ตอนที่สาม พนักงานน้องใหม่

ตกเย็นมาพนักงานหน้าฟรอนต์ของปายภูรินลักซัวรี่วินล่าเริ่มว่างจึงรวมตัวกับแม่บ้านและคนขับรถที่อยู่เคาน์เตอร์ไม่ไกลกันนักเพื่อสนทนาหัวข้อร้อนๆ ของแขกผู้เป็นปริศนาที่คาใจพนักงานที่พบเห็นและพูดปากต่อปากเป็นไฟลามทุ่งถึงที่มาที่ไปของเธอ

พนักงานที่รู้เรื่องและเห็นเหตุการณ์ต่างรวมตัวกันชุมนุมเล่าเรื่องอย่างออกรสได้ความว่าในคราแรกที่มาเช็กอินทุกคนจำภาพเธอได้ว่าเป็นแขกสาวที่รับมาจากสนามบินซึ่งเป็นที่จับตาเพราะผู้หญิงสวยที่มาเข้าพักเพียงลำพัง ใครก็จำเธอได้ว่าเป็นลูกค้าผู้สั่งอาหารรูมเซอร์วิสเยอะเวอร์วังเป็นประวัติการณ์ ในวันที่เช็กเอาท์เธอกลับไม่มีเงินจ่ายแต่กลับอ้างว่าเป็นคนสนิทของภูริน บอสใหญ่แห่งปายภูริน...

ตอนแรกพนักงานทุกคนไม่เชื่อว่ารู้จักกันจริงเพราะพอเจอกันเข้าจริงท่าทางบอสใหญ่ของตนนั้นห่างเหินกับคุณผู้หญิงคนสวยนี้อย่างเห็นได้ชัด แต่หลังจากไปคุยกันส่วนตัวท่าไหนไม่ทราบ คุณผู้ชายให้พนักงานเรียกฝ่ายบุคคลมาพาหญิงสาวคนนั้นไปอบรมเพื่อเตรียมเริ่มงานที่ปายภูรินในบ่ายวันนั้นเอง... พนักงานทุกคนมีความอยากรู้อยากเห็นอยู่ในตัวพยายามปะติดปะต่อว่าระหว่างผู้หญิงคนนี้กับเจ้านายเป็นอะไรกันแน่ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม พากันเดาว่าคงเป็นลูกค้าจอมแอบอ้างหวังเคลมเจ้านาย แต่เจ้านายไม่เล่นด้วยและแก้เผ็ดโดยการให้ทำงานใช้หนี้ที่ค้างบิลตอนเช็กเอาท์

แต่ความเชื่อของพนักงานก็ต้องถูกเปลี่ยนอีกครั้งเมื่อบอสใหญ่สั่งให้คนลากกระเป๋าของลูกค้านามว่าสุดที่รักไปไว้ห้องว่างอีกห้องหนึ่งในวิลล่าที่เขาพัก ถึงแม้จะมีคนแย้งว่าห้องพักพนักงานเต็มวิลล่าก็เต็มทุกหลังแต่ก็ใช่ว่าจะไร้ที่ซุกหัวนอน หอพักข้างนอกก็มีถมไป การที่บอสใหญ่ผู้ซึ่งโลกส่วนตัวสูงมากยอมให้สุดที่รักไปอยู่ร่วมชายคามันเลยทำให้คิดว่าเธอกับเขายังไงๆ กันอยู่ เพราะขนาดเข็มธีราที่พนักงานต่างคิดว่าเป็นคู่หมายของบอสยังพักแยกวิลล่ากันเลย...

“ฉันว่านะ ผู้หญิงคนนั้นกับบอสมีอะไรบางอย่างต่อกันแน่นอน ฉันจำสายตาที่คุณผู้หญิงคนนั้นมองบอสได้”

“แต่บอสบอกว่าไม่สนิท” อีกคนแย้งและยืนยันสิ่งที่ตัวเองเชื่อ “และฉันก็จำสายตาที่บอสมองผู้หญิงคนนั้นได้”

“ไม่สนิทแต่ให้ไปนอนวิลล่าเดียวกันนี่นะ ฉันสงสัยตรงนี้ล่ะ ว๊าย ตาเถร” ท้ายประโยคคนพูดที่สลับกันเล่ากับเพื่อนอย่างเมามันเงยหน้ามามองไทยมุงที่มาฟังเรื่องเมาท์หัวข้อใหญ่ประจำวันแล้วเห็นผู้เป็นเจ้านายกอดอกอยู่ในวงนอกสุด ยืนพยักหน้าฟังปะปนกับคนอื่นอย่างกลมกลืน ส่วนคนอื่นที่หันไปมองตามต่างหวาดผวาไปตามๆ กัน คนที่อยู่ใกล้ผู้เป็นเจ้านายที่สุดถึงกับแข้งขาอ่อนทรุดลงนั่งกับพื้นยกมือไหว้พร้อมกระโดดถอยหนีแทบไม่ทัน ไม่มีใครรู้เลยว่าเขามาตอนไหน

“คิดว่าไม่ได้คำตอบก็คงนอนไม่หลับกันสินะ” ภูรินเอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดที่มีเพียงเสียงจิ้งหรีดเรไรกับเสียงหอบหายใจของพนักงานบางคนที่ขี้ตกใจ

“ขอโทษค่ะคุณภู” ผู้ที่กล้าขอโทษที่สุดกลับเป็นแม่บ้านที่มายืนล้อมอยู่วงนอก ภูรินถอนหายใจแล้วป่าวประกาศด้วยเสียงเข้ม

“ผู้หญิงคนนั้นไม่มีเงินจ่ายค่าบิลที่ค้าง ผมเลยให้ทำงานชดใช้จนกว่าจะคุ้มค่าเสียหาย ที่ให้พักวิลล่าเดียวกับผมเพราะว่าไม่มีห้องว่างห้องอื่น เธอไม่ได้เป็นอะไรกับผมทั้งนั้น ถ้าจะให้ไปอยู่ข้างนอกก็เพิ่มภาระค่าใช้จ่ายเรื่องที่พักและการรับส่งเพิ่มเติมอีก พวกคุณมีอะไรสงสัยอีกไหม”

คำถามของเขาทำให้พนักงานเงียบกริบ... เขาก็ช่างถามมาได้ ใครจะกล้าเสี่ยงตายสงสัยกันล่ะ

“เอาเป็นว่ากระจ่าง เพราะฉะนั้นปฏิบัติกับเธอเหมือนเพื่อนร่วมงานปรกติ นับแต่ตอนนี้ไปเธอไม่ใช่ลูกค้าและไม่ใช่คนพิเศษของผมแต่เป็นพนักงานอีกคนของปายภูริน พอเธอทำงานได้ค่าแรงมาชดใช้ยอดค้างแล้ว เธอก็จะไป เข้าใจตรงกันนะครับ”

ทุกคนพยักหน้าหงึกๆ รู้ว่าเจ้านายนั้นหน้าตาหล่อเหลาชวนฝันอยู่หรอก แต่บทดุเขาก็ดุเอาเรื่อง แค่ที่เขาไม่ลงโทษเรื่องที่มายืนนินทาเขาอยู่ตรงนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

“คราวหลังถ้าเห็นตั้งวงเมาท์แบบลืมโลกแบบนี้อีก ผมจะให้ฝ่ายบุคคลออกใบเตือนนะครับ”

เขาบอกเรียบๆ แล้วก็เดินออกไป... ทุกสายตาต่างมองหน้ากันคิดพร้อมๆ กันในใจ ก็ว่าอยู่แล้วคุณภูออกจะโหดขนาดนี้ เขาจะปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้ยังไงกัน

พอเขาไปวงสนทนาก็สลายตัวทันที ไม่มีใครอาจหาญทำความผิดซ้ำสองอีกสักคน

แต่ก็นั่นล่ะแม้เจ้านายจะบอกให้กระจ่างใจ แต่ทุกสายตาก็ยังคอยจดจ้องอยู่เสมอ ผู้หญิงคนนั้นออกจะสวยและดูท่าทางเหมือนรู้จักกันดีกับเจ้านายของพวกเขา หากแต่ภูรินกลับทำท่าทีเมินเฉยใส่เธอและอารมณ์เสียหน้าบึ้งกว่าปรกติหลังจากที่เจอสุดที่รัก แล้วอย่างนี้จะไม่ให้แคลงใจเรื่องความสัมพันธ์นี้และคอยจับตาได้อย่างไรกัน...