกันเหลือเกิน ...

สงสารเขานะคะ แต่บางครั้งก็หมั่นไส้ เพราะเขามันปากดี

ประตูถูกเปิดออกเล็กน้อย เขาชะโงกหัวออกมามองฉันแล้วทำท่าทางกระอักกระอ่วนใจ ว่าแล้วมันอยู่ในแผนฉันหมดแหละ ฉันเอาผ้าเช็ดตัวออกมาหมด เขาต้องเรียกฉันไปหาให้

"เอ่อ..."

"มีอะไรหรือเปล่าคะ?" ฉันยิ้ม ส่วนเขาลังเลอยู่นานก่อนจะเอ่ยคำพูดออกมา

"ช่วยไปดูผ้าเช็ดตัวให้ฉันหน่อย" เขาพูดอย่างไม่เต็มใจนัก แต่ไม่เป็นไรแค่ไม่พ่นคำพูดหยาบคายใส่ฉันก็พอ

"ได้ค่ะ" ฉันเดินไปที่โต๊ะที่ฉันวางชุดไว้แล้วหยิบผ้าเช็ดตัวให้เขา "ขอบคุณเมียหน่อยสิคะ"

"เอามา" เขายื่นมือมาหมายจะแย่ง แต่ฉันไวกว่าเขาแย่งไปไม่สำเร็จ

"พูดขอบคุณเมียก่อนสิคะ"

"เธอนี่มัน!"

"ขอบคุณก่อน" ฉันถลึงตาใส่

"ขอบคุณ"

"พูดใหม่พูดดีๆ"

"ขอบคุณครับ" เขาพูดแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวปิดประตูห้องน้ำกระแทกแรงๆ ส่วนฉันหัวเราะดังลั่นห้องอย่างผู้ชนะ