พ่อเพื่อนบำเรอรัก /25

โอย...พวกทวงหนี้นี่โหดมาก ทวงโหดขนาดฆ่าคนเหมือนผักปลากันเลย

สงสาร!

“พอจะขอประนอมหนี้ หรือขอเวลาหาเงินได้ไหมคะ”

“คุยแล้วค่ะ แต่พวกมันไม่ยอม ถ้าพรุ่งนี้พี่ชิดหาเงินไปคืนไม่ได้ มันฆ่าพี่ชิดแน่ แหวนไม่อยากให้ลูกกำพร้าพ่อตั้งแต่อยู่ในท้อง ฮือๆ”

“แล้ว...ยอดเงินเท่าไหร่คะ”

วลัยกรกลั้นสะอื้นเงยหน้าสบตามายาวดีแล้วส่ายหน้า

“บอกหยาเถอะค่ะ เผื่อหยาจะช่วยได้”

มายาวดีก็ยังคิดไม่ออกหรอกว่าจะไปหาเงินมาจากไหน แต่เงินในบัญชียังพอมีอยู่บ้าง ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรงจนเกินไป เธอจะช่วยครอบครัวของวลัยกรเอง

“คุณหยาช่วยไม่ได้หรอกค่ะ เงินตั้งมาก ฮือๆ ฮึก”

วลัยกรพูดไปร้องไห้น้ำตาเป็นเผาเต่า ยิ่งทำให้มายาวดีนึกสงสารสุดหัวใจ

“เท่าไหร่คะ”

วลัยกรสบตามายาวดีอีกครั้งราวกับตัดสินใจ

“สองแสนค่ะ”

“สองแสน!!!” มายาวดีตกใจ เงินตั้งมากจะไปหามาจากไหน

“ขอบคุณในความหวังดีนะคะ แต่แหวนทราบดีว่าใครก็ช่วยแหวนไม่ได้”

“คือ...” เงินในบัญชีเธอมีแค่สองหมื่น เป็นเงินที่เก็บเล็กผสมน้อยจากน้ำพักน้ำแรงตัวเอง มายาวดีเรียนไปทำงานไปไม่เป็นภาระของพ่อกับแม่มาสองปีแล้ว เงินส่วนหนึ่งที่ได้จากการขายแรงงานก็ส่งไปให้ทางบ้าน แม้ว่ามันจะน้อยนิดก็ตาม

“คุณหยาอย่าห่วงเลยค่ะ แหวน...จะพยายามหาเงินด้วยตัวเอง”

เรื่องการยักยอกเงินส่วนที่เป็นค่าใช้จ่ายเบ็ดเตล็ดของทางรีสอร์ต มายาวดีก็คิดว่าเป็นฝีมือของวลัยกร แต่พอได้ยินแบบนี้เธอคิดว่าวลัยกรคงมีเหตุจำเป็น น่าสงสารที่เธอได้สามีติดการพนัน ยิ่งไปกว่านั้นวลัยกรก็ยังมีลูกตัวเล็กๆ ในท้องอีกด้วย

ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสาร

“ต้องหาเงินไปใช้เมื่อไหร่คะ”

“ฮึกๆ พรุ่งนี้เย็นค่ะ”

“หยาจะช่วยเองค่ะ” ยังไม่รู้จะไปหาจากไหน ก็ตกปากรับคำไปเสียแล้ว

“จะ...จริงหรือคะ ตะ...แต่...แต่จะให้นายหัวรู้ไม่ได้นะคะ นายหัวเกลียดเรื่องแบบนี้มาก ถ้านายหัวรู้คงไม่ได้ตายเพราะโต๊ะบอล แต่ตายเพราะนายหัวแน่นอนค่ะ”

นั่นสิ เธอก็น่าจะรู้จักเดโชนี่นา

แล้วจะเอายังไงดี

“เอาเป็นว่า...พรุ่งนี้เที่ยง หยาจะเอาเงินไปให้ที่ไหนดีคะ”

วลัยกรรีบบอกสถานที่นัดพบด้วยความดีใจเป็นอย่างมาก ในขณะที่มายาวดีก็ต้องครุ่นคิดหนัก จะทำอย่างไรเพื่อได้เงินสองแสน

“คุณเดย์คะ” เธอวาดมือมากอดรอบลำตัวเดโชจากด้านหลัง “สุขสันต์วันเกิดค่ะ” ในมือเธอมีกล่องไม้เล็กๆ ซ่อนอยู่

“รู้ได้ยังไงว่าวันนี้เป็นวันเกิดคุณเดย์” เขายืดแขนไปรั้งใบหน้าหวานให้ก้มต่ำลงมาจนจูบได้ถนัด “พรุ่งนี้ต่างหากล่ะทูนหัว”

มายาวดีไม่ได้มีสีหน้าตกใจ เธอยิ้มหวานแล้วทรุดตัวนั่งบนตักเขา พร้อมกับผลักเอกสารบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะออกห่าง ประมาณว่ามืดค่ำแล้วเลิกทำงานเสียที

“หยาทราบค่ะ แต่กลัวจะลืม”

“คุณเดย์คงไม่มีความสำคัญพอ หยาถึงกล้าลืม”

เธอโอบรอบลำคอของเขาอย่างยั่วเย้า มันทำให้ตาคมหรี่แคบลงเหมือนจะสงสัยในพฤติกรรมประหลาดนี้แต่ไม่พูดให้เธอต้องอาย

“เพราะสำคัญไงคะ หยาถึงอยากให้เป็นคนแรก”

เธอจับมือเขาแบแล้ววางกล่องไม้เล็กๆ เอาไว้

“ของขวัญวันเกิด?”

“ค่ะ มันอาจจะไม่มีราคาค่างวดอะไร แต่หยาเห็นว่าเหมาะกับคุณเดย์”

พอเปิดกล่องไม้ออกก็พบว่าข้างในเป็นแหวนเงิน แกะสลักชื่อเดโช

“พรุ่งนี้เอาไปร้านที่ซื้อมา”

ได้ยินแบบนั้นหญิงสาวก็หน้าเสีย

“ทะ...ทำไมคะ คุณเดย์ไม่ชอบเหรอ ไม่ชอบมากขนาดต้องคืนเลยเหรอคะ”

“ใช่”

“คะ...คุณเดย์!!” เธอร้องเสียงสั่นทั้งตกใจ และเสียใจอย่างหนัก

“คุณเดย์ไม่ชอบมากที่มันมีแต่ชื่อคุณเดย์ จะให้แหวนแกะสลักคุณเดย์ ต้องมีชื่อหยาด้วย”

“ห๊ะ!” มายาวดีอ้าปากค้าง “โอ๊ย! หยาเจ็บ” แล้วร้องครางเมื่อถูกดึงจมูก

เดโชหัวเราะเพราะจมูกเธอแดงระเรื่อ ก่อนจะจูบไปบนเนื้อแดงๆ ราวกับจูบของเขานั้นคือยารักษาแผล

“เอะอะๆ ก็จะร้อง เรานี่ขี้น้อยใจและยังขี้ใจอ่อนด้วยนะยะหยา”

เขาจะรู้ไหมว่า ประโยคนั้นกระแทกใจเธอเข้าเต็มๆ จนไม่อาจสบตาคมได้นานๆ นึกขึ้นได้ว่าเขาฉลาดเป็นกรด ถ้ามัวแต่หลบตาอีกสักพักเขาต้องรู้แน่ๆ

“งั้นหยาจะเอากลับไปให้ทางร้านแกะสลักชื่อคุณเดย์เพิ่มนะคะ”

“ตอนนี้” เขาจรดหน้าผากตัวเองกับหน้าผากเธอ ดวงตาของเขาอยู่ใกล้มากเหลือเกิน ถ้าเธอเผลทำอะไรออกไปเขาต้องจับได้แน่

“คะ?” เธอสูดเอากลิ่นหอมอ่อนๆ เข้าปอดราวกับเป็นโอโซนในอากาศ

“คุณเดย์อยากได้ของขวัญอื่น”

มายาวดีหลับตาพริ้มเมื่อเขาพูดจบ ริมฝีปากหนาใกล้เข้ามากระทั่งแนบสนิทและกดย้ำอยู่บนริมฝีปากเธอ

“คุณเดย์...ต้องการหยา”

ไม่ต้องย้ำก็รู้ อ้อมแขนของเขารัดเธอแน่นขึ้นเรื่อยๆ เรียวลิ้นของเขาตวัดต้อนทุกสิ่งที่อยู่ในปาก กวัดแกว่งเรียวลิ้นเล็กๆ ของเธอจนต้องส่งเสียงครางฮือออกไป

มายาวดีเอนแผ่นหลังจนชิดขอบโต๊ะ สองมือที่ยังเกาะบ่ากว้างคลายออกอย่างช้าๆ ไต่ต่ำผ่านแผงอกกว้างใต้เสื้อยืดสีขาว ความแข็งแกร่งกำยำที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อยืดขยับไปมาราวจะตอบรับฝ่ามือเล็กๆ

“หยาอยากให้ของขวัญคุณเดย์ค่ะ”

วูบหนึ่งเธอแอบเห็นแววตาของเขาเปลี่ยนไปในแบบที่ไม่เคยเห็น แต่แล้วเดโชก็ทำให้สายตาเธอพร่าเลือนเมื่อเคลื่อนใบหน้าต่ำลงมา แล้วจูบเธออย่างบ้าคลั่ง

“รู้ใช่มั้ยว่าคุณเดย์อยากได้อะไร”

แววตาคู่นั้นดูหื่นกระหายเหมือนแววตาของสุนัขจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ เธอพยักหน้าแล้วกดเขาให้ทรุดตัวลงนั่งที่เดิม ชายหนุ่มเลิกคิ้วเมื่อมือเล็กแตะลงบนซิปกางเกงก่อนจะรูดจนสุดสาย ตามมาด้วยกระดุมที่หลุดออกจากรัง