ตอนที่ 4

ซันนี่วิ่งไล่กับท็อบตั้งแต่ชาญเมืองมาจนถึงในตัวเมืองแบบไม่รู้จักเหนื่อย

'ทำไมฝ่าบาทตามหม่อมฉันไม่ทันล่ะ'

'ไอบ้า ขานายยาวจะตายยาวมากด้วย!'

'ขาฝ่าบาทสั้นต่างหาก'

'กรี๊ดดดดดดดดดด'

ซันนี่วิ่งไล่ท็อบไปตามถนนในตลาดที่มีคนเยอะแยะมาเดินจ่ายตลาด(จ่ายตลาดตอนสายๆ ==)

'นี่ฝ่าบาทรู้อะไรไหม'

'ไม่รู้'

'ยังไม่ได้ถามเลย =='

'ก็ถามมาสิ'

'ออกมาอยู่นอกบ้านแบบนี้'

'นอกบ้านบ้านนายสินายต้องบอกว่านอกวะ...'

ท็อบรีบเอามือปิดปากซันนี่ทันที เพราะเขารู้ดีว่าไม่ควรให้ใครรู้ว่ามีเจ้าหญิงมาเดินในตลาด อาจเกิดอันตรายกับเจ้าหญิงได้เขาคิดเอาไว้ก่อนพาซันนี่ออกมานอกวังแล้วว่าต้องทำไง

'จุ๊ๆอย่าพูดว่าวังนะห้ามพูดราชาศัพท์ด้วย'

'ทำไมล่ะ'

'เพื่อตัวฝ่าบาทเอง'

ท็อบกระซิบเบาๆ

'แล้วควรทำไง'

'เรามาเป็นพี่น้องกันโอเคไหม'

'...'

'เพื่อตัวฝ่าบาทเองนะ'

'อืม...ก็ได้ค่ะพี่ชาย ^^'

'อ่า ครับน้องสาว'

'ไปกันเถอะค่ะพี่ชาย น้องหิวแล้วววว'

'ไปสิค่ะน้องสาว'

'ค่ะ? พี่เป็นกระเทยหรอ' =[]=

'== พี่ชายเขาก็พูดแบบนี้กับน้องสาวทั้งนั้นแหละน่า'

'คงเป็นพี่ชายที่รักน้องมากสินะ'

'ก็มากอยู่'

O.O(. . )

'เมื่อกี๊พี่พูดว่าไงนะ'

'ป่าวนี่ พี่ความจำเสื่อม'

ทั้งคู่เดินคุยและทะเลาะกันมาตลอดทางด้วยคำสามั๊ญสามัญ ตลอดทางซันนี่ก็สอดส่องหาของกินไปทั่วแต่ก็โดนท็อบสั่งห้ามกินทุกอย่างเหมือนกัน

'พี่ชายยย ทำไมต้องห้ามกินด้วยล่ะ'

'เก็บท้องไว้กินของดีๆนะน้องสาว'

'แล้วไหนล่ะร้านที่พี่บอกนักหนาว่าอร่อย'

ซันนี่ชะเง้อมองไปสุดสายตา เพื่อหาร้านที่ท็อบบอก

'นั่นสิ พี่คงหลงลืมไป'

'=[]= แล้วจะได้กินไหมล่ะ'

'หาก่อนนะ ^^ '

ทั้งคู่เดินไปตามถนนแล้วมองหาร้านที่ท็อบบอกอย่างจริงจัง ซันนี่หยุดสายตากับร้านๆหนึ่งที่จัดตกแต่งอย่างน่าเข้า เธอส่งสายตาอ้อนวอนพี่ชายรูปหล่อให้พาเข้าไปกินร้านนี้

*3* ==

'อ่า พี่จำได้แล้วล่ะ'

'หือ'

'ร้านนี้ล่ะ ที่พี่บอก'

'เย้ๆๆๆๆ ในที่สุด'

'^^'

ทั้งสองเดินเข้ามาภายในร้านที่จัดตกแต่งอย่างดูดี สมกับคำบอกเล่าจริงๆข้างในไม่น่าเชื่อว่าจะเป็นร้านอาหารราคาถูกอย่างที่ท็อบบอก ท็อบเองก็แทบไม่เชื่อสายตาว่าร้านที่เขาเคยมากินสมัยเด็กๆจะเปลี่ยนไปขนาดนี้

'เอิ่มม'

ท็อบพูดเบาๆกับตัวเอง(ไม่มีใครฟัง)

'อะไรอร่อย'

'หมี่เย็น'

'พี่เคยมากินแค่หมี่เย็นรึป่าวเหอะ'

'ป่าวนะเคยกินหมดแล้วแต่หมี่เย็นอร่อยจริงๆ'

'คุณหนูทั้งสองจะรับอะไรดีครับ'

ลุงแก่ๆเดินเข้ามาถาม

'หมี่เย็นสองค่ะ'

ซันนี่รีบสั่งทันทีด้วยความหิวและอยากลองกิน

..............

.............

ไม่มีเสียงพูดคุยกันภายในโต๊ะเลยแม้แต่คำเดียว ซันนี่เดาได้ว่าท็อบคงกำลังคิดถึงเรื่องสมัยก่อนที่เขาเด็กๆ ความทรงจำบางอย่างเกี่ยวกับที่ๆเขาเคยอาศัยอยู่

สายตาซันนี่ไปหยุดอยู่ที่มุมๆหนึ่งภายในร้านเป็นมุมภาพถ่ายของคนเดาได้ว่าน่าจะเป็นรูปของคนที่เคยมากินที่ร้านนี้แล้วถ่ายเก็บไว้เป็นที่ระลึก

'ตรงนั้นมีรูปพี่มั้ย'

ซันนี่ชี้ไปทางรูปพวกนั้น

'ไม่รู้สิจำไม่ได้แฮะ'

ทั้งสองคนมองรูปภาพพวกนั้นแล้วท็อบก็เงียบไปอีก ซันนี่ก็พอรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นั่งเงียบได้ไม่นานท็อบก็พูดขึ้นมา ด้วยสายตาที่ล่องลอยเหมือนกับว่าเขากำลังเล่านิทานแล้วทะลุมิติไปด้วย

'ที่ตรงนี้'

ท็อบพูดขึ้น

'เป็นที่ๆหม่อมฉันเคยมาบ่อยๆ'

ท็อบลืมทุกสิ่งอย่างแล้วเล่าเรื่องของเขาให้ฟัง ซันนี่ไม่ค้านอะไรปล่อยให้คนตรงหน้าได้เล่าต่อไป

'โต๊ะนี้ หม่อมฉันเคยมานั่งกินหมี่เย็นกับพ่อแม่'

ท็อบส่งแววตาเศร้ามองซันนี่ ซันนี่รู้สึกหดหู่ใจมากเพราะตั้งแต่รู้จักกันมาท็อบไม่เคยเศร้าขนาดนี้มาก่อน

'เก้าอี้ตัวนั้น'

ท็อบชี้ไปทางเก้าอี้เก่าๆข้างในร้านที่ไม่ได้เอามาใช้งานแล้ว

'หม่อมฉันเคยทำหมี่เย็นหกใส่ ^^'

ไม่นานหมี่เย็นก็ยกมาวางไว้ข้างหน้าทั้งสองคน

'ว้าววว น่ากินจริงๆด้วย'

'ใช่ไหมล่ะ กินเยอะๆนะฝ่าบาท'

'พี่ชายลืมไปแล้วเหรอว่าเรากำลังสวมบทอะไรกัน'

'นั่นสิพี่ลืมสนิท 55555555555'

'5555555555555'

ทั้งสองนั่งกินหมี่เย็นอย่างมีความสุข บางคนอาจมีความทุกขือยู่ภายในใจ ซันนี่มองหน้าท็อบแล้วพูดกับตัวเองในใจว่า 'ฉันจะทำให้นายได้มีความสุขอีกครั้ง ตอบแทนที่นายทำให้ฉันมีความสุขมาตลอด แต่ตอนนี้หมี่เย็นอร่อยมากกกกก