ตอนที่ 6 อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคน_บุคคลิกที่สามของเลน่า

มาวินจับเลน่าแต่งตัวให้เรียบร้อย และเขาดึงเธอเข้ามาโอบกอดไว้ลูบเส้นผมยาวดำสลวยของเธออย่างอ่อนโยน เลน่าเธอจะต้องกลับมาใช้ชีวิตอย่างคนปกติได้อีกครั้ง มาวินคิดในใจอยู่เงียบๆ

รถตู้จอดสนิทอีกครั้ง ประตูถูกเลื่อนเปิด เลน่าออดอ้อนเหมือนเด็กๆให้มาวินอุ้ม มาวินก็ตามใจอุ้มเธอเข้าสู่อ้อมอกลงจากรถและเดินไปยังลิฟท์

“ถึงบ้านเราแล้ว” มาวินวางร่างเบาบางบนเตียงกว้าง “หิวมั้ย” เลน่าพยักหน้าและยิ้มยั่วยวน แต่เมื่อมาวินจะผละเดินจากไปเพื่อไปเตรียมอาหาร เลน่าก็คว้ามือเขาไว้

“หิวพี่มาวินค่ะ” มาวินยิ้มและอดไม่ได้ที่จะดีดจมูกเธอเบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว

“จะนอนพักหรืออยากจะออกไปช่วยพี่ทำอาหาร” เลน่าลุกจากเตียง เธอไม่เคยปฎิเสธที่จะอยู่ใกล้ร่างอบอุ่นของผู้ชายคนนี้เลยสักครั้ง มาวินผละเข้าห้องน้ำและล้วงโทรศัพท์กดส่งข้อความหาลีโออย่างรวดเร็ว และรีบเปลี่ยนชุดเป็นชุดอยู่บ้านสบายๆ

เมื่อเข้ามาในห้องครัวเลน่าก็ยืนรออยู่แล้ว เธอไม่ได้สวมชุดแข่งแล้ว บนร่างของเธอมีเพียงชุดอยู่บ้านที่เซ็กส์ซี่ กางเกงตัวสั้นเผยขาเรียวเล็กที่ยังคงเต็มไปด้วยร่อยรอยคิกส์มาร์ก เมื่อเธอหันมาเจอเขาก็ยื่นผ้ากั้นเปื้อนส่งให้ เขารับมาทั้งสองผืน และช่วยสวมให้เธอเหมือนที่ผ่านมา

“เลน่า ไม่ได้แล้ว” เขาห้ามเธอทันทีที่เลน่าป่ายปาดมือน้อยๆของเธอพยายามกระตุ้นเขาอีกครั้ง เขาจึงจับมือเธอไว้ ให้เธอหันหน้าเข้าซิ้งค์ เขาเปิดน้ำและเอื้อมหยิบตะกร้าผัก “ช่วยพี่ล้างผักนะ” เลน่าทำแก้มป่องใส่อย่างรู้ทัน แต่มาวินผละเดินจากมา เขากลับมาอีกครั้งในระยะเวลาไม่ถึงนาที ในมือเขาคือหลอดยา “เลน่าล้างผักไป เดี๋ยวพี่จะทายาที่ท่อนขาให้” เขาพูดจบก็คุกเข่าใบหน้าเสมอกับสะโพกกลมมนแสนเย้ายวน นี่ถ้าลีโออยู่ด้วยตอนนี้ก็คงดี คงช่วยเขาและเธอผ่อนคลายอารมณ์ได้เยอะ อาร์ส อ๊ะ เมื่อปลายนิ้วสัมผัสกับเนื้ออ่อนด้านใน สาวน้อยก็อดไม่ได้ที่จะครางออกมา

“พี่ขา...” มาวินต้องหักห้ามใจ เขาทำเธอเลือดออกแล้ว ถ้ายังตามใจเธออีกเขาก็ดูจะเห็นแก่ตัวเกินไป อื้ม มาวินลุกขึ้นยืน ผลั่ก ดึงร่างบางขึ้นนั่งบนที่ว่างข้างๆซิงค์

เขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้ลมหายใจเป่ารดกันและกัน “อยากอีกแล้วเหรอ” เสียงเขาช่างกระตุ้นน้ำในตัวเธอดีเหลือเกิน

อื้ม เลน่าขานรับพร้อมคล้องคอแกร่งไว้ ลิ้นเล็กๆเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง “เรามีกติกากัน พี่ทำเธอเลือดออกไปแล้วนะ”

เลน่าทำหน้ามุ่ย “เลือดแค่นั้นมันเทียบไม่ได้เลยถ้าพี่จะไม่ลืมว่า ฉันไม่เคยได้ใช้ปากดูดอมของพี่เลย”

“เรื่องนี้ก็เราคุยกันเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอ”

“ใช่ฉันเข้าใจเพราะว่าฉันคิดว่าไม่เคยมีใครอมให้พี่ได้ แต่โรซาลีกับพี่ หล่อนเยาะเย้ยฉัน ทำไมหล่อนทำได้และฉันทำไม่ได้”

“นั่นเป็นเรื่องที่ผ่านมานานแล้ว โรซาลีไม่เหมือนกับเลน่า ปากของหล่อนจะเสียหายบาดเจ็บอย่างไรพี่ไม่แคร์ แต่เลน่าไม่ได้ พี่แคร์เธอ พี่รักเธอ เธอจะบาดเจ็บไม่ได้”

พรึ่บ! เลน่ากอดมาวินไว้แน่น “พี่...ก็ฉันกลัว กลัวว่าถ้าพี่ต้องการด้วยปาก และฉันทำไม่ได้พี่จะไปทำกับโรซาลีอีก”

“ไม่มีทาง พี่กับโรซาลีเกิดขึ้นก่อนที่พี่จะรู้ว่าโลกใบนี้มีเลน่า ตั้งแต่ที่เราได้พบกันพี่ก็คิดถึงแต่เธอและต้องการเธอเท่านั้น”

“จริงๆนะคะ พี่มีแต่ฉันเท่านั้น” อืม มาวินขานรับอย่างมั่นคง “ฉันก็มีแต่พี่กับลีโอเท่านั้นค่ะ”

มาวินยิ้มออกมาและบอกว่าเรามาทำอาหารกันก่อนดีกว่า และไม่นานทั้งสองก็ทำอาหารเมนูเพื่อสุขภาพง่ายๆ สองอย่างเสร็จ “เป็นไงบ้าง” มาวินป้อนให้เลน่ากินก่อน เมื่อเธอพยักหน้าเป็นการตอบรับ เขาก็ป้อนคำต่อๆไป เลน่าจึงรู้สึกตัวว่าตัวเองหิวไม่น้อยเลย ดวงตากลมเอาแต่มองใบหน้าชวนมองของคนที่กำลังป้อนเธอ...แต่จู่ๆทำไมพี่มาวินของเธอ...พึ่บ! เลน่าหมดสติ แต่ก่อนที่ใบหน้าจะฟุบกระแทกกับโต๊ะ มาวินก็รับเธอไว้เสียก่อน

มาวินช้อนร่างเธอขึ้นมา และพาเธอกลับเข้าไปในห้องนอน เขาหยิบกระเป๋ายาออกมาแต่ข้างในกระเป๋ายาใบนี้ไม่เหมือนกระเป๋ายาทั่วไป มาวินจัดการฆ่าเชื้อบริเวณข้อพับแขนให้หญิงสาวที่หลับเพราะฤทธิ์ยา และจัดการเจาะเลือดของเธอออกมาหนึ่งหลอด

ต่อจากนั้นหยิบแผ่นทดสอบเลือดและรอ...คิ้วเรียวหนาขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อผลที่ออกมาไม่เป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้ แต่เขาไม่รอช้าทำขั้นตอนต่อไป เขาหยิบขวดโหลสูงประมาณยี่สิบเซ็นต์ เปิดมันออกและเทเลือดของหญิงสาวที่ยังเหลือลงไปในหลอดแก้วด้านใน เมื่อเขาปิดฝาและกดสวิทส์เครื่องก็ทำงานในทันที

ผลั๊วะ! ประตูห้องถูกผลักเปิดเข้ามา มาวินกับลีโอสบตากันเพียงแว็บเดียว ลีโอเดินมาทรุดนั่งข้างกายเลน่า “เป็นอย่างไรบ้าง”

“แปลกมาก” มาวินยังคงทำหน้าที่ของตนง่วนอยู่ เขาเอาเลือดของเลน่าไปใช้กับอีกเครื่องหนึ่ง

“นั่นนายจะทำอะไร” ลีโอแปลกใจที่มาวินเอาเลือดเลน่าใช้กับอุปกรณ์วัดกรุ๊ปเลือด มาวินไม่ตอบเขาเอาแผ่นทดสอบเลือดตอนแรกยื่นไปให้ลีโอ ลีโอเมื่อเห็นผลที่แสดงถึงกับเบิกตากว้าง ก็...ก็เลน่าเลือดกรุ๊ปโอไม่ใช่เหรอ พวกเขาก็ใช้แผ่นทดสอบเลือดสำหรับคนกรุ๊ปโอมาโดยตลอด แล้วทำไมครั้งนี้แผ่นทดสอบเลือดถึงไม่แสดงผลอะไร

“บี” มาวินเอ่ยขึ้นมาเมื่อหน้าจอแสดงผลกรุ๊ปเลือดของเลน่าในวันนี้

ชิ! “เป็นไปได้ไง ยังกับอีกคนเลย...ไม่ไม่ นี่มันอีกคนชัดๆ อะไรกันนี่มันเกิดอะไรกัน...มาวินจะเป็นไปได้มั้ยว่ายาที่เราให้เลน่าทำให้กรุ๊ปเลือดของเธอเปลี่ยนไป”

“ไม่รู้” นี่เป็นครั้งแรกที่ลีโอเห็นว่ามาวิน หมดสิ้นกับหนทางเหตุผลในการให้คำตอบ “ว่าแต่นายทำไมกลับมาเร็วนัก”

“พอเห็นข้อความของนาย จบการแข่งขันฉันก็ปลีกตัวกลับมาเลย ป่านนี้ไอมังกรคงดิ้นตายด้วยความเจ็บใจ”

“แต่นายต้องกลับไป” อืม ลีโอขานรับในคออย่างเข้าใจ แม้ตอนนี้เขาจะไม่อยากไปจากเลน่าเลยก็ตาม ปึก อุปกรณ์อีกตัวก็หยุดทำงานลง มาวินเปิดหน้าจอแสดงผลจากแอฟในโทรศัพท์

ผลที่แสดงออกมาบ่งบอกชัดเจนว่าสิ่งที่พวกเขาสงสัยไม่เข้าใจมันคือความจริง เลน่าที่นอนอยู่ตรงหน้าพวกเขาคนนี้เธอคือคนละคนกับเลน่าของพวกเขา “อุปกรณ์เราเสียหรือเปล่า” มาวินส่ายหน้า เขาตรวจสอบด้วยอุปกรณ์สามอย่าง “แล้วมันเป็นไปได้อย่างไรกัน”

“ตอนนี้ทางวิทยาศาสตร์ไม่อาจอธิบายได้ ก็ต้องเชื่อว่ามีโลกคู่ขนานจริงๆ จิตวิญญาณดวงนี้อาจจะเป็นเลน่าที่มาจากโลกคู่ขนาน” ลีโอเบิกตากว้างมองมาวินอย่างเหลือเชื่อว่าจะได้ยินคำพูดที่หาข้อพิสูจน์ไม่ได้จากปากของมาวิน

ลีโอพยายามตั้งสติ “โอเค...สมมมุติมันเป็นอย่างที่นายว่าจริง ต่อจากนี้เราจะเอาอย่างไร แล้วเลน่าเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านนั่นเล่า! เธอมีนิสัยเหมือนกับเลน่าของเราไม่ผิดเพี้ยนเลย”

“ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะยังไม่ให้ยาเธอ และจะรอดูอาการของเธอหลังจากที่ตื่นครั้งนี้อีกครั้งว่าจะเป็นเลน่าในบุคคลิกแบบไหน และที่สำคัญเราจะไม่บอกอะไรเธอทั้งนั้น ทุกอย่่างให้เป็นไปเหมือนเดิม”

“ดี”

“งั้นนายไปเถอะ เดี๋ยวทางนี้ที่เหลือฉันจัดการต่อเอง” ลีโอพยักหน้ารับ แต่ก่อนจะลุกไป เขาโน้มกายเข้าจุมพิตสูดดมกลิ่นกายหอมที่คุ้นเคยของเลน่าเข้าไปเต็มปอด

“ที่รักค่ำๆ เจอกัน” และเขาก็เดินจากไป