4

บ่ายวันรุ่งขึ้นเนวิตากลับเข้าบ้าน เด็กรับใช้รีบมารายงานว่าคุณพยัคฆ์ไม่สบาย หญิงสาวตกใจบอกให้คนขับรถเอารถออกเพื่อจะได้พาไปหาหมอ

“ผมพาไปแล้วครับเมื่อตอนเที่ยง แต่คุณพยัคฆ์ทานยาแล้วก็ไม่หาย ไม่มีใครกล้าพาไปอีกเพราะท่านไม่ยอมไป คุณนมมาลีก็ไม่อยู่”

“ไม่เป็นไรฉันจะไปดูคุณเมฆเอง” เนวิตารีบเดินขึ้นด้านบน ไม่สนใจเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะความรีบร้อน

“คุณพยัคฆ์เป็นอย่างไรบ้างคะ” ด้วยความเป็นห่วงเนวิตาตรงไปจับหน้าผากคนบนเตียงที่นอนหลับตาพริ้ม “ตัวก็ไม่ร้อนนี่” หญิงสาวพึมพำเมื่ออังหน้าผากคนป่วย

“ใคร คุณแม่เหรอครับ…ผมรู้สึกปวดหัวจัง คุณแม่มาหาผมแล้ว” เสียงเพ้อทำให้เนวิตารู้สึกสงสาร เพราะพอจะรู้แม่ลูกไม่เคยได้เจอกันมาร่วมสามปีแล้ว คงจะโหยหาและคิดถึงกันน่าดู

“คุณเมฆคะ นี่เนยเองค่ะ เป็นอย่างไรบ้าง ไปหาหมออีกครั้งไหม”

ดวงตาคมเข้มลืมขึ้นช้าๆ เนวิตาค่อยใจชื้นขึ้นประคองศีรษะคนป่วยไว้ในอ้อมอก

“เนยเองเหรอ พี่รู้สึกปวดหัวจัง ร้อนไปทั้งตัวเลย ยังไงเนยช่วยพี่หน่อยได้หรือเปล่า คุณหมอบอกว่าพี่พักผ่อนน้อย ถ้ารู้สึกไม่สบายให้เช็ดตัว”

“แต่…” เนวิตาหน้าแดง

“หากเนยไม่สะดวกก็เรียกเด็กให้พี่นะ” เสียงแหบไหว้วาน

เนวิตาจึงวางศีรษะคนป่วยเบาๆ ลงบนหมอนเพื่อจะเรียกเด็กรับใช้แต่เรียกเท่าไหร่ก็ไม่เห็นใคร จึงเดินกลับเข้าห้องคนป่วยเริ่มลงมือเช็ดตัวให้ร่างบึกบึนผิวขาวนวลปานผู้หญิงด้วยใจสั่นๆ

พยัคฆ์ไม่อยากนอนนิ่งๆ แต่ต้องสะกดกลั้นอารมณ์ดิบบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อมือเงอะงะสัมผัสผ่านผ้าขนหนูผืนเล็ก

“ทั่วเลยหรือคะ เนย…เอ่อ…ว่า”

“เท่าที่เนยสะดวกเถอะ”

น้ำเสียงเกรงอกเกรงใจนั้นได้ผลเพราะเนวิตาเช็ดตัวให้ตนเองทั้งด้านหน้าและด้านหลัง พยัคฆ์จึงยิ้มด้วยความพึงพอใจ

หลังจากเช็ดตัวคนป่วยเนวิตากลับมานั่งใจสั่นภายในห้องนอน เธอรู้สึกแบบนั้นอีกแล้วสินะ ผ่านไปสามปีทุกเรื่องราวยังสลักปักตึงในหัวใจอยู่ไม่มีลืมได้เลย

สามปีก่อน เนวิตาและนิชาทำงานเป็นคนรับใช้บ้านเพื่อนสนิทพยัคฆ์ เนวิตาคือสาวน้อยวัยสิบเจ็ดที่แอบชื่นชอบชื่นชมในความหล่อเหลาความมีน้ำใจของพยัคฆ์ ชายหนุ่มซื้อขนมมาฝากเด็กในบ้านเสมอ ไม่เคยเย่อหยิ่งเหมือนเพื่อนขจรบางคน ตอนนั้นมีเด็กสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอที่บ้านนายภมรสองคน อีกคนนั้นก็คิดเหมือนกันกับเนวิตาทุกอย่าง

แม้ชื่นชมผู้ชายคนนี้มากเท่าไหร่ก็เพียงแอบมองห่างๆ ไม่ต่างการหลงปลื้มดารานักแสดง ที่สำคัญพยัคฆ์มีแฟนสาวที่สวยและน่ารักมาก แต่ชีวิตเนวิตาก็เปลี่ยนไปตลอดกาลเพราะผู้ชายที่รักปักใจครั้งแรก

คืนหนึ่งเธอเข้าไปทำความสะอาดห้องนอนแขกของนายขจร พยัคฆ์คือแขกเมามายไร้สติ ค่ำคืนนั้นผู้ชายในดวงใจได้สร้างรอยมลทินให้กับเนวิตา เขามอบบทรักพิศวาสหวามให้กับเด็กสาวไร้ประสบการณ์อย่างบ้าคลั่งรุนแรง แต่เนวิตาก็ไม่ได้เจ็บปวดในทุกการกระทำนั้นของชายหนุ่ม ตรงกันข้าม เพราะในความเร่าร้อนรุนแรงนั้นก็แฝงความหอมหวานรัญจวนใจที่เนวิตาไม่เคยเจอะเจอมาก่อน เขาอาจจะจำเรื่องราวไม่ได้เลย อาจคิดว่าความฝันก็ได้ แต่เนวิตาจำได้ฝังใจ

ตอนนั้นเธอร้องไห้อยู่ร่วมเดือน หวาดกลัวสารพัด กลัวแม่จะรู้ กลัวจะตั้งท้อง แต่เธอก็ผ่านวันเวลานั้นมาได้…แม้หัวใจจะเจ็บปวดแสนทรมาน เฝ้ารอคอยปาฏิหาริย์ให้พยัคฆ์สนใจเด็กสาวที่เขาสร้างรอยมลทินไว้ให้ จวบจนผ่านเดือนผ่านปีคิดว่าคงไม่มีทางได้เจอผู้ชายที่เฝ้าหลงรักอีกเนวิตาก็พยายามปิดบังซ่อนเร้นความเสียใจ ความเปลี่ยนแปลงของตนเองให้มิดชิดที่สุด หลีกหลบจากสายตาของแม่ให้ได้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตู เนวิตาเลิกคิดเรื่องราวในอดีต “เข้ามาสิจ๊ะ”

“คุณคะเรื่องข้าวต้มคุณเมฆคุณจะดูแลเองใช่หรือเปล่าคะ ขอโทษจริงๆ พวกดิฉันไม่มีใครที่คุณเมฆอยากเห็นหน้าเลย คุณแกหงุดหงิดตลอด” เด็กรับใช้คนหนึ่งยืนใบหน้ากังวลบอกเรื่องคนป่วย

“ไปพักเถอะจ๊ะ ถ้ายังไงเนยจะดูแลให้นะ” จึงบอกเด็กรับใช้ให้คลายกังวล แม้พรุ่งนี้ต้องอ่านหนังสือแต่จะทิ้งพยัคฆ์โดยที่ไม่ดูแลไม่ดีแน่ๆ เนวิตาตัดสินใจเดินลงไปยังห้องครัว พยายามทิ้งความหวั่นไหวในใจทิ้งไปให้ได้

หลังจากนั้นไม่นานที่ห้องนอนพยัคฆ์

“อร่อยมาก พี่ทานได้กว่าที่คิดซะอีก เป็นเพราะฝีมือเนยแน่ๆ”

คนป่วยไม่รู้หรือไงว่าคำหวานทำให้เนวิตาหัวใจชื่นบานหวนคิดถึงการพูดคุยที่ไม่ถือตัวของเขาเมื่อสามปีก่อน

แต่น่าเศร้าที่เด็กสาวธรรมดาคนนั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของเขาเลย

ข้าวต้มไม่เป็นที่ต้องการอีก เนวิตาจึงขอตัวพยัคฆ์

“ขอบใจมากนะ” พยัคฆ์ยิ้มหล่อบาดใจให้เนวิตา สาวน้อยหลบหน้ารีบเดินออกจากห้อง พยัคฆ์เปลี่ยนเป็นยิ้มหยันเมื่อสาวน้อยออกไป กลายเป็นคนไข้ที่แข็งแรงลุกเดินไปอัดบุหรี่ด้วยความสบายใจ

วันต่อมา การต้องแกล้งเป็นคนป่วยของพยัคฆ์เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งเมื่อเนวิตากลับจากมหาวิทยาลัย

เนวิตาไม่รู้อะไรรีบร้อนไปดูแลคนป่วยเมื่อเด็กรับใช้บอกว่าพยัคฆ์ยังไม่สบาย

สาวน้อยหน้าแดงตลอดเวลาที่ป้อนอาหารให้คนป่วย เพราะดวงตาคมชอบจ้องมองที่แก้มของเธอแทบไม่หันไปทางไหน เมื่อเสร็จภารกิจจึงขอตัวชายหนุ่มทันที “ถ้าอย่างนั้นเนยขอตัวค่ะ พี่เมฆพักผ่อนแล้วกินยาที่เนยจัดไว้ให้นะคะ ยังไงถ้าไม่หายเนยคิดว่าพี่เมฆต้องไปหาหมออีกครั้งค่ะ”

“จ๊ะ คราวนี้พี่จะเชื่อพยาบาลผู้ใจดี”

พยัคฆ์รับคำดื่มน้ำและยาไม่อิดออด จากนั้นตั้งท่าลุกขึ้นแต่เมื่อก้าวลงจากเตียงร่างสูงกลับเซ เนวิตาหันไปเห็น รีบรุดไปพยุง

“จะไปไหนคะ ระวังค่ะ”

“ห้องน้ำ พี่ว่าจะไปห้องน้ำ”

“เนยช่วยเอง มาคะ” เนวิตากอดรอบเอวสอบ พาร่างสูงเดินช้าๆ พยัคฆ์ยิ้มพอใจ ยังเผลอสูดความหอมเย็นของกลิ่นหอมกรุ่นของสาวน้อยด้วยความลืมตัว

“พี่อยากอาบน้ำ” เข้าในห้องน้ำคนป่วยบอกจุดประสงค์ เนวิตาดวงตาเบิกกว้าง

“ได้หรือคะ อาบน้ำเดี๋ยวไข้ก็กลับมาอีกหรอกคะ วันนี้เห็นเด็กบอกว่าพี่เมฆดีขึ้นแล้ว”

ปากบอนจริงๆ อย่าให้รู้นะว่าเป็นใคร!

“ถ้าอย่างนั้น พี่คงต้องการคนเช็ดตัวอีกแล้ว”

“แต่ว่าเนย…” เนวิตาละมือจากร่างสูง เพราะเธอไม่อยากเช็ดตัวให้เขาอีก เมื่อวานเมื่อครู่ที่ผ่านใจยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย สาวน้อยหวาดกลัวจะแสดงอาการบางอย่างให้เขารู้

“ถอดเสื้อผ้าให้พี่หน่อยสิ เมื่อคืนก็ไม่ได้อาบ นอนไม่หลับเลย” พยัคฆ์ขอสีหน้าเรียบเฉย ยกสองมือขึ้นเหนือศีรษะ เนวิตาอยากออกจากห้องน้ำเต็มทนแต่ก็อดสงสารและเป็นห่วงชายหนุ่มไม่ได้ จึงรีบถอดเสื้อนอนให้ด้วยมือที่สั่นเทา

“เอ่อ กางเกงพี่พยายามเองนะคะ”

“ได้สิ” พยัคฆ์บอกอย่างเข้าใจ เนวิตาเดินออกจากห้องน้ำ

หากไม่ทันก้าวพ้นประตูเสียงบางอย่างหล่นเนวิตาจึงหันหลังกลับเข้าไปดู “พี่เมฆเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ยังเพลียอยู่เนยคิดว่าอย่าเพิ่งอาบเลยค่ะ” เธอออกความคิดเห็น กล้าๆ กลัวๆ ที่จะมองดูร่างสูง

“พี่แค่หน้ามืด” เสียงดังมาจากอ่างอาบน้ำ เนวิตารีบเดินเข้าไปดู เห็นขวดน้ำหอม แชมพูวางอยู่บนพื้นเกลื่อนกลาด

“คุณเมฆ!” เนวิตาร้องออกมาด้วยความตกใจ

“ช่วยพี่ขึ้นไปหน่อยสิ”

“รับผ้าไปก่อนคะ” เนวิตายื่นผ้าขนหนูให้ เพราะรู้ภายใต้น้ำที่อยู่ระหว่างอกร่างสูงคงลอนจ้อน

“ขอบใจมาก” พยัคฆ์รับไว้ “คิดว่าร้อนชอบกลแช่น้ำซักหน่อยดันหนาวจับใจ” รำพึงกับตนเองแล้วลุกขึ้นพันผ้าขนหนูที่เอวลวกๆ เนวิตาพยายามไม่มอง แต่ก็ยังตรงเข้าพยุงชายหนุ่มเพื่อออกจากอ่างอาบน้ำ

เพราะน้ำหนักตัวที่ทิ้งมาทางร่างบางของเธอทำให้เนวิตาทรงตัวไม่อยู่ แม้อยากจะทิ้งร่างใหญ่ที่ทำอารมณ์หวั่นไหวแต่เมื่อคิดว่าเขาไม่สบายจึงกอดไว้มั่นเช่นเคย ผลจากการทำเช่นนั้นทำให้เธอและพยัคฆ์หล่นลงในอ่างอาบน้ำกว้างเนื้อตัวเปียกปอนด้วยกันทั้งคู่

“ว้าย!” เนวิตาร้องออกมาด้วยความตกใจ

น้ำสาดกระจายทั่วพื้นห้องน้ำ เนวิตาก้นกระแทกลงบนตักคนป่วย “พี่เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ” ด้วยความเป็นห่วงพยัคฆ์เนวิตาลืมสภาพตนเองไปเลย

“ไม่จ๊ะ แล้วเนยล่ะเจ็บตรงไหนรึเปล่า” มือเปียกไม่ถามเพียงอย่างเดียวจับใบหน้าเปื้อนหยดน้ำ ลูบลำคอมองดูด้านหน้าด้านหลังร่างเปียกโชกด้วยความเป็นห่วง

เพียงโดนมือพยัคฆ์สัมผัสเนวิตาพลันร้อนหนาวทั่วสรรพางค์กาย ยิ่งก้มเห็นเสื้อผ้าตนเองโดนน้ำจนอกอวบเด่นชัดอวดสายตาพยัคฆ์ แก้มสาวก็กลายเป็นสีชมพูระเรื่อ

“ทำไมไม่ตอบเป็นอะไรหรือเปล่า” ร่างซึ่งแนบชิด เพียงเสื้อผ้าของเธอกั้นกลางถามเสียงเบา

เนวิตาตอบด้วยน้ำเสียงสั่นๆ “ไม่คะ”

“ดีแล้ว” เสียงคลายกังวลใกล้ใบหู เนวิตามองใบหน้าหล่อเหลา สบตาคมเข้มด้วยความหวั่นไหว

พยัคฆ์เองก้มมองใบหน้าหวาน พวงแก้มแดงก่ำ รู้สึกลำพองใจ และเย้ยหยัน แต่ร่างกายชายหนุ่มไม่ได้คิดในทิศทางเดียวกัน มันกำลังพองโตขยายเรื่อยๆ แม้อยู่ในน้ำ มันกำลังต้องการบางอย่างจากร่างนุ่มนิ่ม พยัคฆ์ไม่รีรอก้มหน้าลงหวังจูบแก้มแดงก่ำ แต่ไม่วายขอก่อนจะกระทำ

“เนยรู้ตัวหรือเปล่า เนยน่ารักมาก พี่ขอชื่นใจ กับความน่ารักของเนยหน่อยนะ”

“คุณเมฆ…”

เนวิตาอ้าปากกว้างตกใจเนื้อตัวสั่น เธอหูแว่วไปหรือเปล่าเมื่อครู่

“หรือเนย รังเกียจพี่ ถ้าอย่างนั้นพี่ขอโทษ”

น้ำเสียงมั่นอกมั่นใจเบาลง เนวิตารู้เธอไม่ได้หูฝาด “เปล่าหรอกคะ…แต่”