บทที่ 13 ตอบแทน (1)

บทที่ 13

ตอบแทน (1)

ภายในร้านอาหารสุดหรูที่อบอวลไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุข แต่มันไม่ใช่กับอิฐที่ตอนนี้กำลังกดสายตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเรียบนิ่ง แต่ทว่ากลับปรากฏฉายความดุดันออกมาได้อย่างชัดเจน

"พี่อิฐจะสั่งอะไรดีคะ เอาไวน์ด้วยไหม เดี๋ยวแวว..."

"พี่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะแวว" อิฐกดเสียงต่ำพยายามข่มอารมณ์ให้ได้มากที่สุด

ผู้หญิงตรงหน้าคือ 'แวว' ลูกสาวเพียงคนเดียวของทายาทสายการบินชื่อดัง สองตระกูลรู้จักกันมานานหลายรุ่น พอมองถึงผลประโยชน์และการปรองดอง หนทางที่ดีที่สุดก็คงไม่พ้นการแต่งงาน

"ทำไมคะ พี่อิฐไม่อยากแต่งงานกับแววขนาดนั้นเลยเหรอ ทั้งที่พ่อของแววก็อยากได้พี่เป็นลูกเขย แถมใคร ๆ ก็รู้ว่าเราเหมาะสม..."

"มันก็แค่คำพูดของคนแก่ คนอื่น ๆ ก็แค่เห็นว่าถ้าเราดองกันผลประโยชน์จะได้อยู่ร่วมกัน แต่พี่ไม่ได้คิดแบบนั้น เพราะพี่ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องแต่งงานเพื่อเอาสมบัติของใคร"

"ฮึ! พี่อิฐกำลังทำให้แววโกรธนะคะ พี่อิฐก็รู้ดีว่าคุณพ่อของแววเป็นลูกค้าคนสำคัญของบริษัทพี่ การที่พี่อิฐหักหน้าแววแบบนี้มันไม่หยามไปหน่อยเหรอคะ"

อิฐถอนหายใจออกมาหนัก ๆ มือหนายกขึ้นนวดขมับก่อนจะตัดสินใจเอ่ยออกไปเพื่อให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียที

"ใช่...พ่อของแววเป็นลูกค้าคนสำคัญ แต่แววเองก็อย่าลืมว่าพ่อของพี่ก็มีหุ้นส่วนหนึ่งของสายการบินเหมือนกันนะ ถ้าพ่อพี่ถอนหุ้นออกพี่รับรองว่าจบเห่แน่!" อิฐกัดฟันกรอด ในเมื่ออีกฝ่ายกล้าข่มขู่เขาก็คงต้องตอกหน้ากลับไปบ้าง

ครอบครัวของเขาทำงานอย่างสุจริตและมีธุรกิจครอบครองมากมาย แต่ถ้าหากต้องหยัดยืนต่อสู้กับใครแล้วก็ไม่มีทางยอมแพ้ง่าย ๆ เหมือนกัน

อีกทั้งพ่อของเขาก็ไม่เคยบังคับในเรื่องแต่งงาน แถมยังออกปากว่าอยากให้ลูกชายเลือกคนที่รักด้วยตัวเอง ซึ่งแน่นอนว่าผู้หญิงคนนั้นต้องไม่ใช่ลูกสาวเพียงคนเดียวของสายการบินชื่อดังที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขาเป็นแน่!

"พี่อิฐขู่แววเหรอคะ!"

"พี่ไม่ได้ขู่ เลิกทำแบบนี้ซะ เราไม่ใช่คู่หมั้นกัน เลิกมโนเพ้อเจ้อสักที!"

พรึ่บ!

ร่างสูงเหยียดกายขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะหันหลังเดินออกไปเมื่อได้ย้ำชัดถึงจุดยืนของตัวเองเรียบร้อย

"กรี๊ด! พี่อิฐ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ แววบอกให้กลับมาไง กรี๊ด!!!"

"อย่าให้พี่ต้องหมดความอดทนเลย แววคงไม่อยากเห็นพี่ในมุมที่ใจร้ายหรอก ใช่ไหมครับ!" อิฐหันกลับมาและเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นอีกครั้ง

ประโยคสุดท้ายเขาตั้งใจเหยียดยิ้ม ใช้สายตากดมองหญิงสาวราวกับเป็นคำเตือนที่ไม่ควรลองดี แม้ว่าเขาจะไม่เคยเผยอีกมุมให้ใครเห็น แต่เพียงแค่ฟังน้ำเสียงและเห็นแววตาดุกร้าวก็ทำให้หวั่นกลัวได้ในทันที

รถยนต์คันหรูขับแล่นไปตามท้องถนนก่อนจะกดโทรศัพท์และเชื่อมต่อกับตัวรถเมื่อกำลังโทรหาเพื่อนสนิท เขาอยากจะออกไปดื่มแก้เครียด เพราะสิ่งที่เจอเมื่อครู่ทำเอาเขาถึงกับต้องกุมขมับไปเลยทีเดียว ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนั้นกลับร้ายกาจและน่ารำคาญกว่าที่คิด มันเลยทำให้เขาเดือดปุดและพูดข่มขู่เธอออกไปเพื่อย้ำเตือนว่าไม่ควรก้าวก่ายไปมากกว่านี้

"ฮัลโหลไอ้ฟรอยด์ อยู่ไหนวะ ออกมาคลับหน่อย"

(ฮะ? อารมณ์ไหนของมึง)

"กูเบื่อ"

(แล้วไอ้มิคอะ โทรหามันยัง)

"ยัง งั้นกูฝากโทรหามันหน่อย เจอกันที่คลับมึงนะ" อิฐเอ่ยบอกไว้แค่นั้นก่อนจะวางสายไป

ตัวรถยนต์ขับตรงไปยังคลับที่เพื่อนของเขาเป็นหุ้นส่วน อีกทั้งยังเป็นที่ที่ปิ่นทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่นั่น แต่ในคืนนี้เธอไม่ได้ลงงานและเขาเองก็รับรู้เพราะเคยถามเธอมาก่อนหน้า

ใช้เวลาไม่นานก็ถึงที่หมาย ขายาวก้าวฉับตรงเข้าไปด้านใน และเลือกนั่งโซนวีไอพีที่เขามักมาอยู่บ่อยครั้ง เมื่อพนักงานเดินมารับออเดอร์เขาก็จัดการสั่งเหล้าและมิกเซอร์มาจนครบ และหลังจากนั้นไม่นานเพื่อนทั้งสองคนของเขาก็ตามมาพอดี

"สั่งเหล้าไปแล้วเหรอวะ"

ฟรอยด์และมิคหย่อนกายลงกับโซฟาฝั่งตรงข้ามของอิฐ เห็นทั้งขวดเหล้าและโซดาวางอยู่บนโต๊ะก็ถึงกับหันมองหน้ากันในทันที

"อืม"

"แล้วสั่งอะไรขนาดนั้น กะนอนร้านยันเช้าเลยหรือไง"

"กูสั่งมาแค่นี้ยังไม่พอกับคอทองแดงอย่างพวกมึงหรอกครับ แดก ๆ เข้าไปเถอะ!"

"แล้วเป็นอะไรวะ ทำไมทำหน้าเป็นตูด"

"เสือก"

"เอ้า! วอนโดนต่อยซะแล้ว"

ทั้งฟรอยด์และมิคถึงกับควันออกหู อุตส่าห์เป็นห่วงแท้ ๆ แต่กลับโดนด่าซะงั้น

"เลิกเสือกเรื่องกูเหอะน่า" อิฐส่ายหัวและยกแก้วของตัวเองขึ้นมาดื่ม หวังให้ฤทธิ์เหล้าขับกล่อมให้ความเดือดดาลภายในใจของเขาบรรเทาลงบ้าง

"เออ ก็ได้วะ มา ๆ ชนคร้าบ!"

ปึก!

สามหนุ่มยกแก้วของตัวเองขึ้นชนประสานก่อนจะกระดกดื่มจนหมดแก้วภายในรวดเดียว หมดแก้วนี้เขาก็จัดการเติมใหม่ พวกเขาทำแบบนี้ซ้ำ ๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปหลายชั่วโมง

เสียงเพลงและแสงไฟภายในร้านบ่งบอกว่าได้เวลาที่เหล่านักท่องราตรีจะต้องแยกย้าย แต่คนที่เป็นหุ้นส่วนของร้านยังคงนั่งดื่มพูดคุยกันที่โซนเดิมเพราะยังคงติดใจในรสเหล้าร้อนแรง

ใบหน้าหล่อเหลาตอนนี้แดงซ่าน แต่ละคนเริ่มสติกู่ไม่กลับเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ควบคุมร่างกายไปพอสมควร เห็นจะมีเพียงแค่มิคเท่านั้นที่ยังเหมือนปกติ อาจจะเป็นเพราะเขามันคอแข็งเกินไป หรือไม่ก็ไอ้สองตัวที่เป็นเด็กน้อยคออ่อน

"เชี่ย เหล้าหมดว่ะ เอาอีกไหมวะ" อิฐหยิบขวดเหล้าที่หลงเหลือเพียงเล็กน้อยขึ้นมาดู หันซ้ายหันขวาจะยกมือเรียกพนักงาน แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ทุกคนได้กลับไปกันหมดแล้ว

"พอแล้ว กูว่ากลับเหอะว่ะ" มิคดึงขวดเหล้าออกมาจากมือของอิฐ ก้มหน้าลงมองนาฬิกาที่ข้อมือก็เห็นว่าตอนนี้ควรแยกย้ายกันเสียที

"อะไรวะ มึงจะรีบกลับไปไหน" เป็นฝ่ายฟรอยด์ที่ท้วงขึ้น

"ตอนบ่ายกูต้องบินไปญี่ปุ่น ให้กูได้นอนบ้างเหอะ"

"โห่ ไรวะ"

"ไป กลับได้แล้ว มึงไหวไหมเนี่ยไอ้เชี่ยอิฐ" มิคมองหน้าเพื่อนสนิทที่ตอนนี้รู้สึกว่าเหมือนจะไม่ไหว ทั้งใบหน้าแดงก่ำแถมยังหลับตาพิงศีรษะกับพนักโซฟา เห็น ๆ อยู่เหมือนกันว่ามันดื่มไปเยอะจนนึกแปลกใจ

"ไม่น่าไหวว่ะ สัสเอ๊ย!" อิฐยอมรับว่าตัวเองไม่ไหวจริง ๆ ตั้งใจจะดื่มให้ลืมเรื่องเครียด แต่พอเครื่องติดและได้พูดคุยกับเพื่อนก็ทำให้เขาลืมตัวดื่มไม่รู้ลิมิตแบบนี้

"สัส! งั้นเดี๋ยวกูไปส่ง ไอ้ฟรอยด์มาช่วยกูประคองหน่อย"

"กูก็ไม่ไหววะไอ้มิค" ฟรอยด์เอ่ยเสียงยานคราง และไม่นานก็ทิ้งตัวนอนเหยียดบนโซฟา

"ไอ้เวร! เมื่อกี้ยังห้าวอยากจะแดกต่อ ภาระกูจริง ๆ!" มิคยกมือกุมขมับ มองสภาพเพื่อนทั้งสองนแล้วได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา

กับฟรอยด์เขาสามารถปล่อยให้นอนอยู่ที่นี่ได้เพราะเป็นหุ้นส่วน แต่กับอิฐนี่สิที่ต้องแบกหามขึ้นรถและไปส่งถึงที่พัก

"ไปเว้ยไอ้อิฐ ลุกขึ้นฮึบ!"

พรึ่บ!

อิฐทรงตัวแต่ยังคงหลับตาเพราะมึนเมากับการถูกเล่นงาน เขาก้าวขาฉับโดยมีเพื่อนอย่างมิคนำทางอยู่ข้างกาย

"แม่ง...ลุกแล้วมึนสัส"

"เออ ก็งี้แหละ โอ๊ย! ไอ้เวร อย่าทิ้งตัว โน่นจะถึงแล้ว กูเปิดประตูแป๊บ"

กระทั่งรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองสัมผัสกับความอ่อนนุ่มของเบาะรถ ใบหน้าหล่อเหลาก็ซบอิงพิงไปในทันที นั่งอยู่ตอนแรกก็คิดว่าตัวเองทรงดี แต่พอลุกขึ้นยืนเท่านั้นแหละโลกหมุนในทันตา!

"เฮ้ย! ไอ้อิฐ ไอ้อิฐโว้ย มึงหลับจริงดิ"

"อือ" อิฐตอบกลับมาได้คำเดียวและเขาก็ตัดขาดการรับรู้นับแต่จากนี้

"งั้นกูไปส่งมึงที่คอนโดฯ นะ ดีนะเนี่ยที่กูจำรหัสห้องมึงได้"

สถานที่ที่มิคจะไปส่งอิฐนั้นก็คือคอนโดฯ ใจกลางเมืองที่เขาเคยไปนั่งเล่นอยู่บ่อย ๆ แต่หารู้ไม่ว่าที่แห่งนั้นเขาได้ส่งต่อให้หญิงสาวคนหนึ่งได้อยู่อาศัยไปเสียแล้ว

รถยนต์ขับเคลื่อนไปตามทาง โดยที่คนเมาไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้กำลังมุ่งหน้าสู่สถานที่แห่งไหน...