6/3

เมื่อลิฟต์เปิดร่างสูงก็พาเธอเข้าไป และพอลิฟต์ปิดเท่านั้น ร่างนุ่มก็ถูกวางเพียงเสี้ยวนาทีก่อนจะถูกรั้งแล้วดันจนแผ่นหลังแนบไปกับผนังเย็นเฉียบ เรียวปากรุมร้อนแทบจะไม่ห่างหายจากความหวานของปากอิ่มเลยก็ว่าได้ ชวดลดูคล้ายคนอดอยากปากแห้งมาเนิ่นนาน พอได้ลิ้มรสความหวานก็ทำราวกับจะหยุดไม่ได้ กระหายอยากลิ้มรสให้เนิ่นนานและจาบจ้วง

โรฮันน่าได้แต่หอบหายใจหนักหน่วงจนร่างสะท้านเฮือก เมื่อมีเวลาที่เธอจะสูดอากาศเข้าปอดก่อนจะถูกปิดปากแล้วดูดกลืนเสียงครางพัวพันเรียวลิ้นจนร่างระทดระทวย ถ้าไม่ถูกรั้งไว้มีหวังตัวเธอต้องรูดลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น

ชวดลรู้เพียงแต่ว่า เขาต้องการ ต้องการ และต้องการ ตอนนี้ไม่คิดถึงความบังควรอีกต่อไป ปากอุ่นร้อนระดมจูบไปทั่วหน้าเช่นเดียวกับมือไม้ที่ไต่ไปทั่วร่าง ทั้งโอบคลึงประคับประคองและบีบเคล้น ทุกอย่างตามแต่ที่ใจต้องการ เรือนร่างงดงามร้อนผ่าวไม่ต่างจากร่างสูงที่ดูเหมือนจะร้อนกว่าเป็นเท่าตัว ชวดลในตอนนี้เปรียบเหมือนไฟที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างหากมีอะไรเข้ามาขวาง

“พี่โดม! ในลิฟต์?”

กว่าเธอจะเปล่งเสียงเตือนก็ทำเอาอกสั่นขวัญแขวน หวั่นว่าจะมีคนมีกดลิฟต์แล้วเห็นลีลารักที่เขากำลังทำ ถึงกระนั้นคงได้อายจนต้องเอาปี๊บคลุมหัว

ชายหนุ่มก็เหมือนจะได้สติ ทั้งที่ใบหน้าเลื่อนลงไปซบอยู่กลางหว่างอก ความนุ่มหยุ่นแสนหอมปั่นป่วนหัวใจจนเลือดเดือดพล่าน เขาตั้งสติเอื้อมมือไปกดเลขชั้นที่ต้องการ แล้วละมือกลับมาเคล้นคลึงความเย้ายวนตรงหน้าเหมือนคนเสพติดขั้นรุนแรง

ปากร้อนอ้ารวบยอดทรวงดูดกลืนอย่างหิวกระหาย มือใหญ่เลื่อนลูบไปทั่วแผ่นหลังบอบบางวกลงสะโพกกลมมนก่อนจะถลกกระโปรงขึ้นสูง แล้วเลื่อนกายลงต่ำเป็นคุกเข่าอยู่บนพื้น

“พี่โดม!! อืม...อย่า...ค่ะ” โรฮันน่าพยายามห้ามปราม แต่เสียงเธอก็เบาหวิวจนแม้แต่เจ้าตัวยังแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง

เขาจะพาเธอขึ้นไปชั้นที่เท่าไหร่ ไฟจะติดอยู่บนตัวเลขอะไร เธอไม่อาจหันไปมองได้ เพราะสติสตังพุ่งลงมารวมกันอยู่กลางร่าง ที่บัดนี้ไม่รู้ว่าลำขาเรียวขึ้นไปพาดอยู่บนบ่าหนาตั้งแต่เมื่อไหร่ อีกทั้งใบหน้าของเขายังอยู่ในระดับเดียวกับจุดสัมผัสอันอ่อนไหว

ชวดลต้องถอนใจลึกๆ จับจ้องเนินสวาทสามเหลี่ยมสะอาดสะอ้านตรงหน้า มันเปลือยเปล่าเย้ายวนและน่าหลงใหลจนเขาต้องกลั้นสะอื้นคล้ายจะตัดใจ ทว่ากลับกดใบหน้าเข้าหาเนินนางแสนสวยอีกครั้ง

“เธอสวยมาก สวยเกลี้ยงเกลาดีจริงๆ”

ว่าแล้วก็กดปลายจมูกโด่งๆ ลงในร่องสวาทที่อยู่ใกล้เพียงนิด กลิ่นของเธอช่างหอมจนไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นกลิ่นสาว มันเหมือนกลิ่นน้ำหอมเฉพาะตัวตนของเธอมากกว่า

“พี่โดม!!” โรฮันน่าตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะใช้จมูกแทนปากเหมือนทุกครั้ง ความตกใจทำให้เธอเกร็งต้นขาพยายามหนีบขาเข้าหากัน แต่เพราะถูกจับแยกกว้างโดยที่ข้างหนึ่งยืนอยู่บนพื้น อีกข้างพาดอยู่บนบ่า มีศีรษะของชวดลกั้นกลาง และเพียงแค่ลืมตา เธอก็เห็นภาพการกระทำนั้นจากผนังที่เป็นกระจก

“โอย...” เธอครางแบบไม่รู้ว่าจริงๆ แล้วครางเพราะสาเหตุอะไร ตระหนกตกใจ หรือเสียวซ่านจากการกระทำและภาพที่สะท้อนอยู่ในกระจก

“ฮันน่าของพี่ เธอทำให้พี่เป็นแบบนี้ ต้องโทษตัวเธอเอง”

โรฮันน่าก็นึกอยากโทษตัวเธอเองเหมือนกัน ถ้าเธอไม่ยั่ว ถ้าเธอไม่อยากให้เขาเป็นแบบนี้ เขาก็คงไม่มีวันทำแบบนี้ เพราะ...เขารังเกียจเธอ

“ติ๊ง!!!” ลิฟต์เปิดเมื่อถึงชั้นที่ต้องการ หญิงสาวตกใจแทบสิ้นสติคิดว่าอาจจะเจอใครบางคนมาร่วมรู้เห็นเป็นพยานเหมือนตอนที่อยู่ในห้องทำงาน แต่ทว่าไม่มีใครยืนอยู่ตรงนั้น ทอดถอนใจคล้ายโล่งอกได้เพียงครู่เดียว ร่างเธอก็ถูกอุ้มลิ่วทั้งที่ยังอยู่ในสภาพล่อแหลม

ไม่ใช่สิ มันเกินกว่าคำว่าล่อแหลมมามากแล้ว เพราะกระโปรงของเธอเลิกขึ้นมากองอยู่ที่เอว พอเขาอุ้มเธอก็ต้องหนีบขาฉับ แต่จะกันอะไรได้เมื่อยกแล้วก็ยังเห็นอะไรต่อมิอะไรอยู่ดี

“ไม่ต้องกลัวหรอกคนดี ที่นี่มีแค่เราสองคนเท่านั้น”

“คะ?” อุทานเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองรอบๆ เห็นลิฟต์อยู่ตรงข้ามกับประตูบานหนึ่ง แค่ก้าวไม่กี่ก้าวก็ถึงประตูบานนั้น โดยรอบไม่มีประตูห้องใดอีก ทุกด้านถูกปิดกั้นเป็นผนัง แน่นอนว่าห้องที่เขาจะพาเธอเข้าไปต้องกว้างเท่ากับความกว้างในแต่ละชั้นของตึก จะมีพื้นที่ไม่กี่ตารางเมตรซึ่งแบ่งระหว่างลิฟต์และห้องนี้เท่านั้น

เพียงได้ยินเสียงประตูปิดเข้าหากัน “ตึง” เขาก็จู่โจมเธออีกระลอก จุมพิตแผดเผาตลอดทางที่เขาอุ้มเธอมาวางไว้บนเตียง เตียงกว้างขนาดคิงไซส์ปูทับด้วยผ้าปูที่นอนสีน้ำเงิน สีเดียวกับผ้าม่านและของตกแต่งแทบทุกอย่างก็เป็นสีน้ำเงินตัดสีขาว

แสดงว่าเขาชอบสีน้ำเงิน?

เอ๊ะ! เขาชอบสีเดียวกับเธอ ทำไมเธอไม่รู้

โรฮันน่าพยายามดึงสติเพียรถามตัวเองว่าเมื่ออดีตเธอพลาดอะไรไปบ้าง แต่ความทรงจำเท่าที่สมองน้อยๆ จะจำได้ โปรไฟล์ของชวดลไม่ใช่สีน้ำเงินนี่นา หรือว่าเขาจะเปลี่ยนใจเอาตอนหลัง เพราะผู้ชายบางคนก็ชอบสีน้ำเงิน

แล้วตอนนั้นเขาชอบสีอะไรล่ะ?

“ขนาดพี่ทำแบบนี้ เธอยังมีกระจิตกระใจคิดเรื่องอื่นอีกเหรอฮันน่า” เสียงต่อว่าต่อขานกรายๆ ทำให้หญิงสาวต้องหยุดความคิด แล้วก็เพิ่งรู้ว่าที่รู้สึกหนักๆ เพราะเขาขึ้นมาทับทาบเธอไว้ทั้งตัวแล้ว

“พี่โดมชอบสีน้ำเงินด้วยเหรอคะ ทำไมฮันน่าไม่เคยรู้”

“เมื่อก่อนพี่ชอบสีขาว อย่าถามมากน่ะ เธอไม่เคยรู้เรื่องเกี่ยวกับพี่หรอก” เขาว่าเข้าให้ หญิงสาวจึงค้อนขวับๆ เป็นรางวัล ส่วนเขาก็คงยังสนอกสนใจกลีบปากหวานระเรื่อน่าจูบ

ชวดลหลุบตาลงจับจ้องก่อนจะโน้มหน้าต่ำลงเรื่อยๆ แล้วหยุดชะงักเพียงแค่ริมฝีปากแตะกัน จนเธอนึกว่าเขาเปลี่ยนใจ แล้วนึกค่อนขอดในใจว่าเขาผีเข้าผีออกหรือไงนะ