บทที่ 1 ตอนที่ 1

“ขอแสดงความยินดีกับคู่บ่าวสาวด้วยครับ...นับว่าเป็นคู่รักแห่งปีที่ทุกท่านรอคอยกันเลยทีเดียว” พิธีกรบนเวทีกล่าวชื่นชมยินดีพร้อมๆ กับเสียงโห่ร้องด้วยความปิติในค่ำคืนแห่งความสุข

คืน...แห่งการเริ่มต้นชีวิตคู่ตามที่ได้วาดหวังเอาไว้ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ บรรยากาศครึกครื้นหรรษาทั้งดลตรีที่คอยขับกล่อมบรรเลง ทั้งคำอวยพรเซ็งแซ่ไม่ได้ขาดจากแขกเหรื่อที่ได้รับเชิญมาร่วมงาน

“คุณเหนื่อยหรือเปล่า...ผมจะพาไปพัก” เจ้าบ่าวหนุ่มหล่อดีกรีนักเรียนนอก ผู้ดำรงตำแหน่งรองประธานบริษัทขนส่งระหว่างประเทศโอบกอดเจ้าสาวในชุดสีเชมเปญฟูฟ่องด้วยความรักใคร่ พลางกระซิบถามหล่อนด้วยความเป็นห่วง

“นิดหน่อยค่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เกรงใจแขกในงาน ผู้หลักผู้ใหญ่ทั้งนั้น”

“ผมไม่สนหรอกว่าใครเป็นใคร แต่ถ้าเมียผมเป็นอะไรไปในวันแต่งงานผมไม่ยอมแน่ๆ”

“เมฆคะ...คุณก็พูดเกินไป” หล่อนยิ้มเขิน เจ้าบ่าวยังกอดประคองไม่ได้ห่างในขณะที่ทักทายพูดคุยกับบรรดาเพื่อนฝูงไปพลาง บางคนก็ส่งเครื่องดื่มให้ ทว่าเขาปฏิเสธไปทุกราย จึงถูก แซวอยู่ไม่ขาดปากว่าไม่ทันไรก็กลัวเมียเสียแล้ว

“มีเมียก็ต้องเกรงใจเมียสิวะ ไม่งั้นจะมีไว้ทำไม...จริงไหม” เขาตอบกลับกลั้วหัวเราะ หันมายิ้มตาหยีใส่ภรรยาซึ่งก้มหน้างุดซ่อนความอายในยามที่ถูกพาดพิงถึง อันที่จริงแล้วหล่อนไม่เคยบังคับขู่เข็ญหรือแสดงกิริยาก้าวร้าวไดๆ กับเขาเลย

“มีเมียแสนดีอย่างคุณจอม ถ้าเป็นข้า ข้าก็ยอมถูกนินทาวะ ใครจะว่ากลัวก็ช่าง เกรงใจก็ไม่เป็นไร ข้ายอมทุกอย่าง”

“ฮ่าๆ ๆ” เสียงหัวเราะร่วนของเพื่อนสนิทฝ่ายเจ้าบ่าวยิ่งทำให้หญิงสาวในอ้อมแขนของเขาอายม้วน หล่อนก้มหน้าไม่ยอมสบตาผู้ใด แต่ก็รู้สึกอบอุ่นปลอดภัยเพราะมีสามีอยู่ข้างๆ เสมอ

“เฮ้ย! พวกมึงพอแล้ว ปล่อยเจ้าบ่าวเจ้าสาวเขาไปดูแลแขกเหรื่อคนอื่นบ้าง นี่อะไร...ล้อมหน้าล้อมหลังอย่างกับจะตั้งวงเวียนเทียนอย่างนั้นแหละ” เพื่อนคนหนึ่งกล่าวขึ้น ทุกคนสรวนเสเฮฮากันตามประสาคนคุ้นเคยที่นานๆ จะได้มีโอกาสมารวมตัวพร้อมหน้าพร้อมตากันสักครั้ง

คู่บ่าวสาวยังคงอยู่คุยกับกลุ่มเพื่อนครู่ใหญ่ ก่อนจะปลีกตัวออกมาทักทายแขกในงานคนอื่นๆ ทุกคนที่มาแสดงความยินดีในพิธีมงคลสมรสครั้งนี้ต่างก็เห็นพ้องเป็นเสียงเดียวกันว่า ทั้งจอมเกล้าและเมฆีนั้นเป็นคู่ที่เหมาะสมกันอย่างยิ่ง ทั้งรูปร่างหน้าตา พื้นฐานครอบครัว ฐานะ ความรู้ และหน้าที่การงาน...

เหมือนกับว่าพวกเขาเกิดมาเพื่อเป็นคู่กันอย่างแท้จริง