ตอนที่ 6: จูบในคืนที่เมามาย - 2

“เออดีเลยน้อง ขอบใจมาก ช่วยพี่พยุงมันไปที่หอหน่อย หอพักชาย B ตึกตรงนู้นเอง”

กวินเข้าไปช่วยพยุงภาคินอีกข้างหนึ่ง ทันทีที่สัมผัสโดนตัว เขาก็รู้สึกได้ถึงไอความร้อนและกลิ่นแอลกอฮอล์ที่คลุ้งไปทั่วร่าง ร่างสูงหนักกว่าที่คิด และเอนมาซบที่ไหล่ของเขาอย่างหมดสภาพ

“ขอ...โทษ...” เสียงอู้อี้พึมพำออกมาจากริมฝีปากของคนเมา

กวินชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าเขาคงจะละเมอไปเรื่อยเปื่อย

ในที่สุด...พวกเขาก็ลากภาคินมาถึงห้องพักจนได้ เจตใช้คีย์การ์ดเปิดประตู ก่อนจะช่วยกันทุ่มร่างของคนเมาลงบนเตียง

“เฮ้อ...ถึงซะที ขอบใจน้องมากจริงๆ นะ ไม่งั้นพี่แย่แน่ๆ”

เขากล่าวขอบคุณกวินอย่างจริงใจ

“พี่ต้องรีบไปแล้ว น้องจะไปเลยไหม ปล่อยมันทิ้งไว้นี่เหละ”

“อ่อ ครับๆ เดะผมออกไปเลย”

“เครๆ พี่ต้องรีบไป ล็อกห้องด้วยละ”

พูดจบเขาก็รีบออกจากห้องไป ทิ้งให้กวินยืนอยู่ตามลำพังกับภาคินที่นอนหมดสติอยู่บนเตียงในห้องที่รกจนแทบไม่มีทางเดิน

กวินมองไปรอบๆ ห้อง...เสื้อผ้ากองสุมอยู่บนเก้าอี้ หนังสือเรียนวิศวะฯ วางเกลื่อนอยู่บนโต๊ะ...มันช่างสมกับเป็นห้องของผู้ชายที่ดูไม่ใส่ใจอะไรจริงๆ

เขากำลังจะหันหลังกลับ แต่สายตาก็เหลือบไปเห็นผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดอยู่ เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง...ก่อนจะเดินไปหยิบมันมาชุบน้ำในห้องน้ำ แล้วเดินกลับมานั่งลงข้างๆ เตียง

เด็กหนุ่มค่อยๆ บรรจงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดไปตามใบหน้าและลำคอของภาคินอย่างแผ่วเบา เพื่อหวังว่าจะช่วยให้เขารู้สึกสบายตัวขึ้นบ้าง ในระยะใกล้ขนาดนี้...กวินเพิ่งจะได้มีโอกาสสำรวจใบหน้าของภาคินอย่างจริงๆ จังๆ...คิ้วเข้ม...จมูกโด่ง...ริมฝีปากหยักได้รูป...เวลาที่หลับตาลงแบบนี้ เขาดูไม่น่ากลัวเลยสักนิด...ดูเหมือนเด็กหนุ่มธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น

ในจังหวะที่กวินกำลังจะเช็ดซ้ำที่หน้าผากนั่นเอง...เปลือกตาของภาคินก็ค่อยๆ ปรือขึ้น

ดวงตาคมกริบคู่นั้นดูสับสนและเลื่อนลอย เขามองเห็นภาพใบหน้าของใครบางคนอยู่ใกล้แค่คืบ...ใบหน้าของคนที่ทำให้เขารู้สึกผิดมาตลอดทั้งวัน...

เขาไม่ได้คิด...ไม่ได้ไตร่ตรอง...ร่างกายขยับไปตามสัญชาตญาณดิบล้วนๆ

หมับ!

มือหนาคว้าเข้าที่แขนของกวินแล้วกระชากร่างโปร่งลงมาอย่างแรงจนเสียหลักล้มทับลงบนตัวเขา

“!!!”

กวินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวหรือร้องออกมา ริมฝีปากร้อนผ่าวที่ชื้นไปด้วยรสชาติของแอลกอฮอล์ก็บดเบียดลงมาบนริมฝีปากของเขาอย่างหนักหน่วงและสับสน...

มันไม่ใช่จูบที่อ่อนหวาน...แต่มันคือจูบที่เต็มไปด้วยความต้องการ ความเสียใจ และความรู้สึกผิดที่อัดอั้นอยู่ข้างใน มันเป็นจูบที่เรียกร้องและเอาแต่ใจ แต่ในขณะเดียวกันก็แฝงไปด้วยความเปราะบางอย่างน่าประหลาด

สมองของกวินขาวโพลนไปหมด เขานิ่งอึ้งราวกับถูกสาป ทำได้แค่เพียงปล่อยให้คนเมาช่วงชิงลมหายใจของเขาไปอย่างงุนงง

จูบนั้นกินเวลาอยู่ไม่นาน...ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆ ผละออก แล้วหมดสติของจริงฟุบลงไปบนหมอนอีกครั้ง ทิ้งให้กวินนอนนิ่งอยู่บนแผงอกของเขา

...เกิดอะไรขึ้น...

เมื่อกี้มัน...เกิดอะไรขึ้น...

กวินค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า เขายกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองที่ยังคงรู้สึกร้อนผ่าวและชาวาบอยู่

ความเสียใจ...ความสงสาร...และความตกตะลึงจากสัมผัสเมื่อครู่...ทุกอย่างมันตีรวนกันในหัวจนแทบจะระเบิด

เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกจากห้องของภาคินไปเหมือนคนไม่มีสติ

คืนนั้น...กวินไม่ได้นอนเลยทั้งคืน

จูบที่เกิดจากความเมามายในค่ำคืนนั้น...ได้ทำลายกำแพงทุกอย่างที่เขาสร้างขึ้นมาจนหมดสิ้น และได้เริ่มต้นบทใหม่ของความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนและน่ากลัวยิ่งกว่าเดิมหลายร้อยเท่า

ฝั่งภาคิน...

แสงแดดยามสายส่องลอดผ่านม่านเข้ามาแยงตา ปลุกให้ภาคินตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดหัวตุบๆ ราวกับมีคนเอาค้อนมาทุบอยู่ในกะโหลก เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง พลางกุมขมับและสบถออกมาเบาๆ กับความรู้สึกแฮงก์โอเวอร์ที่คุ้นเคย

“แม่งเอ๊ย...ดื่มหนักไปอีกแล้วกู”

เขากวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องที่รกเหมือนเดิม ก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นผ้าขนหนูผืนเล็กที่เปียกหมาดๆ วางพับไว้อย่างเรียบร้อยบนโต๊ะข้างเตียง

‘อะไรวะ...’