ตอนที่ 1

คอนโดมิเนียม

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านผ้าม่านผืนบางทำให้หญิงสาวที่อยู่ในโอมกอดแฟนหนุ่มรู้สึกตัวขึ้น เธอลืมตาขึ้นด้วยความงัวเงีย เงยมองแฟนหนุ่มที่กำลังหลับสบายอยู่ด้วยความหลงใหล เธอและแฟนหนุ่มคบหากันมาสี่ปี เธอคือ อิง อิงลดา เธอเป็นคน อ่อนหวาน มีใบหน้าที่จิ้มลิ้มน่ารักน่าเอ็นดู เธอเรียนอยู่คณะศิลปกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยดังแห่งหนึ่ง ส่วนแฟนหนุ่มของเธอ คือ ธันวา ธันวกร ชายหนุ่มผู้เรียบสง่า นิ่งขรึม และเต็มไปด้วยเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ เขาเป็น ประธานบริษัทสืบทอดจากผู้เป็นพ่อตั้งแต่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ จนตอนนี้บริษัทของเขาเจริญรุ่งเรืองเป็นอย่างมาก

"หืม...ตื่นแล้วซนเลยนะ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นเมื่อถูกรบกวนจากแฟนสาวที่กำลังใช้นิ้วไล้ตามใบหน้าของเขา เมื่อชายหนุ่มลืมตื่นขึ้นมาก็เจอกับสายตาที่กำลังมองเขาด้วยความหลงใหล

"เอ่อ...หนูไปเข้าห้องน้ำดีกว่า" หญิงสาวที่ถูกจับได้ก็รีบหาข้ออ้าง แต่ไม่ทันเธอถูกชายหนุ่มรั้งแขนลงไปนอนอีกครั้งทำให้เธอตกอยู่ใต้ร่างของเขา

ฟอด~

"อื้อ...พี่วา" ชายหนุ่มกดริมฝีปากลงแก้มกลมของหญิงสาวอย่างมันเขี้ยว

"หอมจัง...ขอหอมอีกได้มั้ยครับ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จ้องมองเธอด้วยสายตาหวานเยิ้ม

"มะ..ไม่หนูจะสายแล้ว" หญิงสาวที่เห็นสายตาแบบนั้นหัวใจเธอเต้นแรงทุกครั้ง

"หึ...แต่ต้องหอมแก้มพี่ก่อนพี่ถึงจะปล่อย" ชายหนุ่มเอียงใบหน้าพร้อมกับใช้นิ้วจิ้มแก้มตัวเอง

"เร็วครับ...จะสายแล้วครับ" หญิงสาวหน้าแดงวูบ เธอเม้มปากแน่น หัวใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมานอกอก แค่ถูกเขาจ้องด้วยแววตาหวานเยิ้มก็แทบละลายอยู่แล้ว นี่ยังจะมาอ้อนให้อายหนักกว่าเดิมอีก ถึงจะคบหากันมาหลายปีแล้วแต่เธอก็ยังเขินเขาไม่หายสักที

"พี่วา...บะ..บ้า หนูไม่ทำหรอก" หญิงสาวส่ายหน้าเบา ๆ ซ่อนรอยยิ้มที่เผลอหลุดออกมา ดวงตาคู่น้อยหลบเลี่ยงไม่กล้าสบตาเขาตรง ๆ

"ถ้าไม่หอม...ก็ไม่ปล่อยนะครับ" เสียงทุ้มนุ่มยิ่งทำให้แก้มของเธอร้อนผ่าวขึ้นกว่าเดิม

"ก็ได้...แต่แค่ครั้งเดียวเองนะ" หญิงสาวกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะยกมือขึ้นทุบอกเขาเบา ๆ เสียงเล็กสั่นพร่าด้วยความเขินอาย

"พอใจหรือยังคะ...ใจจะวายแล้วเนี่ย" หญิงสาวค่อย ๆ โน้มตัวเข้าไปหอมแก้มเขาอย่างรวดเร็วแล้วรีบผละออกเหมือนนกน้อยตกใจ ก่อนจะเอามือปิดหน้าตัวเอง

"ฮ่า ฮ่า...อะไรกันหนูยังเขินพี่อยู่อีกหรอ" เสียงหัวเราะทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มกว้าง เขามองแฟนสาวที่เอามือปิดหน้าเหมือนเด็กน้อยซ่อนความอายด้วยสายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู หัวใจของเขาพลอยอุ่นวาบตามไปด้วย ถึงจะคบหากันมานานแต่เธอยังน่ารักสดใสในสายตาเขาเสมอ

"ขนาดอยู่กับพี่มาตั้งสี่ปีแล้วนะ...ยังทำตัวน่ารักให้พี่ใจเต้นได้อยู่เลย" เขาพูดพลางใช้นิ้วเกี่ยวข้อมือเล็กให้เธอค่อย ๆ ลดมือลง เผยให้เห็นใบหน้าแดงซ่านที่เขาชอบนักหนา

"แบบนี้พี่ชักอยากให้หนูหอมพี่ทุกเช้าเลย" ชายหนุ่มยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกเฉียดแก้มเธอ เสียงกระซิบเจือแววเจ้าเล่ห์ทำให้หญิงสาวยิ่งก้มหน้างุด จนคนมองอดหัวเราะออกมาอีกไม่ได้

พึบ

หญิงสาวออกแรงผลักอกแฟนหนุ่มตอนที่เขาไม่ทันตั้งตัว ทำให้เธอหลุดรอดออกมาได้ง่าย ก่อนจะรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที

"หนีเก่งจริงนะ..." ชายหนุ่มมองตามพลางส่ายหน้าไปด้วยรอยยิ้ม เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเอ็นดู

"คนเจ้าเล่ห์..." ประตูห้องน้ำปิดลงพร้อมเสียงหัวใจที่ยังเต้นแรงของหญิงสาว เธอพิงแผ่นหลังกับประตู หอบหายใจเบา ๆ ใบหน้าแดงระเรื่อยังไม่หายไปไหน เธอบ่นพึมพำกับตัวเอง แต่ริมฝีปากกลับเผลอคลี่ยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

ด้านธันวา

ชายหนุ่มก้าวลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ้ตสบาย ๆ ที่พาดอยู่ตรงโซฟามาสวมอย่างลวก ๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องนอน รอยยิ้มยังคงแต้มอยู่บนใบหน้า เขาก้าวไปที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นและเริ่มหยิบวัตถุดิบที่เตรียมไว้ตั้งแต่เมื่อวานออกมา ข้าวสวยที่เหลือจากมื้อค่ำถูกนำมาตั้งไฟ กลายเป็นข้าวต้มร้อน ๆ ที่กลิ่นหอมเริ่มฟุ้งไปทั่วห้อง

เสียงน้ำเดือดปุด ๆ ผสมกับกลิ่นกระเทียมเจียวหอมกรุ่นยิ่งทำให้บรรยากาศอบอวลไปด้วยความอบอุ่น ธชายหนุ่มคลี่ริมฝีปากยิ้มเมื่อคิดถึงแฟนสาวที่ตอนนี้คงยังหลบอยู่ในห้องน้ำด้วยใบหน้าแดง ๆ

ไม่นานข้าวต้มหมูร้อน ๆ โรยหน้าด้วยต้นหอมผักชีและกระเทียมเจียวหอมกรอบก็ถูกจัดลงชามอย่างเรียบร้อย

แกร๊ก~

เสียงประตูห้องนอนเปิดออกเบา ๆ หญิงสาวเดินออกมาด้วยผมที่ยังชื้นน้ำเล็กน้อย เธอกวาดตามองไปรอบห้องก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊กจากครัว พอหันไปก็เห็นร่างสูงของแฟนหนุ่มยืนอยู่หน้าเตา มือใหญ่กำลังคนหม้ออย่างตั้งใจ

"พี่วา...ทำอะไรคะกลิ่นหอมมากเลย" เธอเอียงคอถาม เสียงยังแฝงความเขินไม่หาย

"ข้าวต้มของอิงไงครับ..." ชายหนุ่มหันมายิ้มให้อย่างอบอุ่น

"ว้าว~น่ากินมากเลยค่ะ" ชายหนุ่มวางถ้วยข้าวต้มลงบนโต๊ะ หญิงสาวที่นั่งรออยู่มองถ้วยข้าวต้มที่หอมแตะจมูกเธอด้วยสายตาที่เป็นประกาย

"กินให้หมดนะครับ...พี่ไปอาบน้ำก่อนนะครับ" ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับวางมือหนาลงบนศีรษะของเธอลูบไปมาแผ่วเบา

"พี่ไม่ทานด้วยกันเหรอคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองเขาพร้อมกับส่งสายตาออดอ้อนอย่างกับลูกแมว

"เดี๋ยวพี่ไปส่งอิงสายนะ...พี่คอยไปหาอะไรกินที่บริษัทก็ได้ครับ" หญิงสาวพยักหน้าเข้าใจหันมาสนใจอาหารตรงหน้าต่อ เขาหันหลังเดินเข้าห้องนอนไปอาบน้ำทันที

ผ่านไปสักพักชายหนุ่มที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาจากห้องนอน เห็นหญิงสาวนั่งเล่นโทรศัพท์รอเขาอยู่ที่โซฟา

"อิงครับ" ชายหนุ่มเรียกแฟนสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"ค่ะ.." หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มทันที

"ไปครับ พี่เสร็จแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยอย่างนุ่มนวล หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปเกาะแขนชายหนุ่มทันที แววตากลมใสเงยขึ้นมองเขาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ที่เต็มไปด้วยความสุข

ชายหนุ่มเหลือบลงมามองแฟนสาวที่ซุกแขนเขาเหมือนเป็นที่พักพิง มือหนายกขึ้นลูบศีรษะเล็กเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะก้มลงจุมพิตหน้าผากเธออย่างแผ่วเบา

ภายในรถ

ถนนเส้นหลักถูกคลี่คลุมด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ของยามเช้า รถยนต์หรูแล่นไปอย่างมั่นคงภายใต้การควบคุมของคนขับร่างสูง เสียงเครื่องยนต์ดังเรียบเนียนเข้ากับบรรยากาศภายในห้องโดยสารที่เต็มไปด้วยความเงียบสงบ

หญิงสาวนั่งอยู่เบาะข้างคนขับ สองมือกอดกระเป๋าไว้บนตัก แต่สายตากลมโตกลับมองไปยังคนข้าง ๆ อยู่เป็นระยะ รอยยิ้มบาง ๆ ลอบผุดขึ้นบนใบหน้าเมื่อเห็นเสี้ยวหน้าคมเข้มที่ตั้งใจมองถนนด้วยสีหน้าสงบเคร่งขรึม

“มองพี่อีกแล้วใช่ไหม” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นโดยไม่หันมามอง แต่แววตาที่สะท้อนบนกระจกบอกชัดว่าเขารู้ทัน

“ปะ...เปล่าสักหน่อยค่ะ” หญิงสาวหน้าแดงวูบ รีบหันมามองข้างทางแทน

“หึ...ไม่ต้องแอบมองก็ได้ครับ พี่ให้มองได้ทั้งชีวิตอยู่แล้ว” ริมฝีปากหยักยกยิ้มบาง ๆ ขณะเปลี่ยนเกียร์ มือหนาเอื้อมมาโอบมือเล็กที่วางอยู่บนตักเธออย่างถือวิสาสะ

“พี่วา” เสียงเล็กประท้วงทันที แต่แก้มแดงระเรื่อกลับฟ้องว่าเธอเขินแค่ไหน

มหาวิทยาลัย

ไม่นานนัก รถคันหรูเลี้ยวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยที่เต็มไปด้วยนักศึกษาที่ทยอยเดินเข้ามา บรรยากาศคึกคักสดใสตัดกับความเรียบนิ่งของรถที่กำลังชะลอความเร็วลงอย่างนุ่มนวล

“ถึงแล้วครับ” ชายหนุ่มจอดรถตรงหน้าคณะศิลปกรรมศาสตร์ที่หญิงสาวเรียนอยู่ เขาหันมามองแฟนสาวด้วยสายตาอบอุ่นก่อนเอื้อมมือจัดปอยผมที่ตกลงมาปรกแก้มให้

หญิงสาวเม้มปากแน่น ใจเต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา ทั้งที่มันเป็นเพียงการกระทำเล็กน้อยแต่กลับอบอุ่นจนเธอเผลอยิ้มออกมา

“ตั้งใจเรียนครับ อย่าเอาแต่คิดถึงพี่” น้ำเสียงทุ้มพร่าเจือรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้หญิงสาวหน้าแดงหนักกว่าเดิม

“บ้า...ใครจะไปคิดถึงกันทั้งวันเล่า” เธอพูดพลางรีบเปิดประตูรถ แต่ก่อนก้าวลงก็ถูกมือหนาคว้าแขนไว้

“อิง...เลิกเรียนแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะพี่จะมารับ” เขาก้มลงใกล้จนริมฝีปากแตะแก้มเธอเบา ๆ

หญิงสาวตาโต หัวใจสั่นสะท้านจนแทบละลาย ก่อนรีบลงจากรถด้วยใบหน้าแดงระเรื่อ เธอเดินหันหลังหนีไปอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงหัวเราะเบา ๆ ของชายหนุ่มที่มองตามด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรัก

"อิง..." หญิงสาวที่เดินก้มหน้าซ่อนร่องรอยความเขินอายจากเมื่อครู่ สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยดังมาจากศาลาหน้าตึก

"ฝ้าย" หญิงสาวรีบเดินไปหาเพื่อนสาวที่ศาลาทันที

"มานานแล้วเหรอ" หญิงสาวนั่งลงก่อนจะเอ่ยถามเพื่อนสาว

"สักพักแล้ว...ว่าแต่ทำแกหน้าแดงๆ" หญิงสาวมองเพื่อนสาวด้วยสายเลิ่กลั่กพร้อมยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาปิดแก้มที่แดงระรื่นนั้น

"เอ่อ...ร้อนนะ...ไปหาขนมกินกันก่อนเข้าเรียนดีกว่า" หญิงสาวตอบกลับเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก เบี่ยงเบนความสนใจของเพื่อนที่มองเธอด้วยความสงสัย

"อืมๆ "