ลืมบุญคุณ 2

"เจ้าใหญ่ เจ้ารอง เจ้าสาม เพิ่งกินของว่างไปกว่าจะหิวก็อีกนาน เธอไปพักเถอะแม่จะดูแลเด็ก ๆ เอง" แม่ฉินรีบบอก ตั้งแต่สะใภ้สามเข้าป่าบ้านฉินก็มีอาหารการกินที่ดีขึ้นต่อให้ไม่มีเนื้อหมูแต่มีเนื้อปลา

“ค่ะ" เถียนเมิ่งตอบรับแล้วนำต้นกล้าอ่อนของต้นผักหวานไปวางพักไว้หลังบ้าน พรุ่งนี้เช้าถึงจะลงมือปลูกเพราะใกล้ถึงเวลาเลิกงานแล้วถ้าให้หลานสาวปลูกต่อจะไม่มีใครทำอาหาร จัดการเรื่องต้นกล้าเสร็จแล้วเถียนเมิ่งจุดเตาไฟเพื่อนึ่งปลาที่มีอยู่ จัดการล้างทำความสะอาดปลาเสร็จแล้วนำไปนึ่งก่อนจะเตรียมของเพื่อทำเมนูอาหารต่อไป จะมียำปลาเนื้อฟู ไข่ตุ๋นตำลึง และมีต้มจับฉ่ายที่ทำเอาไว้เมื่อเช้า

'เถียนเมิ่งอยู่ที่ไหน!'

'มีอะไร สะใภ้ของฉันพักผ่อนเธอไม่ควรมาก่อกวนนะ'

'ฉันเป็นแม่ของหล่อน!'

เสียงดังโวยวายอยู่หน้าบ้านเถียนเมิ่งถอนหายใจ อย่างไรก็คงต้องออกไปจัดการ ไม่อย่างนั้นเรื่องก็คงไม่จบไม่สิ้น เธอตายและเกิดใหม่มาสองสามรอบแล้ว ทำให้ความผูกพันกับบ้านเถียนหมดไปนานแล้ว เธอละมือจากสิ่งที่ทำก่อนจะไปล้างมือและเดินมายังหน้าบ้านที่กำลังมีเรื่องอยู่ เจ้าสามแฝดวิ่งมาอยู่ข้างหลังของเธอด้วยความกลัว เถียนเมิ่งมีสีหน้าเรียบนิ่งมองแม่และน้องสะใภ้ทั้งสองที่มาด้วยกัน

"แม่มีอะไรหรือคะ ที่นี่บ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียนกรุณาเบาเสียงด้วยค่ะ"

"แกกล้าสอนฉันหรือ ฉันเป็นแม่ของแกนะเถียนเมิ่ง!"

"ฉันรู้" เถียนเมิ่งตอบกลับด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา เธอแทบอยากกรอกตามองฟ้าแต่พยายามอดกลั้นเอาไว้ เธอมองจางเป้ยเป่ยที่หัวเราะก็รู้ว่าต้องไปใส่ไฟเรื่องของเธอแน่นอน

"สะใภ้ใหญ่บอกกับฉันว่าแกไม่ยอมให้ของในตะกร้า แค่นี้ก็ให้น้องสะใภ้ไม่ได้เลยหรือ สะใภ้ใหญ่กำลังตั้งครรภ์หล่อนอยากกินแค่นี้ก็ให้ไม่ได้" แม่เถียนว่าด้วยความไม่พอใจ ลูกสาวไม่เคยต่อต้านแบบนี้มาก่อน

"ฉันเข้าไปเก็บของในป่าเหนื่อย ๆ ต้องเอาให้คนอื่น? น่าตลกเกินไปแล้ว อยากกินก็ต้องเข้าไปเก็บเองตอนนี้ท้องเธอยังไม่ใหญ่หรือไม่ก็ให้น้องชายไปขุดให้ ฉันแยกบ้านแล้วมีลูกชายต้องเลี้ยงดูตั้งสามคน ทำไมต้องแบ่งให้คนอื่นด้วย"

แม้แต่พ่อแม่สามีเธอของป่าที่หามาได้พวกเขาไม่เคยเข้ามายุ่งมีเพียงช่วยทำเท่านั้น แต่นี้เป็นคนนอกแต่จะเข้ามาเอาทำไมเธอต้องให้ด้วย

"ฉงซู เถียนเมิ่งเป็นสะใภ้บ้านฉินแล้วไม่ใช่ลูกสาวบ้านเถียน ถ้าจะให้หล่อนเอาของให้บ้านพวกเธอเอาให้บ้านฉินจะไม่ดีกว่าหรือ" แม่ฉินลุกขึ้นยืนต่อว่าแม่ของลูกสะใภ้ ถ้าสะใภ้สามเอาของให้บ้านเดิมต้องเป็นบ้านฉินที่มีปัญหา แต่นี่อะไร

"อย่าเข้ามายุ่ง"

"ฉันว่าแม่พาน้องสะใภ้กลับบ้านเถอะค่ะ ต่อจากนี้เราไม่ต้องมายุ่งเกี่ยวกันอีก แม่บอกฉันเองไม่ใช่หรือว่าของดี ๆ ต้องเอาให้คนที่บ้าน บ้านของฉันคือบ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียน"

"เถียนเมิ่ง!"

"นี่แม่แท้ ๆ ของพี่นะคะ! พี่เห็นคนอื่นดีกว่าแม่ของพี่ได้อย่างไร ลืมบุญคุณคนเลี้ยงดูแล้วใช่ไหม" จางเป้ยเป่ยต่อว่า

“สะใภ้ใหญ่" เถียนเมิ่งกดเสียงต่ำ "เธอก็คงรักแม่ของเธอมากงั้นสิ ทำไมไม่ไปให้แม่ของเธอหาให้ล่ะ แม่สามีไม่ใช่แม่ของเธอสักหน่อย!"

"เถียนเมิ่ง!" สะใภ้ใหญ่ตะโกนเรียกด้วยความโมโห หล่อนไม่เคยทำตัวนิสัยร้ายกาจจแบบนี้มาก่อนคนบ้านฉินต้องเป่าหูเถียนเมิ่งแน่ ๆ

"ฉันรู้จักชื่อค่ะ ต้องการอะไรจากฉันอีกสินสอดสามร้อยหยวน จักรยานแม่ก็เอาไปแล้วฉันยังทดแทนไม่พออีกหรือ" เถียนเมิ่งสบตาแม่ของเธอนิ่งก่อนยื่นเผือกให้แม่สามี

"แม่คะ พ่อสามีบ่นว่าอยากกินแม่เผาให้พ่อสามีนะคะ"

"แม่คะ!" แม่เถียนกำมือแน่นมองเผือกที่ลูกสะใภ้อยากกินด้วยความโมโห แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะถ้าทุกคนรู้มันจะเกิดเรื่องใหญ่ สินสอดของลูกสาวสามร้อยหยวนทุกคนในหมู่บ้านคิดว่าบ้านเถียนคืนให้ลูกสาวแล้วเอาจักรยาน แต่จริง ๆ ไม่ใช่ เถียนเมิ่งแต่งงานไม่ได้อะไรสักอย่าง

เถียนเมิ่งไม่ได้มองหน้าแม่ของเธอและยังคงเลือกของต่อไป บางส่วนยกให้แม่สามีต่อหน้าแม่แท้ ๆ และบางส่วนจะนำไปทำความสะอาดเก็บไว้ต่อไป