ตอนที่ 4 อดีตที่ไม่น่าจดจำ

ตอนที่ 4

อดีตที่ไม่น่าจดจำ

วันนี้น้ำหนึ่งปิดร้านอาหาร 1 วัน เนื่องจากว่ามีลูกค้าประจำนำผ้ามาให้เธอซักรีดเป็นจำนวนมาก และนำผ้ามาให้แบบกะทันหันทำให้เธอนั้นจำเป็นต้องปิดร้านเพราะไม่อย่างนั้นก็คงจะทำไม่ทัน

หญิงสาวใช้เวลาทั้งวันไปกับการซักผ้าและรีดผ้าเกือบสามร้อยตัว ในขณะที่เธอกำลังทำงานของตัวเองจนหัวหมุน เสียงกริ่งหน้าประตูก็ดังขึ้น

“ภูผาชะโงกดูสิลูกว่าใครมา”

น้ำหนึ่งเอ่ยบอกกับลูกชายที่กำลังนอนกลิ้งอยู่บนพื้น เด็กชายหยัดตัวลุกขึ้นก่อนที่เขาจะเดินไปดูที่ประตู

“ลุงนุ!”

หญิงสาววางเตารีดลงบนแท่น รีบเดินมาหน้าบ้านพร้อมกับลูกกุญแจ

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมเสื้อเชิ้ตอย่างเป็นทางการ เขาดูดีตั้งแต่หัวจรดเท้า มือทั้งสองข้างถือถุงที่ซื้อมาจาก ซุปเปอร์มาเก็ต

“จะมาทำไมไม่บอกล่ะพี่นุ”

“ถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”

ชายหนุ่มเอ่ยยิ้มๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้ามาด้านใน วางถุงทั้งหมดลงบนพื้นและอุ้มหลานชายตัวน้อยชูเหนือหัว เสียงหัวเราะดังไปทั่วทั้งบริเวณ เด็กชายตัวน้อยมีความสุขมากที่คุณลุงสุดที่รักของเขาเดินทางมาเยี่ยมพร้อมกับขนมและของเล่นมากมาย

“ทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ”

“ก็วันนี้พี่หยุด พี่นึกขึ้นได้ว่าไม่ได้มาหาเรากับหลานนานแล้ว ก็เลยรีบขับรถมา”

“เกรงใจ จากกรุงเทพฯมานี่ก็ไม่ใช่ใกล้ๆ”

“ไม่เห็นจะไกลเลย แค่กรุงเทพฯกับปทุมธานี ไกลตรงไหนล่ะ”

ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกลำบากอะไร เขาเป็นห่วงน้องสาวกับหลานชาย จึงได้แวะเวียนมาดู

“แล้วซื้ออะไรมาเยอะแยะ”

น้ำหนึ่งชะโงกหน้ามองในถุง ก่อนจะเห็นว่ามีทั้งขนมและของเล่นมากมาย

“ขนมที่ซื้อมาให้คราวที่แล้วยังไม่หมดเลย”

“อะไรกัน พี่มาครั้งสุดท้ายเมื่อสองเดือนก่อน หนึ่งไม่ให้ลูกกินขนมบ้างเลยหรือไง”

“ก็ให้กิน แต่ก็ไม่ได้ให้กินบ่อยไง”

หญิงสาวอธิบายว่าขนมที่ชายหนุ่มซื้อให้มันไม่มีประโยชน์กับเด็ก เธออนุญาตให้ลูกชายกินได้ แต่ต้องอยู่ในปริมาณที่เหมาะสมไม่มากจนเกินไป ด้วยเหตุผลนี้เลยทำให้ขนมที่ภาณุซื้อให้เมื่อคราวที่แล้วยังเหลืออยู่หลายห่อ

“ไว้คราวหลังพี่จะซื้อขนมที่มีประโยชน์กว่านี้มาก็แล้วกันนะ พี่ไม่เคยมีลูก ไม่รู้หรอกว่าเด็กเขาควรจะกินอะไรบ้าง”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่พี่นุเป็นห่วงหลานแค่นี้หนึ่งก็ซึ้งใจแล้ว”

“แล้วเป็นยังไงบ้างล่ะเรา ทำงานเสร็จหรือยัง”

หญิงสาวส่ายหน้า แววตาอ่อนล้ามองไปยังผ้าที่แขวนอยู่บนราว เธอยังรีดไม่เสร็จเรียบร้อย ยังเหลืออีกหลายสิบตัว

“ก็คงอีกสักประมาณครึ่งชั่วโมงถึงจะเสร็จ พี่นุจะพักผ่อนก่อนก็ได้นะ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวพี่นอนเล่นกับหลานตรงนี้ เสร็จแล้วเดี๋ยวไปกินข้าวข้างนอกกัน จะได้พาไอ้ตัวเล็กไปเดินห้างด้วย”

หญิงสาวพยักหน้า วันๆเธอทำแต่งานแทบจะไม่ได้พาลูกชายไปไหนเลย เธอเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาหาเงินโดยลืมไปว่าบางทีเด็กๆเขาก็ยังออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง

ภาณุเป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกัน อายุมากกว่าเธอ 6 ปี เป็นลูกชายของลุงซึ่งเป็นพี่ชายของแม่เธออีกทีด้วยความที่ถูกเลี้ยงมาด้วยกันเลยทำให้เธอกับเขาสนิทสนมกันมากจนแทบจะเป็นพี่น้องแท้ๆกันเลยด้วยซ้ำ

หญิงสาวยังจำได้ดี ช่วงที่เธอท้องแรกๆก็มีภาณุมาคอยดูแลคอยรับส่งไปโรงพยาบาล หากไม่ได้เขาเธอก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะผ่านช่วงเวลานั้นมาได้ยังไง เธอไม่มีพ่อ ไม่มีแม่ ทั้งสองคนทิ้งเธอไปสวรรค์หมดแล้ว เธอจึงอยู่เพียงลำพังมาตั้งแต่ตอนเรียนปีสอง

น้ำหนึ่งตั้งหน้าตั้งตารีดผ้า จากเดิมที่คิดว่าจะใช้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงก็ปาไปเกือบชั่วโมง หลังจากเสร็จเรียบร้อยหญิงสาวก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว นำเสื้อผ้าทั้งหมดขึ้นรถเพื่อแวะไปส่งให้ลูกค้าที่บ้านก่อน หลังจากนั้นภาณุและน้ำหนึ่งก็พาน้องภูผาเดินทางมาที่ห้างสรรพสินค้า

เด็กชายตื่นเต้นและมีความสุขเป็นอย่างมาก เขาขอผู้เป็นแม่เล่นเครื่องเล่น ซึ่งน้ำหนึ่งก็ไม่ได้ว่าอะไร อนุญาตให้ลูกชายเล่นสนุก 1 วัน

ในขณะที่น้องภูผากำลังเล่นอยู่ในบ่อบอล ภาณุและน้ำหนึ่งก็นั่งรออยู่ข้างหน้าพร้อมกับคอยดู ความปลอดภัยให้เด็กน้อยไปด้วย

“น้องภูผากำลังน่ารักเลยนะ”จู่ๆภาณุก็เอ่ยขึ้นมา

“น่ารักมาก พูดเก่งด้วยนะพี่นุ”

“บางทีพี่ก็อดคิดไม่ได้นะ ถ้าสมมุติว่าวันนึง เมียพี่พาลูกหนีไปแบบนี้ พี่จะรู้สึกยังไง”

หญิงสาวชะงักเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าภาณุกำลังจะพูดอะไร

“อย่าพูดถึงเขาเลย”

“จะไม่ให้พี่พูดได้ยังไง ภูผาก็เป็นลูกเขาเหมือนกันนะ หนึ่งจะกีดกันไม่ให้พ่อลูกเจอกันไม่ได้”

“ทำไมจะไม่ได้ หนึ่งก็ทำสำเร็จมาตั้งหลายปีแล้ว”

ภาณุถอนหายใจ เขารู้เรื่องราวของธันวาและน้ำหนึ่งเป็นอย่างดี ที่สำคัญเขาเห็นใจทั้งสองฝ่าย ธันวาไม่ได้ทำอะไรผิด เขารู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนั้นรักน้องสาวของเขาจากใจจริง แต่ความกตัญญูที่ค้ำคอเลยทำให้เขาไม่มีทางเลือกมากนัก

“ธันวาเขาผิดอะไร ทำไมเขาถึงไม่มีสิทธิ์ได้รับรู้ว่าลูกของเขาเกิดมาแล้ว”

คำถามของภาณุทำให้น้ำหนึ่งสะอึก เธอไม่สามารถตอบได้ เพราะลึกๆเธอรู้ดีว่าธันวาไม่ได้ผิดอะไรเลย เพียงแต่เธอไม่อยากนึกถึงเขาให้รู้สึกเจ็บปวดใจไปมากกว่านี้

ในอดีตเธอกับเขารักกันมาก ในวันที่เธอสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่การที่ได้มีธันวาเดินเข้ามาในชีวิตทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตของเธอนั้นมีแสงสว่างอีกครั้ง น้ำหนึ่งเคยคิดว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีมากที่สุด ธันวาเป็นผู้ชายที่ดี อ่อนโยน เข้าใจเธอมากที่สุด เขากับเธอไม่เคยทะเลาะเบาะแว้ง และเขาก็ไม่เคยทำให้เธอเสียใจหรือเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว เขาทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉา จนเธอนั้นไม่ได้เอะใจมาก่อนเลยว่าจุดจบของความรักในครั้งนี้มันจะร้ายแรงขนาดไหน

ธันวาเป็นคนดี แต่น่าเสียดายที่ครอบครัวของเขาไม่สนับสนุนความรักของเธอกับเขา แม่ของเขาเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียง เป็นคนที่เข้มงวดและแน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ยินยอมที่จะให้ธันวาคมหากับผู้หญิงต่างชนชั้น

ในตอนนั้นทั้งเธอและธันวาถูกบีบทุกทาง จนในที่สุดก็ต้องจำใจปล่อยมือกัน ทั้งที่ยังรักกันมาก นึกถึงตรงนี้แล้วน้ำหนึ่งก็รู้สึกเจ็บปวด เธออุตส่าห์เจอความรักดีๆแล้วแท้ๆ แต่กลับมีอุปสรรคชิ้นใหญ่ที่ทำให้เธอกับเขาต้องจบความสัมพันธ์อย่างน่าเสียดาย