1

1

สามปีที่รอคอย

ลอนดอน อังกฤษ

ภายในอพาร์ตเม้นต์หรู พยัคฆ์ สืบขจรเกียรติกำลังพยายามยกหัวขึ้นจากหมอนนุ่ม แต่ช่างยากเย็นเพราะเมื่อคืนดื่มหนักที่สุดในรอบสามปี… เมาขนาดที่ว่าคู่ขาสาวสวยแดนผู้ดียังทิ้งเขาไว้ด้วยความขัดใจเหตุที่ทำบทรักล่มไม่เป็นท่า เมื่อทรงตัวได้ร่างสูงสะบัดศีรษะแรงๆ ให้หายมึน คว้าผ้าขนหนูพันเอวสอบเดินไปนั่งตรงมินิบาร์ หาน้ำเย็นดื่ม

ติด ติด ติด มือถือร้องหาเจ้าของ พยัคฆ์กดรับ

“ตาเมฆจะกลับวันไหน” เสียงพวงพกาน้าสาวดังมาตามสาย พยัคฆ์คิดครุ่นว่าจะตอบดีหรือไม่

“อีกไม่กี่วันครับ” หาคำตอบได้จึงบอกน้าสาว

“อย่านานนักนะตาเมฆ” น้าสาวรบเร้ามาอีก พยัคฆ์ตอบรวดเร็ว

“ครับๆ ผมวางสายนะครับแล้วค่อยคุยกันครับ”

สาเหตุที่น้าสาวโทรตามในช่วงสามสี่วันที่ผ่านเพราะการเสียชีวิตของมารดา ซึ่งเรื่องนี้ทำให้พยัคฆ์ช็อก มันเหมือนฝัน จะให้ยอมรับกับสิ่งที่เกิดนั้นมันช่างยากเย็น มารดาต่อสู้กับโรคหัวใจมาหลายปี หากไม่เป็นเพราะนายพลผู้เป็นพ่อและผู้หญิงคนนั้นซึ่งได้ชื่อว่าเมียน้อย มีหรือที่ท่านจะจากไปเร็วขนาดนี้ ชายหนุ่มจึงสัญญากับตนเองจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อยราบคาบเมื่อกลับไปถึงเมืองไทย

กรุงเทพฯ สองวันต่อมา

นมมาลีคนใช้เก่าแก่ของบ้านสืบขจรเกียรติรีบเดินออกจาห้องครัวเมื่อเด็กรับใช้มารายงานว่าคุณหนูของตนกลับมาแล้ว

“คุณหนูกลับมาไม่เห็นบอกนมเลยค่ะ จะให้คนขับรถไปรับ” นมมาลีเข้าไปกอดร่างสูงร้อยแปดสิบเซนติเมตรของเจ้านายน้อยด้วยความดีใจ

“บอกว่ากลับมาก็ไม่รู้สิครับว่าบ้านของผม มีกาฝากเข้ามาอยู่อย่างสุขสบาย น่าสงสารคุณแม่เก็บเงียบเชียวต้องให้ผมรู้จากคนอื่น แถมบ้านแบบเดิมๆ ที่คุณแม่ชื่นชอบก็เปลี่ยนไป” น้ำเสียงดุดันแม้จะเบาลง แต่สายตาที่ดังมีเปลวเพลิงสุมไม่ได้ลดน้อยลงไปด้วย เด็กรับใช้ที่เข้ามาถอยร่น หากต้องสะดุ้งโหยงเมื่อเดินไปได้เพียงสามก้าว

“อย่าเพิ่งไป เอาภาพพวกนี้ไปเก็บให้ไกลตาด้วย!”

เด็กรับใช้สายตาลนลานเดินมาเก็บรูปถ่ายที่เจ้านายชี้

“คุณหนูไม่ชอบตรงไหน นมจะปรับเปลี่ยนให้เองค่ะ ตอนนี้ไปพักผ่อนนะคะ คืนนี้จะได้ไปฟังพระสวด” นมมาลีเข้ามาบอกให้เด็กออกไป พยายามชวนเจ้านายคุยเรื่องอื่น และก็ได้ผล เมื่อพยัคฆ์ยอมเดินไปทรุดนั่งที่โซฟา

“ใครช่วยดูแลเรื่องงานศพคุณแม่ครับ” หัวใจอ่อนไหว น้ำเสียงจึงอ่อนโยนเมื่อเอ่ยเรื่องมารดา… คงไม่มีใครมาช่วยจัดการสินะเพราะบิดาเองก็ล้มเจ็บตั้งแต่วันนั้น

“ คุณน้าคุณหนูมาฟังพระสวดทุกคืนค่ะ ผู้คนเยอะแยะ”

“ผมหมายถึงญาติๆ ครับ ไม่ใช่ลูกน้องของคุณพ่อ ส่วนคนที่มาช่วยคงคุณน้าพวงพกากับคุณน้าพายัพน่ะสิครับ”

คงไม่มีใครนอกจากสองคนนี้ คนที่เทียวไปเทียวมามารดากว่าคนอื่น

นมมาลีพยักหน้า “คะ แล้วคุณหนูจะขึ้นไปหาคุณพ่อเลยหรือเปล่าคะ”

ใบหน้าหล่อเหลาปานหนุ่มแดนกิมจิแหงนหน้าไปทางห้องนอนบิดา ไม่ตอบคำถาม จากนั้นเดินขึ้นด้านบนยังห้องเดิมที่คิดถึงจับหัวใจ นมมาลีถอนหายใจ สามปีที่ไม่พบเจอดูท่าคุณพยัคฆ์ผู้อ่อนโยนจะกลายเป็นคนมองโลกในแง่ลบไปเสียแล้วหรืออย่างไร

เนวิตา เจ้าของรูปร่างบอบบาง ผิวสีแทนกลับจากมหาวิทยาลัยในมือถือผลไม้หลายชนิด บอกให้เด็กรับใช้นำไปล้างเพราะตนเองจะเอาไปให้บิดาทาน เนวิตารีบร้อนทั้งจมกับความคิดตนเองจนไม่ได้สังเกตการพูดคุยซุบซิบที่ผิดปกติของเด็กรับใช้

พรุ่งนี้ไม่มีเรียนเห็นทีคืนนี้ต้องไปวัดให้เร็วกว่าทุกวัน เพื่อไปช่วยตรวจดูความเรียบร้อย แม้รู้สึกเครียดเมื่อไปที่นั่นแต่เธอคงหลีกหนีเรื่องนี้ไม่ได้

“แต่นี้ไปเนยคือลูกสาวของพ่อ อย่าคิดมากถ้าอยากให้แม่สบายใจก็ทำตัวสบายๆ เมื่อมาอยู่ด้วยกัน แม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

การมีแม่เพียงคนเดียวมาโดยตลอด อยู่ๆ ก็มีบิดาบุญธรรมกะทันหัน แม้จะไม่ชินในความเป็นพ่อลูกที่ท่านนายพลมอบให้แต่เนวิตาก็พยายามปรับตัวให้ได้ สองปีที่ผ่านมา เธอได้สัมผัสถึงความรักความเอาใจใส่ของพ่อบุญธรรมแล้ว เนวิตาบอกตนเองว่าสมควรจะดีใจที่โชคชะตาทำให้เธอได้เข้ามาอยู่ที่บ้านหลังใหญ่โตนี้

เพื่อรอใครบางคนกลับมา

เรื่องที่เข้ามาอยู่ที่สืบขจรเกียรติแม้ถูกมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรจากญาติของคุณหญิงเดือนฉายและพ่อบุญธรรม หนำซ้ำสองสัปดาห์ที่แล้วก็มีเรื่องราวใหญ่โตที่ทำเธอเครียดขึ้นมากกว่าเดิมหลายร้อยพันเท่า แต่เธอจะต้องผ่านมันไปให้ได้