บทที่ 4

หลังจากจบการรับประทานอาหาร แมทธิวกับคู่ขาก็พากันควงแขนออกไปทิ้งให้เพียงตะวันกับไมล์ได้มีโอกาสอยู่ด้วยกันสองต่อสองชายหนุ่มจึงเชิญว่าที่คู่หมั้นในอนาคตออกมาเดินเล่นถ่ายรูปเก็บภาพบรรยากาศ เหมือนทุกครั้งที่หญิงสาวชอบทำนั่นก็คือถ่ายรูปเก็บเอาภาพความทรงจำของสถานที่ต่างๆ เอาไว้ดูยามคิดถึง ซึ่งฝีมือการถ่ายภาพของเธอนั้นก็ไม่เป็นสองรองใครอีกทั้งยังมีพรสวรรค์พิเศษในการถ่ายทำให้รูปแต่ละรูปนั้นออกมาสวยงามราวกับภาพวาดก็ไม่ปาน

“คุณชอบที่นี่รึเปล่าครับตะวัน” ไมล์ถามขึ้นจากด้านหลัง ในใจภาวนาให้เธอชอบที่นี่ เพราะเขาคิดเอาไว้ว่าจะขอเธอแต่งงานที่นี่ แต่เวลานี้คงไม่เหมาะเท่าไหร่ คงต้องรอให้เธอกับพี่ชายของเขารู้จักกันให้มากกว่านี้ และเมื่อเวลานั้นมาถึงเมื่อไหร่ ชีวิตของเขาคงไม่ต้องการอะไรไปมากกว่า ขอแค่มีผู้หญิงตรงหน้าคนนี้อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า

เขาได้พบกับเธอตอนที่เดินทางไปฝังเข็มที่ประเทศไทยเมื่อสองปีก่อน ภาพของหญิงสาวที่ตัดสินใจเอาชีวิตไปเสี่ยงอันตรายวิ่งเข้าไปอุ้มลูกแมวตัวน้อยที่กำลังจะถูกรถชนบาดเจ็บกลางถนนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจของเขามาจนถึงวันนี้ นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไปแอบดูเธออยู่บ่อยๆ ก่อนรวบรวมความกล้าเดินเข้าไปหาและขอเป็นเพื่อนกับเธอซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้รังเกียจหรือบอกปัด ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้นคำว่าเพื่อนจึงได้ค่อยๆ ขยับมากลายเป็นคนรัก ซึ่งก็เมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง

ทางด้านเพียงตะวันเองก็รู้สึกกับคนรักมากเช่นกัน เพราะเขาน่ารักและไม่เคยทำอะไรเธอไม่สบายใจเลยสักครั้งนับตั้งแต่วันที่เธอยอมเปิดใจให้ ไมล์ให้เกียรติเธอดีทุกอย่าง เขาไม่เคยบังคับเธอถึงความสัมพันธ์ไม่ว่าจะรูปแบบไหน นั่นทำให้เธอตัดสินใจตอบตกลงทันทีที่เขาขอให้เธอเดินทางมาที่นี่ด้วยกันเพื่อทำความรู้จักกับพี่ชายของเขา หากแต่เหมือนว่ามีบางสิ่งทำให้รู้สึกว่าพี่ชายของคนรักของเธอนั้นดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบเธอสักเท่าไหร่

“ว่ายังไงครับตะวัน คุณยังไม่ตอบคำถามของผมเลยนะครับว่าชอบที่นี่รึเปล่า” คำถามของคนรักหนุ่มที่กลับมาดังขึ้นอีกครั้งทำให้เพียงตะวันต้องรีบพยักหน้ารับพร้อมเอ่ยตอบ

“ชอบสิคะชอบมากด้วยตะวันรู้สึกเหมือนเคยมาที่นี่...”

“นั่นอาจหมายถึงความทรงจำที่หายไปของคุณก็ได้นะครับ บางทีไม่แน่คุณอาจจะเคยมาที่นี่แล้วบังเอิญพบกับใครสักคนก็ได้ และถ้าเกิดมันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ ผมคงต้องเสียใจมากแน่ๆ” ไมล์ตัดพ้อขึ้นก่อนจะลอบมองดวงตาคู่สวยอยู่ชั่วครู่หนึ่ง เขารู้เรื่องนี้ก็ตอนที่อาสาพาคนรักไปหาหมอถึงได้รู้ความจริงที่น่าตกใจเข้าว่าเธอนั้นถูกรถชนก่อนที่ความทรงจำบางส่วนนั้นจะหายไป เธอจดจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงก่อนที่จะได้พบเขาไม่ได้เลยแม้แต่เรื่องเดียว จะจำได้ก็แค่ชื่อของตัวเธอเองเท่านั้น

“อย่าพูดแบบนั้นสิคะไมล์ ต่อให้ความทรงจำที่หายไปของตะวันกลับมาจริงๆ ฉันก็ยังรักคุณค่ะ ต่อให้วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่มีวันลืมคุณแน่นอนค่ะ ตะวันว่าเราเลิกพูดถึงเรื่องนั้นกันเถอะนะคะ” หญิงสาวตัดบทก่อนจะเอื้อมมือไปกุมมือหนาเอาไว้แน่นเพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจ ว่าทุกๆ คำพูดของเธอนั้นเป็นความจริงที่ออกมาจากใจ

“ก็ได้ครับ ไม่พูดแล้วก็ได้” ไมล์รับคำพร้อมรอยยิ้มก่อนจะอาสาพาหญิงสาวเดินชมโรงแรมของพี่ชายของตัวเองต่อไป ขอแค่ได้เห็นเพียงตะวันคนนี้มีความสุข แค่นั้นชายหนุ่มก็พอใจมากแล้ว เธอคือคนที่นำความสุขที่ห่างหายไปนานจากชีวิตเขา ให้กลับมามีสีสันได้อีกครั้ง

หากขอพรได้สักข้อ...

เขาคงจะขอให้มีเวลามากกว่านี้ เพื่อที่จะได้อยู่กับเธอไปอีกนาน แต่เพราะหลายโรคร้ายที่รุมเร้าทำให้เจ้าตัวรู้ดีแก่ใจว่าคงอีกไม่นานแล้วที่เขาจะมีโอกาสได้อยู่เฝ้าดูรอยยิ้มของเพียงตะวันของเขา แต่อย่างน้อยๆ แค่ได้เขาได้มีโอกาสเกิดมาพบกับเธอ....

เพียงเท่านั้น...มันก็เพียงพอแล้วสำหรับคนใกล้ตายอย่างเขา