พ่อเลี้ยงบำเรอกาม /19

ทั้งคู่มัวเมาอยู่ในวังวนกามา ส่งเสียงแห่งความสุขอย่างไม่รู้ว่ามีใครบางคนแอบมองและจินตนาการเป็นตนเอง ทั้งคู่มีสุข สาวใช้ข้างบ้านก็มีความสุขไปด้วย

จวบจนปรมัยเสร็จสมอารมณ์หมาย เขาก็อุ้มแสงดาวเข้าบ้าน ดวงใจก็ปีนบันไดลงมา

“ตาเถร!!! คุณผู้ชาย!!!”

“เธอทำอะไรน่ะดวงใจ” ธนนท์ชัยเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ มีภาริณีเป็นภรรยา และมีดวงใจเป็นคนรับใช้

“เอ่อ...เปล่านะคะ ดวงไม่ได้ทำอะไรเลย”

“ตอแหล ฉันเห็นกับตาว่าเธอแอบปีนบันไดไปดูบ้านข้างๆ เธอดูอะไร”

“ไม่ได้ดูอะไรจริงๆ ค่ะคุณผู้ชาย ดวงแค่ได้ยินเสียงแปลกๆ ก็เลย...”

“นั่นไง แล้วเธอบอกไม่ได้ดูอะไรได้ยังไง โกหกชัดๆ”

“ดวงไม่รู้ไม่เห็นอะไรจริงๆ นะคะ ดวง...ดวงขอตัวก่อนนะคะ”

ดวงใจกำลังจะหนี แต่ธนนท์ชัยคว้าแขนไว้

“เธอจะหนีไปไหนไม่ได้ ถ้าไม่บอก ฉันจะบอกคุณปิงว่าเธอแอบดูเขา”

“คุณผู้ชาย!!!!!” ดวงใจตกใจแทบสิ้นสติ เธอลืมตัวจนทำอะไรออกไปบ้างนะ ถ้าคุณผู้ชายรู้ว่าเธอดูอะไร คุณผู้ชายก็ต้องรู้สิว่าเธอทำอะไรอยู่

“อย่านะคะ อย่าบอกคุณปิงนะคะ ดวงอาย” มาถึงขั้นนี้ก็นึกอายขึ้นมา ถึงจะเคยผ่านศึกมีประสบการณ์มาหลายครั้ง แต่ดวงใจก็ยังไม่เคยเปิดผ้าท้าทายผีสางเทวดาเลยสักครั้ง

“ไม่อยากให้ฉันบอกเหรอ”

“ค่ะ ดวงไม่อยากคุณปิงรู้” อีกเหตุผลหนึ่งก็คือ ดวงใจแอบชอบปรมัยอยู่เงียบๆ แบบกล้าๆ กลัวๆ แต่เห็นแบบนี้คงต้องตัดใจ

“ไม่อยากให้รู้? หน้าตาเธอมันฟ้องว่ามีอะไรซ่อนอยู่ หรือว่า...”

“ได้โปรดเถอะค่ะ คุณผู้ชายอย่าเดาสุ่มสี่สุ่มห้าเลยนะคะ ดวงไม่มีอะไรจริงๆ”

“ฉันไม่ใช่พวกเชื่อคนง่ายหรอกนะดวงใจ แต่ถ้าเธออยากให้ฉันเชื่อ เธอคงต้องทำตามที่ฉันสั่ง”

“คุณผู้ชายต้องการอะไรก็สั่งดวงได้เลยนะคะ” ดวงใจแทบยกมือไหว้

“รอคืนนี้ก่อนเถอะ แล้วฉันจะบอก”

ธนนท์ชัยเดินผิวปากจากไป ดวงใจผ่อนลมหายใจออกมาหนักๆ อกสั่นขวัญหาย หากปรมัยรู้เข้า เธอคงไม่กล้ามองหน้าเขาอีก เธอเป็นคนรับใช้ ส่วนเขาเป็นถึงเจ้าของผับ แล้วสามีของเศรษฐีนีหม้ายผู้ล่วงลับ และยังเป็น...สามีของลูกสาวเศรษฐีนีหม้ายคนนั้นอีกด้วย

ควบหลายตำแหน่งขนาดนี้ คงไม่มีที่ว่างสำหรับดวงใจแน่นอน

ปรมัยค้นหาเอกสารสัญญาฉบับจริงอยู่ภายในห้องนอนของสุดารัตน์ เขาพยายามเปิดเซฟของสุดารัตน์เป็นครั้งแรกหลังจากไม่คิดจะยุ่งเกี่ยวกับมันเลยเพราะไม่ใช่ของตน แต่วันนี้เขาต้องค้นหาหลักฐานที่จะยืนยันข้อเท็จจริงกับหงส์จิราให้ได้

หลักจากพยายามอยู่ 2 วัน เขาก็ค้นพบว่ารหัสที่ใช้เปิดเซฟนั้นอยู่แค่ปลายจมูก นั่นก็คือวันเดือนปีเกิดของตน เขาสงสัยทำไมสุดารัตน์จึงใช้วันเดือนปีเกิดของเขาในการเก็บทรัพย์สมบัติส่วนตนเอาไว้ในเซฟ แต่ก็นึกไม่ออก เพราะตนกับสุดารัตน์ไม่เคยรักกันเลย นอนก็แยกห้อง เข้าประตูเดียวกันแต่ในห้องใหญ่มีห้องเล็กของเขาซ่อนอยู่ ทั้งคู่จึงไม่เคยมีสัมพันธ์ทางกาย

ภายในเซฟเก็บสมบัติไว้จำนวนหนึ่ง มีสร้อยเพชรที่คงจะเป็นของแสงดาว โฉนดที่ดินที่ยังหลงเหลือก็คงเป็นของแสงดาวอีกนั่นแหละ มีซองเอกสารสีน้ำตาลและเงิน 2 ปึกอยู่ในนั้น

เขาถือวิสาสะเปิดซองเอกสาร ข้างในคือสิ่งที่เขากำลังค้นหา สัญญาเงินกู้ฉบับจริง และมีกระดาษใบหนึ่งเขียนด้วยลายมือหวัดแกมบรรจงบอกว่านี่คือพินัยกรรม

ความว่า...

เมื่อมีใครสักคนเปิดอ่านพินัยกรรมฉบับนี้ นั่นก็หมายความว่าคนเปิดจะต้องเป็นเจ้าของวันเดือนปีเกิดซึ่งพี่ตั้งเป็นรหัสลับเปิดตู้เซฟใบนี้ ปรมัยในขณะที่พี่เขียนพินัยกรรมฉบับนี้ พี่มีสติครบถ้วนสมบูรณ์ดี พี่มีบางอย่างอยากบอกเธอ แต่ถ้าบอกตรงๆ คนอย่างเธอคงค้านหัวชนฝา พี่จึงตั้งรหัสลับเพื่อเธอเปิดมันออกแล้วจะเข้าใจว่าเพราะอะไรจึงเป็นเธอที่เปิดมันออก

เมื่อเปิดออกแล้วจงรับรู้ไว้ด้วยว่า ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องเป็นผู้รับผิดชอบชีวิตของแสงดาวต่อจากพี่ แม้ว่าแสงดาวจะโตเป็นผู้ใหญ่แล้วก็ตาม ปรมัยพี่รู้มาตลอดเธอแอบชอบแสงดาวแต่ไม่ยอมบอกใคร แสงดาวเองก็เหมือนกัน เมื่อไม่มีพี่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้ว พี่ก็หวังว่าเธอจะรับผิดชอบในการกระทำของตัวเอง วันนี้แสงดาวคงเป็นเมียเธอตามพฤตินัย พี่อยากให้เธอดูแลแสงดาวไปตลอดชีวิตด้วยการแต่งงานกับเธอ นี่คือสิ่งเดียวที่พี่อยากวอนขอจากเธอ แต่มันอาจจะต้องแลกมาด้วยเม็ดเงินจำนวนหนึ่ง ซึ่งถ้าเธอไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้ก็ไม่จำเป็นต้องชดใช้ แต่ถ้าเธออยากอยู่ที่นี่ต่อไป พี่อยากให้เธอชดใช้หนี้สินที่พี่ทำไว้กับหงส์จิราตามสัญญาเงินกู้ที่เก็บไว้อย่างดี ที่ต้องเก็บรักษาให้ดีก็เพราะหงส์จิราเป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ เธอทำได้ทุกอย่าง พลิกทุกอย่างได้ พี่เชื่อว่าปรมัยจะต้องตามหาสัญญาเงินกู้ถ้าปรมัยเริ่มรู้สึกรักแสงดาวขึ้นมา เอาสัญญาฉบับนี้ไปแจ้งความตามกฎหมายคงไม่มีอะไรลำบากสำหรับเธอหรอกใช่ไหม