ep2

“อย่าไปคิดอย่างนั้นซิ มันต้องมีอะไรสักอย่างที่เธอสองคนไม่เข้าใจกัน”

“ไม่มีหรอก แทคแน่ใจว่า..แทคไม่มีอะไรปิดบังเขา แต่กับเขา..แทคเชื่อว่าต้องมีอะไรปิดบังอยู่ ตั้งแต่เขาขอแยกไปอยู่คนเดียว”

จรินทร์มองหน้าชายหนุ่มแล้วยิ้มขำ

“แน่ใจนะ..”

“แน่ซิ!..”

ธันวาพยักหน้าอย่างจริงจัง สายตาที่เขามองหญิงสาวมั่นคง จนทำให้เธออดที่จะสะท้านอยู่ในใจไม่ได้ ต้องเตือนสติตัวเองไว้ว่า....เขามีแฟนแล้ว

“เอ่อ....”

สายตาของจรินทร์ มองไปรอบๆ ห้องอีกครั้ง ห้องที่เกลื่อนไปด้วยขวดเหล้า ขวดเบียร์ อาจเป็นสาเหตุที่ทำให้ผู้หญิงเบื่อ!

“จะบอกว่าขวัญเขาเบื่อที่แทคขี้เหล้าเมายาหรือ?”

“ก็จริงไหมล่ะ”

“ก็แหม....แทคก็ต้องมีเพื่อนฝูงบ้างเป็นธรรมดา”

จรินทร์มองหน้าเพื่อนชายแล้วส่ายหน้า ผู้ชายก็มักมีข้อแก้ตัวอย่างนี้เสมอๆ แต่เธอมองเห็นบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป....ธันวา ดื่มก็จริง แต่ไม่ใช่ดื่มหนักแบบนี้ คงมีเรื่องอะไรที่มากกว่านี้แน่ๆ

“แทค....พรุ่งนี้วันหยุด เราไปเที่ยวกันไหม”

“รินจะไปไหนเหรอ?”

“แทคอยากไปไหนล่ะ....พรุ่งนี้รินมีเวลาว่างให้แทคทั้งวันเลย”

ธันวานิ่งคิด....เขาเองก็อยากสงบใจสักพัก...อยากมีเพื่อนคุย อยากลืมเรื่องราวในใจที่กำลังเจ็บ

“ไปไหนก็ได้ ขอให้มีรินอยู่ข้างๆ”

จรินทร์ชะงัก...

“แหม แทคพูดอย่างนี้....ถ้าไม่มีขวัญ รินคงหลงรักแทคเลยนะเนี่ย”

“ก็......” เขาอยากจะบอกว่าตอนนี้ เขาก็ไม่มีใคร...แต่จรินทร์เป็นเพื่อน ทำให้ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มให้เธอ

“เดี๋ยวรินเก็บห้องให้แทคก่อนนะ...แล้วเราไปทะเลกันดีกว่า”

จรินทร์ตัดบท เมื่อเห็นสีหน้าเก้อกระดากของชายหนุ่ม เธอรีบเก็บกวาดห้องของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว ทันเห็นถุงยางให้แล้วทิ้งซากไว้ข้างๆ ที่นอน แล้วอดสะท้อนในใจไม่ได้

“จะไปคืนนี้เลยเหรอ?” ธันวาช่วยเก็บ ด้วยท่าทางโงนเงนเล็กน้อย แน่นอนว่าเขาเริ่มเมาแล้ว

“คืนนี้เลย พรุ่งนี้จะได้ดูพระอาทิตย์ขึ้นที่ริมทะเล”

“รินขับนะ...แทคขับไม่ไหวแล้ว”

ธันวาทิ้งตัวลงที่นอน หลังจากเก็บกวาดห้องเล็กๆ น้อยๆ ของเขา ปล่อยให้จรินทร์ยืนเท้าเอวมองเพื่อนอย่างขำๆ ใครจะรู้บ้างว่าธันวาที่เคยเป็นหัวโจกสมัยนักเรียนนั้น....เวลาอยู่ลำพังแล้ว เขาขี้อ้อนแค่ไหน

******

รถยนต์คันเล็กของจรินทร์จอดนิ่งอยู่ที่เรือข้ามฟากแห่งหนึ่ง แสงสีทองกำลังไต่ขึ้นขอบเมฆอย่างช้าๆ ขณะที่คนข้างตัวชิงหลับตั้งแต่ชั่วโมงแรกๆ ของการนั่งอยู่บนรถแล้วเจอแอร์เย็นๆ เข้าไป ธันวารู้สึกปลอดภัย เมื่ออยู่กับจรินทร์ เพื่อนที่ก้าวเข้ามาให้ความสนิทสนมกับเขาในช่วงระยะหลังๆ นี้ เขาคุ้นเคยกับเธอแทบจะทันทีที่จำเธอได้ว่าเป็นเด็กนักเรียนที่ชอบมองเขาตาแป๋ว เวลาที่เขาเดินผ่านไปพร้อมกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ ซึ่งวีรกรรมล้วนผาดโผดแทบทั้งสิ้น ผู้หญิงที่ยืนมองเขาตาแป๋วคนนั้น ไม่ได้มองเขาด้วยสายตาตำหนิ ทว่ามองด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น และเขาจดจำเธอได้

ภายในรถเงียบไปครู่ใหญ่ กว่าที่ธันวาจะรู้สึกว่ารถไม่แล่น แต่เครื่องยังติดอยู่ เสียงเครื่องยนต์เงียบและเบามาก จนแทบไม่รู้สึก เขาขยับตัวก่อนจะเปิดเปลือกตาขึ้นมอง แสงสว่างเรืองๆ สาดส่องเข้ามาภายในรถ ข้างๆ เขามีหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ผินหน้าไปยังท้องทะเลแสนงามในยามอรุณรุ่ง

“ถึงนานแล้วหรือ? ริน”

เขางัวเงียแล้วปรับเบาะขึ้นนั่ง

“สักครู่จ้ะแทค กำลังมองพระอาทิตย์ไต่ขอบฟ้า”

“แหม....โรแมนติกจังนะ สาวน้อย” เขาแซวแล้วหัวเราะเบาๆ

“สาวเหลือน้อยล่ะไม่ว่า”

“เหลือน้อยอะไรกัน...รินน่ารักมากๆ นะรู้ตัวไหม?”

“ไม่เชื่อหรอก...น่ารักมากๆ ป่านนี้ทำไมยังโสดอยู่เลย”

จรินทร์หันมาตอบโต้ขำๆ สายตาที่มองมายังธันวาเป็นประกาย คำชมเล็กๆ น้อยๆ แบบให้กำลังใจ บางทีมันก็ชุ่มชื่นหัวใจได้เหมือนกัน

“ก็รินเลือก....แทคไม่เชื่อหรอกว่า ไม่มีใครสนใจริน”

“แล้วแทคสนใจรินไหมล่ะ”

จรินทร์หันมาถามยั่วๆ

“ก็ถ้าแทคเจอรินเร็วกว่านี้.........”

สายตาของแท็คจ้องจรินทร์แล้วเงียบไป หัวใจของเขากระตุกไปวูบหนึ่ง....ใช่....ถ้าเขาเจอจรินทร์เร็วกว่านี้...มันจะเกิดอะไรขึ้นนะ จรินทร์นิ่งเงียบไปครู่ จึงดับเครื่อง แล้วเปิดประตูออกจากรถ

“ข้ามเกาะกันดีกว่า”

เธอเปลี่ยนเรื่องทันที เพราะป่วยการที่จะพูดถึงเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ธันวาลงมาจากรถแล้วบิดขี้เกียจ ก่อนจะตามไปเปิดฝาท้ายแล้วยกกระเป๋าเป้ออกมาถือไว้เองทั้งสองใบ

“ของริน...รินถือเอง”