ลืมบุญคุณ 1

แยกบ้านกันแล้วเพื่อไม่ให้มีปัญหาในอนาคต เถียนเมิ่งจึงคิดปลูกผัก แยกเล้าไก่ออกมาจากของบ้านฉิน แน่นอนว่าการปลูกผักเป็นอะไรที่สิ้นเปลืองแรง เธอเลือกจะจ้างหลานสาวให้ทำ ส่วนเล้าไก่มีพี่ชายของสามีเข้ามาช่วยไม่ได้เสียอะไรแลกกับเป็นการขอบคุณเรื่องปลา เพราะทุกคนในบ้านได้กินเนื้อปลาติดต่อกันมาเป็นเวลาห้าวันแล้ว

ทำให้วันนี้เธอต้องเข้าป่าคนเดียวและจ้างแม่สามีให้ดูแลลูกชายทั้งสามให้ ก่อนหน้านี้เข้าป่าไปกันหลายคนและมีคนดูแลลูกให้เถียนเมิ่งจึงพาไป แต่หลานสาวทำแปลงผักให้วันนี้ต้องฉายเดี่ยว

ปลาที่บ้านยังเยอะอยู่เถียนเมิ่งจึงหาสมุนไพรในป่าออกไปปลูกที่บ้าน คนในหมู่บ้านส่วนมากไม่มีเงินการไปหาหมอเป็นเรื่องยาก เถียนเมิ่งต้องการหาสมุนไพรเพื่อมีใครต้องการหรือไม่ก็สามารถนำไปทำอาหารได้ อย่างเช่นขิง ข่า ที่มีฤทธิ์ร้อนเหมาะสำหรับทำอาหารในตอนเป็นหวัด

เดินหาของป่าด้วยความอยากรู้อยากเห็นหลายชั่วโมง ในที่สุดเถียนเมิ่งก็เดินออกจากป่าเพื่อกลับบ้าน จะได้คิดเมนูอาหารให้ลูกชายได้กิน

"แหม่ ๆ ได้ยินว่าพี่สะใภ้ได้ของดีกลับบ้านหลายวันแล้ว ฉันเป็นน้องสะใภ้ของพี่ควรที่จะได้รับมัน" จางเป้ยเป่ยสะใภ้ใหญ่บ้านเถียนเดินปรี่เข้าหาพี่สาวของสามีด้วยความโลภ

หลายคนในหมู่บ้านที่ไม่ได้ไปทำงาน เห็นว่าเถียนเมิ่งสะใภ้สามบ้านฉินเข้าป่าและได้ของดีกลับมาที่บ้านทุกวัน จางเป้ยเป่ยได้ยินเช่นนั้นจึงมาดักรอหน้าชายป่าเพื่อจะเอาของ และหล่อนเคยได้รับของจากเถียนเมิ่งมาตลอดไม่คิดว่าคราวนี้พอเดินเข้าใกล้กลับถูกผละออก

"เธอคิดจะทำอะไรสะใภ้ใหญ่เถียน" เถียนเมิ่งมองด้วยความไม่ชอบใจ เพราะแต่ก่อนมองว่าเป็นน้องสะใภ้ถึงได้ยอมแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว

"อยากได้ก็เข้าไปเก็บเอาในป่า เก็บไม่ได้ก็บอกสามีของเธอ ฉันอยู่กับบ้านฉินไม่ใช่บ้านเถียน" จางเป้ยเป่ยอ้ำอึ้งก่อนโวยวาย

"อะไร ฉันแค่จะเอาเผือกที่พี่ได้มาแค่นั้นทำไมต้องหวงกับฉันด้วย ฉันเป็นน้องสะใภ้ของพี่นะ"

"ใช่ เธอเป็นน้องสะใภ้ของฉัน แต่ฉันเป็นคนบ้านฉินจะให้ของกับเธอไปทุกคนจะมองว่าอย่างไร"

บ้านเถียนสอนให้ลูกสาวนำของดีกลับบ้านเดิม แต่ถ้ามีเรื่องเดือดร้อนห้ามกลับไป แต่ก่อนเถียนเมิ่งทำตามและพอเธอได้มีชีวิตใหม่ทำให้รู้ว่าจริง ๆ แล้วบ้านเถียนเป็นบ้านที่เห็นแก่ตัวมาก โลภมากอยากได้ของคนอื่น และพอเธอเดือดร้อนไม่เคยช่วยหนำซ้ำยังสาดน้ำไล่เหมือนหมูเหมือนหมา

แต่ถึงอย่างนั้นเถียนเมิ่งยังคงกตัญญูต่อบ้านเดิมจนถึงลมหายใจสุดท้าย และตอนนี้เธอกลายเป็นคนใหม่ บ้านเถียนอย่าหวังว่าจะได้รับอะไรจากเธออีก

"ฉันจะบอกแม่สามีว่าพี่ไม่ให้ของกับฉัน" จางเป้ยเป่ยกอดอกอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

"พี่อย่าลืมสิว่าสามีของฉันเป็นลูกชายคนโตของบ้าน พี่เป็นเพียงลูกสาวแม่สามีจะเลือกใคร" เถียนเมิ่งกระตุกยิ้ม

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันกันล่ะ อย่างที่บอกฉันเป็นคนบ้านฉินไม่ใช่คนบ้านเถียน ต่อให้แม่ของฉันด่าทอฉันอย่างไรก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าฉันไม่ใช่คนบ้านเถียนตั้งแต่แต่งงานแล้ว"

ระหว่างที่จางเป้ยเป่ยยืนนิ่ง เถียนเมิ่งเดินแยกจากมาอย่างคนอารมณ์ไม่ดี เห็นทีว่าวันนี้ตอนเย็นคงมีมารผจญเป็นแน่ น้องสะใภ้ผู้นี้แม่ของเธอเป็นคนเลือกเองกับมือ และยังเป็นภรรยาของลูกชายสุดที่รักอีก

กลับมาถึงบ้านเถียนเมิ่งวางตะกร้าลงหน้าบ้านที่มีแม่สามีนั่งอยู่ ลานบ้านมีลูกชายทั้งสาม เถียนเมิ่งนำของในตะกร้าออกมา เธอจะนำต้นกล้าผักป่าไปปลูกหน้าบ้านที่กำลังก่อสร้างอยู่

"จะปลูกผักหรือ"

"ค่ะ ฉันเห็นว่ามันกินได้จึงได้นำต้นกล้าออกมาปลูก พอโตขึ้นจะได้ไม่ต้องไปลำบากเก็บในป่าอีก" มันคือต้นผักหวานป่าที่ชาวบ้านชอบเก็บมาทำอาหารและจะงอกใหม่ทุกวัน