บทที่ 7 ความสัมพันธ์ที่ดี

แสงไฟหลากสีกระทบโดนเรือนร่างอรชรของแสงดาว เธอยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มจนหมด ก่อนฟุบหน้างามลงบนโต๊ะ

“คนโกหกไหนว่าจะมาหากันไง ผ่านมาห้าวันแล้วนะ”

หลายวันที่ผ่านมา เธอรอคอยเขาด้วยความคิดถึง แต่ลายสิงห์ไม่แม้จะโผล่หน้ามาให้เธอเห็นสักครั้ง ทั้งที่วันนั้นเขาเป็นฝ่ายพูดเองว่าจะมาหากัน

แสงดาวล้วงมือเข้าในกระเป๋าสะพายข้างกาย แล้วหยิบสมาร์ตโฟนเพื่อต่อสายหาใครคนหนึ่ง รอคอยไม่นานก็มีเสียงทุ้มตอบกลับมา

“คนนิสัยไม่ดี ทำให้หวั่นไหวแล้วทิ้งกันแบบนี้เหรอ” คนเริ่มเมาพ่นประโยคใส่คนในสายอย่างน้อยใจ

(ตอนนี้คุณอยู่ไหน)

“ไม่รู้ ผับมั้ง”

(ผมจะรีบไปหาเดี๋ยวนี้เลย) เพราะมีเสียงผู้ชายแทรกเข้ามาในสาย ทำให้ลายสิงห์ร้อนใจมากจึงไม่รอช้ามาหาคนตัวเล็ก

“มาคนเดียวเหรอครับ ขอนั่งด้วยได้ไหม”

“ขอโทษค่ะ แต่แสงไม่สะดวก” เธอไม่ได้เมาถึงขั้นไม่มีสติ เลยรู้ว่าวินาทีนี้ต้องปฏิเสธคนแปลกหน้า

“งั้นผมขอโทษที่รบกวนนะครับ”

“อืม” ยิ้มอ่อนให้แก่คนตรงหน้า โชคดีอีกคนเป็นสุภาพบุรุษมากพอจึงไม่ได้เซ้าซี้นัก

เสียงเพลงในผับดังสนั่น ผู้คนมากมายกำลังโยกเอวไปมากับจังหวะเพลงที่สนุกสนาน แต่แสงดาวกลับรู้สึกเศร้าใจ ไม่มีอารมณ์ที่จะลุกขึ้นไปเต้นทั้งนั้น นอกจากอยากดื่มเหล้าอย่างเงียบ ๆ

“ไอ้คนนิสัยไม่ดี”

“ขอโทษครับ” เสียงทุ้มดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เรียกความสนใจจากแสงดาว เธอผงกหัวมองคนมาใหม่

“มาได้ไง”

“นี่เมาจนจำอะไรไม่ได้แล้วเหรอ คุณเป็นคนเรียกผมมาเองนะครับ” เขาเดินไปนั่งข้างคนตัวเล็ก แล้วประคองศีรษะเล็กพิงหัวไหล่แกร่ง

“คนนิสัยไม่ดี ทำไมชอบเล่นกับใจของแสง ไหนบอกว่าจะมาหากันไง แสงรอมาหลายวันแล้ว” คนตัวเล็กระบายคำพูดอัดอั้นมากมายใส่คนข้างกาย ด้วยความเมาทำให้เธอกล้าต่อว่าเขา

“ผมไปทำงานต่างจังหวัด เพิ่งลงเครื่องเมื่อกี้นี้เอง” อธิบายให้คนตัวเล็กฟังด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ทำไมไม่บอกแสงสักคำ” เงยหน้ามองคนตัวโตด้วยแววตาน้อยใจ

“ผมกลัวว่าจะรบกวนคุณ” เพราะไม่เคยคบผู้หญิงคนไหนมาก่อน จึงไม่รู้ว่าต้องทำตัวอย่างไรดี กลัวคนตัวเล็กจะรำคาญกัน ถ้าเขาวุ่นวายกับเธอมากเกินไป พยายามเว้นระยะห่างเสมอ

“คุณเล่นหายหน้าไปเลย แสงเป็นห่วงคุณนะคะ” หน้างดงามซบลงบนอกกว้างพลางปล่อยน้ำตาไหลพรากอาบแก้มขาวใส

“ตอนนี้คุณเมามากแล้วนะครับ กลับก่อนเถอะ”

“พาแสงกลับหน่อยได้ไหม แสงปวดหัว กลับเองไม่ไหวแล้ว” มองเขาด้วยสายตาออดอ้อน

“ได้สิ” ลายสิงห์ซับน้ำตาบนหน้าหวานอย่างอ่อนโยน จนหมดเกลี้ยงและช้อนร่างเล็กในท่าเจ้าสาว ก่อนพาไปส่งยังสถานที่พักของแสงดาว

เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม ก่อนทิ้งตัวนั่งข้างหญิงสาว นิ้วยาวเกลี่ยเส้นผมปรกหน้าไปทัดใบหูขาวสะอาด นัยน์ตาดำขลับกวาดมองทั่วกรอบหน้าสวย แล้วดึงสายตามาหยุดยังริมฝีปากอมชมพู

“ขอโทษ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกอย่างคนสำนึกผิด

“อื้อ” คนเมาดึงชายหนุ่มมากอดราวกับได้กอดตุ๊กตานุ่ม ๆ ใบหน้างามซุกกับอกล่ำสันอย่างโหยหาความอบอุ่น

“อย่าเพิ่งนอนสิครับ คุณต้องลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อก่อน”

“อื้อ ไม่เอา แสงง่วงมากเหลือเกิน” เอ่ยบอกอย่างงอแง

“แต่ถ้าคุณนอนในสภาพนี้จะไม่สบายตัวเอานะ เปลี่ยนเสื้อก่อนเถอะ”

“เปลี่ยนเสื้อให้หน่อยได้ไหมคะ”

“แน่ใจนะครับ”

“อืม” พยักหน้าหงึก ๆ ราวกับหนูน้อยวัยสามขวบ

“พรุ่งนี้ห้ามโกรธผมละกัน” ลายสิงห์ทำตามสิ่งที่พูดอย่างไม่ขัดขืน จัดการลุกขึ้นออกจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในตู้มาเปลี่ยนใส่ให้เธออย่างเสร็จสิ้น

“ฝันดีนะครับ” ว่าแล้ว ประทับจูบบนหน้าผากมก่อนเดินไปสูดอากาศยามค่ำคืนบริเวณระเบียง

เช้าวันต่อมา แสงดาวปรือตาขึ้นเพราะกลิ่นอาหารลอยโชยมาอย่างเย้ายวน ชวนน่ารับประทานยิ่งนัก

“หอมจังเลย หิวแล้ว” เด้งตัวลุกขึ้นนั่งด้วยอาการงัวเงีย

“ตื่นแล้วเหรอครับ”

“คุณลายสิงห์มาอยู่ที่นี่ได้ไง” เธอรีบคว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมเรือนร่าง

“ทำหน้าตกใจอะไรขนาดนั้น” เผยยิ้มอย่างเอ็นดูในท่าทางของหญิงสาว ชายหนุ่มเดินไปนั่งข้างเธอ

“คุณลายสิงห์มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ”

“นี่คุณ จำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เหรอครับ” ช้อนตามองดวงหน้าสวยอย่างรอลุ้นในคำตอบ

“เอ่อ คือ”

“ท่าทางแบบนี้คือจำได้ใช่ไหม”

“ขอโทษค่ะ เรื่องเมื่อคืนแสงไม่ได้ตั้งใจ ถ้าทำให้คุณลายสิงห์รู้สึกไม่ดีก็ขอโทษนะคะ แสงสำนึกผิดแล้ว” ไม่รู้อีกคนจะโกรธมากน้อยแค่ไหน แต่เธอจำเป็นต้องพูด

“เราจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไร”

“คะ หมายความว่าไง” คิ้วโก่งสวยเลิกขึ้นอย่างสงสัย

“ตอนนี้ผมกับคุณกำลังคบกันอยู่ อย่างน้อยคุณน่าจะเปลี่ยนวิธีเรียกผมใหม่” ในเมื่อตัดสินใจจะจริงจังกับเธอ ฉะนั้นไม่อยากให้มีช่องว่างระหว่างกัน “เรียกผมว่าพี่สิงห์สิ”

“เรียกได้เหรอคะ”

“ได้สิ ผมเป็นคนอนุญาตเองนะ”

“พี่สิงห์” เอ่ยเรียกคนตัวโตด้วยน้ำเสียงเอียงอาย ใบหน้างามก้มมองพื้นอย่างเขินอาย

“พี่ไม่รู้ว่าระหว่างคบกัน เขาทำอะไรกันบ้างแต่พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุดนะครับ” ในเมื่อคนตัวเล็กเปลี่ยนสรรพนามเรียก ฉะนั้นเขาควรทำบ้าง

ลายสิงห์คว้ามือเรียวขึ้นมากุม แล้วทาบริมฝีปากหยักลงบนหลังมือเรียว ส่งสายตาหวานเยิ้มมองคนตัวเล็กราวกับจะกลืนกินเธอไปทั้งตัว

“เมื่อกี้พี่สิงห์ทำอาหารเหรอคะ แสงได้กลิ่นหอมด้วย” เธอรีบเบี่ยงประเด็นก่อนอีกคนจะทำเธอหน้าแดงไปมากกว่านี้

“ใช่ครับ แสงหิวไหม”

“ค่ะ” พยักหน้าหงึก ๆ แล้วจ้องมองคนตัวโตราวกับหนูน้อยไร้เดียงสา

“อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ รู้ไหมว่ามันน่าเอ็นดูมาก แสงกำลังทำให้พี่อดใจไม่ไหวนะครับ” มือใหญ่ประคองแก้มนุ่ม เสียงทุ้มกระซิบบอกข้างหูเธอ ทำเอาคนได้ฟังอยากมุดหน้าหนี

“เอ่อ คือ แสงขอตัวไปล้างหน้าก่อนนะคะ แสงหิวมากแล้ว” หญิงสาวผละออกห่างเจ้าของร่างสูงและวิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

“น่ารัก” ส่ายหัวไปมาเล็กน้อยกับท่าทางของเธอ ช่างเป็นผู้หญิงที่มีหลายด้านอย่างคาดไม่ถึงทีเดียว