ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ครินทร์ยิ้มพอใจกับคำตอบนั่นอย่างที่สุด

“แล้วชอบผมบ้างไหม”

คราวนี้วิรยาเงยหน้ามองเขาตาโต

“คุณมองผมตาโตแบบนี้ ทำให้ผมอยากจูบคุณไปทั้งตัวเลยที่รัก” พูดจบเขาก็ดันร่างเล็กลงไปนอนบนเตียงกว้าง โดยมีเขาตามติดไปคลอเคลีย ครินทร์จูบปากอิ่มอย่างเร่าร้อน กายเบื้องล่างก็ไม่ต่างกันเมื่อคนตัวโตจงใช้ให้ส่วนลำกายบดเบียดกับเนินสวยเหมือนจะบุกฝ่าอยู่หลายหนโดยไร้เครื่องป้องกัน

วิรยาที่กายร้อนรุ่มเพราะเพลิงสวาทยกมือดันอกแกร่ง ขณะที่เขากำลังมัวเมากับการฟัดเต้างามของเธอ

“ทำไม” เขาเงยหน้ามาถามเสียงกระเส่า แววตาเต็มไปด้วยความกระหายหิว

“เอ่อ...คุณครินทร์ต้อง...ต้อง...”

“ผมรู้แล้ว” ครินทร์ยอมตัดใจห่างจากร่างเล็กน่าหลงใหล เขาหันไปคว้าซองถุงยางอนามัยมาฉีกแล้วจัดการสวมป้องกัน ก่อนจะกลับมาที่ร่างเล็ก เขาจับเรียวขาสวยแยกกว้างแล้วโน้มหน้าลงไปจูบฟัดเนินสวย หยอกเย้าจนน้ำหวานเริ่มหลั่งไหล ท่อนเนื้อเหยียดขยายที่พร้อมซะยิ่งกว่าก็ถูกจับเข้ามาจดจ่อบ่อสวาทที่กำลังฉ่ำน้ำหวาน

ความหวาดกลัวกับขนาดที่ได้เห็นมาเต็มสองตาทำให้วิรยากระถดสะโพกหนีความยิ่งใหญ่นั่น แต่เสี้ยววินาทีก็ถูกดึงกลับมาด้วยมือใหญ่

“คุณครินทร์ คือฉัน...”

“เจ็บไม่นาน เชื่อผม” สิ้นเสียงแหบพร่าเขาก็กดความยิ่งใหญ่แทรกผ่านเยื่อบางเบาเข้าไปทีละนิดจนสุดทางรัก ก่อนโน้มตัวลงไปประกบปากจูบเบี่ยงเบนความสนใจของคนใต้ร่าง จนเมื่อลิ้นอุ่นนุ่มพลิ้วไหวตอบสนอง สะโพกแกร่งจึงเริ่มขยับ จากเนิบช้าในทีแรกก็เริ่มขยับเร็วและหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ จนพากันทะยานไปคว้าเส้นชัยแห่งความสุขสมครั้งแล้วครั้งเล่ากว่าบทสวาทจบลงพร้อมสุขล้นทะลัก พร้อมคำประกาศทิ้งท้ายของคนตัวโตที่บอกให้หญิงสาวอยู่ค้างกับเขาที่นี่ เพื่อที่พรุ่งนี้เขาจะได้เริ่มต้นสานสัมพันธ์ เมื่อเขาแน่ใจแล้วว่าเขาชอบเธอ

ทว่า...

เมื่อรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอคนที่ทำให้เขามีความสุขแทบทั่งคืนกลับหายไป ทิ้งไว้เพียงร่องรอยของความสุข

‘ไปไม่ลาสักคำ ไม่ติดใจกันเลยหรือไง’