พ่อเพื่อนบำเรอรัก /20

“ตำแหน่งหน้าที่นี้เป็นของแหวนนี่คะ” วลัยกรหรือแหวนคือสาวผมสั้นดูเปรี้ยวจัด รูปร่างหน้าตาก็จัดว่าสวยในระดับหนึ่ง

“หลังจากนี้คุณหยาจะทำแทน”

มายาวดีเหลือบมองคนตัวโต ดูเหมือนเขากำลังยกย่องเธอต่อหน้าพนักงานสาว

“แล้วนายหัวจะให้แหวนไปทำอะไรล่ะคะ หากแหวนทำงานในหน้าที่ขาดตกบกพร่องก็บอกเตือนกันได้นี่คะ”

วลัยกรคิดว่าเธอคงโดนไล่ออก เพราะงานที่นี่ไม่ได้มากมายขนาดต้องมีพนักงานออฟฟิศหลายคน บวกกับมีชนักติดหลังจึงร้อนรนไม่น้อย

“ถ้าเธอยังอยากทำงานที่นี่ต่อ ก็แค่ย้ายไปดูแลส่วนอื่น เธอน่าจะรู้ว่ามีงานอะไรที่พอแบ่งเบาลูกน้ำได้บ้าง”

ราตรีหรือลูกน้ำ คือพนักงานสาวผมยาวตรงดำขลับ เธอคนนี้มีผิวสีน้ำผึ้งบ่งบอกความเป็นลูกน้ำเค็ม จากการที่ได้สบตากันครู่เดียว มายาวดีก็ถูกชะตากับราตรีต่างกับวลัยกร

“ค่ะ” พอนายจ้างทำเสียงเข้มสาวผมสั้นก็หงอยลงในพริบตา แต่เพียงครู่เดียวแววตาสีนิลก็ตวัดมองมายาวดีอย่างไม่ชอบใจ

นี่เธอคือไม่มีศัตรูตั้งแต่เข้างานวันแรกหรอกนะ!

“คุณแหวนช่วยสอนงานหยาด้วยนะคะ ยังไงซะ หยาก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ” มายาวดีส่งยิ้มให้สองสาว ราตรียิ้มตอบผิดกับวลัยกรที่มองมานิ่งๆ

“หวังว่าจะไม่มีเรื่องวุ่นวายกระทบหูฉันนะ” เดโชเปรยขึ้นเหมือนจะรู้ทุกอย่างไปเสียหมด

“ยะหยา...” เขาเรียกขานคนข้างๆ เสียงนุ่ม “เย็นนี้คุณเดย์คงจะกลับค่ำๆ เพราะมีธุระบนฝั่ง หยาไปหาป้าเจียกให้ทำอะไรให้กินมื้อเย็นนะ ส่วนมื้อกลางวัน เรามีโรงอาหารเล็กๆ อยู่ทางโน้น” เขาชี้นิ้วไปยังโรงไม้ที่ทาเสาสีฟ้าเข้ากับน้ำทะเล

“ค่ะ คุณเดย์ไม่ต้องห่วงหยานะคะ”

เธอบอกยิ้มๆ และต้องแข็งทื่อเมื่อเดโชดึงต้นแขนเล็กเอาไว้ ก่อนจะกดริมฝีปากลงกลางกระหม่อมเธอหนักๆ เขากระตุกยิ้มชอบใจที่เธอทำเธอตัวแข็งได้อีกแล้ว

“ห้ามซน ห้ามดื้อ ห้ามเกเร เข้าใจที่คุณเดย์พูดนะ”

นี่คิดว่าเธอเป็นลูกสาวอีกคนของเขาไปแล้วหรือไง

“ทราบแล้วค่ะ” เธอก็บ้าจี้ตอบรับไปเสียด้วย

พอร่างเขาลับหายไปจากสำนักงาน มายาวดีก็ฉุกคิดถึงคำพูดของเขา พูดเหมือนกลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยงั้นแหละ

“เดี๋ยวคุณหยาไปนั่งที่โต๊ะตัวนั้นนะคะ” ราตรีบอกเสียงใส

มายาวดีมองไปยังโต๊ะไม้สักที่อยู่มุมห้อง มีตู้ใส่แฟ้มขนาด 3 ชั้นวางอยู่ มีเครื่องคอมพิวเตอร์และพริ้นเตอร์พร้อมสรรพ

“โต๊ะนี้เหมาะกับคนระดับผู้จัดการมากกว่า” เธอพึมพำกับตัวเอง

“ใช่ค่ะ เป็นโต๊ะทำงานของนายหัว เวลาที่เข้ามาตรวจงานนายหัวจะนั่งโต๊ะนี้ค่ะ แต่ถ้านายหัวไม่เข้าออฟฟิศบางทีพี่แหวนก็ต้องไปนั่งทำงานแทน”

“อ้อ...ค่ะ” มายาวดีพยายามไม่ใส่ใจกับดวงตาของวลัยกรที่แสดงถึงความไม่พอใจอย่างเปิดเผย “แล้วงานที่หยาต้องทำมีอะไรบ้างคะ”

“พี่แหวนบอกคุณหยาไปสิ” เสียงของราตรีทำให้มายาวดีต้องสบตาวลัยกรอีกครั้ง

“งานบัญชีใช่ว่าจะทำกันได้ทุกคน คนที่จะทำงานนี้ต้องมีประสบการณ์”

“คงไม่ยากหรอกมั้งคะ คุณเดย์บอกว่าจะมีคนจากสำนักงานบัญชีมารับเอกสารไปจัดการอีกทีนี่คะ หยาแค่อยากรู้ว่าจะเริ่มตรงไหน”

“...”

เมื่อวลัยกรไม่ตอบคำถาม ราตรีจึงใช้ศอกกระทุ้ง

“พี่แหวนบอกคุณหยาไปสิ เดี๋ยวก็ถูกดุหรอก”

“ใครจะมาดุฉัน” วลัยกรหันไปกระแทกเสียงใส่ราตรี

“อ้าว...ก็นายหัวน่ะสิ จะใครซะอีกล่ะพี่”

“ตอนฉันมาทำใหม่ๆ ยังต้องศึกษาเอาเองเลย” ปัดส่งไปเรื่อย

“แต่ก็เกิดความผิดพลาดจนสำนักงานบัญชีต้องมาสอนใหม่หมด”

“ยัยลูกน้ำ!!”

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหยาค่อยๆ ดูไป” ระดับเกียรตินิยมอันดับสอง คงไม่มีอะไรยากเกินไปหรอกมั้ง มายาวดีไม่อยากสร้างศัตรูแต่ก็ยังมีศัตรูตั้งแต่วันแรก สายตาของวลัยกรบอกชัดถึงความไม่พอใจที่เธอแย่งตำแหน่งไป จากคนที่ดูแลบัญชีไปช่วยพนักงานธุรการอย่างราตรีก็เหมือนถูกลดหน้าที่ความรับผิดชอบ เหมือนคนถูกลดขั้นลดเงินเดือน ก็สมควรที่วลัยกรจะไม่พอใจ

ทว่ามันน่าจะมีอะไรมากกว่านั้น

มายาวดีศึกษางานจากแฟ้มงานในตู้ทุกแฟ้ม ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร และเธอก็ไม่สนใจด้วยว่าวลัยกรจะมีปฏิกิริยาเช่นไร

“คุณหยาคะ เที่ยงแล้วออกไปทานข้าวเถอะค่ะ” พอพักเที่ยงราตรีก็ร้องบอกเสียงใส ในขณะที่วลัยกรสะบัดหน้าพรืดเดินออกไป

มายาวดีถอนใจคว้ากระเป๋าสตางค์ลุกขึ้นยืนอย่างชั่งใจว่าจะไปทานข้าวเที่ยงในโรงอาหารของรีสอร์ต หรือจะเดินกลับไปขอข้าวป้าลำเจียกกิน ซึ่งกว่าจะเดินไปถึงก็คงใช้เวลาหลายนาที ระยะห่างจากที่นี่กับบ้านพักของนายหัวไม่ได้ใกล้มากนัก แต่ก็ยังเดินไปถึงได้

“ไปเถอะค่ะ อย่าไปสนใจพี่แหวนเลยนะคะคุณหยา แกก็เป็นแบบนี้ล่ะค่ะ” ราตรีบอก

“จ้ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

“ไปค่ะ ไปกับลูกน้ำ ไปทานข้าวด้วยกัน”

ได้ยินดังนั้นก็ตัดสินใจได้ว่าจะไปฝากท้องไว้ที่ไหน

“แม่เจ้าโว้ย!!! สวยชิบ!”

“ได้แค่มองนะโว้ยไอ้ชิด นั่นน่ะเด็กนายหัว”

ไอ้ชิดหรือชัยชิด ช่างไฟประจำรีสอร์ตถึงกับยกมือลูบปากค้างเมื่อได้ยินไอ้เป้หรือปกรณ์บอกเช่นนั้น

“ก็แค่เด็ก ไม่ใช่เมีย” ไอ้ชิดหาข้ออ้าง

“เด็กนายหัวก็คือเมียนายหัว ต่างกันตรงไหน กูขอเตือนในฐานะรุ่นพี่ที่ทำงานกับนายหัวมานาน อย่ามอง อย่าคิด อย่าไปวุ่นวายกับเธอคนนั้นถ้าไม่อยากตาย” ไอ้เป้เตือนด้วยความหวังดี

ไอ้ชิดเหลือบมองไอ้เป้ก่อนจะละสายตาจากน้องนางคนงามกินข้าวให้หมด แต่...