พ่อเพื่อนบำเรอรัก /18

มายาวดีวางสายไปแล้ว และพอหันหลังกลับมาร่างของเธอก็ลอยเข้าสู่อ้อมกอดอบอุ่นของใครบางคนพอดี

“อรุณสวัสดิ์ ทำไมวันนี้ตื่นเช้าจัง เมื่อคืนนอนไม่หลับหรือไง”

หญิงสาวพยายามผลักเขาออกห่าง แต่เดโชไม่ปล่อยซ้ำยังจูบไปบนหน้าผากเธอไม่หยุด

“คุณเดย์ปล่อยหยาค่ะ เดี๋ยวใครมาเห็นเข้าจะเอาหยาไปนินทานะคะ”

“กลัวคำคนทำไมกันยะหยา ฉันใหญ่ที่สุดบนเกาะนี้ ใครจะกล้านินทาเธอ” ริมฝีปากร้อนๆ แต้มมาบนพวงแก้มจนมันแดงระเรื่อ ก่อนจะเชยคางมนขึ้น “เธอเป็นผู้หญิงของฉัน ไม่มีใครกล้าหรอก”

“...”

“ฉันอยากกอดเธอจัง”

ก็กำลังกอดอยู่นี่ไง

เอ๊ะ...หรือไม่ใช่

“...”

“เธออยากเล่นน้ำมั้ย”

“เล่นน้ำทะเลหรือคะ” ได้คุยเรื่องอื่นบ้างก็ดีเหมือนกัน “คุณเดย์จะพาหยาไปเล่นน้ำหรือคะ ชายหาดนี้หรือคะ”

“ไม่ใช่ ฝั่งโน้น พื้นที่ส่วนตัวของฉันเอง”

เธอตอบตกลงและผละไปใส่ชุดว่ายน้ำที่ประกายแก้วซื้อให้วันก่อน สวมทับด้วยเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้นอีกชั้น คนตัวโตยังไม่รู้ แล้วถ้าเขารู้จะเป็นอย่างไร

แค่คิดหัวใจก็สูบฉีดจนหน้าอกกระเพื่อมรุนแรงแล้วนี่

สายเหนืออย่างมายาวดีไม่มีโอกาสมาเที่ยวทะเลบ่อยนัก ถ้าลืมเรื่องที่ทำหัวใจแกว่งไปได้ เธอก็อยากอยู่ที่นี่ต่อไปนานๆ

ดะ...เดี๋ยวสิ เธอตอบตกลงเขาไปแล้วนี่ จะเปลี่ยนใจตอนนี้ไม่ได้แล้ว

“ทูนหัว”

โวะ!!

ฟังแล้วคันหูยังกับสามีเรียกภรรยาเลย

“ชอบที่นี่มั้ย คุณเดย์ชอบมาเล่นน้ำที่นี่มาก ไม่ต้องเกรงใจใคร ไม่ต้องตกเป็นเป้าสายตาใคร อยากทำอะไรก็ทำได้” ก่อนเขมือบของหวานคงต้องอ้อนเหยื่อด้วยเสียงทุ้มนุ่มหูสินะ

“สวยค่ะ หาดทรายฝั่งนี้ขาวนุ่มกว่าฝั่งโน้นอีก”

“ก็ยังไม่ขาวและนุ่มเท่าผิวหยา”

คำออดอ้อนนั้นทำให้แก้มปลั่งเห่อร้อนขึ้นอีกเท่าตัว ยิ่งร่างสูงเบียดจนชิดและสวมกอดเธอจากด้านหลัง ยิ่งทำให้เธอเสียการควบคุมตัวเอง เมื่อลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดกระหม่อมก่อนจะรินรดแก้มขาว เธอก็เอียงคอมอง จริงๆ ก็คิดจะหลบวูบแต่รู้ยังไงก็คงไม่พ้นจึงสบตาเขาเสียเลย

“ทำไม คุณเดย์มีอะไรติดหน้าเหรอ”

“หยาว่าวันนี้คุณเดย์แปลกๆ นะคะ”

“แปลกยังไง”

เธอเอนกายหลบห่างออกมาจนได้ คงเพราะเขายอมคลายอ้อมแขนแต่โดยดี คงเพราะรู้ว่าหนีไม่พ้นยังไงก็ต้องเสร็จ!

“แปลกทุกอย่างค่ะ”

จะให้สาธยายทั้งวันก็คงไม่จบ ความเป็นเขามันทำให้เธอรู้สึกเหมือนเจอผู้ชายสองคน คนแรกขี้โมโหไม่ยอมใครง่ายๆ เอะอะก็ใช้แต่กำลัง คนหลังทั้งออดทั้งอ้อนและทำทุกอย่างเพื่อเอาใจ

“มานี่มายะหยา” พอเธอถอยห่างไปไกล เขาก็กวักมือเรียกเหมือนเรียกลูก

“ให้หยาอยู่ห่างๆ คุณเดย์ดีกว่าค่ะ คุณเดย์เป็นพวกปากว่ามือถึง”

“แล้วคิดว่าพ้น?” ตาคมเป็นประกายระยิบระยับ คิ้วเข้มเลิกขึ้นสูงอย่างสงสัย มือทั้งสองข้างเท้าสะเอวในท่าประจำ

“ยังไงก็ขอหยาตั้งหลักก่อนนะคะ” เธอแสร้งยกมือไหว้ แล้ววิ่งลงน้ำไปดื้อๆ

เดโชมองตามก่อนจะถอดเสื้อและกางเกงขาสั้นออกแล้ววิ่งตามเธอไปราวกับหนุ่มน้อยอายุ 18 ความกระปี้กระเปร่ากลับคืนมาอย่างไม่น่าเชื่อ

มายาวดีว่ายน้ำเล่นสักพักพอหันกลับมาแล้วไม่เห็นใคร ก็หยุดชะงักดึงตัวขึ้นยืนมอง ผู้ชายตัวโตหายไปไหนแล้ว ผู้ชายปากหวานแต่ไม่รู้ก้นจะเปรี้ยวหรือเปล่าหายไป

“กรี๊ดดดด” เธอกรีดร้องสุดเสียงเมื่อจู่ๆ เอวเล็กก็ถูกรวบไว้จากคนข้างหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร “คุณเดย์!”

ทั้งตกใจและหวั่นไหวในคราเดียวกันเมื่อตกอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“อื้อ” เธอเอียงคอหลบเรียวปากที่ซุกไซ้ไปตามซอกคอเปียกชื้น “อย่าค่ะ” พร้อมกับร้องห้ามเสียงสั่นพร่า

“อย่าปฏิเสธให้ยาก คุณเดย์จะไม่ทนอีกต่อไป”

เขาทำลายกำแพงบางๆ ที่เธอสร้างขึ้นจนไม่เหลือชิ้นดี เวลานี้ร่างกายของเธอก็โอนอ่อนเหมือนขี้ผึ้งถูกไฟลน

จะไม่ทนอีกต่อไป!

เธอหมุนกายหันหน้าเข้าหาพร้อมฉีกยิ้มที่ดูยังไงก็รู้ว่าเสแสร้ง

“ทนหน่อยเถอะนะคะ มันยังเร็วอยู่”

“ไม่”

เขาทำรอยยิ้มกว้างๆ สดใสให้หุบฉับ แล้วตวัดร่างเล็กเข้าสู่วงแขนอีกครั้ง

“ใจร้าย” เธอได้แต่ตัดพ้อทั้งที่หัวใจเต้นแรงโลด พอเงยหน้าจะขอร้องเพื่อยื้อเวลา เรียวปากอิ่มก็ถูกจูบ เสียงหวานๆ ที่กำลังจะดังออกมาถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ

จุมพิตที่เกิดขึ้นจากความตั้งใจนั้นรุนแรงขนาดทำเธอหอบหายใจ ‘แฮ่กๆ’ พอใกล้จะขาดใจ เขาก็เอียงหน้าจูบมุมปากสักพักแล้วทาบทับลงมาใหม่ เดโชไม่รั้งรออะไรอีกแล้ว ใช่ว่าเธอคนเดียวที่สั่นเป็นเจ้าเข้า ร่างกายของเขาเองก็แสดงออกถึงความต้องการอย่างเปิดเผย

“จะใส่ทำไมหลายชั้นขนาดนี้ หืมม์”

เขาถอนริมฝีปากออกห่างเพื่อสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อและบ่นพึมพำ ก่อนจะถอดเสื้อกับกางเกงขาสั้นของเธอออกอย่างรวดเร็ว

“โอย...” ที่ครางก็เพราะได้แต่ถามตัวเองทำไมห้ามไม่ได้ ทำไมยอมให้ถอด และตอนนี้ก็ยืนสั่นอยู่ในชุดบิกินี่สีหวานอวดเนื้อหนังมังสาขาวผ่อง

“สวยมากเลยรู้ตัวมั้ยหยา”

รู้สิ ใครๆ ก็มักจะพูดแบบนี้ พูดจนบางครั้งเธอกลับมองว่าคนพวกนั้นตาถั่วสิ้นดี เพราะส่องกระจกดูตัวเองยังไงก็ไม่พ้นเด็กกะโปโลคนหนึ่ง