ตอนที่หก พวกเราไม่เคยเลิกกัน

ตอนที่หก

พวกเราไม่เคยเลิกกัน

ไม่คิดว่าในตอนที่ต้องการความช่วยเหลืออย่างมาก บรรดาแฟนเก่ากลับไม่ผูกใจเจ็บและยอมปลีกเวลามาช่วยเธอทั้งสี่คน

“เอาล่ะ ได้เรื่องมาแล้ว” ต้นกล้าฉวยโอกาสนั่งลงบนเตียง ทำให้ผู้ชายอีกสามคนซึ่งยืนล้อมกระจัดกระจายต่างทรุดลงนั่งตามจนเตียงใหญ่รายล้อมไปด้วยผู้ชายถึงสี่คน

ลูกพีชมองใบหน้าคุ้นตาทั้งสี่อย่างอยากจะบอกให้พวกเขาออกไปก่อนด้วยเธอยังอยู่ในสภาพหมิ่นเหม่เต็มที

แต่เรื่องที่ต้นกล้ากำลังจะบอกออกมาฟังแล้วน่าจะสำคัญ หญิงสาวจึงเม้มปากรอรับฟังโดยไม่กล้าหันไปมองพวกเขาอีก

“คนที่ว่าจ้างให้ใส่ร้ายสร้างเรื่องและจับตัวลูกพีชขังคุกคือเมียของเจ้านายเธอ”

“หา!...”

ลูกพีชร้องอย่างตกใจ เธอเคยเห็นเมียของเจ้านายแค่ไม่กี่ครั้งและแน่ใจว่าไม่เคยทำให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองใจ

ยิ่งเจ้านายวัยกลางคนซึ่งมักแสดงท่าทางก้อร้อก้อติกฉวยโอกาสลวนลามจนพยายามหนีห่าง เธอยิ่งไม่ชอบขี้หน้าจึงทำเรื่องขอย้ายฝ่ายจนได้รับอนุมัติแล้ว

เธอจึงไม่คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้ผู้หญิงคนอื่นผูกใจเจ็บจนสร้างเรื่องยัดข้อหาร้ายแรงมาให้ขนาดนี้

นี่มันถึงตายหรือโดนขังชั่วชีวิตเชียวนะ

“ทำไมกัน”

“น่าจะเข้าใจผิดว่าเธอให้ท่าสามีหรือยั่วยวนให้เขาออกนอกลู่นอกทาง พี่สืบได้ความว่าผู้หญิงคนนี้ยัดเงินให้ผู้คุมพร้อมสั่งว่าให้ขังเธอไว้หลายๆวันก่อนเป็นการสั่งสอน”

“ไม่จริง หนูไม่เคยยั่วใคร หรือให้ท่าใครแบบนั้น”

“แน่นอน พวกเราไม่เคยเห็นเธอยั่วหรือให้ท่าใครมาก่อนยกเว้นเวลาอยู่บนเตียงนอน” เมธวินซึ่งสุภาพมาตลอดกลับเอ่ยคำพูดสองแง่สองง่ามจนหญิงสาวแทบมุดผ้าห่มหนี

พูดบ้าอะไร ใครยั่วเขากัน มีแต่เขาที่โจมตีไม่หยุดต่างหาก

เรื่องที่ผ่านมาเมธวินยอมรับผิดโดยดี แต่ตอนนี้เขากลับมาเป็นโสดและหย่ากับเมียเรียบร้อยแล้วจึงหวังสานสัมพันธ์กับเด็กสาวต่อ

เมื่อได้รับการติดต่อจากลูกพีช ชายหนุ่มจึงไม่รอช้าที่จะเข้ามาช่วยอย่างเต็มใจ

สายตาคมเข้มมองร่างบางซึ่งสวมชุดล่อแหลมอย่างหลุดลุ่ยด้วยความหิวโหยอันปิดไม่มิด

ลูกพีชดูอวบอิ่มขึ้น นมก็น่าจะใหญ่ขึ้นด้วย

มันน่า...นัก

หนุ่มใหญ่จำต้องเก็บงำความหื่นกระหายก่อนที่ไก่ตัวเล็กจะตื่น

“ลูกพีชไม่ต้องกังวล พี่จ้างทนายมือดีที่สุดมาแล้ว ผู้หญิงคนนั้นคงไม่คิดว่าเธอจะมีคนช่วยจึงวางแผนอย่างหละหลวม รับรองว่าหนูต้องหลุดข้อกล่าวหาแน่” ต้นกล้าเอ่ยขึ้นบ้างเพื่อดึงความสนใจ

ปัจจุบันฐานะของต้นกล้านับว่าร่ำรวยที่สุด เขาได้รับการเลือกตั้งจนมีตำแหน่งทางการเมืองท้องถิ่นอันใหญ่โต ทันทีที่รู้ข่าวจึงรีบบึ่งมาเพื่อช่วยเหลือทุกอย่าง

ชายหนุ่มยอมรับว่าแรกเริ่มที่หญิงสาวจากไปทำให้เขาเสียใจและเคียดแค้นอยู่นาน แต่หลังจากสืบหาสาเหตุและพบว่าหญิงสาวเสียใจมากเพียงใดจึงพอเข้าใจได้

เมื่อหลุดพ้นจากภาระเรื่องข้อตกลงการแต่งงานของผู้ใหญ่และสร้างรากฐานจนมั่นคง เดิมทีเขาตั้งใจกลับมาหาแฟนสาวอยู่แล้ว

เมื่อมีโอกาสอันดีแบบนี้จะไม่ทุ่มเทแล้วสานต่อความสัมพันธ์ครั้งเก่าได้หรือ

เวลาเพิ่งผ่านไปไม่นาน ต้นกล้ายังคงจดจำความหอมหวานจากร่างบางตรงหน้าได้ดี

อยากจับกดแล้วกระแทกไม่ยั้งจริงๆ

ไอ้เจ้าพวกนี้เมื่อไหร่จะกลับไปสักที

ชายเจ้าของบ้านคิดอย่างไม่ใคร่ชอบใจ

“ในเมื่อหมดเรื่องแล้ว หนูก็กลับห้องพักได้แล้วใช่ไหมคะ” ถึงตอนนี้ลูกพีชอยากหลบหน้าผู้ชายทั้งสี่คนด้วยความละอาย

ถูกจ้องโดยสายตาวาววับตั้งสี่คู่ รู้สึกหนาวๆร้อนๆอย่างไรชอบกล

“คงยังไม่ได้” เมธวินท้วงนิ่งๆ

“ผู้หญิงคนนั้นน่าจะไม่ยอมรามือง่ายๆ เขาน่าจะพอมีเส้นสายเพราะจ้างให้คนจับตัวเธอไปขังได้ทั้งคืนแบบนั้นทั้งๆที่หลักฐานอ่อน แล้วยังจ้างคนตามมาถึงที่นี่ ถ้าเธอกลับไปอยู่คนเดียวคงโดนเล่นงานแน่” คำเตือนทำให้หญิงสาวเลิ่กลั่ก ในใจหวั่นวิตกทันที

มีคนตามมาด้วยหรือ

“ถ้าอย่างนั้นหนูจะทำยังไงดี”

“ลาออกแล้วขนของมาอยู่ที่นี่” ต้นกล้าเสนอแต่ฟังอย่างไรก็เป็นการออกคำสั่งมากกว่า

“แต่...” หญิงสาวทำท่าจะแย้ง

เธอเพิ่งขอย้ายแผนกได้ หากไม่ต้องพบหน้าเจ้านายคนนก่อน อาจไม่มีเรื่องแล้วมั้ง

“มาอยู่ที่นี่เถอะ ลูกพีช ปลอดภัยไว้ก่อน เธอจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นพวกของเขาบ้าง” กรชวัลกลับเกลี้ยกล่อมอย่างเห็นด้วยก่อนจะตบท้ายว่า

“พี่จะมาอยู่เป็นเพื่อนเอง”

เจ้าของบ้านส่งสายตาขุ่นเคืองพร้อมคิดในใจ