ตอนที่6 สะกดรอยรัก 

เช้าตรู่ 

ด้วยความที่เสื้อผ้าที่สวมใส่มาถูกดึงจนขาดวิ่นหมดดังนั้นผู้ชายหน้าหล่อนิสัยดิบเถื่อนที่ขืนใจฉันจึงต้องหาเสื้อเชิ้ตตัวยาวขนาดพอดีขาอ่อนมาให้ฉันยืมใส่  

“อย่าคิดว่าทำดีกับฉันแล้วฉันจะให้อภัยคุณมันก็ไม่ต่างอะไรกับ ตาเฒ่าหัวหูคนหนึ่งแค่มีหน้าตาหล่อก็แค่นั้น” 

มือเรียวกอดกระชับลำตัวพลางก่นด่าด้วยวาจาดุร้ายใส่ชายหนุ่มวัย35 ด้วยแววตากริ้วโกรธทำเอาร่างหนาล้ำชะงักพลางหัวเราะมอง 

วารินทร์อย่างชอบใจ 

“นี่เธอด่าฉันหรอ” 

“ใช่สิ ไม่ให้ด่าคุณแล้วจะไปด่าใครละ?” 

เด็กสาวปากคอเราะร้ายคนนี้ทำให้ผมประหลาดใจไม่น้อยเธอทำอย่างกับว่าผมไปลากตัวเธอมาข่มขืนไงอย่างงั้นละ  

ร่างหนาลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้วารินทร์พลางใช้สายตามองสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า  

“แล้วเธอละ อายุแค่นี้ก็วิ่งแจ้นมาขายตัวให้ฉันแบบนี้ต้องเรียกอะไรกันน่า” 

ได้เวลาที่ราเชนทร์จะแสดงฝีปากใส่วารินทร์ทว่าเมื่อเธอจะเอ่ยปากสวนกลับ เสียงมือถือตรงหัวเตียงของราเชนทร์ก็ดังขึ้นชายหนุ่มร่างสูงแผงอกกำยำ เดินไปหยิบพลางกดรับสาย  

“คุณราเชนทร์คะนิ้งต้องขอโทษแทนน้องฟางด้วยนะคะที่ไม่ได้ไปดูแลคุณเพราะเกิดอุบัติเหตุกับน้องเขานิดหน่อยคะนิ้งขอโทษจริงๆนะคะ” สิ้นเสียงแววหวานจากปลายสายดวงตาคู่คมเหลียวมามองวารินทร์ที่กำลังยืนกอดกระชับลำตัวมองเขาอยู่  

“อือไม่เป็นไร” 

มือหนากดวางสายพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่หากผู้หญิงที่จะมาบำเรอเขามาไม่ได้แล้วที่ยืนทำหน้างอนอยู่นี่คือใคร... 

“อย่าบอกนะว่า เธอ......”  

มือหนายกขึ้นกุมขมับมันคือความผิดพลาดครั้งใหญ่ของเขาที่ดันไปขืนใจเด็กสาวตรงหน้าเข้า... 

ราเชนทร์ยืนคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจชดใช้ความสาวที่เธอต้องสูญเสียให้แก่เขาเมื่อคืนก็ด้วยเงิน 1แสนบาทที่เตรียมไว้จ่ายค่าตัวคนที่ไม่ได้มาเมือคืน  

เช็คเงินสดที่ถูกระบุจำนวนเงินและลายเซ็นถูกยื่นให้แก่วารินทร์ ทว่าความชื่นชอบในหัวใจของชายหนุ่มยังมีอยู่ไม่คลาย 

“หากเธอยินยอมมาเป็นผู้หญิงของฉันๆจะให้เงินเธอเยอะกว่านี้ สนใจไหม” น้ำเสียหนายื่นข้อเสนอ ทว่ามีหรอที่วารินทร์จะยอม  

“หนิคุณ พรากผู้เยาว์แล้วยังจะมายื่นข้อเสนอทุเรศๆแบบนี้กับฉันอีกเหรอ ฝันไปเหอะ ...” 

ฉันมองดูผู้ชายร่างหนาตรงหน้า ซึ่งกำลังยื่นเช็คในมือให้หากฉันไม่รับไว้ก็ก็จะเป็นการเสียตัวฟรีๆเพราะงั้น เอาก็ได้... 

อย่างน้อยเงินนี้ก็น่าจะพอจ่ายค่าบ้านและต่อยอดเป็นค่าเรียนมหาลัยได้อย่างไม่ลำบาก...ละมั่ง... 

“ขอบคุณหวังว่าจะไม่ต้องเจอคุณอีก” หญิงสาวเอ่ยพลางดึง เช็คจากมือแกร่งของชายหนุ่มก่อนจะรีบเดินไปเก็บข้าวของ แล้วออกไปจากห้องทันที 

‘ขืนอยู่ต่อหากเขาเปลี่ยนใจเอาเงินคืนก็แย่สิ’ 

ราเชนทร์กระตุกยิ้มมุมปากมองวารินทร์เดินออกจากห้องไป เมื่อคล้อยหลังเธอเขาก็ส่งสายตาให้ลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าประตูให้ตามไปส่งวารินทร์ 

ผู้หญิงแบบนี้ มีด้วยแฮะ  

ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มพลางเดินเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำชำระคราบไคลตามเรือนกายอยากที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตื่นนอน 

“พวกพี่จะตามฉันมาทำไมฉันกลับเองได้”  

วารินทร์หันไปไล่ลูกน้องสองคนของราเชนทร์ที่เดินตามหลังเธอมาจนคนอื่นแอบมองราวกับว่าเธอเป็นลูกสาวมาเฟียยังไงอย่างงั้น 

“ขอร้องละพวกพี่กลับไปเถอะนะ ฉันกลับเองได้” หญิงสาวหันมาวิงวอน ครั่นสบโอกาสก็รีบวิ่งแจ้นไปขึ้นแท็กซี่ที่ขับมาจอดหน้าประตูโรงแรมแล้วขับออกไป 

“รีบไปเลยพี่” 

วารินทร์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากหนีรอดจากสองหนุ่ม บอดี้การ์ดของผู้ชายดิบเถื่อนที่ขืนใจเธอได้ 

ไม่คิดเลยว่าเธอจะต้องมาเจอกับอะไรที่สุดเหวี่ยงขนาดนี้ อีกทั้งยังต้องมาพลีกายให้ชายโฉดเพราะอิเจ๊แป๋วคนเดียวเลย พูดแล้วก็เจ็บใจนักเชียว อย่าให้เจอนะเจ๊แป๋ว!  

วารินทร์ขบคิดอย่างเจ็บแค้นที่โดนเจ๊แป๋วหลอกให้ไปขายตัวให้ใครที่ไหนก็ไม่รู้แม้ว่าเธอจะเงินมาก็ตาม แต่เมื่อไตรตรองดูแล้วมันไม่คุ้มกันเลยแม้แต่น้อย 

“จะลงที่ไหนหนู”  

ลุงขับแท็กซี่หันมาถามเมื่อนั่งรถมานานแล้วแต่หญิงสาวก็ยังนั่งเงียบไม่บอกจุดหมายปลายทาง วารินทร์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตัดสินใจไปเบิกเงินที่ธนาคารก่อนและให้ลุงแท็กซี่ขับมาส่งที่บ้านต่อ 

@บ้านวารินทร์ 

“ลูกสาวคนดีของพี่หายไปค่อนคืนละนะทำไมป่านนี้ยังไม่กลับมาอีก คงไม่ได้ไปนอนกกกับผู้ชายอยู่หรอกนะ” โสมระดาเอ่ยใส่ไฟกับสามีเพื่อให้วัณลพโกรธและลงโทษวารินทร์อย่างสาสม  

มือหนากำแน่นครั้นถูกเป่าหูบ่อยๆก็เริ่มจะ ทนไม่ไหว .... 

“พ่อหนูกลับมาแล้วจ้ะ”  

น้ำเสียงหวานของวารินทร์เอ่ยขึ้นขณะที่เธอกำลังเดินยิ้มแป้นเข้าประตูบ้านมาด้วยความที่ช่วงเวลานั้นวัณลพกำลังโกรธจึงเดินไปหยิบไม้เพื่อจะมาตีวารินทร์ท่ามกลางรอยยิ้มสะใจของโสมระดาแม่เลี้ยงใจร้าย 

“แกหายไปไหนมาทั้งคืน” สิ้นเสียงเข้มมือหนาก็ยกไม้ขึ้นเพื่อจะฟาดวารินทร์  

ทว่าวารินทร์กลัวจนร้องไห้ออกมา รีบนั่งลงกอดขาพ่อ 

“หนูไม่ได้ไปทำอะไรไม่ดีนะจ๊ะพ่อ หนูแค่ไปหาเงินมาจ่ายค่าเช่าบ้านของเรา” เด็กสาววิงวอนเสียงสะอื้นพลางล้วงหยิบเงิน5หมื่นบาทออกมาจากกระเป๋ายื่นให้วัณลพ ส่วนอีก5หมื่นเธอยังคงฝากไว้ที่ธนาคาร   

โสมระดาตาลุกวาวครั้นเห็นเงินก้อนโตในมือของวารินทร์ 

“นี่แกไปเอาเงินมากมายขนาดนี้มาจากไหน” วัณลพขมวดคิ้ว พลางเอ่ยถามวารินทร์เด็กสาวอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะตอบพ่อยังไงทว่าโชคยังดีที่โสมระดาเอ่ยตัดคำเสียก่อน 

“พี่จะไปอยากรู้ทำไมละแค่มีเงินก็พอแล้วนิ” 

“มาเหนื่อยๆขึ้นไปพักบนห้องเถอะนะจ๊ะยัยวา” น้ำเสียงหวานซ่อนเปรี้ยวของโสมระดาเอ่ยขึ้นพลางหันไปยิ้มร่ากับเงินก้อนโตในมือวัณลพ เด็กสาวจึงใช้โอกาสเดินกลับไปที่ห้องเพราะหากอยู่ต่อเกรง ว่าพ่อจะซักถามเธออีก  

@ภายในห้องนอน 

ครั้นขึ้นมาบนห้องมือเรียวโยนกระเป๋าลงบนเตียง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ล้างกลิ่นคาวและคาบกามที่ถูกยัดเยียดเมื่อคืนออก ดวงตาคู่สวยร้อนผาวหลั่งน้ำสีใสไหลอาบแก้มขาวนวลขณะที่ปล่อยให้ฝักบัวปล่อยน้ำชำระล้างเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธอ  

มือเรียวหยิบ ฟองน้ำถูตัวขึ้นมาขัด ๆ ถู ๆ ไปมาจนเกิดรอยแดง มันคือตราบาปที่ทำให้เธอเจ็บปวดอย่างมาก ไม่คิดเลยว่าเพื่อเงินก้อนนั้นเธอกลับต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ไป  

“ฮือๆๆๆๆ” เสียงสะอื้นแผ่วเบา ดังอยู่ภายในห้องน้ำ 

... 

@คฤหาสน์ สุดหรู  

ชายหนุ่มร่างสูงย่าง กายลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านโดยมีสาวใช้วิ่งมาต้อนรับ 

“ยินดีต้อนรับกลับค่ะคุณท่าน แม้จะเช้าไปหน่อยแต่คุณธันเธอบ่นถึงคุณท่านทั้งคืนเลย” สาวใช้เอ่ยรายงานเรื่องของหลานชายทำให้ราเชนทร์หยุดชะงัก มือแกร่งยื่นเสื้อสูทในมือให้สาวใช้เอาไปเก็บก่อนจะสาวเท้าเดินขึ้นไปห้องของธันการหลานชาย 

ก็อก ก็อก ก็อก  

“อาเข้าไปนะ” น้ำเสียงหนาเอ่ยขึ้นเบาๆก่อนจะเปิดประตูเดินเข้าไปในห้อง ทว่าภายในห้องเงียบมากอีกทั้งบนเตียงยังไม่มีใครนอนอยู่ 

ราเชนทร์รู้ได้ทันทีว่าหลานชายคงต้องงอนเขาอยู่แน่ ๆ ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาหยุดหน้าตู้เสื้อผ้า ขนาดใหญ่ พลางใช้สองมือเปิดออก  

เห็นธันการนั่งกอดเข่านอนหลับอยู่ภายในเหมือนทุกครั้งที่เขาไม่ยอมกลับบ้าน 

“ธันตื่นเถอะ”  

น้ำเสียงหนาเอ่ยกับหลานชาย  ก่อนจะใช้มือสอดอุ้ม ร่างเล็กขึ้นแนบอกเดินไปวางลงบนเตียงนอน  

ดูท่าเมื่อคืนคงจะรอเราจนดึกสินะ  

มือหนาลูบเส้นไหมสีดำเงางามเบาๆพลางกระตุกยิ้มมุมปากในใจครุ่นคิดหากมีคนมาคอยดูแลธันการก็คงจะดีไม่เช่นนั้นเขาคงจะหนักใจไม่น้อยเวลาที่ไม่ได้กลับบ้านแล้วต้องมาเจอหลานชายในสภาพนี้ทุกครั้ง 

“คุณแม่ครับ คุณพ่อครับ อย่าทิ้งผมไป”  

เสียงละเมอเบาบางผ่านริมฝีปากหนานุ่มของเด็กชายเบาๆ ภาพความทรงจำอันเจ็บปวดยังคงทำร้ายหลายชายตัวน้อยของเขาอยู่เสมอแม้ว่ามันจะผ่านมาหลายปีแล้วก็ตาม ราเชนทร์ดึงกระชับผ้าห่มคลุมลำตัวของธันการพลางลูบศีรษะปลอบโยนเด็กชายอย่างเบามือ 

“อาขอโทษนะ ที่เมื่อคืนทิ้งเราไว้ คนเดียว” น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยขอโทษเด็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องด้วยสีหน้าอ่อนล้า