นางฟ้าราคะ - นางฟ้าตกสวรรค์

"เจ้ารู้หรือไม่ว่า เจ้านั้นทำผิดเรื่องอันใด"

เสียงทรงพลังเปล่งออกมาทำให้เจ้าของร่างบางที่นั่งอยู่ตรงหน้าถึงกับสั่นกลัวด้วยอำนาจและตำแหน่งของเขา 

"ระ...รู้ค่ะ" เธอตอบเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและไม่ยอมให้จะเหนื่อยนะไปมองเขาเลยแม้แต่น้อย

"รู้? แต่เจ้าก็ยังทำราวกับว่ากฎมันมีไว้เหยียบย่ำ"

"มะ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะท่าน แต่....." เธอไม่กล้าพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกไป เพราะถ้าท่านตรงหน้าได้ฟังคงจะคิดว่าเธอเอาแต่ใจตัวเอง และไม่เคารพกฎที่ทุกคนต้องปฏิบัติ

"เจ้าไม่ต้องแก้ตัวแล้วโรเซตต้าเอ่ย ทุกอย่างมันถูกกำหนดไว้หมด แล้วรวมถึงโทษที่เจ้าจะต้องได้รับด้วย จงก้มหน้ายอมรับมันไปเสียเถิด"

"ฮึก อึก ค่ะท่าน" สาวร่างบางผู้มีนามว่าโรเซตต้ายอมก้มหัวรับโทษของตัวเองแต่โดยดี

"โทษของเจ้านั้นไม่ได้ทำได้ง่ายๆ เจ้าจงไปหาความสุขทั้งห้าให้เจอตามหน้าที่ที่เจ้าเคยทำบนสวรรค์แห่งนี้ ถ้าได้เจอแล้วหลังจากนั้นเจ้าจะได้กลายเป็นโรเซตต้าคนใหม่ และกลับมาบนสวรรค์แห่งนี้ได้"

"ค่ะ ถ้าจะพยายามหาความสุขทั้งห้าที่ท่านบอกให้เจอจงได้ และจะทำให้ดีที่สุดค่ะ"

เมื่อโรเซตต้าพูดจบแสงสีขาวก็เปล่งประกายไปทั่วท้องฟ้า ก่อนสิ่งที่มันเกิดและติดตัวมาเธอมาตั้งแต่เกิดก็ค่อยๆสลายไป ปีกที่เธอภูมิใจบัดนี้มันไม่เหลือแม้แต่เศษเสี้ยวให้เธอได้ดู ร่างกายของเธอค่อยๆหล่นลงมาจากท้องฟ้าด้วยความเร็วก่อนที่ทุกอย่างเบื้องหน้าจะดับลงเป็นสีดำทั้งหมด

โรเซตต้าได้แต่คิดว่าสิ่งนี้มันควรเป็นโทษของเธอจริงหรือ เธอแค่ทำสิ่งที่มันถูกต้อง โดยการฆ่าคนรักของตัวเองและฆ่าชู้รักซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของตัวเองก็เท่านั้นเอง

ทำไมถึงมีแต่เธอที่เป็นคนผิด ทำไมไม่ไปใส่โทษกับพวกมันทั้งสองที่ทำกับเธอบ้าง หัวใจเธอแหลกสลายทันทีที่ได้รับรู้ความจริง ความโกรธมากมายถาโถมเข้ามาทำให้เธอพลั้งมือฆ่าทั้งสองลงไปอย่างเลือดเย็น

จนในที่สุดเธอก็ได้พบกับจุดจบอย่างนี้

ร่างของโรเซตต้าร่วงหล่นลงมาจากบนฟ้า ก่อนที่ตัวเธอจะมานอนอยู่ข้างต้นไม้ขนาดใหญ่ในสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งมีผู้คนมากมายกำลังเดินสวนและวิ่งไปมาอยู่

“นี่ๆ …..นี่คุณ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า”

ชายหนุ่มรูปร่างดีคนหนึ่ง วันนี้เขามาวิ่งจ๊อกกิ้งที่สวนสาธารณะใกล้กันกับคอนโด ก่อนจะเหลือบสายตาไปเห็นผู้หญิงที่นอนราวกับคนหมดสติอยู่ที่ข้างต้นไม้ใหญ่ ด้วยความที่เขาไม่ใช่คนไร้น้ำใจขนาดนั้น เลยเดินเข้าไปสะกิดที่ตัวเธอ แต่ว่าก็ไม่มีท่าทีว่าเธอจะรู้สึกตัวเลยแม้แต่น้อย เขาได้หันไปมาเพื่อดูว่าจะมีคนรู้จักของเธออยู่แถวนี้หรือเปล่า แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีใครเดินมาดูเธอเลยแม้แต่คนเดียว

เขาเห็นว่าท่าจะไม่ดีแล้ว เลยตัดสินใจอุ้มผู้หญิงแปลกหน้าขึ้นแนบอก ก่อนจะเดินกลับที่คอนโดของตัวเองทั้งๆ ที่ตัวเขาก็สับสนอยู่เหมือนกันว่าทำไมเขาต้องทำอะไรแบบนี้ด้วย

“เธอเป็นใคร หน้าก็เหมือนจะเป็นพวกดาราได้เลยด้วยซ้ำ”

ตามที่เขาพูดไม่ผิดเลย ผู้หญิงที่เขากำลังอุ้มอยู่นั้นเธอมีหน้าตาและรูปร่างที่สวยงามมาก ราวกับเป็นนางฟ้าตกมาจากสวรรค์ เขาเห็นผู้หญิงที่สวยมากมาก็เยอะ แต่ไม่เคยเห็นใครสวยและโดดเด่นเข้าตาเขาเท่าผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้มาก่อน

“ถ้าเธอตื่นมาแล้วโวยวายฉันฆ่าเธอแน่” เขาค่อยๆ วางร่างของหญิงสาวที่ไม่ได้สติลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเดินไปหาน้ำกินให้ดับกระหายหลังจากที่ไปวิ่งจนเหงื่อออกมาเต็มอีกทั้งขากลับเขายังต้องอุ้มเธอกลับมาด้วย ถึงตัวเธอจะเบาราวกับขนนกก็เถอะ

.

.

.

“อื้อออ อึก ปวดหัวจัง” โรเซตต้ากระพิบตาถี่ๆ เมื่อรู้สึกตัวความรู้สึกแรกที่เล่นงานเธอเลยคืออาการปวดหัว ส่งสัยท่านผู้สูงสุดจะโกรธเธอจริงๆ นั่นแหละ เล่นส่งเธอมาแบบไม่มีอะไรติดตัวเลย แม้กระทั่งพลังอันน้อยนิดก็ไม่ได้ให้ไว้

“ชิส์ ไม่น่าฆ่าพวกมันเลย โคตรลำบาก” โรเซตต้าบ่นเบาๆ กับตัวเอง ก่อนจะทุบตามร่างกายเพื่อให้หายปวดเมื่อย

“อะแฮ่มๆ ฆ่าอะไร?”

“ก็ฆ่า….อร๊ายยยย กรี๊ดดดดดด”

“เฮ๊ยย!!! ยัยบ้านี่ จะกรี๊ดทำไมห๊ะ”

“อุบ อื้อออ ปล่อยน่ะไอ้บ้า” โรเซตต้ารีบถอยห่างจากผู้ชายแปลกหน้าที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอด้วยการคลุมร่างกายที่มีแต่ผ้าผืนเดียวอยู่ข้างล่าง

“อะไร มองฉันตาเยิ้มอย่างนี้ อยากกินฉันขนาดนั้นเลยหรอ”

“ไอ้บ้า แกเป็นใคร แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง”

“เหอะ ไร้มารยาท คนเขาช่วยไว้แท้ๆ ตื่นมาก็เอาแต่แหกปาก พูดมากระวังฉันจะหักคอเธอจิ้มน้ำพริกกินเป็นข้าวเย็น”

“กรี๊ดดดดดด ไอ้โรคจิต”

“โว๊ยยยย หนวกหูโว๊ยยย ยัยบ้า”

“อร๊ายยยย ไอ้ชั่วแกด่าฉันหรอ”

“เออ!!! มีปัญหาอะไรไม่ทราบ”

“ไม่มี แล้วตกลงนายเป็นใคร แล้วที่นี่ที่ไหนบอกฉันมาเดี๋ยวนี้” โรเซตต้าลดความหยาบคาบลงก่อน เพราะถ้าปะทะฝีปากกันไปมากกว่านี้ก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น