2/1

“พี่โดม!!!”

“จำกันได้แล้วสินะ ยัยหมูตอนโรฮันน่า” ไม่รู้อะไรดลใจให้ชายหนุ่มนึกอยากล้อเลียนเธอขึ้นมา ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าปัจจุบันเธอไม่ใช่โรฮันน่าคนเดิมอีกแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะเห็นใบริมฝีปากแดงๆ โค้งลง แก้มแดงๆ ป่องขึ้น ดวงตาสีมรกตเข้มจัด เขาจำได้ว่าเวลาทำให้ยัยน้องน้อยโกรธจัด มันน่าสนุกแค่ไหน

“หยุดนะ! ฮันน่าไม่ใช่เด็กอ้วนคนนั้นอีกต่อไป ห้ามเรียกเหมือนเดิมอีก แล้วพี่โดมเข้ามาในห้องนี้ทำไม”

ได้ผล เธอโกรธจริงๆ ด้วย น่าแปลกที่เขารู้สึกครึ้มอกครึ้มใจอย่างบอกไม่ถูก

“ฉันต้องเป็นฝ่ายถามเธอมากกว่านะ ว่าเธอเข้ามาในห้องของฉันทำไม”

“ห้องของพี่โดม?” โรฮันน่าได้คิด จริงสิตอนเข้ามาเธอเห็นว่าไฟเปิดอยู่ ถ้าไม่มีคนอยู่แล้วจะเปิดไฟทิ้งไว้ทำไมกัน

“ก็ใช่น่ะสิ แล้วเธอก็กำลังอยู่บนเตียงของฉันด้วย” ชวดลชี้ไปยังหมอนข้างที่เขาไม่เคยขาดในเวลานอน “ และนั่นก็หมอนข้างของฉัน

โรฮันน่าตวัดขาออกจากหมอนข้างด้วยท่าทีลุกลนไม่ทันระวังตัว โดยไม่รู้ว่าอะไรต่อมิอะไรเผยออกมาให้ตาคมกริบเห็น หญิงสาวรีบคลานลงจากเตียง แต่การคลานลงจากเตียงทั้งชุดนอนแบบกระโปรงยาวเกือบถึงเข่า ในยามที่เธอต้องโค้งตัวคลาน ชายชุดนอนน่ารักก็ถูกทับด้วยหัวเข่า เพราะความรีบร้อนทำให้เธอสะดุดชายชุดนอนตัวเองถลาร่วงลงสู่พื้นห้อง

“ว้าย!!!” เสียงหวีดร้องเบาๆ ดังขึ้นชั่ววินาทีเดียวตามมาด้วยเสียง “ตุบ!”

“อูย” โรฮันน่าครางเสียงแผ่ว แม้จะไม่เจ็บเท่าใดนักเพราะพื้นห้องถูกปูด้วยพรมหนานุ่ม แต่เธอก็จุกและเจ็บที่ข้อมือเพราะใช้มือยันพื้นไว้ก่อนที่ศีรษะจะโขกพื้น

ชวดลเดินอ้อมเตียงมาดูร่างบางที่นั่งครางอยู่กับพื้น เขาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาแล้ว ถ้าสายตาเจ้ากรรมไม่ได้เห็นทรวงอกอวบข้างหนึ่งที่หลุดออกมาจากชุดนอนทั้งเต้า ปลายถันสีชมพูสดทำให้เขาต้องเลียริมฝีปากตัวเองเติมความชุ่มชื้นเมื่อจู่ๆ มันก็แห้งผากขึ้นมาดื้อๆ ไม่วายหลุบตาคมเลื่อนลงมองต้นขาขาว ชายชุดนอนของเธอเลิกขึ้นชนิดที่เรียกว่าหมิ่นเหม่ต่ออารมณ์ที่ยากจะต้านทาน

ชายหนุ่มจำต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ อย่างพยายามหักห้ามใจกับความเย้ายวนตรงหน้าให้ได้

“พี่โดม...ช่วยฮันน่าหน่อยสิคะ” โรฮันน่าบอกและเงยหน้าขึ้นมอง พลันได้เห็นสายตาที่จับจ้องอยู่ที่ทรวงอกอวบ หญิงสาวมองตามสายตาคู่นั้นแล้วต้องหน้าแดงแปร๊ด รีบดึงชุดนอนให้เข้าที่เข้าทาง หากพอดึงสายเสื้อขึ้น ชายชุดก็เลื่อนขึ้นไปอีก คราวนี้ผู้ถูกขอให้ช่วยเลยหันหลังให้เสียเลย

“คงไม่เป็นไรมั้ง ตกเตียงแค่นี้น่าจะลุกขึ้นเองได้นี่นา”

“ฮันน่าจุกแล้วก็เจ็บข้อมือด้วย” ถ้าเธอไม่เจ็บข้อมือจนเท้าแขนดันตัวขึ้นไม่ได้ล่ะก็ เธอจะไม่ขอร้องเขาเด็ดขาด

“แต่ขาเธอยังยืนไหว ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้โรฮันน่าแล้วออกไปจากห้องของฉันซะที” โดมไล่ เขาไม่อยากหันไปมองเธอเพราะกลัวอดใจไม่ไหว ถึงจะไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน โรฮันน่าก็ถือว่าเป็นน้อง แค่เขาจูบเธอในรถเพราะไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร ก็มากเกินพอแล้ว

“คนใจร้าย ใจดำ คนไม่มีน้ำใจ” หญิงสาวบริภาษชายหนุ่มอย่างฉุนๆ เธอสะบัดข้อมือตัวเองไปมา หวังจะให้มันเข้าที่ ในเมื่อเขาไม่ช่วย เธอก็ต้องช่วยตัวเอง วิธีนี้เคยใช้ตอนเป็นเด็ก สะบัดๆ แล้วใช้มืออีกข้างกระตุกแรงๆ เดี๋ยวมันก็เข้าที่ แค่นี้ไม่ตายหรอก

“ฉันบอกให้ออกไปไง” ชวดลไล่เสียงดัง

“เชอะ นึกว่าอยากอยู่นักรึไง คนบ้า” หญิงสาวทนนั่งให้เขาไล่ต่อไปไม่ไหว จึงค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและสะบัดข้อมือไปมา ก่อนจะเท้าสะเอวแล้วแลบลิ้นปลิ้นตาใส่แผ่นหลังกว้างของชายหนุ่ม แล้วเดินกลับไปห้องนอนของตนทางประตูเดิมที่แอบเข้ามา

ลับร่างหญิงสาว ชวดลก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม กลิ่นหอมละมุนของโรฮันน่ายังติดอยู่ที่หมอนและบนที่นอน ชายหนุ่มแอบสูดกลิ่นหอมๆ นั้นเข้าปอดแล้วเอื้อมมือกดสวิตช์ไฟตรงหัวเตียง ห้องทั้งห้องพลันมืดมิดและเงียบเชียบ แต่กายของเขากำลังเจ็บปวดเพราะตื่นตัว หมอนข้างดูจะผิดกลิ่นไปนิดหน่อย แต่เขากลับรู้สึกว่าอยากกอดมากกว่าเดิม

ทว่า...ยิ่งกอดก็ยิ่งรวดร้าว สุดท้ายก็ต้องลุกขึ้นเปิดไฟสว่างจ้า เปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาผ้าปูที่นอนชุดใหม่ จัดการดึงของเก่าออกให้หมด และสวมชุดใหม่เข้าไปแทน

ทีนี้ตาคมก็หลับสนิท จนถึงเช้า...

โรฮันน่ากลับมานั่งบิดข้อมือไปมาและทายานวดที่พกติดตัวมาด้วย หญิงสาวรู้สึกเจ็บๆ ที่หัวเข่า จึงถลกชุดนอนขึ้นดูหัวเข่าของตัวเองและพบว่ามันกลายเป็นสีม่วงช้ำ

“อ๊าย...แบบนี้แล้วจะนุ่งสั้นได้ยังไงกัน เป็นเพราะอีตาพี่โดมคนเดียว บอกให้ช่วยหน่อยก็ไม่ช่วย ชิ! ทำเป็นหยิ่ง แต่เอ...ดูๆ แล้วตาพี่โดมนี่ก็หล่อเร้าใจดีเหมือนกันนะ ยิ่งท่าทางเหมือนฤาษีในถ้ำแบบนั้นยิ่งน่ารัก ฮิ ฮิ...คิดออกแล้วว่าจะอยู่เมืองไทยโดยไม่เบื่อได้ยังไงดี” หญิงสาวดีดนิ้วเปาะ และยกมุมปากขึ้นข้างหนึ่งพร้อมกับแววตาเจ้าเล่ห์

เมื่อครั้งอดีต เขาทำท่ารังเกียจเธอเสียเต็มประดา ถึงเวลานี้ เธอจะทำให้เขาต้องมองตาเป็นมัน ให้รู้กันไปว่าเขาจะยังรังเกียจยัยหมูตุ๊ต๊ะที่กลายเป็นนางฟ้าโรฮันน่าได้รึเปล่า

“พี่โดมจูบฮันน่า พี่โดมจะต้องชดใช้”

วันรุ่งขึ้น