ระบำรักโรฮันน่า บทนำ /1

ณ กรุงโรม ประเทศอิตาลี

วันนี้เกือบทั่วทุกพื้นที่ของกรุงโรมมีฝนตกหนักเพราะพายุเข้า การจราจรบนท้องถนนสัญจรกันอย่างยากลำบาก เหตุเพราะเม็ดฝนห่าใหญ่ที่เทกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ที่ปัดน้ำฝนไม่ได้ทำให้คนขับมองเห็นถนนหนทางชัดเจน เมื่อมองออกไปนอกกระจกรถภาพที่เห็นเป็นภาพของท้องถนนที่พร่าเลือน มองเห็นแต่สีขาวทั้งจากน้ำฝนและจากไอความร้อนจากท้องถนนที่ถูกน้ำฝนปะทะเต็มไปหมด รถหลายคันต้องจอดลงเพราะเดินทางต่อไม่ได้ และอีกหลายคันที่ต้องประสบอุบัติเหตุชนกันเนื่องจากวิสัยทัศน์ในการขับขี่ไม่ดี มองไม่เห็นรถราที่แล่นสวนกันถนัดตา

แต่ทว่า...นายราเชนทร์ ราฟ อันโตนิโอ ในวัย 37 ปี จำเป็นต้องขับรถฝ่าสายฝนไปเรื่อยๆ เพราะการประชุมครั้งสำคัญกำลังรอประธานในที่ประชุมอย่างเขา หากไปสายก็เท่ากับต้องเลื่อนเวลาการประชุมออกไปอีก และนั่นไม่ใช่นิสัยของราฟ ชายหนุ่มรูปงามที่เป็นถึงเจ้าของอาณาจักรธุรกิจค้าเพชรอันยิ่งใหญ่ จะต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้กับลูกน้อง ซึ่งถือเป็นการสร้างวินัยไปในตัว

จู่ๆ รถของราฟที่วิ่งฝ่าสายฝนมาเรื่อยๆ ด้วยความเร็ว 60 กม./ชม. ก็ส่ายไปมาราวงูเลื้อย และแล้วรถของเขาก็ชนเข้ากับสิ่งใดสิ่งหนึ่งก่อนพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง

“โครม!!!”

ร่างสูงซึ่งคาดเข็มขัดนิรภัยสะบัดไปมา ก่อนที่ศีรษะของราฟจะฟาดเข้ากับพวงมาลัยเต็มแรง จนมีเลือดไหลลงมาจากหน้าผาก ดวงตาคมกริบมองไปยังภาพเบื้องหน้า เขาเห็นเพียงที่ปัดน้ำฝนกำลังส่ายไปมาไม่ยอมหยุด แล้วสติสัมปชัญญะของเขาก็ดับวูบลงไปทันที

“ราฟคะ ราฟ”

ราฟได้ยินเสียงหวานใสเรียกชื่อเขาข้างๆ หู เสียงนั้นฟังดูช่างห่างไกลเสียจริงๆ มันเบาแสนเบา แต่เขาก็ได้ยินและถ้าจำไม่ผิด เสียงๆ นี้ต้องเป็นเสียงของชัชรินทร์เมียรักแน่นอน

“ราฟคะ ฟื้นสิคะราฟ...” นางชัชรินทร์ อันโตนิโอ เรียกชื่อสามีสุดที่รัก ด้วยใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา แม้หมอจะบอกเธอว่าเขาพ้นขีดอันตรายแล้ว แต่หญิงสาวก็ไม่อาจวางใจได้ ตราบใดที่สามีของเธอยังไม่ฟื้นขึ้นมา

มือบางกุมมือใหญ่เอาไว้ และยกขึ้นมาแนบกับพวงแก้มนวลเนียนของตนเอง

“แม่ฮะ คุณพ่อจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยฮะ” เด็กชายรามิล ราม อันโตนิโอ ในวัย 8 ขวบ ถามแม่อย่างเป็นกังวล

“คุณพ่อต้องไม่เป็นอะไรลูก หมอบอกว่าคุณพ่อปลอดภัยแล้วจ้ะ” ชัชรินทร์ตอบคำถามลูกชายที่ตัวโตเกินกว่าวัย เพราะได้รูปร่างสูงใหญ่มาจากทั้งทางพ่อและทางลุงทั้งสองที่สูงใหญ่พอๆ กัน

“ราฟคะ เชอรี่กับรามและราอูลกำลังรอคุณอยู่นะคะ”

นิ้วมือเรียวยาวของราฟที่อยู่ในมือบางของชัชรินทร์กระดิกเบาๆ แต่หญิงสาวก็รู้สึกได้ เธอเริ่มมีความหวังและรอคอยให้เขาลืมตาด้วยใจจดจ่อ

“ราฟ...ราฟคะ ราฟ...” หญิงสาวเรียกชื่อสามีอีกครั้งด้วยความหวังเต็มเปี่ยม การกระตุกของปลายนิ้วบอกให้รู้ว่าอีกไม่นานเธอจะได้เห็นแววตาของเขา

เปลือกตาของราฟขยับ ก่อนที่ชายหนุ่มจะลืมตาขึ้นช้าๆ

“ราฟ! ราม...คุณพ่อฟื้นแล้วลูก” ชัชรินทร์หันไปบอกลูกชายอย่างยินดี

สิ่งแรกที่คนเพิ่งรู้สึกตัวได้เห็นก็คือใบหน้าหวานของสาวเดียวในดวงใจ หางตามองเห็นเด็กผู้ชายในวัยกำลังโต รามลูกชายเพียงคนเดียวของเขา ชายหนุ่มจดจำได้ทุกอย่าง แต่...แสงไฟจากหลอดนีออนทำให้เขาต้องหรี่ตาลง

“เชอรี่...ราม...ที่นี่มัน...โรงพยาบาลนี่” ราฟมองไปรอบๆ พยายามจะขยับตัวขึ้น “โอ๊ย!” ชายหนุ่มร้องออกมา เพราะรู้สึกเจ็บที่แขนข้างขวา

“ราฟคะ อย่าเพิ่งขยับค่ะ คุณแขนหักค่ะ ตอนนี้หมอเข้าเฝือกให้คุณอยู่” ชัชรินทร์รีบบอกแล้วประคองสามีให้นอนดังเดิม

“แขนหัก” ราฟหลับตาลงพยายามทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้นกับเขา ภาพความทรงจำต่างๆ ไหลกลับเข้ามาในสมองของเขา เหมือนแผ่นฟิล์มที่เอามาฉายซ้ำตั้งแต่ตอนที่ฝนตกหนักแล้วรถของเขาก็พุ่งเข้าชนสิ่งๆ หนึ่ง ก่อนจะชนกับต้นไม้

“เชอรี่ ผมจำได้แล้วเชอรี่ รถของผมชนกับต้นไม้ แต่...ก่อนที่จะชนกับต้นไม้ ผมจำได้...ว่าผมขับรถชน...บางสิ่งบางอย่าง”เขากำลังทบทวนความทรงจำในช่วงเวลานั้น แล้วสื่อสารให้ภรรยายอดรักได้รับรู้

“ราฟคะ”

“เชอรี่ บอกผมหน่อยสิที่รัก ว่า...ผมไม่ได้ขับรถชนคน” ราฟหันไปบอกภรรยาถึงความกลัวที่แฝงอยู่ในใจ รถของเขาจะชนอะไรก็ตาม หรือจะพังย่อยยับแค่ไหนก็ไม่ว่า แต่ขออย่างเดียว อย่าให้ชนใครบางคนจนถึงขั้นพิการหรือเสียชีวิต

“ราฟ...คุณทำใจดีๆ นะคะ ถ้าเชอรี่จะบอกคุณว่า...”ชัชรินทร์จำเป็นจะต้องบอกความจริงแก่เขา ถึงไม่รู้ในวันนี้ แต่วันหน้าก็ต้องรู้ และเรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับเขาเต็มๆ จะปกปิดไปย่อมไม่เกิดประโยชน์ใดๆ ความรับผิดชอบต่างหากที่รอคอยให้เขาปฏิบัติ

“ว่าอะไรเชอรี่”คนเจ็บรอฟังคำตอบด้วยความกังวล ลางสังหรณ์บอกว่าเขาหนีไม่พ้นจากความจริงที่กำลังหวาดกลัว

“คุณขับรถชนคนค่ะ ตอนนี้เธอคนนั้นอยู่ในห้องไอซียูค่ะราฟ” ชัชรินทร์ไม่อาจสู้ตาของสามีได้ถนัด ความจริงในข้อนี้จะทำให้เขาเจ็บปวด

“เธอ...ผู้หญิงเหรอ”

“ใช่ค่ะ ผู้หญิง”

“พระเจ้า เชอรี่...แล้วเธอเป็นยังไงบ้าง” หัวใจของราฟบิดเป็นเกลียวด้วยความกังวล เขาเพียรภาวนาขออย่าให้เรื่องที่กลัวเกิดขึ้นเลย

ภายในห้องไอซียู คุณหมออนุญาตให้ราฟเข้าไปเยี่ยมเธอคนนั้นได้ ชายหนุ่มมองร่างบางนั้นอย่างเสียใจ ค่อยๆ สาวเท้าก้าวเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยช้าๆ อย่างเงียบกริบ