พ่อเลี้ยงบำเรอกาม /1

แสงดาวเป็นสาวน้อยวัย 18 ปี เพิ่งจะเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เธอเกิดมาบนกองเงินกองทอง และเป็นคุณหนูผู้แสนเอาแต่ใจ ไม่เคยมีใครขัดใจเธอได้เลยสักครั้งแม้แต่แม่แท้ๆ ของตัวเอง

“นั่นดาวจะไปไหน”

นางสุดารัตน์เรียกลูกสาวที่กำลังเดินออกจากบ้านในตอน 3 ทุ่ม เวลานี้น่าจะเป็นเวลาที่แสงดาวนอนอยู่บนห้องมากกว่าจะเห็นว่าลูกแต่งตัวเปรี้ยวเข็ดฟันกำลังออกไปท่องราตรี

“แม่ก็รู้ แล้วจะถามดาวทำไม” แสงดาวหงุดหงิดที่ถูกทักถาม เธอแสดงท่าทางรำคาญมารดาของตนอย่างเปิดเผย

“ดาว แม่ถามเพราะเป็นห่วง ดาวออกเที่ยวทุกคืนเลยตั้งแต่อายุครบ 18 ปี”

“ก็ถ้าดาวยังไม่ถึง 18 ดาวจะไปเที่ยวกลางคืนได้ยังไงล่ะแม่”

“ดาว...อย่าเที่ยวนักเลยลูก มันไม่ดี ดาวควรจะอ่านหนังสือเพื่อสอบเอนทรานส์นะลูก”

“แม่...ดาวต้องสอบได้อยู่แล้ว แม่ลืมไปแล้วหรือว่าดาวเรียนเก่ง ได้ประกาศนียบัตรเรียนดีทุกปี จนดาวเบื่อจะขึ้นไปรับบนเวที”

แสงดาวพูดไม่ผิด นี่คือความภาคภูมิใจที่เธอทำให้แม่ได้เสมอ แต่พออายุครบ 18 ปี แสงดาวก็ออกลาย แม้ว่าจะไม่ทำให้การเรียนในปีสุดท้ายของเธอตกต่ำ แต่คนเป็นแม่ก็อดห่วงไม่ได้ ลูกสาวของเธอออกเที่ยวกลางคืนแทบทุกวัน

“ถ้าดาวอยากเที่ยว ก็ไปเที่ยวผับของน้าปิงสิลูก”

แสงดาวเปิดยิ้มในทันที สามีแม่ ผู้ชายที่เธอควรเรียกเขาว่าน้า แต่ไม่ยอมเรียก

“ใช่แม่ ดาวไปเที่ยวรูทไนท์ของพ่อทุกคืน แม่ไม่ต้องห่วงนะ ยังไงดาวก็มีพ่อช่วยดูแล”

ปรมัย ศรีสมเจตน์ หรือปิง คือผู้ชายวัย 37 ที่กลายมาเป็นพ่อเลี้ยงของแสงดาว เธอไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงคิดยังไงกับแม่ของเธอ แต่เท่าที่เห็นทั้งคู่ไม่เหมือนสามีภรรยากันเลยสักนิด นอกจากนอนร่วมห้องเดียวกันเท่านั้น

“ดีแล้ว แม่จะได้ไม่เป็นห่วงดาวมากไปกว่านี้”

“ค่ะแม่ ดาวไปนะคะ”

คล้อยหลังลูกสาว สุดารัตน์ก็โทร.หาปรมัยทันที

“ปิงเหรอ ยัยดาวกำลังจะไปรูทไนท์ ยังไงพี่ฝากปิงด้วยนะจ๊ะ”

“ไม่ต้องเป็นห่วงครับพี่ดา ผมจะดูแลหนูดาวให้เป็นอย่างดี”

สุดารัตน์ในวัย 42 วางสายจากสามีคนที่สองแล้วยกมือขึ้นกุมขมับ อาการของคนเป็นโรครุมเร้ากำเริบ เธอจึงทิ้งตัวลงนั่งก่อนจะดมยาดมเหมือนทุกครั้ง

“คุณนายจะเป็นลมหรือคะ” นัด หรือนัดดาคนรับใช้คู่ใจรีบเอาพัดมาโบกให้นายสาว

“ฉันจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหนก็ไม่รู้นะนัด”

“อย่าพูดแบบนั้นค่ะคุณนาย”

“ฉันพูดจริงนัด ฉันเหนื่อยเหลือเกิน เรี่ยวแรงก็แทบจะไม่มีอยู่แล้วทุกวันนี้”

“เป็นเพราะคุณนายคิดมากเรื่องคุณหนูหรือเปล่าคะ”

“อย่าให้ยัยดาวเป็นต้นเหตุทำให้ฉันล้มป่วยเลยนัด ฉันป่วยมานานแรมปี มันเป็นโรคที่ไม่มีทางรักษา รอวันเข้าโลงเท่านั้น”

“คุณนายขา เงินทองมีมากมายทำไมจะรักษาไม่ได้ แต่คุณนายไม่อยากรักษามากกว่า”

“ฉันมันคนไม่มีค่า อยู่ต่อไปก็เท่านั้นนัด”

“แล้วคุณนายไม่ห่วงคุณหนูหรือคะ ถ้าเป็นอะไรไป”

“ยัยดาวก็มีคุณปิงคอยดูแล”

“คุณนายจะฝากคุณหนูให้คุณปิงดูแลจริงๆ หรือคะ คุณปิงไม่ค่อยชอบคุณหนูสักเท่าไหร่”

“ปิงเขาขัดใจฉันไม่ได้เธอก็รู้ ส่วนฉันก็ขัดใจยัยดาวไม่ได้เหมือนกัน นัดพาฉันขึ้นไปนอนเถอะ ฉันเพลียเหลือเกินแล้ว”

นัดดาพยุงร่างผ่ายผอมของนายสาวขึ้นห้องนอนพร้อมกับห่มผ้าให้เรียบร้อย เธอถอยออกมามองนายสาวอย่างนึกสงสาร เพราะร่างกายอ่อนแอก็เลยทำให้หัวใจไม่แข็งแกร่งเท่าที่ควร

คุณนายของนัดยอมให้ลูกทุกอย่างเพราะรัก ส่วนคุณปิงก็แสดงท่าทีรังเกียจคุณหนูอย่างเปิดเผย นัดพอจะรู้ว่าคุณปิงไม่พอใจที่คุณหนูเกเรไม่ตั้งใจเรียนหนังสือ แม้คุณหนูจะเรียนเก่งแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยสร้างความพอใจให้คุณปิงได้

ในทางกลับกัน คุณหนูของนัดพยายามเข้าใกล้คุณปิงตลอด แม้จะโดนขับไล่ไสส่งชนิดไม่เกรงใจ แต่คุณหนูของนัดก็ไม่เคยยอมแพ้ นัดล่ะนึกสงสารคนกลางอย่างคุณนายจริงๆ อยู่ไปได้อย่างไรทั้งที่รู้ว่าลูกมีใจให้สามีของแม่

นัดเคยปรามคุณหนู แต่ก็ถูกตอกกลับมาหน้าหงายว่าไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคนรับใช้ นัดจึงทำได้แค่มองและให้กำลังใจคุณนายมาตลอด ที่คุณนายไม่พูดก็คงเพราะร่างกายที่แทบจะยืนไม่ไหว นึกแล้วก็ปลง เรื่องแบบนี้มันห้ามกันยาก คุณหนูและคุณปิงไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน อีกทั้ง...นัดเองก็ไม่แน่ใจในความสัมพันธ์ระหว่างคุณนายกับคุณปิงด้วย เพราะคุณนายไม่ใช่ผู้หญิงสาวสวยน่าพิศวาส และคุณปิงก็ยังเป็นหนุ่มหล่อขนาดพระเอกบางคนยังต้องหลบ

Route Night

บรรยากาศในค่ำคืนนี้ก็เหมือนกับทุกคืน เจ้าของผับที่กำลังเปิดแฟ้มพนักงานตรวจเช็คการเข้างาน ก่อนจะปิดแฟ้มและมองไปรอบๆ ปรมัยเปิดผับนี้มานาน 7 ปี ได้ผลกำไรดีงามเหนือความคาดหมาย แต่ไม่ทำให้เขามีความสุขอยู่บนกองเงินที่กอบโกยเข้าไปนอนเล่นในบัญชี

ปรมัยกำลังขาดแคลนความสาว ใช่ว่าจะไม่มีผู้หญิงสาวๆ มาให้นอนกกเล่น แต่เขายังไม่เจอคนที่ถูกใจ การแต่งงานกับสุดารัตน์เกิดขึ้นเพราะความต้องการของเธอเอง สุดารัตน์คือเศรษฐีนีหม้ายในขณะนั้น ในขณะที่เขากำลังหาทางออกให้กับอนาคตของตัวเอง เพราะการเปิดผับต้องใช้เงินทุนมากกว่าที่คิด เงินเพียง 5 ล้านในมือตอนนั้นแทบไม่มีประโยชน์