บทที่ 2

(“อ้าว... ผมส่งไลน์ไปแล้วนะครับ ผมเห็นบอสไม่อ่านก็เลยโทรเข้ามา”) คุณากรทำเสียงอ่อย ๆ

“ขอบใจมาก โทรมาตอนนี้นี่นะ ไม่มีใครไปรับแล้ว คนงาน คนขับรถไปตามงานให้ผมหมด ไม่เหลือใครที่ออฟฟิศสักคนเลยเนี่ย”

(“ไม่ได้นะครับ ต้องไปรับนะครับ ให้เธอไปเองไม่ได้ น่าสงสาร”) กรทำเสียงอ้อน ๆ

“ทำไมต้องสงสาร มาสัมภาษณ์งานนะ ไม่ได้มาท่องเที่ยว คุณกรส่งเบอร์ของเธอมา ผมจะปักมุดไปให้เธอมาที่นี่เอง”

(“อุ้ย... บอสครับ พลีส... อย่าใจจืดใจดำเลยครับ พลีส...”) น้ำเสียงขอร้อง

(“ก็ผมแจ้งไปแล้วนี่ครับ ว่าจะมีคนของบริษัทไปรอรับ ฮือ ๆ”) กรทำร้องไห้แบบปัญญาอ่อน ขุนเขาส่ายหน้า

“วันหลังทำอะไรปรึกษากันหน่อย วันนี้ต้องไปรับพ่อออกจากโรงพยาบาล สงสัยต้องอาศัยน้อง ๆ อีกแล้ว” เขาเปรยขึ้นมาถึงเรื่องที่ต้องไปทำ

(“บอส พลีส...”) คุณากรทำเสียงออดอ้อนอีกครั้ง

“ก็ได้”

(“ครับ”) น้ำเสียงของกรเปลี่ยนเป็นร่าเริงทันที

(“ออกออฟฟิศได้หรือยังครับ ผมว่าเธอน่าจะถึงแล้ว คงจะรออยู่แล้วด้วย”)

“นายกร...” ขุนเขาทำเสียงเข้ม

(“ครับผม แค่นี่นะครับ บอส รักนะ จุ๊บ ๆ ๆ”) คุณากรรีบวางหู และทำหน้ายิ้มแฉ่ง

ขุนเขายังเกรงใจคุณากรอยู่บ้าง คุณากรแก่กว่าเขาเกือบสิบปี แต่ยังทำตัวเป็นวัยรุ่นอยู่ อีกอย่างเขาเป็นคนที่เคยทำงานให้กับคุณพ่อ คือ คุณคีรี โดยเป็นผู้ช่วยของเลขาคนเก่าของคุณพ่อ ทำให้รู้ทุกเรื่องทุกอย่างในบริษัทเป็นอย่างดี เขายังคอยเป็นหูเป็นตา พร้อมทั้งให้ความคิดดี ๆ กับชายหนุ่มได้ทุกเรื่อง

ขุนเขารีบยกหูหาพวกน้อง ๆ บอกว่าติดงาน คงไม่ได้ไปรับพ่อกลับบ้านไม่ได้ น้องสาวต่างพากันบอกเขาว่าไม่ต้องเป็นห่วง และเย็นนี้ถ้าสะดวกให้กลับมากินข้าวที่บ้านด้วย เพราะแม่ใหม่จะทำอาหารของโปรดของพี่เดี่ยวไว้ให้ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มแก้มปริ ตั้งแต่เกิดเรื่องเกิดราวร้าย ๆ ขึ้นมาในชีวิตอีกครั้ง หลังจากวันนั้น ชีวิตของเขากลับกลายมีแต่เรื่องดี ๆ เข้ามามากมาย

เขาดีใจแค่ไหนที่ได้แม่คืนมาในชีวิต ถึงแม้แม่จะมีครอบครัวใหม่ สามีใหม่ และน้องอีกสองคน แต่ขุนเขาได้ครอบครัวที่สมบูรณ์ที่ใหญ่ขึ้นด้วย

ญารินดา น้องสาวคนโตที่เป็นหมอ วางแผนแต่งงานกับ คฑาวุธ น้องชายฝาแฝดผู้พี่ที่ทำงานเป็นหมอเหมือนกัน ทั้งสองรักกันตอนไปฝึกงานที่เชียงใหม่

ญานิสา น้องสาวคนสุดท้อง รักและแต่งงานกับ คฑาเทพ น้องชายฝาแฝดผู้น้อง และทั้งสองคนน่าจะมีลูกด้วยกันแล้วด้วย ญานิสากำลังตั้งท้องอ่อน ๆ

สำหรับตัวเขาหรือเพิ่งอกหักมาหยก ๆ

ที่สนามบินกระบี่

“อะไรกันจะเที่ยงสิบห้าอยู่แล้ว ยังไม่มีใครมารับอีก” มิกิบ่นออกเสียงยกมือถือขึ้นมองจ้องแล้วจ้องอีก นั่งกระสับกระส่าย กำลังจะหยิบนามบัตรออกมาจากกระเป๋า ก็ได้ยินเสียงประกาศจากทางท่าอากาศยานกระบี่

“เรียนแจ้งท่านผู้โดยสาร ชื่อ คุณอัจฉริยา นามาฮิดะ พบผู้ที่มารับตรงฝ่ายประชาสัมพันธ์ค่ะ Attention please, Miss Ajchariya Namahida contact at information desk.” แล้วพนักงานคนนั้นก็ประกาศซ้ำอีกครั้งหนึ่ง

อัจฉริยาถึงกับหน้าแดง เธอหันซ้ายหันขวามองหาว่าเคาน์เตอร์นั้นอยู่ตรงไหน เธอรีบคว้ากระเป๋าเป้หยิบขึ้นหลังก่อนจะวิ่งตัวปลิวไปอย่างรวดเร็ว

‘บ้าจริง ทำบ้า ๆ อายคนจัง มารับช้า แล้วยังทำให้เราขายหน้าอีก’

พอไปถึงที่เคาน์เตอร์ เธอก็มองหน้าประชาสัมพันธ์สาว

“อัจฉริยา...” แล้วเธอก็ยืนหอบนิด ๆ หายใจเข้าปอด

“อ๋อ...ค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นผายมือไปยังชายหนุ่มรูปงามที่กำลังมองหน้าของเธออยู่ ขุนเขามองเธอแบบช้อนสายตาและมองดูเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

มิกิหน้าชา นายคนนี้บังอาจมากที่มาใช้สายตาแบบนี้กับเธอได้อย่างไร มองอย่างไม่เกรงใจเอาเสียเลย

หญิงสาวจึงมองเขากลับบ้าง ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแต่ไม่มีตรงไหนที่เธอจะติเขาได้เลย

รองเท้ามันวาว กางเกงรีบจนเรียบ จนเธอคิดว่าเอามือไปโดนกลีบของกางเกงอาจจะบาดได้ เข็มขัดมีราคา และชายเสื้อที่ถูกยัดชายเข้าไปในกางเกงเรียบร้อย เสื้อที่เขานุ่งแทบไม่มีรอยยับ พอเงยหน้าขึ้นไปสบสายตากับเขา ก็พบใบหน้าเกลี้ยงเกลาขาวสะอาดชวนมอง แต่สายตาเย็นชานี่สิ ไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย

“สวัสดีครับ” เขาเอ่ยทักเธอก่อน

เธอรีบยกมือไหว้ เรื่องเซนส์ดี ๆ ของเธอนั้นก็มีอยู่มาก

‘ขุนเขา พงษ์พิสุทธิ์จินดา’ เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาในใจ อุตส่าห์นั่งท่องไว้ตั้งแต่เมื่อคืน

“สวัสดีค่ะ อัจฉริยา ค่ะ” เธอเอ่ยแนะนำตัว และรีบเอาเป้ลงจากหลัง

อัจฉริยามองหน้าเขาแล้วอมยิ้มนิด ๆ

“เชิญ” เขาผายมือให้เธอ ก่อนจะเดินนำไปตามทางออกแบบไม่รอ

มิกิตัวไม่ค่อยสูงนัก มองตามขายาวของขุนเขาที่เดินลิ่ว ๆ เธอทำหน้าย่นตามหลังเขาไปในใจรู้สึกเคือง ๆ

‘จะรอดไหมหนอ มิกิ ทำไมเขาดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย’ เธอถามตัวเองในใจ

มิกิพอเห็นรถสปอร์ตหรูของเขาถึงกับเหวอ

“ขึ้นรถสิ” เขาออกคำสั่ง

‘ดูเป็นสุภาพบุรุษ แต่....’

เธอส่งยิ้มให้ ได้ยินเสียงเขาปิดประตูเบา ๆ โดยไม่ใส่ใจเปิดประตูให้กับมิกิ หญิงสาวยื่นมือไปเปิดประตู แล้วก้าวขึ้นไปนั่งคู่ ในรถของเขาสะอาดเอี่ยมอ่องดูเนี้ยบไปเสียหมด

“คิดว่าตัวเองจะทำงานนี้ได้ไหม” เขาถามทันทีที่รถถอยออกจากลานจอด

“คะ” เธอทำเสียงออกไปอย่างสงสัย มองหน้าของคนถาม

“ก็ผมกำลังสัมภาษณ์งานคุณอยู่ตอนนี้” เขาหันไปมองใบหน้าของเธอแวบหนึ่ง

“ก็มั่นใจค่ะ ว่าทำได้” เธอตอบ แต่ในใจตอนนี้ชักเดือดปุด ๆ ไม่เห็นเหมือนในบทสัมภาษณ์ตามคอลัมน์ในนิตยสาร เขาดูสุภาพชนมากกว่านี้

‘OMG ถ้าฉันไม่มั่นใจจะมาเขียนใบสมัครทำไม ชิ...’ เธอค่อนขอดเขาในใจ

“คุณสามารถไปทำงานต่างจังหวัดได้ไหม” เขาหยุดแล้วจ้องหน้า

“หรือว่าที่ไหนก็ได้ ต่างประเทศอะไรแบบเนี่ย” ขุนเขาถามต่อ

“ได้ค่ะ”

“คุณไม่มีสามี ไม่มีลูก แน่นะ”

‘ใครสัมภาษณ์งานกันตรง ๆ แบบเนี่ยนี่’ เธอนึกขุ่น ๆ ในหัวใจ เธอประหลาดใจกับคำถามของเขา มันทำให้เธอเหวอไปเหมือนกัน ไม่คิดว่าจะได้ยินคำถามแบบนี้ตรง ๆ