นางฟ้าราคะ - แค่กอดยังแข็ง

"ฉันชื่อคิมหันต์ แล้วที่นี่ก็เป็นคอนโดของฉัน พอใจหรือยัง?"

"อื้อ!!!" โรเซตต้าตอบรับคนที่ชื่อคิมหันต์ ก่อนจะปะติดปะต่อเรื่องราวในหัวของตัวเอง

หลังจากเธอล่วงลงมาจากบนสวรรค์ก็มาโผล่อยู่ที่ห้องของนายคิมหันต์คนนี้ แถมเขายังเรียกที่นี่ว่าคอนอะไรสักอย่าง

"แล้วนี่จะนั่งนิ่งอยู่ทำไม เธอชื่ออะไร? บ้านอยู่ไหน? ฉันจะได้ไปส่ง" คิมหันต์กอดอกถามผู้หญิงตัวเล็กที่มองรอบๆห้องเขาราวกับกำลังประหลาดใจอะไรสักอย่าง

"ที่นี่ดูสวยแล้วก็น่าอยู่จัง ฉันขออยู่ด้วยคนสิ อ๋อแล้วฉันก็ชื่อว่าโรเซตต้า" โรเซตต้าส่งยิ้มหวานให้กับชายตรงหน้า ถึงตอนแรกเราจะพูดกันไม่ดีเท่าไหร่แต่ก็ไม่อยากให้เขาเก็บไปใส่ใจ เพราะตอนนี้เธอไม่มีที่พึ่งแล้ว

"เหอะ! เธอจะบ้าไปแล้วหรือไง รู้จักกันหรอทำไมถึงมาขอพักด้วยแบบนี้"

"ก็ฉันไม่ใช่คนที่นี่ ฉันไม่มีที่พัก ฉันขออยู่ด้วยนะคุณ" โรเซตต้าขอร้องอ้อนวอนคิมหันต์อย่างสุดฤทธิ์ ก่อนที่เธอจะรีบกระโดดลงเตียงไปเกาะแขนเขาพร้อมกับเขย่าไปมาเพื่อให้เขาเห็นใจ

"ไม่ใช่คนที่นี่ แล้วเป็นคนแถวไหนล่ะ" คิมหันต์พยายามใจเย็นแล้วตะล่อมถามคนตรงหน้า บางทีเธออาจจะความจำเสื่อมหรือเป็นโรคอัลไซเมอร์ก็ได้ น่าเสียดายจริงๆสวยขนาดนี้

"มะ...ไม่รู้ ฉันจำไม่ได้ แต่ฉันขออยู่ด้วยนะคิมหันต์ ฉันขอร้องล่ะ" เธอกำลังจะตอบว่ามาจากบนสวรรค์ แต่ภายในหัวของเธอก็รู้สึกจะจี๊ดน่าจะเป็นคำที่เธอไม่สามารถบอกมนุษย์บนโลกนี้ได้ ว่าเธอมาจากไหน ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องแกล้งๆไม่ตอบดีกว่า

"คอนโดฉันไม่ใช่สถานสงเคราะห์นะ"

"แล้วนายต้องการอะไรล่ะ"

"สภาพตัวเปล่าอย่างเธอไม่มีอะไรติดตัวมาสักอย่าง จะให้อะไรฉันได้"

"ร่างกายฉันไง นายจะเอาไหมล่ะ"

"นะ...นี่ เธอเห็นฉันเป็นคนยังไงห๊ะ!!!" คิมหันต์ปวดหัวจี๊ดๆกับผู้หญิงตรงหน้าทันที ไม่คิดเลยว่าเธอจะพูดคำนั้นออกมาได้ง่ายขนาดนี้ น่าแปลกจริงๆ

"ก็เป็นคนปกตินี่แหละ ทำไม? นายไม่สนใจฉันหรอ?" โรเซตต้าเอียงคอถามคิมหันต์ยังงงๆ เธอก็ว่าตัวเธอเองพูดชัดเจนแล้วนะ ว่าเธอจะเสนอตัวของตัวเองให้เขา เพื่อแลกกับการขออยู่ที่นี่ด้วย

เธอน่ะคือนางฟ้าราคะเลยนะ เรื่องนี้คือเรื่องปกติของเธอมาก ทำไมมนุษย์โลกอย่างนายคิมหันต์ต้องใส่ใจเรื่องนี้ด้วยล่ะ นี่ถือว่าเธอตกลงแล้วนะ หรือว่ามันยังไม่โอเค เขาต้องการมากกว่าร่างกายเธอหรอ

"โอเคๆ เลิกคุยเรื่องนี้กันก่อนเถอะ ฉันจะไปอาบน้ำ เธอก็นั่งรออยู่นี่ดีๆล่ะ อย่าซนรื้อของในห้องฉัน" คิมหันต์พูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปทันที ปล่อยให้โรเซตต้ารออยู่ที่ห้องนอนยังงงๆ ก่อนที่เธอจะเดินสำรวจไปทั่วห้องเพื่อดูว่ามีอะไรที่แปลกตาและน่าสนใจบ้าง

30นาทีผ่านไป

แกร๊ก!

โรเซตต้ารีบหันไปทางเสียงที่เปิดประตูเข้ามาทันที เพียงแค่เห็นคนเดินเข้ามาเธอก็กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก คิมหันต์ออกมาในชุดที่ดูหลุดลุ่ยจนเผยให้เห็นหน้าท้องเป็นลอนสวย

"อึก อึก"

"จ้องอะไรฉันขนาดนั้น" คิมหันต์เดินออกมาเลือกเสื้อผ้าที่ในห้องนอนหน้าตาเฉย ปล่อยให้โรเซตต้ายืนจ้องเขาและกลืนน้ำลายลงคออยู่อย่างนั้น

ตอนนี้เธออยากจะกระโจนใส่เขาเต็มที่แล้ว แต่มันทำไม่ได้เพราะเขาไม่ตกลงข้อเสนอนั้นกับเธอ

"คะ...คิมหันต์ นายไม่สนใจข้อเสนอนั้นของฉันจริงๆหรอ ฉันไม่สวยหรอ?"

"อย่าพูดมาก เธอก็ไปล้างหน้าล้างตาได้แล้ว ฉันจะพาไปห้าง"

"ห้าง? มันคืออะไร หรือว่านายจะเอาฉันไปปล่อยไว้ที่นั่นแล้วไม่ให้ฉันอยู่ที่นี่ด้วย นายทำอย่างนั้นไม่ได้นะ ฉันไม่รู้จักใครเลยแล้วฉันก็ไม่มีที่อยู่ที่นี่จริงๆ" โรเซตต้ากลัวว่าคิมหันต์จะเอาตนไปปล่อยที่อื่น เธอจะรีบเดินเข้าไปหาเขาก่อนที่จะสวมกอดเข้าที่ด้านหลังและพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น

"เฮ้อ~ ฉันไม่ได้จะเอาเธอไปปล่อย เลิกเกาะฉันได้แล้ว แล้วก็รีบไปล้างหน้าจัดการตัวเองให้เรียบร้อย"

"อื้อๆๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไปทำตามที่นายบอกเลย รอแป๊บนึงนะ" เมื่อรู้แล้วว่าคิมหันต์ไม่ได้ไปปล่อยตัวเธอไปที่อื่น เธอก็รีบทำตามที่เขาบอกทันที ก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

"เฮ้อ~ แมร่ง! แค่กอดยังแข็งขนาดนี้ สัสเอ๊ย!"

คิมหันต์สบถออกมาจากหัวเสีย ก่อนจะเดินไปเข้าห้องน้ำของห้องรับแขกด้านนอกเพื่อปลดปล่อยสิ่งที่คนตัวเล็กทำไว้เมื่อกี้ ก่อนที่จะพาเธอไปห้างสรรพสินค้าเพื่อซื้อของใช้ส่วนตัว เขาก็ไม่อยากจะทำอย่างนี้หรอก แต่เธอดูไม่รู้จักใครที่นี่จริงๆ อีกอย่างช่วยเหลือนิดๆหน่อยๆก็คงไม่เป็นอะไรหรอก ถ้าเป็นคนอื่นเขาก็ไม่ช่วยหรอก แต่นี่มันเป็นเธอไงเขาปฏิเสธไม่ลง