๑๑

“เขาจะมองหมูหวานหรือ” ถามด้วยความเป็นห่วงปนเย้าหยอกเพื่อนจนได้รับสายตาค้อนมาหนึ่งที

“มองสิ เห็นแสงรอบตัวเราไหมว่ามันส่องประกายขนาดไหน นางงามยังต้องยอมแพ้เลยนะพระพาย” ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกมาด้วยความขำในคำพูดที่ดูจะหลงตัวเองไปหน่อยของมณีพรรณ แล้วเสียงรอบข้างต่างก็ดังขึ้นมาจนสองสาวต้องหันไปมองหน้าห้อง

“นั้นไงพระพาย อาจารย์พิเศษของเรา” ร่างบางเบิกตากว้างไม่คิดว่าโลกจะกลมขนาดนี้ ร่างสูงโปร่งมีกล้ามเนื้อพอดีในชุดเสื้อสูทเรียบหรู ผมถูกจัดทรงเข้ากับใบหน้าหล่อแววตาเรียวติดจะเย็นชาหากได้สบตาก็รู้สึกขวยเขิน ผิวขาวช่างตัดกับสีเสื้อที่ใส่จนนักศึกษาหลายคนหันไปซุบซิบกันจนเสียงดังทั่วห้อง

“เงียบหน่อยครับ” น้ำเสียงนั้นทรงพลังและดูเย็นชาจนเสียงที่เหมือนนกกระจิบเงียบลง พระพายไม่คิดว่าจะเจอเขาอีกครั้งในฐานะอาจารย์กับนักศึกษาทุกคนต่างรู้ดีว่าเขาคือนักเล่นหุ้นที่กำลังโด่งดังในวงการและถือเป็นผู้บริหารที่ทำธุรกิจได้ก้าวกระโดดเริ่มจากศูนย์โดยแท้จริง เขามีกิจการของตนเองที่เห็นเด่นชัดคือแบรนด์จิวเวลรี่ อีกทั้งยังเป็นหุ้นส่วนของกิจการหลายแห่ง ติดหนึ่งในยี่สิบหนุ่มนักธุรกิจมาแรงแห่งปี

“ผมชื่อราพณ์จะมาเป็นอาจารย์พิเศษให้พวกคุณ เราจะเจอกันอีกทั้งหมดสี่คาบ ก่อนจบคลาสทุกครั้งผมจะมีควิซให้ทำและต้องคะแนนต้องเยอะกว่า 70% ด้วยนะครับ” หลังจากนั้นเสียงนักศึกษาทุกคนก็ดังขึ้นมาอีกรอบ คะแนนที่เขาตั้งไว้ไม่น้อยเลยทีเดียว

“สี่คาบของผมจะถือเป็น 30% ของเกรดเฉลี่ยพวกคุณ” เสียงโอดครวญไม่ได้ทำให้อาจารย์พิเศษสนใจเลยแม้แต่น้อย เขามองไปรอบห้องก่อนสบดวงตากลมโตของสาวน้อยที่คุ้นเคย เธอคือเหตุผลที่ทำให้เขามายืนอยู่หน้าห้องเรียนแห่งนี้ ใบหน้าคมยิ้มมุมปากมองเธอดวงแววตาเหมือนราชสีห์เห็นกวางน้อย

“ผมจะเริ่มเช็คชื่อมาสายเกินสิบนาทีถือว่าขาด คุณครับ ไปล็อคห้องด้วย” บอกนักศึกษาชายที่นั่งใกล้ประตู มณีพรรณอยากจะร้องไห้เมื่อได้ฟังเขาพูดจบ ไม่น่ามาลงเรียนเป็นเพื่อนพระพายเลยการเรียนสี่คาบนี้จะต้องเหมือนตกนรกทั้งเป็นอย่างแน่นอน แค่เริ่มต้นก็ท้อเสียแล้ว

การเรียนสามชั่วโมงของวิชาบริหารทั่วไปทำเอานักศึกษาแต่ละคนไม่กล้าจะเล่นโทรศัพท์หรือนอนหลับเลยสักคน ทุกวินาทีที่เขาถือเป็นความรู้ใหม่หมดอีกทั้งการพูดจายังฟังดูเพลินแต่ก็แอบกดดันเมื่อเหลือเวลาอีกสี่สิบห้านาทีก่อนหมดคาบ

“ตามที่สัญญาไว้ครับ กระดาษที่ผมจะแจกคือควิซที่ผมสอนไปวันนี้ ทำให้ได้เจ็ดสิบเปอร์เซ็นขึ้นไปนะครับ ขอให้โชคดี” กระดาษถูกแจกจากข้างหน้าไปข้างหลัง พระพายรู้สึกหวั่นเพราะยังไม่เข้าใจในบางตัวเท่าไหร่นัก เมื่อกระดาษมาถึงก็ต้องนั่งทบทวนสิ่งที่เรียบไป เธอทำเท่าที่ทำได้ก่อนจะหมดเวลาโดยทุกคนต่างโอดครวญถึงคำถามที่ยาก

“เจอกันใหม่คาบหน้าครับ” สิ้นเสียงนั้นนักศึกษาก็ร้องกันระงม

“โหดมาก! หน้าหล่อก็ไม่ช่วยเลย” เมื่อเขาออกจากห้องมณีพรรณก็พูดกับพระพายที่ทำเพียงแค่ยิ้มน้อยๆ ในระหว่างเก็บของลงกระเป๋า

“แต่ดูท่าพระพายจะทำได้ ก็อย่างว่าเด็กเกียรตินิยมนี่หนา” พระพายมีผลการเรียนที่ดีมาตลอดตั้งแต่ช่วงมัธยมจนมหาวิทยาลัยก็ยังมีแววว่าจะเกียรตินิยมอันดับหนึ่งด้วยเกรดเฉลี่ยกว่า 3.97 อาจารย์ทั้งคณะต่างก็รักและเอ็นดูเพราะช่วยเหลืองานตลอด

“ใครก็ทำได้ หมูหวานเองเขียนตั้งเยอะไม่ใช่หรือ” เพื่อนว่าอย่างนั้นก็แอบยิ้มชมตัวเอง มณีพรรณรั้งเกียรตินิยมอันดับสองโดยมีพระพายช่วยเหลือตลอด ถ้าไม่ได้เพื่อนคนนี้เธอจะไม่มีเกรดเฉลี่ยที่สวยงามเช่นทุกวันนี้

“แล้ววันนี้พี่ชายสุดที่เลิฟมารับหรือเปล่าจ๊ะ” สองสาวเดินออกจากห้องด้วยกัน

“ไม่ คุณลุงว่าจะมารับ” ซึ่งก็นานครั้งคุณมังกรถึงจะมารับเธอเอง มีเพียงช่วงที่สิงห์ไม่อยู่เท่านั้นพอเขากลับมาเธอก็ไปกับเขาตลอด

“แปลกนะ คุณพี่ชายไม่มารับ” ระหว่างเดินทั้งสองก็พูดคุยกันก่อนจะแยกย้ายไปทางใครทางมัน พระพายแวะซื้อน้ำเพราะรู้สึกกระหาย ในขณะที่เธอจะจ่ายเงินก็มีอีกมือหนึ่งยื่นมาจ่ายตัดหน้าเธอ

“พี่เลี้ยงเอง ถือเป็นการพบกันอีกครั้งของเรา” เสียงทุ้มที่ฟังกว่าสามชั่วโมงดังข้างหู พระพายหันไปมองเขาก็พบใบหน้าหล่อส่งยิ้มให้เธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“เอาไปเลยครับ ไม่ต้องถอน” มือบางถือแก้วน้ำเอาไว้ทั้งจะห้ามคนขายแต่ก็ไม่ทันเพราะอีกฝ่ายได้รับเงินที่ให้เกินจำนวนค่าน้ำไปเสียแล้ว

“ดีใจที่ได้เจอกันนะ ไม่คิดว่าพระพายจะลงเรียนคลาสของเด็กบริหารด้วย” เอ่ยทักทายราวกับสนิทกันมากมายทั้งที่เมื่ออดีตเธอกับเขาก็ไม่ได้พูดคุยกันมากรู้จักเพียงว่าราพณ์เป็นเพื่อนคนสนิทของพี่สิงห์เท่านั้น สามารถเข้านอกออกในบ้านได้

“ค่ะ ขอตัวนะคะ” ในขณะที่กำลังจะเดินออกไปมือหนาก็คว้าแขนบางเอาไว้ทำให้เธอต้องตวัดสายตามองด้วยความไม่พอใจ อีกฝ่ายจึงรีบเอามือออกพร้อมกับขอโทษทันที

“พี่ขอโทษ ก็พระพายชอบเดินหนีพี่”

“เพราะเราไม่ได้สนิทกันจนต้องพูดคุยแบบนี้ค่ะ” เพราะไม่ชอบให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวโดยเฉพาะเพศตรงข้ามทำให้อารมณ์ของหญิงสาวไม่คงที่มองเขาด้วยแววตาแข็งจนอีกฝ่ายรับรู้ได้เลยรีบยิ้มให้

“ถ้าอย่างนั้นเราก็สนิทกันเสียสิ มาทำความรู้จักกันอีกดีไหม” ผู้ชายคนนี้ดูน่ากลัว แม้คำพูดและปากจะยิ้มให้แต่แววตากลับแฝงแววเจ้าเล่ห์บางอย่างที่ดูไม่น่าไว้วางใจ พี่สิงห์พูดถูกว่าเธอไม่ควรเข้าใกล้เขาเลย

“ถ้าพระพายอยากรู้ว่าทำไมแฟนที่ไอ้สิงห์รักนักรักหนาถึงตาย ทำไมมันถึงหายตัวไป พี่บอกได้นะ อยากรู้ไหม” แต่แล้วก็เหมือนมีขนมหวานมาวางตรงหน้าเธอโดยมือของพ่อมดคนหนึ่ง พระพายอยากจะเดินออกไปแต่คำพูดของเขาช่างกระตุ้นในส่วนที่เธอสงสัยมาตลอด พี่ขวัญแฟนสาวของพี่ชายเธอเสียชีวิตไปในวันที่พี่สิงห์หายตัวไป แล้วเรื่องที่พี่สิงห์หายตัวไปกลับมาพร้อมอาการบาดเจ็บสาหัสมันเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเธอจะเพียรถามอย่างไรเขาก็ไม่บอก

“ไปกินข้าวกับพี่มื้อเดียวแล้วถ้าพระพายถามอะไร พี่จะตอบหมดเลยตกลงไหม” มองเห็นแววตาของเธอก็ยิ้มมุมปากทันที เขามั่นใจว่าอย่างไรพระพายก็จะตอบตกลงในไม่ช้า

“แต่ว่า”

“ถ้าไม่เชื่อใจพี่ กินใกล้ๆ ในที่คนพลุกพล่านก็ได้นะ” สมองของเธอคิดอย่างหนักไม่รู้ว่าควรตัดสินใจอย่างไรดี ก่อนที่หญิงสาวจะถอนหายใจ

“ตกลงค่ะ” ใบหน้าคมยิ้มออกมาทันทีด้วยความพึงพอใจ แผนการของเขาเริ่มขึ้นแล้วและมันก็ต้องจบลงตามแผนที่เขาวางไว้ ไอ้สิงห์ต้องไม่เหลือคนที่มันรัก อยากรู้เหลือเกินว่าหากรู้ว่าเขาอยู่กับพระพายมันจะเป็นอย่างไร หึ หลอกเขาได้เสียนานว่าคนที่รักคือครองขวัญทั้งที่จริงแล้วมันรักเด็กในบ้านตนเอง! คราวนี้เขาจะไม่พลาดอีกเป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด!

แม้จะไม่ไว้ใจเขาแต่พระพายก็เดินตามราพณ์มายังร้านอาหารใกล้มหาวิทยาลัยในมุมที่ค่อนข้างลับตาคนเพราะคงไม่ดีแน่หากมีคนมาเห็นว่าอาจารย์มาทานข้าวกับนักศึกษาของตนเอง

“สั่งอะไรดี” ถามอย่างใจเย็นพลางเปิดเมนูอาหารที่ทางร้านยื่นให้ พระพายรับมาแล้งเปิดดูแบบผ่านๆ ก่อนจะสั่งสิ่งที่กินง่าย ราพณ์ยังคงไม่สามารถระบุเมนูที่อยากกินได้จนพระพายร้อนใจไม่ได้โทรบอกใครเสียด้วยว่าตนเองอยู่ที่ไหน

“เร็วหน่อยได้ไหมคะ” แม้รู้ว่าเป็นการเสียมารยาทแต่ว่าพระพายก็อยากให้เขารีบพูดเพื่อให้มันจบไปเสียที

“พอดีพี่ไม่รีบเสียด้วยสิ” ราวกับต้องการจะยั่วโมโหเธอ เขายังคงไม่สั่งอาหารจนพระพายได้แต่กำมือแน่นข่มอารมณ์โกรธ อยู่กับเขาไม่นานเธออารมณ์เสียมากกว่าทั้งชีวิตเสียอีก ราพณ์เป็นบุคคลที่ไม่ควรเข้าใกล้เลยอย่างที่สิงห์ว่า

“เห็นแก่พระพายแล้วกัน พี่จะรีบสั่งไม่ให้ไอ้สิงห์มันตามมาทัน” เอ่ยเมนูง่ายๆ กับพนักงานจนพระพายรู้สึกโมโหที่เขาไม่รีบสั่งเหมือนจะแกล้งเธอหรือต้องการจะถ่วงเวลา

“แล้วเรื่องที่จะบอก”

“ถ้าท้องไม่อิ่มปากพี่ก็ไม่ค่อยขยับเสียด้วยสิ” นั้นปะไรเล่า เจ้าเล่ห์จนพระพายพยายามระงับอารมณ์ที่ตีขึ้นมาเรื่อยๆ ราพณ์พอจะมองออกแล้วก็เข้าใจว่าทำไมสิงห์ถึงหวงพระพายนัก ซ่อนเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ก็ขนาดเวลาโกรธยังน่ารักขนาดนี้ ถ้าเวลาอ้อนจะขนาดไหนกันนะ

“พี่สอนดีไหม” ชวนคุยนอกเรื่องแต่พระพายก็ไม่มีอารมณ์อยากจะเสวนากับเขา

“ดีค่ะ”

“เราต้องเจอกันอีกตั้งสามครั้ง ยังไงมากินข้าวกับพี่ทุกมื้อเลยได้ไหม” มือหนายกมาเท้าคางไว้บนโต๊ะมองเธอด้วยดวงตาแวววาวเต็มไปด้วยความสนุก

“คงไม่สะดวก ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย”