Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
พ่อเพื่อนบำเรอรัก /22
“ฝีมือป้าเจียกอร่อยนะ”
เขาตักกับข้าวใส่จานเธอ
“คุณเดย์ก็ต้องกินเยอะๆ นะคะ เพราะวันๆ หยาเห็นทำงานหนักตลอด”
เธอก็ตักกับข้าวใส่จานเขา แลกกัน
“อย่าห่วงเลย คุณเดย์น่ะอึดขนาดกระทิงยังเรียกพี่”
เคยได้ยินแต่ควายยังเรียกพี่ และไอ้อึดนี่เขาใช้กับควายไม่ใช่หรือไง
“อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้น คุณเดย์ก็เขินเป็นเหมือนกันนะ”
“หืมม์! ปากว่ามือถึงอย่างคุณเดย์นี่หรือคะจะเขิน” เธอไม่เชื่อหรอก เอะอะก็จับ เอะอะก็จูบ นี่เพิ่งจะยอมมีอะไรด้วยแค่วันเดียวยังขนาดนี้เลย
“เวลาคุณเดย์เขินจะทำอะไรไม่เป็น”
“เอ๋...” ยิ่งงงเข้าไปอีก
“จะนึกแต่...” แล้วเขาก็ลุกขึ้นเดินมานั่งข้างเธอ “อยากกอด อยากจูบ อยากฟัด”
“แน้!!!” ตั้งตัวได้ก็เอนกายหนี แต่ไม่พ้นอ้อมแขนที่ตวัดรวบในทันที “ไหนบอกว่าหิวไงล่ะคะ มากอดหยาแบบนี้แล้วจะกินข้าวได้ไง”
สิ้นเสียงหวานๆ ร่างบางก็ขึ้นไปอยู่บนตัก มายาวดีปฏิเสธไม่ออก ยิ่งตอนเขาแนบหน้าเข้ามาเบียดแก้มของเธอ ไรเคราที่ครูดไปบนผิวแก้มหนักๆ ไออุ่นที่เป่ารดกกหู ฝ่ามือที่เลื่อนขึ้นลงอยู่ไม่สุข
“ป้อนสิ”
“โอ๊ย! คุณเดย์รัดแขนหยาไว้แบบนี้ ยกแขนยังไม่อยากได้เลย” เธอโวยวาย ดวงหน้าหวานเห่อร้อนไปทั่ว ไม่ต้องบอกก็รู้ตอนนี้คงแดงเป็นตูดลิงไปแล้วแน่ๆ
“อยากให้หยาป้อนนี่ นะ...นะ”
เออแน่ะ เมื่อคืนเขาก็ออดอ้อนเธอด้วยน้ำเสียงแบบนี้จนใจอ่อนยอมมีเซ็กซ์ด้วย คราวนี้ก็คงไม่ต่างกัน
“ปล่อยหยาก่อนได้มั้ยคะ แบบนี้หยาป้อนไม่ถนัด”
พอเธอโอดครวญ เขาก็ยอมคลายอ้อมแขนและนั่งหน้าตาย อยู่แบบนั้น มายาวดีป้อนข้าวเขาสลับตักเข้าปากตัวเอง คนตัวโตไม่ได้กินเงียบๆ แต่กินไปจูบแก้มเธอ จนตอนนี้แก้มของเธอคงมีแต่กลิ่นกับข้าวทั่วไปหมด
“ไอ้เข้มเอ็งดูนั่น ข้าไม่เคยเห็นนายหัวอ้อนใครแบบนี้มาก่อน” ป้าลำเจียกซึ่งแอบดูนายหัวตั้งแต่เดินกลับมาหันไปเจอไอ้เข้มที่มานั่งยองๆ เคียงข้าง
“สงสัยจะเอาจริงนะป้า”
“ให้มันเถอะว่ะ ข้านี่ถึงกับบนไว้เลย ถ้านายหัวแต่งงานใหม่ ข้าจะถวายหัวหมูสิบหัว”
“งั้นป้าเตรียมตังค์ไว้เลย เกาะเราจะมีข่าวดีในเร็วๆ นี้ชัวร์”
“เอ็งแน่ใจขนาดนั้นเลยหรือวะ”
“ยิ่งกว่าแน่ใจอีกป้า”
ป้าลำเจียกเห็นนายหัวเจริญอาหารก็ยิ้มกริ่ม คุณหยาก็ทั้งสวยทั้งน่ารักแม้วัยจะห่างกันมาก แต่คงไม่เป็นอุปสรรค สวรรค์คงเลือกแล้วถึงส่งคุณหยามาให้นายหัวของป้าเจียก
“ยิ้มอย่างกับเป็นคุณหยาเลยนะป้า” ไอ้เข้มแกล้งแซว
“เออสิวะ ข้านี่ฟินเลย”
“วัยขนาดป้ารู้จักคำว่าฟินด้วยเรอะ”
“บ๊ะ!! ไอ้นี่ เอ็งเห็นข้าแก่อายุ 80 ขึ้นหรือไง”
“ก็...เกือบๆ แล้วนะป้า”
“ไอ้ห่าเข้ม!! มึงวอนแล้ว”
“จ๊ากกก” ไอ้เข้มแกล้งป้าลำเจียกจนพอใจก็วิ่งหนีกลับบ้าน ป้าลำเจียกเองก็กลัวจะเห็นภาพลึกซึ้งกว่านี้จึงลุกหนีไปเหมือนกัน รอให้นายกินเสร็จแล้วค่อยออกมาเก็บล้างทีหลัง
“มีอะไรหรือคะคุณเดย์”
หลังจากผ่านมื้อเย็นมาแบบสุดแสนจะเปลืองตัว มายาวดีก็ต้องซอยเท้าตามเดโชเข้าห้องทำงาน เมื่อเขาบอกมีเรื่องสำคัญจะให้ช่วย
“มีเรื่องให้ช่วยหน่อย”
“จะให้หยาช่วย...เอ๊ะ!”
พอเห็นเอกสารทางบัญชีปึกหนึ่ง มายาวดีก็ตกใจ
“ตกใจทำไม” เพราะคิดว่าเธอไม่น่าจะรู้เรื่องก็เลยแปลกใจครามครันกับท่าทีนั้น “มีอะไรที่คุณเดย์ควรรู้”
“วันนี้หยาศึกษางานแล้วเจอเอกสารกับตัวเลขไม่บาลานซ์กันค่ะ”
“เก่งนี่ วันนี้ก็รู้เลยเหรอ” เขานึกทึ่งในความสามารถของเธอไม่น้อย
“ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่คงบังเอิญมากกว่า บังเอิญที่หยาดันเปิดแฟ้มนั้นพอดี”
“แฟ้มสีอะไร” เขาไม่ถามว่าเป็นแฟ้มอะไร เพราะต้องการรู้ว่าเป็นเรื่องเดียวกับที่กำลังอยากให้ช่วยหรือเปล่า
“สีดำในตู้ชั้นล่างสุดทางขวามือค่ะ”
เป๊ะเลย!
“เฮ้อ...คุณเดย์กำลังคิดว่าสิ่งที่จะขอต่อไปนี้ จะทำให้หยาลำบากไหม คุณเดย์เป็นห่วง”
ว่าแล้วเขาก็กดใบหน้าลงเอาปลายจมูกมาชนปลายจมูกเธอ คลอเคลียไปมาเหมือนแมวตัวผู้ที่กำลังติดสัด
“เดี๋ยวค่ะ คุณเดย์อย่าออกนอกเรื่องแบบนี้สิคะ” เธอรู้ทันผลักเขาออกห่าง
“หึ หึ” เดโชหัวเราะแก้เก้อเมื่อถูกจับได้ง่ายๆ
“คุณเดย์ทราบใช่ไหมคะว่ากำลังถูกฉ้อโกง” มายาวดีตัดสินใจถามตรงๆ
“แค่สงสัยมาพักใหญ่”
“เอกสารทุกอย่างจะต้องส่งให้สำนักงานบัญชีไม่ใช่หรือคะ แล้วเกิดเรื่องแบบนี้ได้ยังไง”
“ฮั้วกัน”
“โอ้โห! กล้าจัง” ไม่คิดว่าจะกล้าแทงข้างหลังผู้มีอิทธิพลอย่างเขา ก็ไหนประกายแก้วเคยบอกว่าพ่อดุจนใครๆ ก็เรียกเจ้าพ่อ แล้วทำไมยังมีใครกล้าดัดหลังเจ้าพ่ออยู่
“ยอมรับนะว่าปล่อยปละละเลยเรื่องพวกนี้ รายได้จากรีสอร์ตไม่ได้ทำให้คุณเดย์รวยขึ้น ที่ทำเพราะอยากทำ อยากให้เกาะปะการังเจริญ”
“แน่ล่ะค่ะ รีสอร์ตเล็กๆ ของคุณเดย์ไม่ทำให้คุณเดย์รวยขึ้นเพราะคุณเดย์รวยมากอยู่แล้วก็เลยไม่สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่”
เป็นคนรวยที่ไม่ค่อยคิดอะไรนั่นเอง ไม่ใช่พวกนักธุรกิจที่รัดกุมเรื่องเงิน และคงไม่สนใจรายได้จากการทำรีสอร์ตเท่าไหร่
“นี่ว่าแดกคุณเดย์หรือเปล่าเอ่ย”
“ฮึ หยาไม่กล้าหรอกค่ะ” ทีอย่างนี้ล่ะมองเธอในแง่ร้ายขึ้นมาเชียว “แล้วจะทำยังไงต่อคะ”
“คุณเดย์อยากรู้ว่าใครฮั้วกับสำนักงานบัญชี”
มายาวดีสบตาเขา ในแววตาคู่นั้นคล้ายจะรู้อยู่แล้วว่าใคร แต่คงไม่มั่นใจ
“ได้ค่ะ แล้วหยาจะสืบให้”
“เปลี่ยนใจแล้ว ไม่ต้องดีกว่า”
“อ้าว!! ทำไมล่ะคะ?”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
