บทที่ 14 ตอบแทน (2)

บทที่ 14

ตอบแทน (2)

พรึ่บ!

"โอ๊ย! ไอ้เชี่ยอิฐ กูหนักนะโว้ย!" มิคร้องโวยวายเมื่อเพื่อนตัวดีทิ้งน้ำหนักจนเข่าแทบทรุด

มือหนาจับประคองกับกำแพงลิฟต์ ดันเพื่อนสนิทให้แนบอิงแทนกำแพง กว่าเขาจะพามาที่นี่ได้ก็ต้องปาดเหงื่อไปมาก รู้งี้ทิ้งไว้ให้นอนกับไอ้ฟรอยด์ที่ร้านยังดีซะกว่า!

ติ๊ง!

ลิฟต์มาจอดที่ชั้นจุดหมาย มิคจับประคองเพื่อนให้เดินตรงมายังห้องที่อยู่ริมสุดทางเดิน หลังจากนั้นก็จัดการปลดล็อกรหัสที่เขาจดจำได้เป็นอย่างดีว่ามันคือตัวเลขง่าย ๆ ที่เพื่อนอย่างอิฐไม่ฉลาดตั้งเอาเสียเลย

มือหนาเปิดประตูออกและดันร่างของอิฐให้เดินเข้าไปด้านใน จนกระทั่งมาถึงที่โซฟาตัวยาวกลางห้องเขาก็ดันตัวเพื่อนขี้เมาทิ้งลงไปอย่างไม่ไยดี

ตุ้บ!

"ไอ้เวร ตัวหนักฉิบ!"

"อือ...มึงพากูมาที่ไหนวะเนี่ย" อิฐรู้สึกตัวจากแรงกระแทกบนโซฟานุ่ม พยายามลืมตาปรับโฟกัสมองก็ไม่รู้สึกคุ้นว่านี่มันคือห้องนอนของเขา

"เมาก็นอนไป กูจะกลับละ ไอ้สัส...ภาระกูโคตร!"

"เออ!" อิฐตะคอกกลับไปก่อนจะหลับตาลงดังเดิม

มิคปิดไฟให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็เดินออกจากห้องไปในทันทีเพราะเขาเองก็อยากกลับบ้านไปนอนแล้วเหมือนกัน

จนกระทั่ง...

แกรก!

ประตูห้องนอนถูกเปิดออกด้วยฝีมือของหญิงสาวในชุดนอนตัวบาง เธอได้ยินเสียงบางอย่างจนทำให้รู้สึกตื่นในห้วงนิทรา ขณะที่ในมือก็ถือของแข็งติดมือมาด้วย

ใช่...เสียงดึก ๆ ดื่น ๆ แบบนี้มันไม่น่าจะเป็นเสียงอะไรได้ถ้าไม่ใช่โจร!

ขาเล็กก้าวช้า ๆ ภายในความมืด เธอค่อย ๆ เดินไปยังต้นเสียงที่คิดว่าได้ยินจากตรงนั้นซึ่งก็คือโซนห้องนั่งเล่น กวาดสายตามองเล็กน้อย หลังจากนั้นก็ตัดสินใจเปิดไฟดวงใหญ่ พร้อมกับง้างมือเตรียมฟาดทั้งที่ยังมองไม่เห็นในทันที

แต่ทว่า...

พรึ่บ!

ไฟดวงใหญ่สว่างโร่แต่ก่อนที่หญิงสาวจะได้ง้างมือฟาดกลับต้องชะงักเสียหลักไปซะก่อน เพราะเธอถูกวงแขนปริศนาคว้าเอาไว้จนร่างกายล้มลงอยู่บนโซฟา

หมับ!

"อ๊ะ...พี่อิฐ!" แววตาหวานเบิกกว้างเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่ตอนนี้กำลังโอบรัดร่างกายของเธอเอาไว้แน่น

เธอไม่คิดว่าเสียงที่ได้ยินและสิ่งที่คิดว่าเป็นโจรนั้นจะคืออิฐ!

"จะฆ่าฉันหรือไง" อิฐหรี่ตามองหญิงสาว ความมึนเมาทำให้เขาตั้งสติไม่อยู่ แต่ระหว่างที่หลับก็รับรู้ได้ว่ากำลังมีคนคนหนึ่งเดินเข้ามา นั่นจึงทำให้เขาคว้าหมับรวบเอวบางเอาไว้ได้ทันก่อนที่จะถูกฟาดหัวแตก

"ขะ...ขอโทษค่ะ ปิ่นนึกว่าเป็นโจร"

"โจร? เหอะ...นี่เธอคิดว่าฉันเป็นโจรเหรอ"

"แล้วพี่อิฐมาทำอะไรดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ" ปิ่นถามเสียงขุ่น ลืมตัวไปเลยว่าชุดนอนที่สวมใส่อยู่มันช่างไม่ปลอดภัยสำหรับการอยู่กับผู้ชายอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย

"นั่นดิ ฉันมาทำอะไรวะ"

"พี่อิฐเมาเหรอคะ"

"อืม" อิฐพยักหน้ารับ แต่วงแขนก็ยังคงโอบกอดเอวบางเอาไว้ แถมกลิ่นกายหอมหวานของเธอก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที

"ไปหาคู่หมั้นแต่ทำไมถึงเมากลับมาแบบนี้ล่ะคะ" หลังจากพูดจบเธอก็เม้มปากแน่น อยากตบปากตัวเองเสียจริงที่อยู่ ๆ ก็ถามคำนั้นออกไป

แต่พอต้องพูดถึงคำว่าคู่หมั้นกลับทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด ไม่รู้ว่าที่ถามเมื่อครู่นั้นคือการตอกย้ำความเสียใจให้กับตัวเองหรือเปล่า

"ทำไม" อิฐถามเสียงเข้ม เห็นแววตากระตุกวูบของเธอก็ทำให้เผลอเขาข้างตัวเอง

เขาถามตัวเองอยู่ในใจว่าเด็กคนนี้กำลังหึงเขาอยู่หรือเปล่า

หึงอย่างนั้นเหรอ...?

"เปล่าค่ะ เอ่อ...ปิ่นขอตัวก่อนนะคะ ดึกแล้ว ปิ่นจะรีบไปนอน" ปิ่นลุกขึ้นจากวงแขนแกร่งที่โอบรัด ตอนนี้เธอกำลังงี่เง่าทั้งที่ยังไม่รู้ใจตัวเองว่าแท้จริงแล้วความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันแน่

หมับ!

"อ๊ะ...พี่อิฐ อื้อ!"

มือหนารั้งแขนเล็กเอาไว้ทำให้เธอเซถลากลับสู่อ้อมกอดของเขาอีกครั้ง แต่ทว่าในครั้งนี้เขากดย้ำริมฝีปากลงมาทาบทับ ราวกับต้องการพิสูจน์ว่าสิ่งที่เขาคิดนั้นคือความจริงหรือไม่

"อือ..." ปิ่นร้องในลำคอเมื่อถูกริมฝีปากของอิฐเคล้าคลึงอย่างเอาแต่ใจ แถมเรียวลิ้นก็ยังกวาดชิมและไล่ต้อนให้เธอจนมุมและไม่อาจปฏิเสธสัมผัสของเขาได้

"หัวใจเธอเต้นแรงมาก" อิฐผละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง เขากดสายตามองหญิงสาวที่ตอนนี้แก้มแดงทั้งสองข้าง แถมเสียงหัวใจก็เต้นโครมครามจนได้ยินอย่างชัดเจน

"คือปิ่น..."

"เขาไม่ใช่คู่หมั้นของฉัน ฉันไม่มีคู่หมั้น แล้วก็ไม่มีคนรักด้วย"

อิฐไม่ใช่คนที่ชอบอธิบาย แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากบอกเรื่องนี้กับเธอให้เข้าใจ

มันอาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ช่วยขับกล่อมให้เขาพูดเจรจามากขึ้น อีกทั้งยังกล้าฉกฉวยรสจูบหวาน ๆ จากหญิงสาวตัวหอมได้อย่างหน้าไม่อาย

และดูเหมือนว่าในตอนนี้เขาไม่ได้ต้องการแค่จูบจากเธออย่างเดียว...

"..." ปิ่นเม้มปากแน่น คำพูดของเขากลับทำให้หัวใจของเธอพองฟูจนอธิบายไม่ถูก

"ปิ่น..." เสียงทุ้มแหบพร่าเอ่ยแนบชิดข้างแก้มใส สายตาของเขาเว้าวอนเธอเป็นที่สุด

"ขา" คนตัวเล็กตอบรับ แต่คำพูดของเธอกลับบางเบาจนแทบไม่มีน้ำหนัก

ทว่าพอได้ยินประโยคถัดไปของชายหนุ่มตรงหน้าก็ทำให้แววตาหวานสั่นไหว รวมไปถึงหัวใจดวงน้อยที่กลับมาเต้นกระหน่ำอีกครั้ง

"ที่บอกว่าจะตอบแทนน่ะ...เธอพูดจริงหรือเปล่า"

ปิ่นกดสายตามองคนตรงหน้าขณะที่หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะ

เธอรู้...รู้ว่าที่เขาหมายถึงน่ะคืออะไร แต่เธอก็อยากถามเขาอีกครั้ง

"จริงค่ะ..." เสียงหวานตอบรับเบา ๆ พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติมากที่สุด

"...แล้วพี่อิฐอยากให้ปิ่นตอบแทนยังไงล่ะคะ"

ประโยคนั้นที่ออกมาจากปากหญิงสาวทำให้ไฟในใจของอิฐลุกโชนขึ้นเท่าตัว เขาเหยียดยิ้มพลางกระชับอ้อมแขนโอบรัดเอวบางให้แน่นขึ้น จนทำให้อกอวบแนบชิดกับแผงอกแกร่งของเขา

"ชอบฉันหรือเปล่า" มือหนายกขึ้นเกลี่ยแก้มใสอย่างบางเบา เขาอยากถามเธอให้แน่ใจว่าเธอรู้สึกกับเขาอย่างไร ไม่อยากให้คำว่าบุญคุณมาบีบบังคับเธอ

"ปิ่น..." แววตาหวานสั่นไหว อยากจะหลบเลี่ยงสายตาคมแต่ก็เหมือนกับถูกมนตร์สะกดตรึงเอาไว้

"สิ่งที่ฉันต้องการคือเธอเด็กน้อย เป็นคนของฉันเธอจะได้ทุกอย่าง แต่ฉันอยากรู้แค่ว่าเธอชอบฉันหรือเปล่า เพราะฉันไม่อยากบังคับใคร"

"พี่อิฐกำลังเมา ปิ่นว่าพี่อิฐนอนพัก..."

"ใช่...ฉันเมา แต่ฉันรู้ตัวนะว่ากำลังทำอะไร"

"..." หญิงสาวเม้มปากแน่นเมื่อรู้สึกวูบไหวกับคำพูดและแววตาของเขา

"ว่าไง ชอบฉันไหม"

"ชะ...ชอบค่ะ ปิ่นชอบพี่ อื้อ!"

สิ้นเสียงหวานริมฝีปากได้รูปก็จัดการบดคลึงลงไปทันที ลิ้นร้ายกวาดชิมความหอมหวานราวกับหลงใหล จากเนิบช้ากลายเป็นเคล้าคลึงอย่างหนักหน่วง เช่นเดียวกับมือหนาที่เคลื่อนไปตามผิวกายขาวเนียน

มือเล็กดันแผ่นอกกว้างให้ออกห่างทำให้อิฐยอมผละริมฝีปากออก ปิ่นก้มหน้าลงสูดลมหายใจเข้าปอดเพื่อตักตวงอากาศให้มากที่สุด เธอกำลังมึนงงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์จากปลายลิ้นของเขา แต่อีกส่วนหนึ่งก็มาจากสัมผัสหนักหน่วงของเขาที่รุกคืบจนไม่ทันตั้งตัว

"ขอโทษ...เธอยังไม่พร้อม ฉันไม่น่า..."

"ปิ่นพร้อม พะ...พร้อมแล้ว" ปิ่นเอ่ยแทรกก่อนจะเชยใบหน้าขึ้นสบประสานสายตากับคนตัวโต

ในเมื่อสิ่งตอบแทนบุญคุณคือเซ็กซ์ เธอก็พร้อมที่จะตอบแทนให้เขา รวมไปถึงความจงรักภักดีที่เธอยินดีมอบให้เขาแต่เพียงผู้เดียว

"เธอ..." อิฐชะงักงันไปในทันที ไม่คิดว่าเธอจะตอบรับความต้องการของเขาได้อย่างง่ายดายแบบนี้

"...แน่ใจใช่ไหม"

"ค่ะ ปิ่นแน่ใจ ปิ่นชอบพี่อิฐ แล้วปิ่นก็พร้อม...อื้อ!"