9/1

“เจ้าสาวนั่งพับเพียบไปบนสนามหญ้าครับ แล้วให้เจ้าบ่าวนอนหนุนศีรษะบนตักนะครับ”

เสียงช่างภาพชายร้องบอกจัดแจงท่วงท่าให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวแนบชิด และเผยความรักออกมาให้มากที่สุด ความรักของทั้งคู่จะต้องส่องแสงเจิดจรัสออกมาจากรูปถ่ายฝีมือของเขา

โรฮันน่านั่งลงพับเพียบจัดชายกระโปรงให้เรียบร้อย ชวดลเอนกายลงนอนหนุนตัก ไม่ต้องสั่งเขาก็สบตาเธออย่างไม่ลดละแถมยังหวานเชื่อมประดุจว่ารักเธอจนแทบขาดใจ สร้างความหมั่นไส้จนหญิงสาวแอบเหน็บตรงสีข้าง

“อูย...ฮันน่าจะหยิกพี่ทำไมกัน พี่เจ็บนะ” ชวดลหน้าม่อย ลูบตรงที่ถูกเหน็บไปมา

“พี่โดมไม่ต้องทำเหมือนรักปานจะกลืนกินฮันน่าหรอกค่ะ มันมากเกินไป”

“เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวย ฮันน่าก็ต้องยิ้มให้พี่มากกว่านี้”

หญิงสาวฉีกยิ้มอย่างตั้งใจ แต่ชายหนุ่มไม่นึกชอบมันสักนิด เธอเสแสร้งแกล้งทำมากกว่าจะจริงใจ

“ไม่เอาน่ะ ฉีกยิ้มแบบนี้ไม่น่ารักสักนิด ถ้าจะให้รูปออกมาสวยก็ต้องมองพี่ด้วยสายตาที่สื่อถึงความรัก” เขาว่า

“ก็เราไม่ได้รักกัน ฮันน่าเสแสร้งไม่เป็นหรอกค่ะ ไม่เหมือนพี่โดมหรอก เสแสร้งเก่งมาก”

“ช่างเถอะ เดี๋ยวช่างภาพก็สั่งเราเอง กว่าจะได้รูปออกมาสวย เราคงจะยิ้มจนเหงือกแห้ง เพราะต่างก็เสแสร้งแกล้งทำทั้งนั้น”

โรฮันน่าคิดว่าตัวเองตาฝาด เมื่อเห็นชวดลหน้าสลับสีราวกับเขากำลังไม่พอใจ บางทีอาจจะถึงโกรธเคืองเธอเลยก็ได้ แต่เขาจะโกรธเธอเรื่องอะไร ในเมื่อสิ่งที่เธอพูดคือความจริงทุกอย่าง หรือเขาจะปฏิเสธ

“เจ้าบ่าวกับเจ้าสาวยิ้มให้กันหน่อยนะครับ อย่าทำหน้าอย่างนั้นใส่กันสิครับ เดี๋ยวรูปออกมาไม่สวยนะ” ช่างภาพเตือน

กว่าการถ่ายภาพคู่เจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเสร็จก็กินเวลานานหลายชั่วโมง ทั้งคู่มีความรู้สึกตรงกันว่าวันนี้เหนื่อยมาก แต่เป็นการเหนื่อยล้าจากแรงอารมณ์ภายในใจมากกว่า

“ฮันน่าอยากแวะไหนก่อนกลับบ้านไหม”

“ถ้าพี่โดมใจดีช่วยแวะห้างสรรพสินค้าให้ฮันน่าหน่อยนะคะ”

ชวดลไม่ตอบแต่เลี้ยวรถเข้าห้างสรรพสินค้าแห่งแรกที่ผ่านทันที

“พี่โดมหิวมั้ยคะ”

“...” ชายหนุ่มไม่ตอบเพราะมัวแต่มองชายหญิงคู่หนึ่งที่เดินควงแขนพากันเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ หญิงสาวมองตามสายตาของเขา ก็พบว่าเขากำลังมองแก้วกันยากับผู้ชายคนหนึ่ง ความหึงหวงแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ เธอกระตุกมือเขายิกๆ เรียกร้องให้เขาละสายตามามองเธอ

“พี่โดมเข้าไปนั่งในร้านอาหารก่อนนะคะ เดี๋ยวฮันน่ามา”

“ฮันน่าจะไปไหน” เขาหันมาถาม

“แป๊บเดียวค่ะ เดี๋ยวฮันน่าตามไปนะคะ พี่โดมเลือกร้านได้ตามใจชอบเลยนะคะ เดี๋ยวฮันน่าเสร็จแล้วจะโทรถามว่าร้านไหน อ้อ...สั่งอาหารรอได้เลยนะคะ”

“ฮันน่า!” ชวดลยกมือขึ้นคล้ายจะเรียกและถามอะไรอีก แต่แล้วก็ต้องทิ้งมือลงเมื่อเธอเดินลิ่วๆ จากไป

โรฮันน่าตั้งใจจะตามสองคนนั่นไปดูให้เห็นกับตาว่าพวกเค้าสนิทสนมกันมากแค่ไหน ภาพที่เห็นเมื่อครู่ก็บอกแล้วว่าสนิทสนมกันเกินกว่าเพื่อน แล้วชวดลล่ะ หรือแก้วกันยาตัดใจจากชวดลได้แล้ว ตรงกันข้ามกับว่าที่เจ้าบ่าวของเธอสินะ เพราะเธอคิดว่าเขายังทำใจไม่ได้

ร่างระหงเดินตามไปจนทั้งคู่เลี้ยวเข้าห้องเสื้อแบรนด์เนมแห่งหนึ่ง เธอหลบมุมมองทั้งคู่อยู่นานจนแน่ใจแล้วว่า ความสัมพันธ์คงไม่หยุดอยู่แค่คำว่า ‘เพื่อน’ หญิงสาวจะตัดสินใจเดินเข้าไปหยุดมองชนิดประจันหน้ากันเลยทีเดียว

แก้วกันยามีท่าทีตกใจเล็กน้อย แต่ก็แค่ครู่เดียวก่อนที่เธอจะแย้มยิ้มเสียหวานจ๋อย

“สวัสดีค่ะคุณฮันน่า มาเที่ยวเหรอคะ” แก้วกันยาเป็นฝ่ายทักทายขึ้นก่อน ซึ่งนั่นก็เหนือความคาดหมายของหญิงสาวอีกคน

“ฉันมากับพี่โดมค่ะ เราแวะมาหาอะไรทานก่อนกลับบ้าน”

“เหรอคะ ไปถ่ายรูปกันมาสินะคะ” พูดเหมือนรู้ดี หรือว่าชวดลบอก โรฮันน่ารู้สึกไม่ค่อยดีเลย

“ค่ะ เมื่อวันก่อนไม่ได้ทักทายกันเลย ต้องขอโทษด้วยนะคะ แล้วนี่...”

“อ๋อ...คุณชินวุฒิเป็นแฟนแก้วเองค่ะ”

“แฟน?” ผู้หญิงคนนี้มีแฟนอยู่แล้วหรือนี่ หรือสาเหตุที่ทำให้ชวดลซึมๆ ก็เพราะแก้วกันยามีแฟนแล้ว

“ค่ะ เราเพิ่งตกลงเป็นแฟนกันได้ 3 วันแล้ว”

“สวัสดีครับ คุณ...” ชายหนุ่มซึ่งยืนฟังหญิงสาวอยู่นานได้ทีทักทายขึ้นบ้าง เขายิ้มแบบเปิดเผยชนิดที่อวดฟันครบ 32 ซี่ก็ว่าได้ แต่ต้องยอมรับว่ารอยยิ้มของเขาทำให้โลกสว่างไสวทีเดียว

“เธอชื่อคุณโรฮันน่าค่ะ กำลังจะเป็นเจ้าสาวของพี่โดม คุณชินน่าจะจำพี่โดมได้นะคะ” แก้วกันยาถาม

“ครับ จำได้ สมกันมากจริงๆ”

“ถ้างั้นขอเชิญทั้งคู่ไปร่วมแสดงความยินดีให้เราด้วยนะคะ” โรฮันน่าชวนปากเปล่า

“ขอบคุณค่ะที่เชิญ แก้วกับคุณชินต้องไปแน่นอนค่ะ”

หลังจากนั้นว่าที่เจ้าสาวก็ขอตัว เธอเดินออกมาจากห้องเสื้อด้วยความรู้สึกแปลกๆ มันเบาโหวงในบางช่วงแต่หนักอึ้งในบางขณะ แก้วกันยามีแฟนแล้วและเพิ่งคบหาดูใจจนเรียกว่าแฟนได้สนิทปากก็เมื่อ 3 วันก่อน แล้วก่อนหน้านั้นล่ะ คนที่แก้วกันยารักใช่ชวดลหรือเปล่า

ใช่สินะ