ตอนที่1

“พี่นิล...ได้หยุดติดต่อกันตั้งสามวันไม่ใช่เหรอ วางโปรแกรมไว้หรือยัง จะไปนอนเกาพุงจิบไวน์รสเลิศที่ไหน?”

มนิลายิ้มแก้มตุ่ย ตอบไก่โต้ง หรือ โกรพ นักข่าวรุ่นน้องสองปี เต็มภาคเต็มภูมิ

“แล้ว! สมิหราน้อง สมิหรา”

“อะฮ๊า! จริงเรอะไอ้นิล? เอ็งจะลงไปเที่ยวทะเลใต้จริงๆน่ะ? แหม... เอ็งนิ ซุ่มเงียบ ไม่ยักกะชวนกันมั่งเลย”

“อย่างกะว่าถ้าชวน พี่แมวจะไปได้งั้นแหละ แล้วถึงจะว่าง ไปได้ ก็โฮ๊ย... ไม่อยากบรรยาย ไหนจะขนลูกเมีย ไปจนถึงพ่อตาแม่ยาย เรียกว่ากว่าจะยุรยาตรออกเดินทางได้ ก็แทบจะหมดวันพักไปหนึ่งวันแล้ว อย่างนี้ใคร๊... ใคร... จะอยากไปไหนด้วย นิลนะ เจอเข้าครี้งเดี๊ยว เข็ดจนตาย!”

“เอ้า! ไอ้ปากมอมมนี่ เอาพี่เชื้อมาขายแล้วมั้ยล่ะ แต่เอ็งจะให้ข้าทำไงวะ ก็ข้ามันคนรักครอบครัวนี่หว่า”

“รักครอบครัว หรือเพราะเงินทุกบาทเมียเก็บหมดแน่ฮึ พี่แมว ขืนไม่ไปกันทั้งครอบครัว ลูกเมีย แอนด์พ่อตา แม่ยาย... เก๊าะอดไปเท่านั้น”

“แหม แหม เอ็งนะ ยิ่งว่ามันยิ่งขยาย หน้าแหลมๆของข้าจะไม่มีเหลือแล้วรู้มั้ย เพราะเอ็ง เอ็งคนเดียว ไอ้ปากโทรโข่ง!”

คนถูกว่า ทำหน้าเป็น แถมทำปากบิด ยืดอก แบะไหล่ วางมาดโก๋เต็มที่ แต่แล้วก็หัวเราะกั๊กๆ พูดทั้งๆ หัวเราะ

“ดูพี่แมวทำหน้าเข้าซี เหมือนกวนอูตอนกำลังโกรธไม่มีผิด”

แมว หรือ ปรีชาทำท่าแยกเขี้ยวเข้าใส่ ... ก็ทำได้แค่นั้นแหละเขาน่ะ ขืนทำอะไรมันซี ไอ้นิลคงยอมละ

ตัวมันก็เท่าเนียะ แต่ใจมันน่ะ... ยิ่งกว่านักเลงที่ว่าขาใหญ่ ขาโจ๋... เขาไม่เคยเห็นมันเกรงกลัวใคร แม้แต่ผู้ทรงอิทธิพล ที่มัยคอยตามจิก ตามไล่ เพื่อเปิดโปงเบื้องหน้าเบื้องหลังเบื้องลึกเบื้องตื้น ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่เคยยั่นยำเกรงหน้าไหนทั้งนั้น

มันเป็นข่าวหญิงคนเดียวของสำนักนี้ ที่พร้อมจะลุยในทุกสถานการณ์ ลงว่ามันตั้งใจตามข่าวไหนเป็นกัดไม่ยอมปล่อย จนกว่าจะได้ความจริงมาเปิดเผยต่อสาธารณะชน

“น่า... พี่แมวน่า”

มันทำเสียงปลอบเขา ราวกับว่าเขาเป็นน้องชายตัวเล็กๆของมัน แทนที่จะเป็นรุ่นพี่แก่กว่ามันตั้งหลายๆปี แถมตัวโตกว่ามันเท่าตัว

“ถึงนิลไม่ชวน เพราะรู้ว่าชวน พี่แมวก็ไปไม่ได้อยู่ดี นิลก็ไม่ลืมหรอกว่าพี่แมวชอบของฝากอะไรจากทางใต้”

“พี่แมวเขาชอบของฝากอะไรจากทางใต้เรอะ ไอ้นิล?”

ชนวิทย์นักข่าวหนุ่มรุ่นราวคราวกันถามขึ้น

“พี่แมวชอบของฝากอะไรจากทางใต้เหรอ... ใบกระท่อมไงล่ะ ช่วยให้ตาสว่างดีนักแลเวลาอดตาหลับขับตานอนเพราะต้องคอยซุ่มทำข่าวทั้งวันทั้งคืน”

“พอๆ พอเลยเอ็ง ยิ่งพูดข้าก็ยิ่งไม่เหลือดีชวนให้น้องๆรักเคารพ เอ็งนี่น๊า...ไอ้นิล มันสมจริงๆ กับที่เฮียเรียกไอ้ปากมอม”

“เอ้า เอ้า อย่าหลอกด่ากันเด้ แน่จริงมาวางมวยกันเลยดีกว่ามะ วัดกำลังกันซักตั้งเอามั้ย”

“ธุระ!” ปรีชาส่ายหน้าดิก “ขืนสู้กับเอ็งแล้วข้าชนะ คนเขาก็คงจะหาว่าข้ารังแกผู้หญิง เพศอ่อนแอกว่า แล้วเกิดแพ้ ก็เสียหน้าข้าอีก รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ที่สู้ผู้หญิงตัวกะเปี๊ยกไม่ได้ สรุปว่าข้าเสียทั้งขึ้นทั้งล่อง แล้วเอ็งน่ะ อย่าทำเก่งนักเลยว๊า รู้ละ ว่าตั้งแต่เกิดเหตุไอ้สมุนเจ้าพ่อบ่อนตามรังควานเอ็งคราวนั้น เฮียเขาก็ให้เอ็งไปฝึกวิทยายุทธ์ป้องกันตัว จะได้ช่วยตัวเองได้ในยามคับขัน แต่มันเรื่องอะไรเอ็งถึงจะนำมาใช้พร่ำเพื่อ หา! ไอ้จอมซ่า?”

“เขาเรียกว่าซ้อมสีมือ อะไร้ แค่นี้ ไม่รู้”

“เออ เออ ข้าขอยอมแพ้เอ็ง โดยเฉพาะฝีปากเถียงคำไม่ตกฟาก แล้วเรื่องซ้อมสีมืออะไรของเอ็งนั่น ก็ไปท้าชกคนอื่นเถอะไป๊ ข้ายอมซูฮก”

เสียงหัวเราะกิ๊กๆอย่างชอบอกชอบใจดังขึ้น ที่ตนกลายเป็นที่ยอมรับว่าเหนือทุกคนในกองข่าว เพราะคนอื่นๆ ก็ออกคร้ามในเชิงการต่อสู้เพื่อเอาตัวรอดของ ‘ไอ้นิลศิษย์เฮียตือ’ ที่มีกลยุทธ์วิธีการต่อสู้ทั้งตามแบบแผน คือ ชก ต่อย เตะ ออกหมัดยัดศอก และนอกแบบ คือกัด ข่วน หยิก ทึ้ง ... มาสู้แบบไว้ลายหญิงไทยย้อนยุคไปถึงเมื่อครั้งยังทำศึกกับพม่า

“เฮ้ย! ไอ้นิล มานี่หน่อยซิเอ็ง”

เสียง‘เฮียตือ’ อันย่อมาจาก ‘ตือโป๊ยก่าย’ แทน ... ‘อา น้า พี่ ลุง ปู่ป๋อง’ หรือ ‘ท่านปฏิยุทธ์’ เนื่องจากเขามีส่วนสูงเพียงร้อยห้าสิบเจ็ดเซนติเมตร แต่กลับมีน้ำหนักถึงเก้าสิบกิโลกรัม เรียกมาจากห้องบรรณาธิการบริการ ผ่านเครื่องอินเตอร์คอม

“มีอะไรเฮีย พูดมาเลย”

คนถูกเรียกทำโยกไปงั้นเอง เพราะชอบฟังเสียงแว้ดๆของเจ้านายผู้มีพระคุณ

“บ๊ะ! เอ็งนี่ ใครมันเป็นลูกพี่ ลูกน้อง กันแน่วะ”

“ก็เฮียนะซี ลูกพี่ อาไร๊... ควงอีหนูเลือดรัซเซียนจากชายแดนจีน ขึ้นคอนโดแค่คืนเดี๊ยะ จำสถานะตัวเองไม่ได้ซะละ”

“ไอ้นิล!”

เสียง บก.บห. ยิ่งกว่าดังลั่นเลยทีนี้

“หยุดเลยนะเอ็ง หยุดเผาข้าเดี๋ยวนี้เลย เอ็งนี่... ข้าให้เอ็งไปตามสัมภาษณ์เรื่องเจ้าแม่วงการบันเทิงไทย เพื่อมาทำสกู๊ปนะโว๊ย ไม่ใช่ตามสะกดรอยข้าควงอีหนูขึ้นคอนโด่ เอ๊ย! คอนโด”

“ฮิๆๆๆ ฟามบังเอิญน่ะ ฟามบังเอิญ นิลไม่ได้ตั้งใจจะตามตูด เอ๊ย! ตามสะกดรอยเจ้านายหรอก เป็นความสัตย์ จริงจริ๊ง.... ถ้าโกหก ขอให้... นิลถูกหวยงวดนี้ละกัน โดนกินเรียบมาหลายงวดแล้ว”

“แหม...เอ็งนิ ไอ้นิล ข้าไม่รู้ว่าจะด่าเอ็งยังไงแล้ว”

“คิดคำด่าไม่ออกก็สรรเสริญแทนละกันเฮีย เอ้า ... จะไปเดี๋ยวนี้แหละ คิดคำด่ารอไปพลางๆละกัน”

ปฏิยุทธ์ หรือ ‘เฮียตือ’ ของลูกน้อง มองร่างเพรียวบางเป็นแม่ใบตองปลิว เดินปราดเปรียวเข้าประตู แล้วบอกตัวเองว่า บางทีก็อยากจะเกลียดปากมันนัก นังคนนี้ แต่ก็เกลียดมันไม่ลง และถ้าไม่มีมันซะคน ชีวิตเขาก็คงจะขาดสีสันไปทีเดียว

พูดถึงผลงาน ฝีมือ ‘ตามข่าว’ ของมัน ไม่มีชิ้นไหน ที่จะไม่ใช่ข่าวเด็ด ข่าวดุ ถูกใจคนอ่าน

เขารู้ว่ามืออาชีพอย่างมัน จะโบยบินไปทำงานให้หนังสือพิมพ์ใหญ่ๆเมื่อไหร่ก็ได้ แต่มันก็ยังอยู่กับเขา ด้วยเหตุผลที่... นึกขึ้นมาคราใด ต่อให้โกรธแสนโกรธมันซักแค่ไหน ความโกรธก็จะมลายไปทันที