อ่านใจ

ตอนที่ 2

อ่านใจ

“ส่งกระเป๋ามานี่”

เมฆาส่งคนรถให้ไปรับพลอยดาวที่บ้าน เพราะตามสัญญาคืนนี้เธอจะต้องมาอยู่ที่ไร่ของเขาทำหน้าที่ภรรยา

“ที่ในสัญญาบอกว่าทำหน้าที่เมียมันหมายถึงอะไรบ้างคะ”

พลอยดาวถามรายละเอียดเพราะจากที่เธออ่านสัญญาเข้าใจเพียงแค่ว่าเธอคงแค่นอนกับเขา ทำหน้าที่บำเรอความสุขให้เขาบนเตียงเท่านั้นแต่เมื่อเข้ามาอยู่ในบ้านมันทำให้เธออยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้

“ถ้าเธอหมายถึงเรื่องบนเตียงก็คงแบบเมียทั่วไปแต่ถ้าจะบริการพิเศษให้มากกว่าก็จะถือว่าเป็นการตอบแทนบุญคุณผมแล้วกันที่ไม่เคยคิดดอกเบี้ยลุงกับป้าคุณ ส่วนเรื่องอื่นคุณก็ทำตามแบบแม่บ้านดูแลทำความสะอาดทำกับข้าวแต่อย่าลืมว่าในสัญญาบอกไว้แล้วว่าคุณไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่ายในชีวิตของผม คนข้างนอกจะรู้แค่เพียงว่าคุณเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะผู้หญิงของผมที่มีหน้าที่บริการความสุขบนเตียงเท่านั้น”

หญิงสาวแอบถอนหายใจให้กับคำตอบ พลอยดาวไม่เข้าใจเหมือนกันว่าในเมื่อเมฆาอยากได้เธอมาเป็นเมียทำไมเขาถึงชอบพูดจาแบบนี้ใส่ ทำเหมือนกับรังเกียจไม่ชอบหน้าเธออย่างนั้นทั้งที่เธอไม่ได้เป็นคนขอร้องให้เขารับเธอเข้ามาทำแบบนี้

“ห้องนี้เป็นห้องนอนของผม เราจะอยู่กันที่ห้องนี้จนครบ 3 ปีตามกำหนดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะนอนที่นี่ทุกคืนแต่ตัวคุณเองก็ต้องอาบน้ำแต่งตัวทำตัวให้สะอาดสมกับค่าตัวที่ผมไปแลกมา คอยนอนรอเพื่อทำหน้าที่เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืนไหนผมถึงจะขึ้นมานอนที่นี่ให้คุณปรนเปรอความสุขให้”

เมฆาพูดจบเขาก็แอบมองหญิงสาวผ่านกระจก โต๊ะเครื่องแป้ง เขาอยากรู้เหมือนกันว่าเธอกำลังรู้สึกอย่างไรกับการเข้ามาอยู่ในบ้านเขาเป็นครั้งแรกในวันนี้และเจอเขาพูดจาไม่ดีใส่ ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการที่จะเป็นแบบนี้แต่เขาเองแค่มีเพียงความต้องการเหมือนผู้ชายทั่วไปแต่เไม่ต้องการความผูกมัด ความเจ็บปวดกับเรื่องราวในอดีตทำให้เขาเลือกที่จะไม่รักใครเพราะเมื่อวันหนึ่งเมื่อมีสิ่งใดมาพรากคนที่เขารักให้ออกไปนอกกายมันทำให้เขาเจ็บปวดและเขาจะไม่มีวันกลับไปรู้สึกแบบนั้นอีก

“บ้านไม้หลังเล็กที่อยู่กลางไร่ ผมขอสั่งห้ามไม่ให้คุณเข้าไปเพราะมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของผม”

ชายหนุ่มชี้ไปที่นอกหน้าต่างที่อยู่ตรงกับบ้านหลังเล็กที่เป็นไม้สักแท้ทั้งหลังถูกออกแบบให้ดูทันสมัยตั้งอยู่ ใจกลางของไร่อยู่ห่างจากบ้านหลังนี้พอสมควร

“จำไว้นะว่าคุณเป็นคนตัดสินใจยอมตกลงเอง”

เมฆาหันมาย้ำกับอีกฝ่ายเพราะเขาไม่อยากให้เธอมารู้สึกเสียใจทีหลังกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขาทุกอย่างจะเป็นแค่สิ่งชั่วคราวเป็นเพียงแค่ความสุขทางกายไม่มีความสัมพันธ์ทางใจเกิดขึ้นทั้งนั้น

“จำได้แน่นอนค่ะ พลอยจำทุกอย่างในสัญญาได้ ทุกคำแล้วก็เฝ้ารอนับวันให้มันผ่าน 3 ปีไปเร็วๆ”

หญิงสาวตอบตามความรู้สึกสำหรับเธอแล้วเวลา 3 ปีที่เธอต้องทนทุกข์ทรมานอยู่ที่นี่มันคือช่วงเวลาที่เธอจะได้ตอบแทนพระคุณคนที่เธอรักและเมื่อถึงเวลานั้นก็จะได้ไปเริ่มต้นชีวิตใหม่เธอจะทำงานสุจริตหาเงินให้ได้มากที่สุดเพื่อให้ลุงกับป้าได้มีชีวิตที่ดีกว่านี้

“ผมจะออกไปทำงานที่ไร่ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็ลงไปหาได้เองที่ข้างล่างเพราะบ้านหลังนี้ไม่มีแม่บ้านประจำนานๆทีผมถึงจะจ้างคนมาดูแล คุณอยู่ที่นี่นอกจากหน้าที่เมียบนเตียงก็ทำหน้าที่แม่บ้านไปด้วยก็แล้วกัน”

เจ้าของไร่สองมือล้วงกระเป๋าเดินออกจากห้องนอนไป ทิ้งให้คนตัวเล็กอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยเพียงแค่คนเดียว

พลอยดาวมองไปรอบตัวห้องนอนของเขามันช่างใหญ่โตเหลือเกินจนหญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่าห้องนอนของเมฆาใหญ่เกือบครึ่งนึงของบ้านที่ลุงกับป้าอยู่เสียอีกรอบตัวที่ไม่คุ้นเคยมันทำให้เธอรู้สึกเหงาอ้างว้างแต่เมื่อเธอหยิบรูปลุงกับป้าขึ้นมาดู มันก็ทำให้เธอได้รู้จักกับคำว่ากำลังใจ เธอจะอดทนอยู่ที่นี่ให้ครบเพื่อคนที่เธอรัก

สาวน้อยจัดของเข้าไว้ในตู้ที่เมฆาบอกไว้ว่าเป็นตู้พิเศษเฉพาะสำหรับเธอ ความอ่อนล้าและหมดแรงจากการใช้ความคิดมาตลอดทั้งวันทำให้เธอล้มตัวลงนอนและเผลอหลับไปมารู้สึกตัวอีกทีก็ในช่วงใกล้จะมืดแล้ว

พลอยดาวเดินลงไปในครัวท้องที่ร้องบอกให้รู้ว่ากำลังหิวทำให้เธอตัดสินใจที่จะหาอะไรในครัวทำกับข้าวเองและคิดว่าก็คงต้องทำเผื่อเขาไว้เพราะเขาบอกให้เธอทำหน้าที่แม่บ้านด้วย

พระอาทิตย์ตกดินไปนานแล้วแต่เขาก็ยังไม่กลับมาพลอยดาวตัดสินใจที่จะกินข้าวเย็นโดยที่ไม่รอเขาเพราะเธอคิดว่าอีกไม่กี่นาทีเธอคงจะได้ทำหน้าที่สำคัญนั่นคือหน้าที่เป็นเมียบำเรอความสุขให้กับเขาบนเตียง

สาวน้อยในชุดนอนที่ดีที่สุดที่เธอมีนอนมือก่ายหน้าผากมองขึ้นไปบนเพดานด้วยหัวใจที่ล่องลอย เธอกำลังเฝ้ารอฟังเสียงว่าผู้ชายที่จะได้เป็นสามีของเธอในคืนนี้จะกลับมาเมื่อไหร่ เธอพร้อมแล้วที่จะทำหน้าที่ถึงแม้จิตใจมันจะเจ็บปวดก็ตาม นาฬิกาหมุนไปเรื่อยๆอย่างไม่รู้จักเหนื่อยแต่ก็ยังไม่มีเสียงของการกลับมาของใคร หลายครั้งที่พลอยดาวลุกออกไปมองที่นอกหน้าต่างมองไปยังเรือนไม้หลังเล็กและเธอก็พบว่ามันยังเปิดไฟอยู่โดยมีรถของเขาจอดอยู่ที่นั่น

“คุณเล่นอะไรของคุณเนี่ย”

จากที่หญิงสาวคิดว่าเขาคงจะรีบกลับมาที่บ้านเพื่อจัดการกับตัวเธอให้สมกับหนี้มูลค่าเกือบ 1 ล้านบาทที่เขาไปแลกมาแต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้เที่ยงคืนกว่าแล้วเขาก็ยังคงน่าจะอยู่ที่เรือนไม้หลังเล็ก มันทำให้คนรอคอยยิ่งว้าวุ่นใจเพราะเธอไม่รู้ว่าแท้ที่จริงแล้วเขาต้องการอะไรถึงได้ยื่นข้อเสนอแบบนี้โดยที่ตอนนี้เขามีสิทธิ์จะทำอะไรกับตัวเธอก็ได้แต่เขาก็ไม่แม้แต่จะกลับมา