บทที่ 1 มลทิน 50%

บทที่1 มลทิน

“เพี้ยะ!!”

มือหนาตวัดกระแทกลงใบหน้านวลอย่างแรง หัวใจของเขาเหมือนโดนกระชากออกไปจากอกแล้วถูกบดขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี

“เธอทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงหนูจ๋า”เสียงทุ้มที่เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด เขาอยากจะกระชากคนตรงหน้ามาถามว่าเขานั้นทำผิดอะไร ทำไมถึงได้ทำกับเขาแบบนี้ ความรักที่เขาบ่มเพาะมานานถึงสามปี จับมือก้าวผ่านอุปสรรคมาด้วยกัน และได้แต่งงานเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายได้เพียงแค่สามเดือนเท่านั้น

แต่... ณ ตอนนี้หัวใจของเขามันแหลกสลายไปแล้ว ผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา ได้หักหลังทรยศเขาอย่างเลือดเย็นราวกับว่าความรักที่มีเขาให้นั้นไม่มีค่าอะไรเลยสักนิด

“ฮือออ หนูจ๋าไม่ได้ทำ พี่เมฆต้องเชื่อหนูจ๋านะ หนูจ๋าไม่ได้ทำจริงๆ ”เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของหญิงสาว มือเรียวบางตวัดกอดเอวสอบของร่างหนาไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขานั้นจะหายไป

“ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็น ทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย ไม่อยากอยู่กับฉันทำไมไม่บอกกันตรงๆ ทำไมต้องมาสวมเขาให้กับฉันแบบนี้ เสียแรงที่ฉันรักฉันไว้ใจ แต่เธอกับตอบแทนความรักของฉันด้วยการคบชู้!! แบบนี้นะเหรอหนูจ๋า!!!”มือหนาแกะมือเรียวบางออกจากตัวและหันหน้ามาบีบต้นแขนเรียวไว้แน่น แววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขาอยากจะถามเธอเหลือเกินว่าจิตใจทำด้วยอะไร ทำไมถึงทำกับเขาแบบนี้ ถ้าไม่รักกันแล้วได้โปรดบอกกันสักนิด ไม่ใช่มาคบชู้ลับหลังเขาแบบนี้

“หนูจ๋าไม่ได้ทำ หนูจ๋าไม่รู้เรื่องจริงๆ พี่เมฆต้องเชื่อหนูจ๋านะ ฮือออ”หญิงสาวที่มีนามว่า “หนูจ๋า” ส่ายหน้าปฏิเสธ เธอไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมานอนอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าได้ยังไง เธอจำอะไรไม่ได้จริงๆ

“หลักฐานขนาดนี้แล้วเธอยังจะปฏิเสธอีกหรอ ฉันน่าจะเชื่อคำพูดของคุณแม่ตั้งแต่แล้วว่าผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าแบบเธอนั้นมันเลี้ยงไม่เชื่อง! ฉันเสียใจจริงๆ ที่มองเธอผิดไป ภาพลักษณ์ที่แสนหวานไร้เดียงสาของเธอมันก็คงเป็นแค่การแสดงละครสินะเพื่อที่จะหลอกตบตาฉันให้ตายใจ ฉันไม่น่าแต่งงานกับเธอเลย”

“พี่เมฆ... หนูจ๋าไม่ได้คบชู้นะ หนูจ๋าไม่รู้จริงๆ ว่ามานอนตรงนี้ได้ยังไง” เธอพยายามปฏิเสธในสิ่งที่เขากล่าวเธอทั้งหมด

“หลักฐานขนาดนี้แล้ว เธอยังจะโกหกอีกเหรอหนูจ๋า พรุ่งนี้เธอกับฉันเราจะไปหย่ากัน!!” สิ้นคำพูดเหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของหญิงสาว

“ไม่!!! หนูจ๋าไม่หย่า หนูจ๋าไม่ทำอะไรผิด ทำไมพี่เมฆไม่ให้หนูจ๋าพิสูจน์ความจริงบ้าง”มือเรียวตวัดกอดเอวหนาของคนรักไว้ หัวใจบีบรัดเข้าหากันด้วยความเจ็บปวด

“ปล่อยฉัน!!! ฉันเชื่อในสิ่งที่เห็นทั้งหมด เราสองคนขาดกันนับตั้งแต่ตอนนี้”มือหนาแกะมือเรียวที่โอบรัดเอวเข้าไว้อยู่ ถ้าหากเป็นหญิงคนอื่นป่านนี้เขาจับโยนออกไปในสภาพทุเรศแบบนี้แล้ว แต่นี้เขายังใจดีที่ไม่ทำแบบนี้ เพราะยังไงผู้หญิงคนนี้ก็ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาของเขา ณ ตอนนี้

“ไม่!!! พี่เมฆอย่าทิ้งหนูจ๋าไป”เสียงหวานตะโกนดังลั่น เธออยากจะลุกตามเขาไปสักตอนนี้ แต่สภาพของเธอนั้นไม่เอื้ออำนวย เธออยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า แถมมีอาการมึนงงอีกด้วย

“ปัง!!!”

เมฆาปิดประตูอย่างเสียงดังด้วยความโมโห สักพักก็มีหญิงชราคนนึงเดินเข้ามา นัยน์ตาที่ฉายแววเยาะเย้ยหญิงสาวหน้าตาอย่างไม่ปิดบัง

“หึ! ฉันเคยเตือนแกแล้วนะนังหนูจ๋า ว่าอย่าได้แต่งงานกับลูกชายของฉัน ในเมื่อไม่ฟังฉันก็ต้องทำแบบนี้ ช่วยไม่ได้คนที่ฉันต้องการไม่ใช่แก แต่เป็นหนูยิหวาต่างหากล่ะ นังขยะ!”มือหยาบกร้านบีบคางเรียวอย่างแรง รอยยิ้มแห่งชัยชนะส่งไปหาลูกสะใภ้ที่เธอไม่ต้องการ กว่าจะคิดแผนการนี้ขึ้นมาได้ก็เล่นเอาเหนื่อย ในที่สุดมันก็สำเร็จ เธอสามารถเขี่ยนังผู้หญิงชั้นต่ำออกไปจากตระกูลได้

“คุณใจร้ายกับหนูมากเลยนะคะคุณหญิง”หญิงสาวพูดตัดพ้อขึ้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอพยายามทำดีทุกอย่างเพื่อให้ผู้หญิงตรงหน้ายอมรับในตัวเธอ แต่แล้วยังไงล่ะ??? ความดีของเธอไม่เคยซึมเข้าสู่จิตใจของผู้หญิงคนนี้เลยสักนิด สุดท้ายแล้วความดีของเธอที่ทำมา ตอบแทนเธออย่างเจ็บปวดทรมาน

“ฉันไม่ได้บอกว่าเป็นคนใจดีนิ! ฉันเตือนเธอหลายครั้งแล้วนะหนูจ๋า แต่เธอยังกล้ามาลองดีกับอำนาจมืดของฉัน เสียใจด้วยนะคนอย่างฉันไม่ต้องการสะใภ้ที่ไร้หัวนอนปลายเท้าแบบเธอมาแปดเปื้อนวงตระกูล!!!”หญิงสาวสะบัดมือออกอย่างแรง แล้วเดินออกไปอย่างสะใจที่แผนการของตนเองนั้นสำเร็จ

หญิงสาวร้องห่มร้องไห้ออกมาอย่างหนักเมื่อผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าแม่สามีของเธอเดินออกไป ทำไมทุกคนต้องทำแบบนี้กับเธอด้วย เธอไม่ดีตรงไหนเหรอ… ทำไมต้องใส่ร้ายแบบนี้ด้วย สิ่งที่เธอเสียใจมากที่สุดคือ คนรักของเธอ ที่ไม่ยอมเชื่อและไม่ให้เธอได้พิสูจน์หาความจริงที่เกิดขึ้น