เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 8 เป็นใครกันแน่

เริ่มเกิดใหม่ครั้งที่ 8

เป็นใครกันแน่

"เลิกแกล้งได้แล้วครับ"

"ฉันเจ็บจริงนะคะ!" พอเดินมาถึงห้องรับรองอีกห้อง เอเดนก็ปล่อยแขนเธอแล้วหันมาสบตากับเธอนิ่งๆ จนท้องเธอวูบวาบไปหมด

"ร่างกายขององค์หญิงไม่เคยเจ็บป่วย"

แต่ตะกี้เธอเจ็บจริงนี่นา!

ลอเรนท์เบะปากอย่างไม่อยากเถียง จะหาว่าเธอหนีปัญหา เธอกาก เธอไม่ฉลาดอะไรก็แล้วแต่เลยจ้า! แค่ต้องมาอยู่ในสังคมที่มองใครก็แปลกหน้าไปหมดก็น่ากลัวพออยู่แล้ว เธอไม่คิดจะเอาตัวเองไปอยู่ในวังวนที่มีแต่การแก่งแย่งนี่หรอก คิดดูสิว่าเธอฟื้นขึ้นมาในร่างที่จมน้ำสามวันสามคืนเลยนะ!

ไม่เธอโง่ลื่นหัวฟาดตกลงไปตายกับฆ่าตัวตาย ก็โดนกดน้ำนั่นแหละ

แต่ข้อหลังดูน่ากลัวจริง ๆนะ

ถึงจะสบายกายยังไง แต่เธอไม่สบายใจเลยอ่ะ แง้!

"เฮ้อ การพบกับท่านโนอาร์อาจจะยังคงเร็วไปสำหรับท่าน" เอเดนถอนหายใจยาวเหยียด การพาองค์หญิงคนใหม่ไปหาคู่หมั้นจอมเจ้าเล่ห์ที่ฆ่าคนด้วยรอยยิ้มนั่นคงเร็วไปหน่อย แถมท่าทางที่แสดงออกก็โคตรจะบ่งชัดว่านี่ไม่ใช่องค์หญิง เขาน่ะไม่เท่าไหร่ เพราะเคยเห็นมาแล้วเรื่องวิญญาณสลับกัน แต่โนอาร์เป็นผู้ชายที่ฉลาดมาก ก็แค่รอเวลาที่เจ้าตัวจะเอะใจเท่านั้นแหละนะ

หรือเขาจะต้องปิดปราสาทไปก่อน

แต่อีกไม่นานจะมีงานเลี้ยงท้ายปีที่องค์หญิงจะต้องเข้าร่วม หากปล่อยให้องค์หญิงอยู่ในสภาพนี้ต่อไปมีหวัง...ตายแน่ ๆ

เขาจะต้องหาทางทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะไม่มีโอกาสอีก...

"องค์หญิง"

"คะ?" ดวงตากลมๆขององค์หญิงหันมามองปริบๆ เป็นครั้งแรกที่เขาคิดว่าองค์หญิง...สวย แถมยังดูน่ารักอีกด้วย เพิ่งรู้ว่าใบหน้าเชิดๆ หยิ่งๆ เวลามาทำหน้าเอ๋อๆแบบนี้ก็ดูมีเสน่ห์ไปอีกแบบ

"เฮ้อ ผมว่าเรามาควรคุยกันย่างจริงจังได้แล้ว"

"คุย? คุยอะไรคะ" ไม่รู้ว่าเพราะบรรยากาศที่อยู่ ๆก็ดูเคร่งเครียดหรือเพราะดวงตาคมของเอเดนที่จ้องเข้ามาเหมือนจะทะลุไปถึงแก่นวิญญาณเธอกันแน่ ทำให้เธอเผลอถอยหลังเพื่อเว้นระยะจากเจ้าตัว

"ผมรู้ว่าเธอไม่ใช่ 'องค์หญิง'"

"บ่ะ...บ้าไปแล้วค่ะ!" ลอเรนท์สะดุ้ง ถดกายถอยหนีห่างออกมา ดวงตากลมโตล่อกแล่กอย่างที่พยายามไม่แสดงอาการพิรุธอะไร ในหัวตีกันวุ่นไปหมดจนปวดหัว

"อย่าได้คิดหนีเลยครับ"

กว่าจะรู้ตัวว่าถอยจนติดกำแพง ก็ตอนที่แขนหนานั่นยื่นมากักขังเธอเอาไว้ ลอเรนท์พยายามคิดแล้วคิดอีกว่าจะทำยังไงดี เธอรู้แหละว่าที่เธอเป็นอยู่มันไม่เนียน แล้วเธอก็รู้ว่าลึกๆเอเดน 'ไม่ได้ชอบ' ในตัวของร่างที่เธอมาสิงเท่าไหร่นัก สิ่งที่เธอต้องการก็แค่ให้อีกฝ่ายปล่อยผ่านไปเท่านั้นเอง

เธอก็แค่อยากอยู่อย่างสงบๆเท่านั้น

"ฉัน...ไม่..."

"ชู่ว"

ลมหายใจที่เป่าใส่หูพร้อมกับใบหน้านิ่งสนิทของเอเดนที่โน้มตัวลงมาใกล้ทำเอาลอเรนท์ต้องหลับตาปี๋ พยายามเอนตัวให้ติดสนิทกับกำแพงโง่ๆนี่ให้ได้มากที่สุด ลอเรนท์กลัว...ก่อนหน้านี้เธอยังพอมั่นใจกับใบหน้าดาษๆดื่นๆในร่างของปีศาจแมวได้ แต่ตัวเธอในตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้น

เธอจะโดนจู่โจมแบบในการ์ตูนใช่ไหม!

นี่มันการ์ตูนผู้หญิงเธอชอบแอบอ่านเลยนี่นา!

"องค์หญิง..."

"จ๋า~"

"ทำปากจู๋ทำไม"

"อื้อออ!!!"

เอามือมาบีบปากเธอทำไม!!!

"หมั่นไส้นะครับ"

"ฮื้อออออ!!!!"

"เรามาคุยกันจริงจังสักทีเถอะครับ"

"ว้าย!"

ยังไม่ทันจะประท้วงที่ถูกย่ำยีริมฝีปาก (?) โลกก็คว่ำลงเมื่อถูกสองหมือหนายกตัวเธอขึ้นพาดบ่าราวกับเธอเป็นลูกแมวตัวน้อย ๆ เลือดเหมือนถูกฉีดขึ้นสมองจนเธอหน้ามืด

"นี่!!!"

"ไปหาที่เงียบๆคุยกันเถอะครับ"

อ๊ากกกก!! ปล่อยเธอโว้ยยยยยย!

ในหัวลอเรนท์คิดสารพัดวิธีที่จะพาตัวเองหลุดไปจากตรงนี้ เธอยังไม่อยากรับรู้เรื่องราวอะไรทั้งนั้น! ปล่อยให้เธอเป็นคนความจำเสื่อมที่คิดจะเก็บเงินวันละนิดแล้วหาทางออกไปจากปราสาทนี้ทีเถอะ พลีสสส!!!

[โฮสต์เลิกทำตัวไร้ค่าสักทีเถอะ]

'นายไม่ใช่ฉันนายจะรู้อะไรเล่า!'

[โฮสต์...เดินไปข้างหน้าได้แล้ว]

'แง้!'

เธอขอประท้วง! เธอมันคนกาก! เธอมันคนอ่อนแอ!

"องค์หญิง"

เสียงทุ้มของคนที่ไม่ฟังความเห็นของเธอดังขึ้นเมื่อเปิดประตูไม้เก่าๆออก ข้างในเป็นห้องพักที่เรียบง่าย แม้จะดูเก่าไปหน่อยแต่ก็สะอาดไร้ฝุ่น ภาพโลกกลับของเธอกลับมาเป็นภพปกติเมื่อเอเดนวางเธอลงบนเตียงที่นุ่มกว่าที่เห็นภายนอก

"นี่!" ลอเรนท์ผุดกายลุกขึ้นแต่ก็ถูกมือหนาจับกดให้นั่งลงตามเดิม ลอเรนท์อยากจะร้องกรี๊ดแต่ก็เผลอนึกว่าที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่มันก็แค่นางเอกในนิยายที่น่ารำคาญเท่านั้นไม่ใช่หรือไง? ฮึ่ย! เอาเป็นว่าเธอจะคุยให้มันจบๆไปก็แล้วกัน "มีอะไรคะ"

"คุณเป็นใครกันแน่?"

"ถามทำไม" ลอเรนท์หลบสายตาคมของคนที่ดึงเก้าอี้มานั่งจ้องหน้าเธอ เธอยังไม่เชื่อใจเขาร้อนเปอร์เซ็นต์หรอก แม้จะไม่มีใครให้พึ่งพิงนอกจากเขาแล้วก็ตาม

"ผมแค่อยากรู้ว่าผมจะบอกองค์หญิงได้มากแค่ไหน"

"..." ลอเรนท์ลังเล เธอเบนสายตาไปมองเจ้าระบบที่แม้จะไม่มีตาแต่เธอก็พยายามสื่อสารกับมันเต็มที่

[หนทางทุกอย่างอยู่ที่โฮสต์เลือก...]

ตัดหางเธอจังโว้ย!

[แต่ไม่ว่าโฮสต์จะเลือกทางไหน ระบบก็ยังคงอยู่ข้างเดียวกับโฮสต์]

‘...ระบบ' อย่าร้องนะ! ฮึบไว้! ซึ้งมากขอบอก!

[เพราะระบบไม่สามารถตัดขาดกับผู้ทำสัญญาได้ ดังนั้นโฮสต์จะต้องทำภารกิจให้สำเร็จ!]

"กวนxีน!!!"

"ครับ????"

"เอ๊อะ"

แค่เห็นคนหน้านิ่งๆขมวดคิ้วเข้าหากัน ลอเรนท์ก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าอีกฝ่ายกำลังหงุดหงิด

"เอ่อ เปล่า ฉัน...ฉันหมายถึงอยากกินอะไรที่มันกวน ๆ อ่ะ"

"กวน?" เอเดนเลิกคิ้ว ความขุ่นเคืองที่โดนพูดกระแทกใส่หน้าหายไป เขาคิดว่ามันไร้สาระเกินกว่าจะเก็บมาเป็นอารมณ์ "เอาเป็นว่าเรามาพูดคุยเรื่องจริงจังดีกว่า"

"...ค่ะ" เอเดนไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่เหมือนเขาเห็นหางกับหูของสิ่งมีชีวิตบางอย่างขึ้นลางๆอยู่บนร่างองค์หญิงของเขา

"คุณเป็นใคร?"

"ฉัน..." ลอเรนท์กลืนน้ำลายอึกหนึ่ง พยายามคิดว่าจะตอบยังไงดี "ก็แค่วิญญาณเร่ร่อนที่อยู่แถวนั้นค่ะ"

"วิญญาณเร่ร่อน?"

"ฉันตายมาหลายปีแล้ว เอ่อ นายอาจจะไม่เชื่อ แต่หลักฐานก็คือฉันที่อยู่ในร่างองค์หญิงของนาย" ลอเรนท์เงยหน้าขึ้น ดวงตากลมฉายประกายจริงจังอย่างที่เอเดนไม่เคยเห็นสิ่งนี้จากองค์หญิงคนเก่า "ฉันตายอยู่ในป่าเพราะถูกโจรฆ่า เพราะมีห่วงเรื่องที่บ้านเลยไม่ได้ไปผุดไปเกิด แต่อยู่ ๆฉันก็เหมือนถูกดูดจากบางสิ่ง ลืมตาอีกทีก็...มาอยู่ในร่างนี้แล้ว"

น้ำเสียงมีความสะอึกสะอื้น แม้เรื่องที่เธอเล่าไปนั้น

จะเป็นเรื่องโกหกก็ตาม

"เฮ้อ งั้นแสดงว่าคุณคงไม่รู้อะไรเลย"

"ค่ะ" ดังนั้นปล่อยเธอไปได้แล้ว!!!!

"อีกไม่นานจะมีงานเลี้ยงท้ายปี งานนั้นองค์หญิงจะต้องเข้าร่วม และองค์หญิงจะไม่รู้อะไรเลยไม่ได้" น้ำเสียงจริงจังที่เปล่งออกมาเหมือนมีดคมๆที่ฟันคอของเธอ

"เอ่อ อ้างว่าไม่สบาย..."

"งานเลี้ยงครั้งนี้จะมีพันธมิตรฝ่ายปีศาจเข้ามาด้วย เรื่องนั้นเกรงว่าต่อให้องค์หญิงขาขาดก็ยังต้องเข้าร่วม"

"ป่ะ...ปีศาจเหรอคะ!" เหมือนได้ยินคำแสลงหู เหมือนได้ยินคนด่าเธอว่าอีสัx ลอเรนท์ผุดลุกขึ้นอ้าปากค้างทั้งดวงตายังเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนก แน่นอนว่าเธอไม่คิดปกปิดอาการนี้ต่อหน้าเอเดนสักนิด

"องค์หญิง?"

"ฉันไม่อยากเจอ!!!" น้ำเสียงแหลมสูงอย่างคนขี้ขลาด "ฉัน...ฉันถูกปีศาจฆ่าตาย!!!"

"ไม่ใช่โจรเหรอครับ?"

"โจรปีศาจ!!!!"

"...ผมไม่เข้าใจว่าองค์หญิงหมายความว่ายังไง" เอเดนลุกขึ้นยืนบ้าง พอยืนขึ้นลอเรนท์ก็จำต้องเงยหน้าขึ้นมองแทน "แต่ปีศาจที่เข้าร่วมคือปีศาจตระกูลกริมม์ที่เป็นปีศาจชั้นสูง พวกนั้นไม่มีทางทำอันตรายอะไรแก่องค์หญิงได้"

"ก่ะ...กริมม์"

"องค์หญิง?"

"คร่อก!"

ขอลาตายค่ะ!!!!